Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Παρόλο που είχα πάντα τις επιφυλάξεις μου για το αν θα μπορούσα να "λειτουργήσω" σε ένα μπουρδέλο, λόγω περιβάλλοντος και διαθέσιμου χρόνου, οι κριτικές κάποιων συναγωνιστών με ώθησαν να δοκιμάσω την Νταϊάνα.

Αποδείχτηκε λάθος... Όχι λάθος της κοπέλας, δικό μου - και εξηγούμαι: μπαίνω μέσα, βλέπω τον παραδόξως συμπαθητικό, cult μπορώ να πω και σωστότατο στη συμπεριφορά του τσάτσο (καμιά σχέση με τις γκραν γκινιόλ περιγραφές από άλλα "ιδρύματα", η αλήθεια να λέγεται) και διαπράττω τη μαλακία: δίνω δηλαδή τα 20 ευρώ χωρίς να έχω δει την Νταϊάνα. Μπαίνω στο (αναμενόμενα...) ψιλοάθλιο δωματιάκι και περιμένω... Έρχεται μετά από κανά 10λεπτο η Νταϊάνα και αντικρύζω μια κοπέλα ψηλή, μάλλον παχουλή (εντάξει, όχι φάλαινα, για νορμάλ πλαίσια μιλάμε, άλλος μπορεί και να αρέσκεται στα πιασίματά της), νταρντάνα, με ψιλοάσχημο πρόσωπο, η οποία πρέπει να πω ότι δύσκολα θα μπορούσε να "σταθεί" σε στούντιο ή δουλεύοντας μόνη της (αν και έχω δει σε αγγελίες κάτι χειρότερες).

Αναγνωρίζω ότι το κορίτσι είναι φιλότιμο, δεκτικό και υπομονετικό, εμένα όμως δεν μου έκανε κλικ, γιατί δεν είναι ο τύπος της γυναίκας που μου αρέσει... Τέλος πάντων, βοηθούσης της συμπεριφοράς της, καθώς έδινε γλωσσόφιλα και σε άφηνε να την πιάνεις παντού, η "ανόρθωση" επήλθε. Το...κυρίως έργο άρχισε, αλλά για κάποιο λόγο ξαφνικά με έπιασε ένα άγχος, ίσως γιατί διέκρινα στα μάτια της (τώρα ήταν έτσι ή εμένα μου φάνηκε; - το ερώτημα δεν θα απαντηθεί ποτέ...) το "κάνω υπομονή αλλά άντε τελείωνε", με αποτέλεσμα...να μην μπορώ να τελειώσω και να βρεθώ στην κατάσταση όπου πρέπει να επιστρατεύσεις όλη την αυτοσυγκέντρωση και τη φαντασία σου για να μη σου πέσει...

Δεν θέλησα να υποβάλω τον εαυτό μου σε αυτή τη δοκιμασία και έτσι σταμάτησα χωρίς να χύσω, λέγοντάς της ότι δεν πειράζει και ότι δεν έφταιγε αυτή. Πράγμα που είναι αλήθεια: η Νταϊάνα προσπαθεί να περάσεις καλά και δεν θέλει να σε κοροϊδέψει και να σε ξεπετάξει, όμως εμένα το όλο "κόνσεπτ" του μπουρδέλου δεν μου ταιριάζει και δεν θα το ξαναδοκιμάσω, καθώς θέλω το χρόνο μου και την άνεσή μου και τα προκαταρκτικά μου και ένα αποδεκτό δωμάτιο κλπ., κλπ.

Καθώς έφευγα, ο τσάτσος - αποκάλυψη με χαιρέτησε ευγενέστατα και μου ευχήθηκε καλή συνέχεια, γεγονός που ήταν και η...καλύτερη στιγμή της όλης φάσης! Το εικοσάρικο πάντως δεν θεωρώ ότι πήγε χαμένο, γιατί ήταν μια εμπειρία έστω και αρνητική, από την οποία αποκόμισα πολύτιμη πείρα για το μέλλον... Αυτά και καλά να περνάτε.

Υ.Γ.: το 10 στο πάρκινγκ γιατί πήγα με τα πόδια!