Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Jopino voice:
Show me the way to the next pretty girl
Oh don’t ask why, oh, don’t ask why
For if we don’t find the next pretty girl
I tell you we must die
I tell you we must die

Οπλισμένος με θερινή αισιοδοξία (παρόλο που πνιγόμαστε από δουλειά και στεγνώνουμε από χρήμα) λοξοδρόμησα για μια σύντομη επίσκεψη στους δρόμους του Μεταξιού. Στην τρίτη εξέταση αποφάσισα και μπήκα.

Ruslana’s voice:
Show me the way to the next little euro
Oh, don’t ask why,
For if we don’t find the next little euro
I tell you we must die
I tell you we must die

Bαρδιάνα στο σεπτό οίκο, η Καζακστανή Ρουσλάνα. Ωραιότατο πιπίνι καστανόξανθο, με λευκό αψεγάδιαστο δέρμα. Ύψος γύρω στο 1,60, λεπτός σωματότυπος, με στητά 1,5 βυζάκια, ψηλοκάπουλο και ωραίες ημισφαιρικές κωλοφετούλες. Όταν ήθελε έστενε γλυκά βλέματα με τα όμορφα μάτια της. Το σώμα της ήταν ότι περιμένεις από μια εικοσάρα (κατά δήώση τσατσας). Πρόσωπο οβάλ προς κυκλικό με φουσκωτούλια αλλά γλυκά μαγουλάκια. Χυδαιότης μηδέν.
H τσατσά περιέγραψε τις βασικές υπηρεσίες. Μπαίνοντας στο δωμάτιο έιδα το πιπίνι να μιλάει με την τσατσά. Το γλυκό της πρόσωπο είχε συννεφιάσει. Φοβήθηκα για μπουρίνι.

Jopino voice (vested by Ruslana’s aroma):
Show me the way to the next whisky bar
Oh, don’t ask why, oh, don’t ask why
For if we don’t find the next whisky bar
I tell you we must die
I tell you we must die

Η γλυκιά Ρουσλάνα ήρθε δίπλα μου με διάθεση για άμεση πίπα. Ξέκλεψα ελαχιστότατα προκαταρκτικά: Χάδια και φιλιά στα βυζάκια της τα οποία ένιωσα άμεσα να σφίγγουν μες στην παλάμη μου. Είχε διαθέσεις αποφυγής. Πήρε μετρια πίπα σε κάλη στάση. Δεν αφήνει πολλά μουροχαϊδέματα,αλλά δεν γίνεται απότομη ή αγενής.
Τα μποφόρ ανέβαιναν και ζήτησα να ανέβει στο κατάρτι. Το έπραξε αδιαμαρτύρητα. Ικανοποιητική κίνηση, ανώτερη του αναμενομένου (μετά τη σχετικά άτεχνη πίπα). Ατυχως τα μποφόρ ανέβαιναν και έννοιωθα το τέλος να έρχεται. Jopino, λέω, κοίτα να προλάβεις ότι μπορείς. Δεν πρόλαβα και πολλά. Τη γύρισα στο πλάι και σήκωσα το ένα της πόδι. Αλλά δεν άντεξα και πολύ. Μπρεφ (καραμπρέφ, θα έλεγα...) ήρθε το τέλος. Σύνολο πράξης 3+4 λεπτά (κλαψ).

Jopino’s & Ruslan’s voice:
Oh, moon of Alabama
We now must say say good-bye
We’ve lost our good old mamma
And must have whisky
Oh, you know why.

Σούμα: Γλυκύτατο πιπίνι με μετριότατες υπηρεσίες. Δεν θέλει πολλά, αλλά δεν γκρινιάζει. Έχει θετική αύρα. Αποζημιώνεσε από την ωραία παρουσία της (για όσους αρκούνται σε αυτό). Γλυκό του κουταλιού: Σε γλυκαίνει, δεν σε χορταίνει.

After sex: Alabama song. Των Β. Brecht, στίχοι και Kurt Weil, μουσική (το πήραν οι Doors αλλά και άλλοι). Παρά την κοκορογαμία, που δεν με άφησε να χαρώ περισσότερο το μανούλοειδές του Καζακστάν, η καλή μου διάθεση συνεχίστηκε.
Εικόνα: Piet Mondrian “Boogie Woogie‘

Sincerely yours
Jopino o A΄ (ο αδιόρθωτος)

Υ.Γ. Είχα διαβάσει την κριτική του συναθλητή Vassiliani αλλά την είχα ξεχάσει...