Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Θα ξεκινήσω από το πιο καίριο, προτού αφεθώ σε μια εξαντλητική εξιστόρηση για εκείνη την όμορφη κορασίδα: με μόλυνε με Ureaplasma urealyticum. Ναι, πριν λίγες μέρες το έμαθα. Παρατήρησα εκκρίσεις από το πέος, κάτι δεν μου άρεσε. Επισκέφτηκα ουρολόγο. Η διάγνωση ήρθε κοφτή, απρόσμενη. Θα παίρνω αντιβίωση για έναν ολόκληρο μήνα. 180 ευρώ έχουν φύγει ήδη σε εξετάσεις και φάρμακα – και προβλέπω το σύνολο να φτάνει τα 300. Ευτυχώς, δεν ήταν κάποιο σοβαρότερο ΣΜΝ. Πάρθηκαν όλα τα μέτρα προφύλαξης – αλλά αυτό το συγκεκριμένο είναι ύπουλο, πανούργο, μεταδοτικό. Προσοχή! Δεν αξίζει, για 15 λεπτά ηδονής, όσο όμορφη κι αν είναι η παρτενέρ, να ρισκάρεις έναν μήνα ταπείνωσης και θεραπειών.

Για να πω και τον καημό μου: είχα να κάνω σεξ δύο ολόκληρα χρόνια, από τότε που χώρισα. Είμαι κάτω των 30, κι όμως, η ανάγκη για μια στοιχειώδη επαφή με γυναικείο κορμί με έσπρωξε στα δωμάτια της επί πληρωμή ηδονής. Είχα την ψευδαίσθηση ότι δύο εκσπερματώσεις θα μου στοίχιζαν 40 ευρώ συνολικά. Και όμως, αποδείχθηκαν πάνω από 20 ευρώ η καθεμία – σε χρήμα και σε συνέπειες. Σκέφτομαι κάποιες τραγικές μορφές της Ιστορίας που πέρασαν κάτι παρόμοιο: ο Φρίντριχ Νίτσε, ο Καίσαρας Βοργίας, ο Καρυωτάκης… Σαν να ήρθε κι η δική μου σειρά να σφαγιαστώ, παρότι εγώ δεν είμαι μεγαλοπρεπής σαν αυτούς (ακόμα), κάτω απ’ τη λεπίδα της θεάς του έρωτα, όχι της Αφροδίτης μα της Ειρήνης.

14 Μαρτίου, 09:50. Φτάνω στο σημείο. Η καρδιά μου χτυπά σαν τύμπανο. Πρώτη μου φορά σε τέτοιο σπίτι. Χτυπώ κουδούνι μία, δύο φορές. Δεν τολμώ τρίτη. Η αναμονή με τρώει. Πίσω απ’ την πόρτα, χαμηλή μουσική και γέλια – δύο γυμνόστηθες νύμφες ετοιμάζονται. Δέκα ακριβώς, ανοίγει. Μεσόκοπη τσατσά με ημιχαμόγελο και μάτια εξεταστικά με οδηγεί στο σαλόνι. Βγαίνουν η Μαριάννα και η Ειρήνη. Μονάχα τα βρακάκια φορούν. Το βλέμμα μου κολλά στην Ειρήνη: πρόσωπο γλυκό, μαλλιά ανοιχτά προς ξανθά, σφιχτά δεμένα , στήθη αμυγδαλωτά, κορμί λεπτό, χυμένο με χάρη. Ο χαμηλός φωτισμός αδικούσε τη νεανική ομορφιά της. Ρωτάω τη τσατσά για λεπτομέρειες:

– Είκοσι ευρώ. Δεκαπέντε λεπτά. Πρόγραμμα: 69, ελεύθερο στοματικό, ιεραποστολικό, στα 4, ισπανικό.
– Αν δεν τελειώσω στον χρόνο;
– Νέος είσαι, θα τελειώσεις!

Όλα αυτά στα σπασμένα ελληνικά της. Η Ειρήνη με τη σειρά της δεν καταλαβαίνει σχεδόν τίποτα πέρα από τις βασικές λέξεις. Ακόμη και το "69", που δεν μπορούσα να ανταποδώσω λόγω υγειονομικών ενδοιασμών, έμεινε μυστήριο – τι ακριβώς εννοούσε; Αφού δεν ήθελε στοματικό. Ποτέ δεν θα μάθω. Μπαίνω στο δωμάτιο. Περιμένω γυμνός. Είχα φροντίσει την καθαριότητά μου. Μπροστά στον καθρέφτη, παρατηρούσα το καλογυμνασμένο μου σώμα, ένα τελευταίο κοίταγμα για να πάρω θάρρος πριν πέσω στην αρένα. Εκείνη τη στιγμή, η Ειρήνη μπαίνει. «Γεια σου Ειρήνη, έχεις πολλούς σαν εμένα;» τη ρωτάω, ξέροντας ότι οι περισσότεροι πελάτες είναι μεσήλικες και όχι νέοι. «No Greek», απαντά. Η απογοήτευση κατρακυλά. Η καλή συνεννόηση είναι η μισή αρχοντιά στο σεξ.

Ξεκινά. Πιάνει το πέος μου. Φιλά λαιμό και ρώγες. Το προφυλακτικό το βάζει βιαστικά, άτσαλα – χωρίς να πιέσει άκρη, σαν να μου έδινε το ξίφος πριν από μάχη – βιαστικά, δίχως προσοχή. Η πίπα της; Η χειρότερη που μου έχουν πάρει. Σαν να μην υπήρχε. Άγγιζα όμως τα σφιχτά, κρύα της κωλομέρια – μια αίσθηση σχεδόν λυτρωτική.
Ξαπλώνει. Ξυρισμένο αιδοίο, όμορφο, με μικρά χείλη. Με προσεγμένη, πλούσια τρίχα στο εφήβαιο θα ήταν σαν αναγεννησιακό μοντέλο. Πάω να της βάλω δάχτυλο ενώ χαϊδεύω τη κλειτορίδα. «Όχι», λέει κοφτά. Ξεκινάμε με ιεραποστολικό. Βογγητά ψεύτικα, «μωρό μου» και γαργαλητό με νύχια στην πλάτη. Στα 4 – τίποτα. Χαλαρός κόλπος, αναισθησία απόλυτη. Cowgirl – μέτρια. Η απελπισία πλησίαζε, ώσπου ανέλαβα δράση. Τη γύρισα μπρούμυτα. Έσπρωχνα με τα δυνατά μου πόδια, από πίσω ενώ στηριζόμουν στα κωλομέρια της μόνο με τη λεκάνη μου, σαν να ήμουν ζώο σε οίστρο. Το κεφάλι της κρεμόταν απ’ το κρεβάτι, έγερνε δεξιά κι αριστερά – σχεδόν χτύπησε το κομοδίνο. Και πάλι, τίποτα. Τελικά, σταυρωμένα πόδια, βαθιά, διαγώνια διείσδυση. Το 17 εκατοστών πέος μου, σαν λόγχη, την κάρφωσε. Εκεί τέλειωσα. «Ευχαριστώ», είπε, και σηκώθηκε.

Δεύτερη επίσκεψη: 4 Απριλίου. Εκεί, πιθανόν, κόλλησα το μικρόβιο. Ήμουν έξω, πίσω από δυο ηλικιωμένους. Με κοίταξαν και είπαν: «Τι κάνεις εσύ εδώ, τόσο νέος και ωραίος;». Χαμογέλασα. Περνούν εκείνοι πρώτοι. Εγώ περιμένω για λίγο. Η καινούργια τσατσά – πιο νέα – με καλεί. Οι κοπέλες βγαίνουν, με βλέπουν και… ξινίζουν. «Δεν σε θέλουν», μου λέει. «Γιατί;» ρωτάω, παγωμένος. Ζητώ την Ειρήνη. Έρχεται. «You were too harsh and big», μου λέει με θάρρος. Της απαντώ: «I promise to be gentle» και όλα λύθηκαν. Εκτίμησα τα όριά της, την ευθύτητά της. Οι γυναίκες που μιλούν έτσι, με ερεθίζουν πιο πολύ από κάθε εμφάνιση.

Μπαίνει γυμνή. Ξεκινάμε. Φιλούσα με πάθος το λαιμό και τις ροζ ρώγες. Σκηνές τρυφερότητας, σχεδόν αισθηματικής τσόντας. Ρώταγα συνέχεια αν είναι εντάξει, δεν ήθελα να τη πονέσω. «Long or short strokes?» – «Long», απαντούσε, κι όταν της το έδινα, βογγούσε. Κουτάλι, Patrick Bateman θαυμάζοντας στο καθρέφτη, εναλλαγές στάσεων που τη διασκέδαζαν – γελούσε: «Again? haha» έλεγε μετά από πολλές αλλαγές. Η τσατσά άρχισε να χτυπάει την πόρτα. Ο χρόνος είχε περάσει. Εκείνη, όμως, ανέλαβε: reverse cowgirl με βαθιές βυθίσεις, συγκλονιστική θέα, τα χείλη της ακουμπούσαν στα αρχίδια μου. Εκεί τελείωσα. Και, πιθανότατα, εκεί μολύνθηκα, μάλλον ερχόμενος σε επαφή με την ουρήθρα της. Όχι από κακία. Από άγνοια και καύλα.

«Ευχαριστώ», είπε. Της ζήτησα αγκαλιά. Μου την έδωσε μετά χαράς. Ένιωσα σεβασμό, ανθρώπινη επαφή, ευγνωμοσύνη για μια γυναίκα που γαμιέται για είκοσι ευρώ. Πραγματικά – κοινωνικό έργο. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί αποδοκιμάζονται κοινωνικά, κάνοντας κάτι τόσο δύσκολο, μα τόσο αναγκαίο για τόσους άντρες. Αν ήταν άλλες εποχές, θα είχαν θέση ανάμεσα στις εταίρες των αρχαίων χρόνων – όχι στο περιθώριο, αλλά σε βάθρο. Να είχαμε πρόσβαση σε γνήσια, καλλιεργημένη μεσογειακή ομορφιά και ας ήταν πιο ακριβή. Όχι τη κατάντια της κρυφής ικανοποίησης με ξεπεσμένες σλατίνες. Ονειρεύομαι μελαχρινές μπουκλωτές με μάτια σαν μαύρες ελιές, να περπατούν πάνω σε ψηφιδωτά, καλωσορίζοντας τους πάτρωνες με τη γλυκιά ελληνική φωνή τους.

Μετά από 2,5 εβδομάδες ξεκίνησαν τα συμπτώματα. Κρίμα. Ωραία κοπέλα. Αλλά δεν φαίνεται να προσέχει την υγιεινή της ή να κάνει τεστ. Η εικόνα μου για τον χώρο κατέρρευσε. Είχα βρει έναν τρόπο να αποφορτίζομαι, να ψηλαφίζω το γυναικείο σώμα. Μα τώρα – δεύτερη φορά και κόλλησα. Δεν θα ξαναπάω. Ευτυχώς, είναι πλήρως ιάσιμο. Ίσως στάθηκα άτυχος. Μα η εμπιστοσύνη δεν ξαναχτίζεται εύκολα. Η επίσκεψη σε ανδρολόγο δεν έχει καμία ηδονή. Ίσως πρέπει να γράψω κριτική και γι' αυτό εδώ, έχοντας πολλά παρόμοια με μπουρδέλο. 60 ευρώ το τέταρτο. Κι εκεί περίμεναν άλλοι, μεγάλοι, που θα αναρωτιούνταν τι κάνει ένας νέος εκεί. Αλλά άμα είναι να μου βάλει εργαλεία στην ουρήθρα και στον πρωκτό κάποιος, ας είναι μια 20χρονη κοπέλα.
Έτσι τελειώνει το όνειρο: όχι με λυγμούς ή ηδονή, αλλά με ένα δείγμα ούρων, μια καλλιέργεια, κι ένα "Take this twice a day". Ειρήνη την έλεγαν. Αλλά δεν μου έφερε καμία.