εσυ εισαι ο κλωνος μου;τι γκαντεμια θεε. Καλυτερα η σιλβακι παρα τουτο τον κεφτε. Στους κλωνους ατυχια μεγαλη γκαντεμια νομιζουνε οτι εχω και πουτσα και ουρα. Αλλες φορες κοπελα για καποιους με πουλι - ενα κλωνο ζηταω να μοιαζουμε πολυ.
εσυ εισαι ο κλωνος μου;τι γκαντεμια θεε. Καλυτερα η σιλβακι παρα τουτο τον κεφτε. Στους κλωνους ατυχια μεγαλη γκαντεμια νομιζουνε οτι εχω και πουτσα και ουρα. Αλλες φορες κοπελα για καποιους με πουλι - ενα κλωνο ζηταω να μοιαζουμε πολυ.
και συ κλωνος μου εισαι το ειπαν καποια μελη.. μοιαζουμε λεει καπως σε τουτη την αγελη
που ειναι η ομοιοτης που μοιαζουμε μου λες;
εσυ εισαι ρομαντζο με ποιητικες δομες
άσε στιβ, άπατη θα πάει, μόνο εσύ εκτιμάς τα χαϊκού και τη μαγεία και την ανωτερότητα των περίπλοκων συνθέσεών μου.
μερικές φορές αναρωτιέμαι αν αξίζει τον κόπο να αφιερώνω τόσες ώρες στη σύνθεση των ιδιαίτερων στίχων μου.
αλλά μετά σκέφτομαι τα άνθη της κερασιάς.
Και τώρα πια ποιος να μιλήση
Ποιος να μιλήση ποιος ν’ ακούση
Δώδεκα χτύπησαν οι δείχτες
Όλες οι πλάκες κουφαθήκαν
Κι από του φεγγαριού την άλλην όψη
Άγγελοι μαύροι κατεβαίνουν
Χτυπώντας αναμμένες φτερούγες
Τριπλές ματωμένες άγκυρες
Και τώρα πια ποιος να μιλήση
Στα βαθιά σκαλοπάτια με τους καπνούς
Η πλατιά φουσκωμένη θάλασσα
Δε δέχεται ούτ’ ένα ψόφιο γατί
Ούτ’ ένα καράβι από χαρτί
Χωνεύοντας θειάφι και πτώματα
Δώδεκα χτύπησαν οι δείχτες
Όλες οι πλάκες κουφαθήκαν
Κι όλες οι φλόγες αναμμένες
Κίτρινες φλόγες μες στον κάμπο
Φέγγοντας τ’ άθαφτα κορμιά
Μην τα πατήση ο καβαλάρης
Ποιος να μιλήση ποιος ν’ ακούση
Μην αγγίζετε τις κρυφές πληγές
Θα γελάσουν οι λιμναίοι καθρέπτες
Προβάλλοντας σκοτεινά κέρατα
Κόκαλο και ντροπή τ’ ουρανού
Βαθύ το ράγισμα του κόσμου
Τα ζώα χάθηκαν πίσω απ’ τα βουνά
Γκρεμίστηκαν μες στα φαράγγια
Μονάχα η σελήνη των πεθαμένων
Με τα παράξενα μάτια που τρυπούν
Κατεβαίνει σαν ένα αρπαχτικό πουλί
Σα μια τρελή γυναίκα σκύβοντας
Επάνω στα μέτωπα