RIP Stephen Hawking
- Μέλος που άνοιξε το νήμα ParisPapis
- Ημερομηνία ανοίγματος
- Απαντήσεις 144
- Εμφανίσεις 9K
- Tagged users Καμία
- Βλέπουν το thread αυτή τη στιγμή 1 άτομα (0 μέλη και 1 επισκέπτες)
pussy wagon
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 13 Οκτ 2010
- Μηνύματα
- 28.767
- Κριτικές
- 18
- Like
- 5.570
- Πόντοι
- 1.796
pussy wagon
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 13 Οκτ 2010
- Μηνύματα
- 28.767
- Κριτικές
- 18
- Like
- 5.570
- Πόντοι
- 1.796
σημερα οι απανταχου φανατικοι εκκλησια κλπ κανουν παρτυ
δεν θα ξεχασουμε ποτε τα εγκληματα της εκκλησιας εναντια στον σκεπτομενο κοσμο
εναντια στους επιστημονες επειδη δεν τους συνφερει αυτα που λενε
δεν θα ξεχασουμε ποτε τα εγκληματα της εκκλησιας εναντια στον σκεπτομενο κοσμο
εναντια στους επιστημονες επειδη δεν τους συνφερει αυτα που λενε
pussy wagon
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 13 Οκτ 2010
- Μηνύματα
- 28.767
- Κριτικές
- 18
- Like
- 5.570
- Πόντοι
- 1.796
pussy wagon
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 13 Οκτ 2010
- Μηνύματα
- 28.767
- Κριτικές
- 18
- Like
- 5.570
- Πόντοι
- 1.796
"Remember to look up at the stars and not down at your feet. Try to make sense of what you see and wonder about what makes the universe exist. Be curious. And however difficult life may seem, there is always something you can do and succeed at. It matters that you don't just give up."
Stephen Hawking
(8.1.1942 - 14.3.2018)
Stephen Hawking
(8.1.1942 - 14.3.2018)
pussy wagon
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 13 Οκτ 2010
- Μηνύματα
- 28.767
- Κριτικές
- 18
- Like
- 5.570
- Πόντοι
- 1.796
Χόκινγκ: Αν δεν επαναπροσδιορίσουμε τον ρόλο του πλούτου θα καταστραφούμε ως είδος
Παρέμβαση
Ο διάσημος φυσικός Στίβεν Χόκιγνκ σε άρθρο του στην εφημερίδα Guardian εκφράζει την απαισιοδοξία του για το μέλλον του ανθρώπινου είδους αν η ανθρωπότητα δεν επαναπροσδιορίσει το ρόλο του πλούτου και του χρήματος στη σύγχρονη κοινωνία.
Ο Βρετανός Στίβεν Χόκιγνκ μέσα από το άρθρο του, το οποίο έγραψε με αφορμή το Brexit, προτείνει μια νέα αφήγηση, καλεί σε αλλαγή των θεμελιωδών παραδοχών σχετικά με τον πλούτο, την ιδιοκτησία, το «“δικό μου” και “δικό σου”», μακριά από τον «στενόμυαλο ορισμό του πλούτου και από την αποτυχία μας να τον κατανέμουμε πιο δίκαια, τόσο στο εθνικό επίπεδο, όσο και πέραν των εθνικών συνόρων».
«Αν δεν συμβεί αυτό δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για τη μακροπρόθεσμη προοπτική του είδους μας […] Πρέπει να μάθουμε να τον μοιραζόμαστε με περισσότερη δικαιοσύνη. Αν το κάνουμε αυτό, τότε δεν υπάρχει κανένα όριο σε εκείνα που οι άνθρωποι μπορούν να επιτύχουν από κοινού», σημειώνει.
Ολόκληρο το άρθρο:
«Έχουν τα χρήματα σημασία; Μήπως ο πλούτος μας κάνει πιο πλούσιους; Αυτά μπορεί να φαίνονται κάπως περίεργα ως ερωτήματα για έναν φυσικό, όπως είμαι εγώ, αλλά θα προσπαθήσω να απαντήσω πως σχετίζονται.
Η απόφασή του δημοψηφίσματος της Βρετανίας είναι μια υπενθύμιση ότι όλα συνδέονται μεταξύ τους και ότι, αν θέλουμε να κατανοήσουμε τη θεμελιώδη φύση του σύμπαντος, θα ήταν πολύ ανόητο να αγνοήσουμε το ρόλο που παίζει ο πλούτος και το χρήμα στην κοινωνία μας.
Έχω υποστηρίξει κατά τη διάρκεια της εκστρατείας πριν το δημοψήφισμα πως θα ήταν λάθος για τη Βρετανία να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είμαι λυπημένος για το αποτέλεσμα, αλλά αν έχω μάθει ένα μάθημα στη ζωή μου, αυτό είναι να κάνω το καλύτερο με αυτό που έχω.
Τώρα λοιπόν πρέπει να μάθουμε να ζούμε εκτός της ΕΕ, αλλά για να διαχειριστεί με επιτυχία το μέλλον, θα πρέπει να κατανοήσουμε γιατί ο βρετανικός λαός έκανε αυτήν την επιλογή.
Πιστεύω ότι ο πλούτος, ο τρόπος που τον αντιλαμβανόμαστε και ο τρόπος που τον μοιραζόμαστε, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόφασή τους.
Όπως δήλωσε και η ίδια η νέα πρωθυπουργός, Τερέζα Μέι, στην πρώτη της ομιλία: «Πρέπει να μεταρρυθμίσουμε την οικονομία μας κατά τέτοιο τρόπο που θα επιτρέψει σε περισσότερους ανθρώπους να μοιραστούν την ευημερία της χώρας».
Όλοι γνωρίζουμε ότι τα χρήματα είναι σημαντικά. Ένας από τους λόγους που πίστευα ότι θα ήταν λάθος να εγκαταλείψει η Βρετανία την ΕΕ είχε σχέση με τις επιχορηγήσεις/επιδοτήσεις.
Οι Βρετανοί επιστήμονες χρειάζονται όλα αυτά τα χρήματα που λαμβάνουν μέχρι σήμερα, και μία σημαντική πηγή της εν λόγω χρηματοδότησης είναι εδώ και πολλά χρόνια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Χωρίς αυτές τις επιδοτήσεις, πολύ σημαντικό επιστημονικό και ερευνητικό έργο δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Υπάρχουν ήδη άλλωστε κάποια πρότζεκτ Βρετανών επιστημόνων που έχουν παγώσει και θα πρέπει σύντομα η κυβέρνηση μας να αντιμετωπίσει το ζήτημα αυτό.
Τα χρήματα είναι επίσης σημαντικά γιατί είναι απελευθερωτικά για τους ανθρώπους. Έχω μιλήσει και στο παρελθόν για την ανησυχία μου ότι οι περικοπές των κρατικών δαπανών στη Βρετανία θα μειώσουν ακόμη περισσότερο την υποστήριξη που παρέχεται σε μαθητές με αναπηρία, υποστήριξη καθοριστική και για την δική μου καριέρα.
Στην περίπτωσή μου, φυσικά, τα χρήματα όχι απλώς βοηθήσαν την επαγγελματική σταδιοδρομία μου, αλλά είναι επίσης αυτά που με κράτησαν κυριολεκτικά ζωντανό.
Γι ‘αυτό και θα ήμουν το τελευταίο πρόσωπο που θα επέκρινε τη σημασία του χρήματος. Ωστόσο, αν και ο πλούτος έχει παίξει ένα σημαντικό, πρακτικό ρόλο στη ζωή μου, έχω μια διαφορετική σχέση με αυτό, απ’ ότι έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι.
Το να πληρώσω δηλαδή για τη φροντίδα μου ως άνθρωπος με σοβαρή αναπηρία είναι ασφαλώς ζωτικής σημασίας, η απόκτηση όμως μιας περιουσίας δεν είναι.
Δεν ξέρω καν τι θα έκανα αν αποκτούσα ένα άλογο κούρσας, ή μια «Ferrari», ακόμα και αν μπορούσα οικονομικά να τα αντέξω. Γι ‘αυτό και βλέπω τα χρήματα ως διαμεσολαβητή, ως ένα μέσο για έναν σκοπό – είτε πρόκειται για ιδέες, είτε για την υγεία, είτε για την ασφάλεια – αλλά ποτέ ως αυτοσκοπό.
Είναι ενδιαφέρον ότι πολλοί θεωρούσαν αυτήν τη στάση -μέχρι πρόσφατα- ως μια προβλέψιμη εκκεντρικότητα ενός ακαδημαϊκού του Κέμπριτζ, ενώ τώρα όλο και πιο πολλοί την αποδέχονται. Οι άνθρωποι αρχίζουν να αμφισβητούν την αξία του πλούτου.
Και θέτουν ουσιαστικά ερωτήματα: Είναι η γνώση ή η εμπειρία πιο σημαντικά από τα χρήματα; Μπορεί ο πλούτος να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο της εκπλήρωσης; Μπορεί στα αλήθεια να μας ανήκει κάτι, ή είμαστε απλά παροδικοί κάτοχοι;
Αυτά τα ερωτήματα οδηγούν σε μια σημαντική αλλαγή στη συμπεριφορά μας, η οποία με τη σειρά της εμπνέει κάποιες πρωτοποριακές μορφές επιχειρήσεων, καθώς και νέες ιδέες. Αυτά έχουν ονομαστεί χαρακτηριστικά «Cathedral Projects», ως μια ισοδύναμη, σύγχρονη αναφορά στις μεγάλες, καθολικές εκκλησίες, που κατασκευάστηκαν ως μέρος της προσπάθειας της ανθρωπότητας να γεφυρώσει τον ουρανό με τη γη και να φτάσει στον Θεό.
Αυτές οι ιδέες ξεκίνησαν μέσα από μια γενιά, με την ελπίδα ότι η επόμενη θα αναλάβει τις προκλήσεις που παρουσιάζονται.
Ελπίζω και πιστεύω ότι οι άνθρωποι θα αγκαλιάσουν ακόμη περισσότερο αυτές τις ιδέες στο μέλλον, γιατί βιώνουμε πια ιδιαίτερα επικίνδυνες στιγμές.
Ο πλανήτης μας και η ανθρωπότητα ως είδος, αντιμετωπίζει πολλαπλές προκλήσεις. Αυτές οι προκλήσεις είναι παγκόσμιες και πολύ σοβαρές – η αλλαγή του κλίματος, η παραγωγή τροφίμων, ο υπερπληθυσμός, ο αποδεκατισμός των άλλων ειδών, οι επιδημικές νόσοι, η μόλυνση των ωκεανών κτλ.
Τέτοια ζητήματα απαιτούν από εμάς να συνεργαστούμε, σε ένα κοινό όραμα και με μια συνεργατική λογική που θα διασφαλίσει ότι η ανθρωπότητα θα επιβιώσει.
Θα πρέπει για αυτό να προσαρμοστούμε, να επανεξετάσουμε, να αναπροσανατολιστούμε και να αλλάξουμε κάποιες από τις θεμελιώδεις παραδοχές μας σχετικά με το τι εννοούμε με τον όρο πλούτο, ιδιοκτησία, «δικό μου» και «δικό σου». Ακριβώς όπως μαθαίνουμε στα παιδιά να μοιράζονται.
Αν αποτύχουμε, οι δυνάμεις που συνέβαλαν στο Brexit, ο φθόνος και ο απομονωτισμός, όχι μόνο στη Βρετανία αλλά σε όλο τον κόσμο, που τροφοδοτείται από έναν στενόμυαλο ορισμό του πλούτου και από την αποτυχία μας να τον κατανέμουμε πιο δίκαια, τόσο στο εθνικό επίπεδο, όσο και πέραν των εθνικών συνόρων, θα ενισχυθούν.
Αν συμβεί τελικά αυτό, δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για τη μακροπρόθεσμη προοπτική του είδους μας.
Αλλά μπορούμε και θα τα καταφέρουμε. Οι άνθρωποι είναι ένα ον ατέλειωτα πολυμήχανο, αισιόδοξο και ευπροσάρμοστο. Πρέπει να διευρύνουμε τον ορισμό του πλούτου και να συμπεριλάβουμε σε αυτόν τις γνώσεις, τους φυσικούς πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό.
Την ίδια στιγμή πρέπει να μάθουμε να τον μοιραζόμαστε με περισσότερη δικαιοσύνη.
Αν το κάνουμε αυτό, τότε δεν υπάρχει κανένα όριο σε εκείνα που οι άνθρωποι μπορούν να επιτύχουν από κοινού.»
tvxs.gr
Παρέμβαση
Ο διάσημος φυσικός Στίβεν Χόκιγνκ σε άρθρο του στην εφημερίδα Guardian εκφράζει την απαισιοδοξία του για το μέλλον του ανθρώπινου είδους αν η ανθρωπότητα δεν επαναπροσδιορίσει το ρόλο του πλούτου και του χρήματος στη σύγχρονη κοινωνία.
Ο Βρετανός Στίβεν Χόκιγνκ μέσα από το άρθρο του, το οποίο έγραψε με αφορμή το Brexit, προτείνει μια νέα αφήγηση, καλεί σε αλλαγή των θεμελιωδών παραδοχών σχετικά με τον πλούτο, την ιδιοκτησία, το «“δικό μου” και “δικό σου”», μακριά από τον «στενόμυαλο ορισμό του πλούτου και από την αποτυχία μας να τον κατανέμουμε πιο δίκαια, τόσο στο εθνικό επίπεδο, όσο και πέραν των εθνικών συνόρων».
«Αν δεν συμβεί αυτό δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για τη μακροπρόθεσμη προοπτική του είδους μας […] Πρέπει να μάθουμε να τον μοιραζόμαστε με περισσότερη δικαιοσύνη. Αν το κάνουμε αυτό, τότε δεν υπάρχει κανένα όριο σε εκείνα που οι άνθρωποι μπορούν να επιτύχουν από κοινού», σημειώνει.
Ολόκληρο το άρθρο:
«Έχουν τα χρήματα σημασία; Μήπως ο πλούτος μας κάνει πιο πλούσιους; Αυτά μπορεί να φαίνονται κάπως περίεργα ως ερωτήματα για έναν φυσικό, όπως είμαι εγώ, αλλά θα προσπαθήσω να απαντήσω πως σχετίζονται.
Η απόφασή του δημοψηφίσματος της Βρετανίας είναι μια υπενθύμιση ότι όλα συνδέονται μεταξύ τους και ότι, αν θέλουμε να κατανοήσουμε τη θεμελιώδη φύση του σύμπαντος, θα ήταν πολύ ανόητο να αγνοήσουμε το ρόλο που παίζει ο πλούτος και το χρήμα στην κοινωνία μας.
Έχω υποστηρίξει κατά τη διάρκεια της εκστρατείας πριν το δημοψήφισμα πως θα ήταν λάθος για τη Βρετανία να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είμαι λυπημένος για το αποτέλεσμα, αλλά αν έχω μάθει ένα μάθημα στη ζωή μου, αυτό είναι να κάνω το καλύτερο με αυτό που έχω.
Τώρα λοιπόν πρέπει να μάθουμε να ζούμε εκτός της ΕΕ, αλλά για να διαχειριστεί με επιτυχία το μέλλον, θα πρέπει να κατανοήσουμε γιατί ο βρετανικός λαός έκανε αυτήν την επιλογή.
Πιστεύω ότι ο πλούτος, ο τρόπος που τον αντιλαμβανόμαστε και ο τρόπος που τον μοιραζόμαστε, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόφασή τους.
Όπως δήλωσε και η ίδια η νέα πρωθυπουργός, Τερέζα Μέι, στην πρώτη της ομιλία: «Πρέπει να μεταρρυθμίσουμε την οικονομία μας κατά τέτοιο τρόπο που θα επιτρέψει σε περισσότερους ανθρώπους να μοιραστούν την ευημερία της χώρας».
Όλοι γνωρίζουμε ότι τα χρήματα είναι σημαντικά. Ένας από τους λόγους που πίστευα ότι θα ήταν λάθος να εγκαταλείψει η Βρετανία την ΕΕ είχε σχέση με τις επιχορηγήσεις/επιδοτήσεις.
Οι Βρετανοί επιστήμονες χρειάζονται όλα αυτά τα χρήματα που λαμβάνουν μέχρι σήμερα, και μία σημαντική πηγή της εν λόγω χρηματοδότησης είναι εδώ και πολλά χρόνια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Χωρίς αυτές τις επιδοτήσεις, πολύ σημαντικό επιστημονικό και ερευνητικό έργο δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Υπάρχουν ήδη άλλωστε κάποια πρότζεκτ Βρετανών επιστημόνων που έχουν παγώσει και θα πρέπει σύντομα η κυβέρνηση μας να αντιμετωπίσει το ζήτημα αυτό.
Τα χρήματα είναι επίσης σημαντικά γιατί είναι απελευθερωτικά για τους ανθρώπους. Έχω μιλήσει και στο παρελθόν για την ανησυχία μου ότι οι περικοπές των κρατικών δαπανών στη Βρετανία θα μειώσουν ακόμη περισσότερο την υποστήριξη που παρέχεται σε μαθητές με αναπηρία, υποστήριξη καθοριστική και για την δική μου καριέρα.
Στην περίπτωσή μου, φυσικά, τα χρήματα όχι απλώς βοηθήσαν την επαγγελματική σταδιοδρομία μου, αλλά είναι επίσης αυτά που με κράτησαν κυριολεκτικά ζωντανό.
Γι ‘αυτό και θα ήμουν το τελευταίο πρόσωπο που θα επέκρινε τη σημασία του χρήματος. Ωστόσο, αν και ο πλούτος έχει παίξει ένα σημαντικό, πρακτικό ρόλο στη ζωή μου, έχω μια διαφορετική σχέση με αυτό, απ’ ότι έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι.
Το να πληρώσω δηλαδή για τη φροντίδα μου ως άνθρωπος με σοβαρή αναπηρία είναι ασφαλώς ζωτικής σημασίας, η απόκτηση όμως μιας περιουσίας δεν είναι.
Δεν ξέρω καν τι θα έκανα αν αποκτούσα ένα άλογο κούρσας, ή μια «Ferrari», ακόμα και αν μπορούσα οικονομικά να τα αντέξω. Γι ‘αυτό και βλέπω τα χρήματα ως διαμεσολαβητή, ως ένα μέσο για έναν σκοπό – είτε πρόκειται για ιδέες, είτε για την υγεία, είτε για την ασφάλεια – αλλά ποτέ ως αυτοσκοπό.
Είναι ενδιαφέρον ότι πολλοί θεωρούσαν αυτήν τη στάση -μέχρι πρόσφατα- ως μια προβλέψιμη εκκεντρικότητα ενός ακαδημαϊκού του Κέμπριτζ, ενώ τώρα όλο και πιο πολλοί την αποδέχονται. Οι άνθρωποι αρχίζουν να αμφισβητούν την αξία του πλούτου.
Και θέτουν ουσιαστικά ερωτήματα: Είναι η γνώση ή η εμπειρία πιο σημαντικά από τα χρήματα; Μπορεί ο πλούτος να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο της εκπλήρωσης; Μπορεί στα αλήθεια να μας ανήκει κάτι, ή είμαστε απλά παροδικοί κάτοχοι;
Αυτά τα ερωτήματα οδηγούν σε μια σημαντική αλλαγή στη συμπεριφορά μας, η οποία με τη σειρά της εμπνέει κάποιες πρωτοποριακές μορφές επιχειρήσεων, καθώς και νέες ιδέες. Αυτά έχουν ονομαστεί χαρακτηριστικά «Cathedral Projects», ως μια ισοδύναμη, σύγχρονη αναφορά στις μεγάλες, καθολικές εκκλησίες, που κατασκευάστηκαν ως μέρος της προσπάθειας της ανθρωπότητας να γεφυρώσει τον ουρανό με τη γη και να φτάσει στον Θεό.
Αυτές οι ιδέες ξεκίνησαν μέσα από μια γενιά, με την ελπίδα ότι η επόμενη θα αναλάβει τις προκλήσεις που παρουσιάζονται.
Ελπίζω και πιστεύω ότι οι άνθρωποι θα αγκαλιάσουν ακόμη περισσότερο αυτές τις ιδέες στο μέλλον, γιατί βιώνουμε πια ιδιαίτερα επικίνδυνες στιγμές.
Ο πλανήτης μας και η ανθρωπότητα ως είδος, αντιμετωπίζει πολλαπλές προκλήσεις. Αυτές οι προκλήσεις είναι παγκόσμιες και πολύ σοβαρές – η αλλαγή του κλίματος, η παραγωγή τροφίμων, ο υπερπληθυσμός, ο αποδεκατισμός των άλλων ειδών, οι επιδημικές νόσοι, η μόλυνση των ωκεανών κτλ.
Τέτοια ζητήματα απαιτούν από εμάς να συνεργαστούμε, σε ένα κοινό όραμα και με μια συνεργατική λογική που θα διασφαλίσει ότι η ανθρωπότητα θα επιβιώσει.
Θα πρέπει για αυτό να προσαρμοστούμε, να επανεξετάσουμε, να αναπροσανατολιστούμε και να αλλάξουμε κάποιες από τις θεμελιώδεις παραδοχές μας σχετικά με το τι εννοούμε με τον όρο πλούτο, ιδιοκτησία, «δικό μου» και «δικό σου». Ακριβώς όπως μαθαίνουμε στα παιδιά να μοιράζονται.
Αν αποτύχουμε, οι δυνάμεις που συνέβαλαν στο Brexit, ο φθόνος και ο απομονωτισμός, όχι μόνο στη Βρετανία αλλά σε όλο τον κόσμο, που τροφοδοτείται από έναν στενόμυαλο ορισμό του πλούτου και από την αποτυχία μας να τον κατανέμουμε πιο δίκαια, τόσο στο εθνικό επίπεδο, όσο και πέραν των εθνικών συνόρων, θα ενισχυθούν.
Αν συμβεί τελικά αυτό, δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για τη μακροπρόθεσμη προοπτική του είδους μας.
Αλλά μπορούμε και θα τα καταφέρουμε. Οι άνθρωποι είναι ένα ον ατέλειωτα πολυμήχανο, αισιόδοξο και ευπροσάρμοστο. Πρέπει να διευρύνουμε τον ορισμό του πλούτου και να συμπεριλάβουμε σε αυτόν τις γνώσεις, τους φυσικούς πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό.
Την ίδια στιγμή πρέπει να μάθουμε να τον μοιραζόμαστε με περισσότερη δικαιοσύνη.
Αν το κάνουμε αυτό, τότε δεν υπάρχει κανένα όριο σε εκείνα που οι άνθρωποι μπορούν να επιτύχουν από κοινού.»
tvxs.gr
Αναίσχυντος
Μέλος
- Εγγρ.
- 13 Μαρ 2018
- Μηνύματα
- 42
- Like
- 3
- Πόντοι
- 0
Υπάρχουν και υπήρξαν αρκετοί σοβαροί και λογικοί άθεοι σε αυτόν τον κόσμο. Ένας από αυτούς ήταν και ο Hawking .
Μην τους ξευτελίζεις τόσο....
Μπιρλας
Σπουδαίος
- Εγγρ.
- 21 Μαρ 2017
- Μηνύματα
- 10.441
- Like
- 8.556
- Πόντοι
- 2.456
raopau
Ανώτερος
- Εγγρ.
- 14 Δεκ 2012
- Μηνύματα
- 39.663
- Like
- 20.413
- Πόντοι
- 5.006
OP
OP
ParisPapis
Ενεργό Μέλος
- Εγγρ.
- 18 Σεπ 2017
- Μηνύματα
- 4.064
- Like
- 1.935
- Πόντοι
- 216
τυπε κατι τετοια ποστ βλεπεις και λες τι να κλασει το φορουμ.γρ που εκλεισε μπροστα στο μεγαλειο του μπου ντοτ κομ
Αναίσχυντος
Μέλος
- Εγγρ.
- 13 Μαρ 2018
- Μηνύματα
- 42
- Like
- 3
- Πόντοι
- 0
Τι σύμπτωση. Ο κορυφαίος φυσικός πέθανε την Ημέρα της Σταθεράς π. Η ίδια μέρα που γεννήθηκε ο Albert Einstein.
τύπε μου, ο καλός λόγος αρκεί
pussy wagon
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 13 Οκτ 2010
- Μηνύματα
- 28.767
- Κριτικές
- 18
- Like
- 5.570
- Πόντοι
- 1.796
Ο άνθρωπος και ο επιστήμονας
Η διπλά ανατρεπτική υπόσταση του Στίβεν Χόκινγκ
Ο Στίβεν Χόκινγκ, ο διακεκριμένος βρετανός φυσικός, πέρασε στην αιωνιότητα. Απεβίωσε σε ηλικία 76 ετών, στο ύπνο του στο σπίτι του στο Κέιμπριτζ. Γνωστός, παγκοσμίως για τη μελέτη του πάνω στις «μαύρες τρύπες» του Σύμπαντος, τη βαρύτητα και τη γενική σχετικότητα, βρισκόταν πάντα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος για διττό λόγο: για τις ανατρεπτικές επιστημονικές του απόψεις, αλλά και το γεγονός ότι είχε ανατρέψει την πρόγνωση των γιατρών ότι θα ζούσε μέχρι τα 23 του.
Ο Στήβεν Χόκινγκ ήταν μόλις 21 ετών, όταν διαγνώστηκε με πλάγια αμυοτροφική (ή πλευρική) σκλήρυνση ή ευρύτερα γνωστή ως «νόσο του κινητικού νευρώνα» ή νόσος του Lou Gehrig. Και παρά τη δυσμενή πρόγνωση κατάφερε όχι μόνο να ζήσει μέχρι την ηλικία των 76 ετών, αλλά και διαπρέψει στον τομέα της Φυσικής, των Μαθηματικών και της Θεωρητικής Κοσμολογίας.
Ο στόχος του ήταν απλός, όπως είχε πει: «Η πλήρης κατανόηση του σύμπαντος, γιατί είναι όπως είναι και γιατί τελικά υπάρχει».
Το 1962 πήρε πτυχίο Φυσικής από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και αρχίζει να σπουδάζει αστρονομία στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, αλλά με το ενδιαφέρον του για τη Φυσική και την επιστήμη γενικότερα να παραμένει ακλόνητο. Το 1966 εξέδωσε τη διδακτορική διατριβή του με τίτλο: «Ιδιότητες των διαστελλόμενων συμπάντων».
Σε ηλικία 32 ετών έγινε το νεότερο μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών της M. Βρετανίας και το 1979 αναγορεύθηκε καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ (την πιο διάσημη πανεπιστημιακή έδρα της Μ. Βρετανίας - αν όχι όλου του κόσμου- που κάποτε κατείχαν ο Ισαάκ Νεύτων και ο Πολ Ντιράκ) όπου και παρέμεινε στη θέση αυτή για τουλάχιστον 30 χρόνια. Έπειτα, έγινε διευθυντής ερευνών στο Κέντρο Θεωρητικής Κοσμολογίας του ιστορικού βρετανικού πανεπιστημίου.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του δεν δίσταζε να προβλέψει το τέλος του κόσμου, καταγγέλλοντας ότι το μέλλον της ανθρωπότητας στη Γη μετρά ακόμη 1.000 χρόνια ζωής και θέτοντας ως μοναδική ελπίδα τη μετοίκιση σε άλλο πλανήτη.
Είχε μιλήσει ακόμη και για τους εξωγήινους στο ντοκιμαντέρ «Into The Universe», σημειώνοντας πως εάν κάποια μέρα μας επισκεφθούν οι εξωγήινοι, το αποτέλεσμα θα ήταν αντίστοιχο με αυτό που συνέβη στους Ινδιάνους όταν ο Χριστόφορος Κολόμβος αποβιβάστηκε στην Αμερική.
Λίγους μήνες πριν τον θάνατό του είχε προκαλέσει και πάλι εντύπωση με τη δήλωση του κατά του Ντόναλντ Τραμπ «Είμαστε κοντά στο σημείο καμπής, όπου η κλιματική αλλαγή θα γίνει μη αναστρέψιμη. Η πρωτοβουλία του Τραμπ μπορεί να σπρώξει τη Γη πέρα από το χείλος, μετατρέποντας την σε Αφροδίτη, με μια θερμοκρασία 250 βαθμών και με βροχή θεϊκού οξέος».
Ο βρετανός φυσικός είχε εκφέρει γνώμη και για την ευθανασία, την οποία θεωρούσε μεγάλο σφάλμα, διότι πίστευε πως όσο κακή κι αν φαίνεται η ζωή, υπάρχει πάντα κάτι που μπορείς να κάνεις και να το πετύχεις. Αγαπούσε τη ζωή και αυτό φαινόταν. Αν και ζούσε με την προοπτική ενός πρόωρου θανάτου, ποτέ δε φοβήθηκε το θάνατο γιατί υπήρξαν τόσα πράγματα που ήθελε να κάνει και το σίγουρο είναι πως τα κατάφερε.
Τζέιν Γουάιλντ: Η γυναίκα δίπλα στον Στίβεν Χόκινγκ
Η γνωριμία με την φίλη της αδελφής του, Τζέιν Γουάιλντ, υπήρξε καταλυτική στη ζωή και την επιστημονική του πορεία. Γνωρίστηνα λίγο πριν τη διάγνωση του με πλάγια αμυοτροφική (ή πλευρική) σκλήρυνση, σε μια περίοδο που η ψυχολογική κατάσταση του Χόκινγκ δεν ήταν καλή, αφού υπέφερε από κατάθλιψη.
Μάλιστα, σε συνέντευξη του στους New York Times το Δεκέμβριο του 2004 είχε πει: «Οι ελπίδες μου μειώθηκαν στο μηδέν στα 21 μου χρόνια. Έκτοτε όλα είναι μπόνους».
Η σχέση του, όμως, με την Τζέιν του έδωσε έναν λόγο για να ζήσει, είχε ομολογήσει ο ίδιος, κι έτσι τον Οκτώβριο του 1964 αρραβωνιάστηκαν. Ένα χρόνο αργότερα παντρεύτηκαν κι ο Χόκινγκ φαινόταν ότι διένυε μια άκρως δημιουργική περίοδο τόσο στην προσωπική του ζωή, όσο και στην επαγγελματική.
Από το γάμο του με την Τζέιν Γουάιλντ απέκτησε τρία παιδιά μαζί.
Ωστόσο, ο γάμος τερματίστηκε το 1991, καθώς η κατάστασή της υγείας του έκανε τρομερά δύσκολες τις συνθήκες του γάμου. Όπως είχε πει η ίδια, η παρουσία νοσοκόμων στο σπίτι τους της προκαλούσε έντονη ενόχληση και μετέπειτα έγραψε ότι είχαν καταντήσει «αφέντης» και «σκλάβα».
Σύμφωνα με πληροφορίες, το ζευγάρι λογομαχούσε συχνά όχι μόνο λόγω της παρουσίας του νοσηλευτικού προσωπικού στο σπίτι τους, αλλά και λόγω των διαφορετικών απόψεών τους σε πολλά θέματα. Μεταξύ αυτών και το γεγονός ότι ο Χόκινγκ δήλωνε άθεος λέγοντας «δεν ήταν αναγκαίο να επικαλούμαστε το Θεό για να ανάψουμε την σπίθα και να βάλουμε σε δρόμο το Σύμπαν». Αντίθετα, η Τζέιν Γουάιλντ ήταν βαθιά θρησκευόμενη και οι συγκρούσεις για θρησκευτικά ζητήματα ήταν συχνό φαινόμενο.
Το 1995, ο Χόκινγκ παντρεύτηκε μία από τις νοσοκόμες του, την Ελέιν Μέισον, ένας γάμος που διήρκεσε 11 χρόνια. Κατά τη διάρκεια του δεύτερου αυτού γάμου, η αστυνομία κλήθηκε να διερευνήσει κατηγορίες για επιθέσεις που δέχθηκε ο Χόκινγκ από τη σύζυγό του. Όμως, ο ίδιος αρνήθηκε κάτι τέτοιο και η αστυνομία αναγκάστηκε να σταματήσει τις έρευνες.
Πτήση σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας
Το 2007 ο Στίβεν Χόκινγκ πραγματοποίησε πτήση σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας μέσα σε ένα ειδικά διαμορφωμένο αεροσκάφος Boeing 727200, ελπίζοντας να πραγματοποιήσει ταξίδι στο διάστημα με την εταιρεία Virgin Galactic, αναδεικνύοντας τις δυνατότητες των ατόμων με ειδικές ανάγκες.
«Η Θεωρία των Πάντων»
Το 2014, η ζωή του Στίβεν Χόκινγκ μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη, με τίτλο «Η Θεωρία του Πάντων», κερδίζοντας πένρε υποψηφιότητες στα Βραβεία Όσκαρ, με τον πρωταγωνιστή Έντι Ρέντμεϊν να κερδίζει τελικά το Όσκαρ Ά Ανδρικού Ρόλου.
Ο 36χρονος ηθοποιός που υποδύθηκε τον Χόκινγκ πραγματοποίησε έρευνα για το ρόλο του τουλάχιστον έξι μήνες, σημειώνοντας πως ακόμη και τότε, ενώ ήταν αδύνατον να κινηθεί, μπορούσε ακόμη να δει αυτόν τον αναβρασμό στα μάτια του.
Το σενάριο της ταινίας στηρίχθηκε στην αυτοβιογραφία της Τζέιν Χόκινγκ, «Ταξιδεύοντας στο Άπειρο: Η ζωή μου με το Στίβεν» και ολοκληρώθηκε κατόπιν πολλών συναντήσεων του σεναριογράφου Άντονι Μακάρτεν με την πρώην κυρία Χόκινγκ.
Η διπλά ανατρεπτική υπόσταση του Στίβεν Χόκινγκ
Ο Στίβεν Χόκινγκ, ο διακεκριμένος βρετανός φυσικός, πέρασε στην αιωνιότητα. Απεβίωσε σε ηλικία 76 ετών, στο ύπνο του στο σπίτι του στο Κέιμπριτζ. Γνωστός, παγκοσμίως για τη μελέτη του πάνω στις «μαύρες τρύπες» του Σύμπαντος, τη βαρύτητα και τη γενική σχετικότητα, βρισκόταν πάντα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος για διττό λόγο: για τις ανατρεπτικές επιστημονικές του απόψεις, αλλά και το γεγονός ότι είχε ανατρέψει την πρόγνωση των γιατρών ότι θα ζούσε μέχρι τα 23 του.
Ο Στήβεν Χόκινγκ ήταν μόλις 21 ετών, όταν διαγνώστηκε με πλάγια αμυοτροφική (ή πλευρική) σκλήρυνση ή ευρύτερα γνωστή ως «νόσο του κινητικού νευρώνα» ή νόσος του Lou Gehrig. Και παρά τη δυσμενή πρόγνωση κατάφερε όχι μόνο να ζήσει μέχρι την ηλικία των 76 ετών, αλλά και διαπρέψει στον τομέα της Φυσικής, των Μαθηματικών και της Θεωρητικής Κοσμολογίας.
Ο στόχος του ήταν απλός, όπως είχε πει: «Η πλήρης κατανόηση του σύμπαντος, γιατί είναι όπως είναι και γιατί τελικά υπάρχει».
Το 1962 πήρε πτυχίο Φυσικής από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και αρχίζει να σπουδάζει αστρονομία στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, αλλά με το ενδιαφέρον του για τη Φυσική και την επιστήμη γενικότερα να παραμένει ακλόνητο. Το 1966 εξέδωσε τη διδακτορική διατριβή του με τίτλο: «Ιδιότητες των διαστελλόμενων συμπάντων».
Σε ηλικία 32 ετών έγινε το νεότερο μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Επιστημών της M. Βρετανίας και το 1979 αναγορεύθηκε καθηγητής Μαθηματικών στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ (την πιο διάσημη πανεπιστημιακή έδρα της Μ. Βρετανίας - αν όχι όλου του κόσμου- που κάποτε κατείχαν ο Ισαάκ Νεύτων και ο Πολ Ντιράκ) όπου και παρέμεινε στη θέση αυτή για τουλάχιστον 30 χρόνια. Έπειτα, έγινε διευθυντής ερευνών στο Κέντρο Θεωρητικής Κοσμολογίας του ιστορικού βρετανικού πανεπιστημίου.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του δεν δίσταζε να προβλέψει το τέλος του κόσμου, καταγγέλλοντας ότι το μέλλον της ανθρωπότητας στη Γη μετρά ακόμη 1.000 χρόνια ζωής και θέτοντας ως μοναδική ελπίδα τη μετοίκιση σε άλλο πλανήτη.
Είχε μιλήσει ακόμη και για τους εξωγήινους στο ντοκιμαντέρ «Into The Universe», σημειώνοντας πως εάν κάποια μέρα μας επισκεφθούν οι εξωγήινοι, το αποτέλεσμα θα ήταν αντίστοιχο με αυτό που συνέβη στους Ινδιάνους όταν ο Χριστόφορος Κολόμβος αποβιβάστηκε στην Αμερική.
Λίγους μήνες πριν τον θάνατό του είχε προκαλέσει και πάλι εντύπωση με τη δήλωση του κατά του Ντόναλντ Τραμπ «Είμαστε κοντά στο σημείο καμπής, όπου η κλιματική αλλαγή θα γίνει μη αναστρέψιμη. Η πρωτοβουλία του Τραμπ μπορεί να σπρώξει τη Γη πέρα από το χείλος, μετατρέποντας την σε Αφροδίτη, με μια θερμοκρασία 250 βαθμών και με βροχή θεϊκού οξέος».
Ο βρετανός φυσικός είχε εκφέρει γνώμη και για την ευθανασία, την οποία θεωρούσε μεγάλο σφάλμα, διότι πίστευε πως όσο κακή κι αν φαίνεται η ζωή, υπάρχει πάντα κάτι που μπορείς να κάνεις και να το πετύχεις. Αγαπούσε τη ζωή και αυτό φαινόταν. Αν και ζούσε με την προοπτική ενός πρόωρου θανάτου, ποτέ δε φοβήθηκε το θάνατο γιατί υπήρξαν τόσα πράγματα που ήθελε να κάνει και το σίγουρο είναι πως τα κατάφερε.
Τζέιν Γουάιλντ: Η γυναίκα δίπλα στον Στίβεν Χόκινγκ
Η γνωριμία με την φίλη της αδελφής του, Τζέιν Γουάιλντ, υπήρξε καταλυτική στη ζωή και την επιστημονική του πορεία. Γνωρίστηνα λίγο πριν τη διάγνωση του με πλάγια αμυοτροφική (ή πλευρική) σκλήρυνση, σε μια περίοδο που η ψυχολογική κατάσταση του Χόκινγκ δεν ήταν καλή, αφού υπέφερε από κατάθλιψη.
Μάλιστα, σε συνέντευξη του στους New York Times το Δεκέμβριο του 2004 είχε πει: «Οι ελπίδες μου μειώθηκαν στο μηδέν στα 21 μου χρόνια. Έκτοτε όλα είναι μπόνους».
Η σχέση του, όμως, με την Τζέιν του έδωσε έναν λόγο για να ζήσει, είχε ομολογήσει ο ίδιος, κι έτσι τον Οκτώβριο του 1964 αρραβωνιάστηκαν. Ένα χρόνο αργότερα παντρεύτηκαν κι ο Χόκινγκ φαινόταν ότι διένυε μια άκρως δημιουργική περίοδο τόσο στην προσωπική του ζωή, όσο και στην επαγγελματική.
Από το γάμο του με την Τζέιν Γουάιλντ απέκτησε τρία παιδιά μαζί.
Ωστόσο, ο γάμος τερματίστηκε το 1991, καθώς η κατάστασή της υγείας του έκανε τρομερά δύσκολες τις συνθήκες του γάμου. Όπως είχε πει η ίδια, η παρουσία νοσοκόμων στο σπίτι τους της προκαλούσε έντονη ενόχληση και μετέπειτα έγραψε ότι είχαν καταντήσει «αφέντης» και «σκλάβα».
Σύμφωνα με πληροφορίες, το ζευγάρι λογομαχούσε συχνά όχι μόνο λόγω της παρουσίας του νοσηλευτικού προσωπικού στο σπίτι τους, αλλά και λόγω των διαφορετικών απόψεών τους σε πολλά θέματα. Μεταξύ αυτών και το γεγονός ότι ο Χόκινγκ δήλωνε άθεος λέγοντας «δεν ήταν αναγκαίο να επικαλούμαστε το Θεό για να ανάψουμε την σπίθα και να βάλουμε σε δρόμο το Σύμπαν». Αντίθετα, η Τζέιν Γουάιλντ ήταν βαθιά θρησκευόμενη και οι συγκρούσεις για θρησκευτικά ζητήματα ήταν συχνό φαινόμενο.
Το 1995, ο Χόκινγκ παντρεύτηκε μία από τις νοσοκόμες του, την Ελέιν Μέισον, ένας γάμος που διήρκεσε 11 χρόνια. Κατά τη διάρκεια του δεύτερου αυτού γάμου, η αστυνομία κλήθηκε να διερευνήσει κατηγορίες για επιθέσεις που δέχθηκε ο Χόκινγκ από τη σύζυγό του. Όμως, ο ίδιος αρνήθηκε κάτι τέτοιο και η αστυνομία αναγκάστηκε να σταματήσει τις έρευνες.
Πτήση σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας
Το 2007 ο Στίβεν Χόκινγκ πραγματοποίησε πτήση σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας μέσα σε ένα ειδικά διαμορφωμένο αεροσκάφος Boeing 727200, ελπίζοντας να πραγματοποιήσει ταξίδι στο διάστημα με την εταιρεία Virgin Galactic, αναδεικνύοντας τις δυνατότητες των ατόμων με ειδικές ανάγκες.
«Η Θεωρία των Πάντων»
Το 2014, η ζωή του Στίβεν Χόκινγκ μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη, με τίτλο «Η Θεωρία του Πάντων», κερδίζοντας πένρε υποψηφιότητες στα Βραβεία Όσκαρ, με τον πρωταγωνιστή Έντι Ρέντμεϊν να κερδίζει τελικά το Όσκαρ Ά Ανδρικού Ρόλου.
Ο 36χρονος ηθοποιός που υποδύθηκε τον Χόκινγκ πραγματοποίησε έρευνα για το ρόλο του τουλάχιστον έξι μήνες, σημειώνοντας πως ακόμη και τότε, ενώ ήταν αδύνατον να κινηθεί, μπορούσε ακόμη να δει αυτόν τον αναβρασμό στα μάτια του.
Το σενάριο της ταινίας στηρίχθηκε στην αυτοβιογραφία της Τζέιν Χόκινγκ, «Ταξιδεύοντας στο Άπειρο: Η ζωή μου με το Στίβεν» και ολοκληρώθηκε κατόπιν πολλών συναντήσεων του σεναριογράφου Άντονι Μακάρτεν με την πρώην κυρία Χόκινγκ.
ILIAS1339
Σεβαστός
- Εγγρ.
- 27 Σεπ 2017
- Μηνύματα
- 539
- Κριτικές
- 21
- Like
- 1.110
- Πόντοι
- 1.016
Τι πίστευε ο Χόκινγκ για τον Θεό και τη μετά θάνατον ζωή
LUCAS JACKSON / REUTERS
Η είδηση του θανάτου του Στίβεν Χόκινγκ κάνει τον γύρο του κόσμου, καθώς ο 76χρονος φυσικός ήταν μια από τις εμβληματικότερες φιγούρες της σύγχρονης επιστήμης.
Πέρα από το επιστημονικό του έργο, ο Χόκινγκ είχε γίνει γνωστός και πέρα από τα όρια της επιστήμης, τόσο μέσω εμφανίσεων σε τηλεοπτικές εκπομπές, όσο και μέσω βιβλίων, συνεντεύξεων κ.α.
Το 2011 εμφανίστηκε στη σειρά “Curiosity” του Discovery Channel, όπου διερωτήθηκε για την προέλευση του σύμπαντος και απέρριψε την πιθανότητα ύπαρξης τόσο του Θεού, όσο και της μεταθανάτιας ζωής- την οποία κάποτε είχε χαρακτηρίσει ως «παραμύθι για αυτούς που φοβούνται το σκοτάδι».
Μόνο αντιμετωπίζοντας την ίδια την οριστική φύση του θανάτου, είχε πει, εκτιμούμε την ομορφιά της ζωής στο σήμερα. «Πιθανότατα δεν υπάρχει παράδεισος, ούτε μεταθανάτια ζωή» είχε πει. «Έχουμε αυτή τη ζωή για να εκτιμήσουμε το σύμπαν, και για αυτό είμαι εξαιρετικά ευγνώμων».
Στο βιβλίο του Grand Design το 2010, έγραφε πως δεν χρειαζόταν Θεός για να συνεχίζει το σύμπαν να υπάρχει. Σε συνέντευξή του στον Guardian, έναν χρόνο μετά, είχε πει πως θεωρεί τον εγκέφαλο ως υπολογιστή που θα σταματήσει να λειτουργεί όταν χαλάσουν τα εξαρτήματά του. «Δεν υπάρχει παράδεισος ή μετά θάνατον ζωή για χαλασμένους υπολογιστές» είχε πει χαρακτηριστικά.
Όσον αφορά στον θάνατο, είχε πει πως «έχω ζήσει με την προοπτική ενός πρώιμου θανάτου για τα τελευταία 49 χρόνια. Δεν φοβάμαι τον θάνατο, αλλά δεν βιάζομαι να πεθάνω. Έχω τόσα πολλά που μπορώ να κάνω πρώτα».
Το άστρο του Στιβεν Χόκινγκ, έσβησε σήμερα.
Ο μεγάλος αστροφυσικός- ερευνητής- διανοητής, δεν υπάρχει πιά.
LUCAS JACKSON / REUTERS
Η είδηση του θανάτου του Στίβεν Χόκινγκ κάνει τον γύρο του κόσμου, καθώς ο 76χρονος φυσικός ήταν μια από τις εμβληματικότερες φιγούρες της σύγχρονης επιστήμης.
Πέρα από το επιστημονικό του έργο, ο Χόκινγκ είχε γίνει γνωστός και πέρα από τα όρια της επιστήμης, τόσο μέσω εμφανίσεων σε τηλεοπτικές εκπομπές, όσο και μέσω βιβλίων, συνεντεύξεων κ.α.
Το 2011 εμφανίστηκε στη σειρά “Curiosity” του Discovery Channel, όπου διερωτήθηκε για την προέλευση του σύμπαντος και απέρριψε την πιθανότητα ύπαρξης τόσο του Θεού, όσο και της μεταθανάτιας ζωής- την οποία κάποτε είχε χαρακτηρίσει ως «παραμύθι για αυτούς που φοβούνται το σκοτάδι».
Μόνο αντιμετωπίζοντας την ίδια την οριστική φύση του θανάτου, είχε πει, εκτιμούμε την ομορφιά της ζωής στο σήμερα. «Πιθανότατα δεν υπάρχει παράδεισος, ούτε μεταθανάτια ζωή» είχε πει. «Έχουμε αυτή τη ζωή για να εκτιμήσουμε το σύμπαν, και για αυτό είμαι εξαιρετικά ευγνώμων».
Στο βιβλίο του Grand Design το 2010, έγραφε πως δεν χρειαζόταν Θεός για να συνεχίζει το σύμπαν να υπάρχει. Σε συνέντευξή του στον Guardian, έναν χρόνο μετά, είχε πει πως θεωρεί τον εγκέφαλο ως υπολογιστή που θα σταματήσει να λειτουργεί όταν χαλάσουν τα εξαρτήματά του. «Δεν υπάρχει παράδεισος ή μετά θάνατον ζωή για χαλασμένους υπολογιστές» είχε πει χαρακτηριστικά.
Όσον αφορά στον θάνατο, είχε πει πως «έχω ζήσει με την προοπτική ενός πρώιμου θανάτου για τα τελευταία 49 χρόνια. Δεν φοβάμαι τον θάνατο, αλλά δεν βιάζομαι να πεθάνω. Έχω τόσα πολλά που μπορώ να κάνω πρώτα».
Το άστρο του Στιβεν Χόκινγκ, έσβησε σήμερα.
Ο μεγάλος αστροφυσικός- ερευνητής- διανοητής, δεν υπάρχει πιά.
Συνημμένα
