@athinaios44
@John 100
@Μπιρλας
@Κώστας Λαδάκης
Τρεις μούνες τσιμπουκώνανε του Άγιου το παπάρι,
η μια τηράει τον Τζώναρο κι άλλη τον κύρη Μπίρλα,
κι η τρίτη η καλύτερη ρωτάει τους μπουρδελαίους:
Μην είδατε τον Τσίπρα Αλεξ' και τον Βαντάμα κούπα;
Που ξεύρει από κραβ μανγκά και άσσος έχει γένει;
Κι ο Λαδακης απαντά και γρήγορα της λέγει:
Εμείς προψές τον είδαμε σε μια μπε εμ βε επάνου,
να παίρνει τις ανηφοριές με μύτη τακουνάκι.
Και φώναζε ο θεριακλής και έλεγε ο δράκος,
πως του Ατενεζου την κυρά θέλει να την πηδήξει.
Τη μπέμπα του καβάλησε και στην Γλυφάδα πάει,
του πέφτουν μούτζες σα βροχή, φτυσίδια σα χαλάζι,
Τρεις πούτσες του ερίξανε, χοντρές, νταυραντισμένες.
Του Τζων τον πήρε το αυτί, του Μπίρλα μες στο στόμα,
τ' Άγιου το εφταμισάποντο του ξέσκισε τη σούφρα.
Λαδακης βγάζει μια φωνή πικρή φαρμακωμένη:
Βαντάμα ας καθόσουνα στη στρούγκα του χωριού σου,
Θυμήθηκες το ΣΥΡΙΖΑ και πηρ' ο νους σ' αγέρα,
και τώρα την κωλάρα σου εγάμησαν οι άγριοι,
τη σεριανάνε στα χωριά και πέφτει πολύ πούτσα,
και στου Ατενέζου τον οντά έχουνε πανηγύρι.
Παράφραση του ποιήματος
ΤΟΥ ΔΙΑΚΟΥ
(24 Απριλίου 1821)
Τρία πουλάκια κάθουνταν ψηλά στη Χαλκουμάτα,
το να τηράει τη Λιβαδιά και τ’ άλλο το Ζιτούνι,
το τρίτο το καλύτερο μοιριολογάει και λέει:
«Πολλή μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα.
Μην ο Καλύβας έρχεται, μην ο Λεβεντογιάννης;
– Νούδ’ ο Καλύβας έρχεται, νούδ’ ο Λεβεντογιάννης,
Ομέρ Βρυόνης πλάκωσε με δεκοχτώ χιλιάδες».
Ο Διάκος σαν τ’ αγροίκησε, πολύ του κακοφάνη.
Ψιλή φωνή νεσήκωσε, τον πρώτο του φωνάζει:
«Τον ταϊφά μου σύναξε, μάσε τα παλληκάρια,
δώσ’ τους μπαρούτη περισσή και βόλια με τις χούφτες,
γλήγορα και να πιάσουμε κάτω στην Αλαμάνα,
που ναι ταμπούρια δυνατά κι’ όμορφα μετερίζια».
Παίρνουνε τ’ αλαφρά σπαθιά και τα βαριά τουφέκια,
στην Αλαμάνα φτάνουνε και πιάνουν τα ταμπούρια.
«Καρδιά, παιδιά μου, φώναξε, παιδιά, μη φοβηθητε,
σταθήτε αντρεία σαν Έλληνες και σα Γραικοί σταθήτε».
Ψιλή βροχούλα νέπιασε κ’ ένα κομμάτι αντάρα,
τρία γιουρούσια νέκαμαν τα τρία αράδα αράδα.
Έμεινε ο Διάκος στη φωτιά με δεκοχτώ λεβέντες.
Τρεις ώρες επολέμαε με δεκοχτώ χιλιάδες.
Βουλώσαν τα κουμπούρια του κι’ ανάψαν τα τουφέκια,
κι’ ο Διάκος εξεσπάθωσε και στη φωτιά χουμάει,
’ξήντα ταμπούρια χάλασε κ’ εφτά μπουλουκμπασίδες.
Και το σπαθί του κόπηκε ανάμεσα απ’ τη χούφτα
και ζωντανό τον έπιασαν και στον πασά τον πάνουν,
χίλιοι τον παν από μπροστά και χίλιοι από κατόπι.
Κι’ ο Ομέρ Βρυόνης μυστικά στο δρόμο τον ερώτα:
«Γίνεσαι Τούρκος, Διάκο μου, την πίστη σου ν’ άλλαξης,
να προσκυνήσης στο τζαμί, την εκκλησιά ν’ αφήσης;»
Κ’ εκείνος τ’ αποκρίθηκε και στρίφτει το μουστάκι:
«Πάτε και σεις κ’ η πίστη σας, μουρτάτες, να χαθήτε!
Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε ν’ αποθάνω.
Α θέλετε χίλια φλωριά και χίλιους μαχμουτιέδες,
μόνον εφτά μερών ζωή θέλω να μου χαρίστε,
όσο να φτάση ο Οδυσσεύς και ό Θανάσης Βάγιας».
Σαν τ’ άκουσε ο Χαλίλ μπεης αφρίζει και φωνάζει:
«Χίλια πουγγιά σας δίνω γω κι’ ακόμα πεντακόσια,
το Διάκο να χαλάσετε, το φοβερό τον κλέφτη,
γιατί θα σβήση την Τουρκιά κι’ όλο μας το ντοβλέτι».
Το Διάκο τότε παίρνουνε και στο σουβλί τον βάζουν,
ολόρτο τον εστήσανε κι’ αυτός χαμογελούσε,
την πίστη τους τούς ύβριζε, τους έλεγε μουρτάτες.
«Σκυλιά κι’ α με σουβλίσετε, ένας Γραικός εχάθη.
Ας είν’ ο Όδυσσεύς καλά κι’ ο καπετάν Νικήτας,
που θα σας σβήσουν την Τουρκιά κι’ όλο σας το ντοβλέτι".
[πηγή: Ν.Γ. Πολίτης,
Εκλογαί από τα τραγούδια του ελληνικού λαού, Βαγιονάκη, Αθήνα 1969, σ. 22-24]
