Η δευτερη περιπτωση! Κοτζαμ αντρας δεν επιτρεπεται να ειναι τοσο μαλακας! Αποτελει μερος της αιτιας του συνολικου προβληματος και οχι μονο!
Για μένα είναι εξίσου γελοίες και οι δύο περιπτώσεις. Κατά βάσει μοιάζουν πάρα πολύ:
- Και οι δύο κατηγορούν ένα αόρατο εχθρό (κοινωνία, καπιταλισμό, τη χώρα που ζουν, τους γονείς τους) για τα δικά τους λάθη
- Και οι δύο πιστεύουν ότι έχουν δίκιο και ότι μια μέρα θα δικαιωθούν
- Και οι δύο δε διεκδικούν αυτό που θέλουν επειδή φοβούνται μην πληγωθούν
- Και οι δύο προτιμούν να ζουν στη γυάλα από το να αντιμετωπίσουν μια πραγματικότητα που δε συμφωνεί μαζί τους
- Και οι δύο θεωρούν ότι η ζωή τους έχει αδικήσει και το αντίθετο φύλο δεν έχει σωστά κριτήρια
Άρα καταλήγουμε πάλι στο ίδιο συμπέρασμα: Πληρώνουμε για λάθη μας, επιβραβευόμαστε για τα σωστά μας. Η ζωή θα είνια πάντα άδική, δυστυχία και ευτυχία εναλλάσσονται παντού και στους πάντες.