Αυτοκαταστροφικός ο καλλιτέχνης... Γενικολογία το λιγότερο και εύκολη λύση εξήγησης συμπεριφοράς.
Κατ'αρχάς ο καλλιτέχνης είναι ένας ιδιαίτερος άνθρωπος.
Μην το μακρύνω περαιτέρω, δεν πιστεύω ότι οι καλλιτέχνες είναι αυτοκαταστροφικοί. Μόνοι είναι. Και βλέποντας ότι το όραμά τους μένει απραγματοποίητο, θλίβονται. Θλίψη είναι, όχι αυτοκαταστροφή. Ρουτίνα είναι που σε τρώει, "κάθε μέρα καθαρίζω πατάτες..." έλεγε ένα καλό παιδί που συνθλίφτηκε και αυτό. Από τον χωρίς φαντασία κόσμο. Αυτά που πρέσβευε ο Marley π.χ., αυτά που έλεγε δεν ήταν χαβαλές, φιλοσοφία ήταν και όμως, το μήνυμά του έχασε το δρόμο, το ποδοπάτησαν. Ο Cobain, άνθρωπος με ιδιαίτερες ευαισθησίες, πόσο να αντέξει? Εδώ δεν αντέχουμε εμείς, οι χοντρόπετσοι, οι αναίσθητοι, οι αγράμματοι. Δεν είναι αυτοκαταστροφή, απελπισία είναι, διαφυγή, ανακούφιση, απόσυρση. Τα διαφορετικά πλάσματα από εμάς πάντα φεύγουνε νωρίς. Ίσως είναι γραφτό να αποσύρονται. Πως ένας κύκνος να επιβιώσει σε μια λίμνη κροκοδείλων?
