Γείτονας του Αθηναίου;
Το καλό είναι ότι στατιστικά δεν παίζει όλη η φουρνιά να καεί ταυτόχρονα. Κάποιοι θα τη βγάλουν καθαρή.
Δεν είναι περίεργο που δεν έχουμε επιτυχίες στις μικρότερες εθνικές; Η ομάδα του 2004 είχε πολλούς παίκτες που είχαν πάει τελικό ευρωπαϊκού με τους Ελπίδες.
Για τον κάθε παίκτη ισχύει ότι αν τα κάνει όλα πουτάνα μόλις πιάσει λεφτά και σταματήσει να προπονείται, τη γάμησε. Έχει συμβεί και σε ξένους παικταράδες (θα πω μόνο Αζάρ σαν παράδειγμα αλλά είναι και άλλες περιπτώσεις).
Είναι θέμα νοοτροπίας. Κυριάκος Παπαδόπουλος, Παπασταθόπουλος, Ρέτσος πήγαν σε καλές ομάδες του εξωτερικού και κάηκαν. Από τους τωρινούς κανείς δεν παίζει σε Άρσεναλ ή Λεβερ ή Ντόρτμουντ και ίσως αυτό να είναι και υπέρ τους.
Ο Αζαρ που εφερες ως παραδειγμα, δεν ητανε ποτε δουλευταρας. Το δηλωσε και ο ιδιος οταν αποσυρθηκε και μαλιστα στα 32 του. Συγκεκριμενα ειπε, δεν μπορω να ειμαι το υπόδειγμα αθλητη οπως ο Κριστιάνο, που μετα την προπονηση να χρειαζομαι τρεις ωρες φυσιοθεραπευτη για να ηρεμησει το σωμα μου, δεν το αντεχω. Η ζωη του δεν ηταν μονο μπαλα και οι απαιτούμενες υποχρεωσεις σε αυτην.
Ο Ρετσος που εφερες επισης ως παράδειγμα, γαμηθηκε στους τραυματισμους και μαλιστα σοβαρους. Το ιδιο και ο Κυριακος Παπαδοπουλος.
Και δεν ειναι μονο τα λεφτα που τους χαλανε. Αλλα πολλοι, οσα λεφτα και να βγαλουν, καποια πραγματα που στερουνται σε νεες ηλικιες, καταλήγουν με καταθλιψη. ("Μεσα σενα μηνα μηνα ημουνα ενας εκατομμυριούχος με καταθλιψη" , ειχε δηλωσει πρόσφατα ο Εμβιλα για οταν ειχε παει στην Ρωσια)
Ειναι πολλοι οι λόγοι που δεν βγαίνουν ολοι οσοι αξιζουν να γινουν Κριστιανο, ή Μεσι. Δεν ειναι για ολους...
