







Καλησπέρα φίλοι μου..
Ένα κείμενο γραμμένο από το φίλο μου τον αποστόλη συνβραγακη...
Ας το διαβάσουν όλα τα λαμόγια που κυβερνούν τη χώρα μου.
Το χρέος που δεν μετριέται: Η ντροπή των άδειων σχολείων
Σε κάθε κοινωνία, το μέλλον δεν γεννιέται στα εργοστάσια ούτε στα χρηματιστήρια∙ γεννιέται στις αίθουσες διδασκαλίας. Κι όμως, στην Ελλάδα του 2025, χιλιάδες παιδιά ξεκινούν τη σχολική χρονιά χωρίς εκπαιδευτικούς, χωρίς σταθερό πλαίσιο μάθησης, με κενά που αντηχούν σαν κραυγές μέσα στην ίδια την καρδιά του κράτους.
Τα νούμερα είναι αμείλικτα: σχεδόν 50.000 κενά στις αρχές της χρονιάς, και ακόμη πάνω από 15.000, μετά και τη β' φάση προσλήψεων, παραμένουν ακάλυπτα. Αυτά δεν είναι απλώς «λογιστικά στοιχεία». Είναι 15.000 στιγμές όπου ένα παιδί γυρίζει σπίτι του χωρίς να έχει μάθει να διαβάζει πιο σωστά, να σκεφτεί πιο βαθιά, να ονειρευτεί πιο τολμηρά.
Η αποτυχία να καλυφθούν αυτά τα κενά δεν είναι μόνο διοικητικό λάθος. Είναι σημάδι πολιτισμικής χρεοκοπίας. Ένα κράτος που δεν επενδύει στην εκπαίδευση έχει ήδη κηρύξει πτώχευση απέναντι στο μέλλον του. Όχι γιατί δεν έχει λεφτά, αλλά γιατί δεν έχει προτεραιότητες.
Ας το θέσουμε καθαρά:
α) Ένα σχολείο χωρίς εκπαιδευτικούς δεν είναι απλώς ατελές, είναι μηχανισμός αναπαραγωγής ανισότητας.
β) Κάθε μέρα χωρίς κάλυψη είναι ένα έτος χαμένο στην κλίμακα της ζωής ενός παιδιού.
γ) Και κάθε γενιά που στερείται ουσιαστικής παιδείας αφήνει πίσω της μια κοινωνία πιο εύθραυστη, πιο εύκολα χειραγωγήσιμη, λιγότερο ικανή να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις του 21ου αιώνα: την τεχνητή νοημοσύνη, την κλιματική κρίση, τη βιοτεχνολογία, τις νέες μορφές πολέμου.
Η τραγωδία δεν είναι μόνο παρούσα∙ είναι μελλοντική. Η Ελλάδα σήμερα δεν αφήνει απλώς κενές θέσεις εκπαιδευτικών. Αφήνει κενές θέσεις στη δημοκρατία της, στην καινοτομία της, στην κοινωνική της συνοχή. Αφήνει κενά στις ίδιες τις ψυχές των παιδιών της.
Οι αριθμοί δεν θα θυμούνται. Οι άνθρωποι όμως θα θυμούνται. Το παιδί που δεν είχε εκπαιδευτικό σήμερα, αύριο θα γίνει ο ενήλικος που δυσκολεύεται να βρει θέση σε έναν κόσμο που τρέχει. Και η κοινωνία που δεν του έδωσε τα εργαλεία, θα βρεθεί να πληρώνει το τίμημα σε μορφή ανεργίας, ανισότητας, πολιτικού κυνισμού.
Η ιστορία μας διδάσκει ότι τα έθνη που εγκατέλειψαν την παιδεία τους, εγκατέλειψαν τελικά και τον εαυτό τους. Δεν χρειάζεται πόλεμος ή πανδημία για να καταστραφεί ένα κράτος. Αρκεί να αφήσεις τα σχολεία σου άδεια.
Αν η Ελλάδα θέλει να σταθεί στο μέλλον, δεν έχει μεγαλύτερη στρατηγική επένδυση από το να καλύψει, σήμερα κιόλας, κάθε κενό στην εκπαίδευση. Όχι αύριο, όχι σε μια επόμενη φάση. Σήμερα. Γιατί κάθε χαμένη ώρα διδασκαλίας είναι ένα μικρό ρήγμα στο συλλογικό μας αύριο.
Η πραγματική χρεοκοπία δεν μετριέται στο δημόσιο χρέος∙ μετριέται στο βλέμμα των παιδιών που βλέπουν ένα κράτος να τους γυρίζει την πλάτη !!!