Επείδη ανοίγει πάλι το θέμα για το τι προσφέρουν οι ιερόδουλες στην κοινωνία και γίνεται μια ''άνιση και άδικη'' σύγκριση και επίθεση σε σχέση με άλλες εργασίες θα πω δυο τρία πράγματα που θεωρώ θα έπρεπε να θεωρούνται προφανή.
Ένας πολύ μεγάλος παλιός ρεμπέτης, σύμβολο μια ολόκληρης γενιάς και φιλοσοφίας, ο Βαγγέλης Παπάζογλου είπε πως όταν κάποιος αντικρίζει μια χήρα και τα ορφανά της θα πρέπει να σκύβει το κεφάλι. Το ίδιο θα έλεγα ισχύει και για τις ιερόδουλες. Ενας διαφορετικός διανοούμενος ο Χαριτόπουλος δηλώνει, πως ζειμπέκικο μπορούν να χορεύουν μόνο οι άντρες και από τις γυναίκες μόνο οι ιερόδουλες γιατί μόνο αυτές έχουν νιώσει τόσο πραγματικά την οδύνη και τον πόνο που μεγαλύτερος από τον ψυχολογικό δεν υφίσταται. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος ψυχικός πόνος από αυτόν που μπορεί να νιώσει μια ιερόδουλη. Τις βλέπετε επί το έργον να παίζουν θέατρο και να εκτελούν ένα συγκεκριμένο ρόλο, όμως ταυτόχρονα κουβαλάνε ένα τεράστιο σταυρό μέσα τους και περνάνε μια τεράστια δοκιμασία. Τα ψυχολογικά θέματα που κουβαλάει μια ιερόδουλη είναι τόσο μεγάλα που οι ψυχίατροι έχουν παραληλήσει την ψυχοσύνθεση της ιερόδουλης μόνο με περιπτώσεις ατόμων που έχουν περάσει από τραυματικές εμπειρίες σε κατάστασεις πολέμων. Πάρα πολλές από αυτές τις κοπέλες έχουν μικρά παιδάκια, τα οποία αρκετές μεγαλώνουν ολομόναχες, άλλες είναι ορφανές, άλλες τις έχουν εκμεταλευτεί και έχουν περάσει σεξουαλική παρενόχληση σε μικρή ηλικία και επειδή στις χώρες τους η διαβίωση ήταν όνειρο μακρινό, εκεί δημιουργήθηκε η ανάγκη για μια καλύτερη ζωή, όνειρο του κάθε ελέυθερου άνθρωπου. Οι ιερόδουλες σαφώς και κάνουν λειτούργημα, λίγο παραπάνω σεβασμός από όλους μας αν θέλουμε να λεγόμαστε ακόμα άνθρωποι, εγώ προσωπικά σκύβω το κεφάλι με σεβασμό απέναντι τους και ας γελάνε όποιοι και όποιες θέλουνε, όσο θέλουνε .
