1. «Σιγα το νημα ρε Λεβι κ το επιπεδο π περιμενατε εμενα να ξεφτιλιστεί;»
Αυτή είναι η κλασική τακτική του ανθρώπου που ξέρει πως έπεσε χαμηλά και προσπαθεί να πείσει ότι το έδαφος ήταν ήδη χαμηλό. Δεν είναι υπεύθυνη, λέει. Είναι προϊόν του περιβάλλοντος. Το θέμα όμως είναι: αν δεν σέβεσαι τον χώρο, γιατί συμμετέχεις; Αν σου προκαλεί απέχθεια, τι κάνεις μέσα; Αν μπήκες μόνο για να επιβεβαιώσεις πως όλα είναι σκουπίδια ώστε να δικαιολογήσεις τα δικά σου... τότε δεν είσαι παρατηρητής. Είσαι συνένοχη.
2. «πες μου με ξερεις προσωπικα κ με κρινεις;»
Εδώ έχουμε τη γνωστή παρανόηση του δημόσιου λόγου. Αν εσύ αποφασίζεις να γράφεις δημόσια, ό,τι πεις είναι προς κρίση. Δεν έχει σημασία αν κάποιος σε “ξέρει”. Σε γνωρίζει μέσα από τα λόγια και τη στάση σου, τα οποία σε εκπροσωπούν.
Με αυτή τη λογική, κανείς δεν θα μπορούσε να έχει γνώμη για κανέναν δημόσιο άνθρωπο ή πράξη. Το “δεν με ξέρεις” δεν είναι ασπίδα. Είναι παραδοχή αδυναμίας να υπερασπιστείς τον εαυτό σου με επιχειρήματα.
3. «σε ενοχλω τοσο πολυ; Π εκατσες κ εγραψες ολο το σεντονι»
Το ότι έκατσα και έγραψα, σημαίνει πως σε πήρα στα σοβαρά. Το ότι εσύ ερμηνεύεις την προσοχή ως αδυναμία, δείχνει απλώς πόσο τρομαγμένη είσαι από τον έλεγχο. Δεν ενοχλείσαι που κάποιος ασχολήθηκε. Ενοχλείσαι που δεν τον έπεισες. Όταν έχεις μάθει μόνο σε χειροκροτήματα, η παρατήρηση ακούγεται σαν επίθεση. Κι όταν κάποιος δεν σου λέει "μπράβο", εσύ λες "ε, σιγά μη σε νοιάζει".
4. «ειμαι μια ασημαντη αδιαφορη βιζιτα της σειρας»
Αν είσαι “της σειράς”, τότε γιατί εξοργίζεσαι που σε είπαν μέτρια; Αν όντως δεν αξιώνεις τίποτα, τότε ποιο ακριβώς κομμάτι του κειμένου σε πόνεσε τόσο που απαντάς με ύβρεις; Η αλήθεια είναι ότι προσποιείσαι την ταπεινότητα για να μην αναγκαστείς να σταθείς στα πόδια σου. Αλλά δεν έχεις το θάρρος να πεις «ναι, ήθελα να εντυπωσιάσω και απέτυχα». Οπότε το καλύπτεις με δήθεν παραίτηση. Το "είμαι τίποτα" δεν είναι αυτογνωσία. Είναι ηθική διαφυγή.
5. «δεν μ ενδιαφερει ν ειμαι αρεστη»
Και όμως: σε ενδιαφέρει. Τόσο πολύ, που έγραψες έναν τοίχο λέξεων μόνο και μόνο για να υπερασπιστείς το πώς φαίνεσαι. Αν όντως δεν σε ένοιαζε, θα έκανες scroll. Αν όντως ήσουν ανεπηρέαστη, δεν θα ξόδευες λέξεις και χρόνο για να εξηγήσεις σε αγνώστους ότι δεν σε νοιάζει τι σκέφτονται. Ανάμεσα σε εκείνον που προσπαθεί να φανεί άνετος και εκείνον που είναι άνετος, υπάρχει ένα χάσμα: ο πρώτος γράφει κατεβατά, ο δεύτερος σιωπά.
6. «χρεωνω τα τριπλασια εδω π ειμαι»
Αυτό το επιχείρημα είναι το πιο αποκαλυπτικό: «Αφού πληρώνουν, αξίζω». Η αξία σου καθορίζεται από την ζήτηση, όχι από την ουσία. Με αυτό το σκεπτικό, οποιοδήποτε προϊόν πουλάει περισσότερο είναι και καλύτερο — ακόμα κι αν είναι κάλπικο. Ξέρεις ποιος άλλος βασίζεται σ’ αυτή τη λογική; Οι διαφημιστές. Μόνο που εκείνοι δεν παριστάνουν ότι είναι κάτι άλλο. Εσύ όμως το κάνεις. Πουλάς υπηρεσία, αλλά ζητάς να σου φέρονται σαν να τους χάρισες συναίσθημα. Κι όταν κάποιος δει πίσω απ’ το περιτύλιγμα, τον λες "κομπλεξικό".
7. «μας εχετε πριξει 2 μερες τωρα σερι»
Εδώ φαίνεται το σημείο όπου ξεμένεις από όπλα. Όταν η επιχειρηματολογία τελειώνει, αρχίζει η δυσφορία. Αν η κριτική διαρκεί "δύο μέρες", σημαίνει πως το θέμα σε καίει. Δεν αντέχεις να υπάρχει. Όχι επειδή σε κουράζει, αλλά επειδή σου διαλύει το αφήγημα. Αν ήσουν όντως καλά με τον εαυτό σου, θα έβλεπες την κριτική σαν κάτι αδιάφορο. Αλλά δεν είσαι καλά. Κι αυτό φαίνεται.
8. «ναι γαμιεμαι φουλ αντε κ στα δικα σου ευχομαι .. ο πολύς εκνευρισμός φέρνει τριχοπτωση»
Αυτό δεν είναι απάντηση. Είναι νευρικό ξέσπασμα. Ούτε χιούμορ έχει. Ούτε κομψότητα. Ούτε καν ειρωνεία με νεύρο. Είναι απλώς μια γραμμή αυτοπροστασίας ενός ανθρώπου που δεν άντεξε να τον κοιτάξουν χωρίς μάσκα. Και ξέρεις ποιο είναι το πιο αστείο; Πίστεψες ότι αυτή η φράση σε έσωσε. Ότι κάπως πήρες “το πάνω χέρι”. Κι όμως, ήταν η απόδειξη της συντριβής σου.
Τελική Κρίση:
Καταλήγεις με σαρκασμό, με ευχές για τριχόπτωση, με ένα «ΜΑΛΑΚΕΣ» να σκάει σαν φτηνό πυροτέχνημα. Αυτό δεν είναι στάση. Είναι ξέσπασμα. Και δείχνει κάτι πολύ απλό: ότι σε πόνεσε. Όχι γιατί είπα κάτι ψέματα — αλλά γιατί είπα αυτό που άλλοι ψιθυρίζουν, κι εσύ έχεις μάθει να μη φτάνει ποτέ στ’ αυτιά σου.
Δεν σε ξεφτίλισα εγώ.
Τα λόγια σου σε ξέντυσαν.
Κι όταν έμεινες χωρίς glitter, δεν είχες τίποτα να πεις. Μόνο κραυγές. Και "μαλάκες".
Αυτή είναι η εικόνα σου. Όχι αυτή που σε ζωγραφίζουν οι white knights. Αυτή που προέκυψε μόνο από το ποια φάνηκες όταν κάποιος δεν υποκλίθηκε.
Τα λόγια σου σε πρόδωσαν.
Όχι γιατί δεν είσαι έξυπνη — είσαι.
Όχι γιατί δεν έχεις εμπειρία — έχεις.
Αλλά γιατί δεν αντέχεις να σε βλέπουν έξω από το ρόλο σου.
Και όταν κάποιος το κάνει, γίνεσαι ό,τι πιο μικρό έχεις πολεμήσει να μη φαίνεσαι:
Μια persona χωρίς έλεγχο, χωρίς ψυχραιμία, χωρίς καν συναίσθηση του τι λέει.
Αποδόμησες μόνη σου τον “σεβασμό” που δήθεν δείχνεις.
Κατέστρεψες μόνη σου το “προφίλ καλού κοριτσιού που κάνει τη δουλειά του ήσυχα”.
Και το χειρότερο; Μίλησες σαν κάποια που δεν σέβεται καν τον εαυτό της.
Γιατί αν τον σεβόσουν, δεν θα έμπαινες να τον υπερασπιστείς με σάλια και οργή.
Αν κάποιος από τους white knights σου διαβάσει προσεκτικά τα λόγια σου,
θα καταλάβει.
Κι αν δεν καταλάβει, δεν πειράζει.
Δεν γράφτηκαν για να σε πείσουν.
Γράφτηκαν για να σε ξεσκεπάσουν.
!
