Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Καλοκαίριασε, και το κέντρο της Θεσσαλονίκης γέμισε, για ακόμη μια φορά, πιπινάκια, νεαρότερης και μεγαλύτερης ηλικίας, και παρουσιάζει μεγάλο, ενδυματολογικό και στυλιστικό, ενδιαφέρον. Μαγιό με γόβα, σορτσάκι με μπότα (δεν κάνω πλάκα), στέμμα αμαζόνας με τζιν . Όμως συμβαίνει ταυτοχρόνως και κάτι, το οποίο μου θυμίζει τα λόγια του σπουδαίου ποιητή Καββαδία: «…. πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο…».
Ώρα 15.00, περίπου.
Κάπου εκεί μέσα στο πλήθος είμαι και εγώ, με την τσάντα στο χέρι, στον Βαρδάρη, Δωδεκανήσου με Εγνατία, έχοντας σχεδόν τελειώσει τις δουλειές της ημέρας, και έχοντας πληρώσει ένα σκασμό λεφτά σε διάφορα νταβατζιλίκια (εφορίες, ταμεία, λογαριασμοί, τράπεζες, γαμώ την μάνα σας πούστηδες, καταντήσαμε να ζούμε για να σας πληρώνουμε και πάλι θέλετε κι άλλα, μας ήπιατε το αίμα ρε κουφάλες…). Είμαι σκασμένος, κουρασμένος, ιδρωμένος – άρχισαν κι οι ζέστες, γαμώ την τύχη μου την πυροσβέστρια - και ενώ κοιτάω το ημερολόγιό μου για να δω τι έχω ήδη κάνει και τι άλλο έχω να κάνω, περνάει από μπρος μου ΑΥΤΗ… Γόβα δωδεκάποντη, τουλάχιστον, φούστα πέντε δάχτυλα όλη κι όλη, μπλούζα see through (φάση Στάθης Ψάλτης στα ‘80s), και εσώρουχο (σουτιέν) 3/4 , στην απόχρωση του ροζ παλ. Σαστίζω, σηκώνω το βλέμμα στον ουρανό, και σκέφτομαι :
- «Σε ευχαριστώ εσένα που είσαι εκεί πάνω, όπως και να λέγεσαι, Θεός, Αλλάχ, Βούδας, δεν με νοιάζει. Η μέρα εξελίσσεται πάρα πάρα πολύ καλά….». Βαμμένη στην πένα η μανταμίτσα, μαλλί κομμωτηρίου, κορμί αλφάδι, χειλάκι πετροκέρασο και μάγουλο βερίκοκο - ρίκο ρίκο ρίκοκο- , 25 – 28 χρονών...
- «Ω, ρε πούστη μου» μονολογώ…
Καθώς περνά και κατηφορίζει την Δωδεκανήσου, ως αχόρταγος πίθηκος που είμαι (98% DNA πιθήκου), την ακολουθώ σαν υπνωτισμένος, και προσέχω ότι φέρει δερματοστιξία, δύο δελφίνια στο πίσω μέρος των ποδιών, και περπατάει λες και περνάει από Κάβο Ντόρο, με 14 μποφόρ θύελλα και χαλασμένο το πηδάλιο.
-«Αχ» ξαναμονολογώ ….
Τότε ακούω μια γνώριμη φωνή να μου λέει:
-«Που ‘σαι ρε παίχτη;;;; Τι κάνεις, καλά είσαι;;; Τι δουλειές έχεις να κάνεις σήμερα και δείχνεις τόσο χαμένος;;;». Είναι ένας παλιός γνώριμός μου …
-«Ποιες δουλειές;;; Τι δουλειές;;; Τι λες ρε μαλάκα ;;;» αποκρίνομαι εγώ, και τον προτρέπω , ου μην του επιβάλλω, να δει κι αυτός την υπερπαραγωγή… Παθαίνει πλάκα…
Ώρα 15.05.
Συνειδητοποιώ ότι είμαι στην Δωδεκανήσου και όχι στα μπουζούκια, και ότι η «ανύψωση» έχει επέλθει και είναι εμφανής δια τυφλού, πλέον, οφθαλμού. Το φερμουάρ του παντελονιού ουρλιάζει, έτοιμο να σπάσει. Στο ένα χέρι, ήδη, κρατάω το πορτοφόλι, για να δω τι έχει μείνει μέσα, στο άλλο το κινητό, και ψάχνω εναγωνίως στο internet για να βρω κοπέλα. Σε όποια βλέπω ότι είναι Θεσσαλονίκη στέλνω μήνυμα, ζητώντας ραντεβού ΤΩΡΑ, και όπου κάτσει η μπίλια. Η μπίλια έκατσε στην Eva…
Το πώς πήγα μέχρι το ξενοδοχείο (περπατώντας, τρέχοντας, δεν κατάλαβα ακόμη), μην μου το ρωτήσετε. Η ουσία είναι ότι μπαίνω στο δωμάτιό της τόσο φουριόζος, που η κοπέλα τρομάζει. Μέχρι, δε, να γίνουν και οι τυπικές συστάσεις, έχω ήδη ξεντυθεί, έχω αφήσει τα χρήματα στο κομοδίνο, και πηγαίνω σφαίρα στο μπάνιο. Επειδή είναι έξυπνη κοπέλα , και αντιλαμβάνεται με τι έχει να κάνει, με περιμένει στο κρεβάτι γυμνή. Ξαπλώνω (μάλλον βουτάω θα ήταν το πιο σωστό) δίπλα της και πάει να ξεκινήσει με χαδάκια, φιλάκια και διάφορες τέτοιες παπαριές … Που πας ρε Καραμήτρο;;; Κάνουν αγκαλίτσες και φιλάκια στον καβλωμένο αγάπη μου;;; Εφαρμογή προστατευτικού πεοενδύματος (προφυλακτικού), και βαστάτε Τούρκοι τ’ άλογα… Της βάζω κι ένα μαξιλάρι κάτω από την μέση, και αρχίζω να κοπανιέμαι σε ιεραποστολική στάση, σαν να μου κάνουν εξορκισμό, ενώ ταυτόχρονα το πρόσωπό μου είναι ανάμεσα στα στήθη της (4αρι, φτιαγμένο λογικά, αλλά πολύ καλή δουλειά και μαλακό στην αφή), όπου γλύφω, φιλάω, δαγκώνω και χουφτώνω, αυτή λέει στα Αγγλικά «έρχεται ο οργασμός μωρό μου», «σκάσε μωρή», της απαντάω εγώ, «όταν γ@@@ει ο Αιδοιολείχος δεν έρχεται κανείς», και το τέλος έρχεται μετά από λίγα λεπτά, εν μέσω επευφημιών, πανηγυρισμών και ζητωκραυγών, σαν να χα βάλει γκολ στις καθυστερήσεις και κρίθηκε το πρωτάθλημα.
Τσιγάρο στην ανάπαυλα για να πάρω δυνάμεις, λέμε λίγα πράγματα (μην ρωτήσετε τι, ούτε και θυμάμαι), και έναρξη 2ου ημιχρονίου, που θα ΄λεγε και ο μακαρίτης ο Παναγούλιας. Αυτήν την φορά τηρούνται όλα τα προβλεπόμενα, και, κατά τα ειωθότα, ξεκινάμε με ορχεοπεολειχία (πολύ καλή, το’ χει το μωρό), κατόπιν αιδοιολειξία – εναλλάξ και ταυτοχρόνως (69), στη συνέχεια με εναλλαγή κάμποσων στάσεων, με εμένα πάλι να καταλήγω σε αυτό το υπέροχο και ευωδιαστό στήθος, πριν τελειώσω στην στάση «Καμμένος» (perrito το λένε στα Ισπανικά – άσχετο), με υπέροχη θέα στον θεϊκό της κώλο, όπου τραβιέμαι, κλάσματα του δευτερολέπτου πριν την κορύφωση της ερωτικής πράξης (πως τα λέω ο πούστης), και κάτι ψιλές την παίρνουν στο σβέρκο. Δεδομένου δε ότι έχει μείνει κάνα 20λεπτο μέχρι την λήξη του ραντεβού, με γυρνάει μπρούμυτα και μου κάνει μασάζ, όχι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά δεν είχα πάει εκεί για να με τρίψουν…
Συνοψίζοντας, το μωρό είναι όμορφο, έχει πολύ ωραίο σώμα (για τα δικά μου γούστα – όταν έχω την γυναίκα στα 4 θέλω να ακούω το πλατς πλατς κι όχι το κράτσα κρούτσα από τα κόκκαλα), έχει διπλό διαφορικό, τραβάει στην ανηφόρα, και ανταποκρίνεται στις δύσκολες καταστάσεις, όπως αυτή που βίωνα εγώ την συγκεκριμένη στιγμή. Δεν θα χάσετε τον χρόνο σας, δεν θα κλάψετε τα λεφτά σας.
Μετά τιμής
ΑΙΔΟΙΟΛΕΙΧΟΣ
ΥΓ. Μανίτσα σε πάω πολύ που είσαι cool διότι εγώ είμαι τίγκα στη φορμόλη. Είσαι τσαχπινογαργαλιάρα και καλά κάνεις. Η φάση σου είναι νιάου νιάου. Εγώ ο καριόλης όμως έχασα τα αβγά και τα πασχάλια, όταν σε είδα να περνάς από δίπλα μου. M έστειλες για τακάκια, κι ας είχα βγει μόλις από το συνεργείο. Ποια ημερολόγια;; Ποιες δουλειές;; Κρύο ντουζ ήθελα μετά… Ξέσφιξα τη γραβάτα και σε κοιτούσα μέχρι που μπήκες σε κάποιο κτίριο, το νούμερο 5 ήταν, αν θυμάμαι καλά.
ΥΓ 2. Αν, ποτέ, διαβάσεις αυτό το κείμενο, να ξέρεις πως είναι αφιερωμένο σε σένα…
ΥΓ 3. Το τηλ μου είναι στον κατάλογο , και όπως λέει το άσμα: «Όταν είσαι άντυτη κάνε μου αναπάντητη…»
ΥΓ 4. Ο τίτλος (fire is the Devil’s only friend) είναι από μια στροφή του τραγουδιού American pie του Don McLean (1971), και ο αστικός θρύλος λέει πως αναφέρεται στον Mick Jagger, και στο τέλος της αθωότητας της γενιάς των 60’ς . Άσχετο με την όλη κριτική, αλλά το ΄βαλα…