Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Είχα γράψει πρώτος για κορίτσι μας - πριν σχεδόν ένα χρόνο- δικαιούμαι να γράψω και τελευταίος για να κλείσω το κεφάλαιο.
Επειδή όμως δεν μου κάθεται καλά ο αόριστος θα χρησιμοποιήσω ενεστώτα.

Αφού ζητήσω νοερά συγνώμη από τον Νίκο Εγγονόπουλο, θα ξεκινήσω αφιερώνοντας στην Giselle ένα απόσπασμα από το «Ποίημα που του λείπει η χαρά αφιερωμένο σε γυναίκα υπέροχη δωρήτρια πόθου και γαλήνης» που περιλαμβάνεται στην συλλογή: «Η επιστροφή των πουλιών».

έλα
πέσε στα χέρια μου
και χάρισέ μου
- αφού το θέλεις -
τη θλίψη τού πρασίνου βλέμματός σου
τη βαθειά πίκρα των κόκκινων χειλιών σου
τη νύχτα των μυστηρίων που είναι πληγμένη μέσα στα μακριά μαλλιά σου
τη σποδό του υπέροχου σώματός σου.

Η Giselle πρωτοεμφανίστηκε στα city tours στην αρχή του χρόνου και έβαλε τόσο ψηλά τον πήχη για το 2010 που σχεδόν όλες οι υπόλοιπες new entry είχαν πρόβλημα να τον φτάσουν.
Η Giselle λειτουργεί όπως η πυξίδα για κάποιον που είναι χαμένος μέσα στη ζούγκλα των ct, σαν ματσέτα, για να ανοίγεις δρόμο μέσα στην «πυκνή βλάστηση» που έχουν δημιουργήσει οι σαβούρες, σαν μπουκάλι με νερό για την ώρα που θα το χρειαστείς μετά από μια σειρά αποτυχημένων meetings.
Όταν φεύγεις και την αποχαιρετάς, είσαι ήρεμος και ευχαριστημένος ξέροντας ότι αυτό συμβαίνει γιατί την έχεις «ρουφήξει» έως το τέλος.
Γιατί η Giselle είναι «μια κατηγορία μόνη της».
Με ασύγκριτο ρεπερτόριο. Τεχνικής, κινήσεων, φυσικής επαφής με την σώμα, οπτικής επαφής με τις αντιδράσεις σου. Μια γυναίκα - ορχήστρα.
Η Giselle έφυγε, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι ήταν τέτοια η παρουσία της, που όσοι την τύχη να την συναντήσουν, είχαν την σιγουριά είναι ότι θα ξαναγυρίσουν στην πόρτα της κι άλλες φορές…