Όλες οι κριτικές για την Λάουρα - Ρεμούνδου 21 (Μπουρδέλα) Πλατεία Αττικής

Στους δύο απ' τους τρεις καναπέδες καθόντουσαν ήδη δύο ημεδαποί συναγωνιστές.
«Γεια σας, τι κάνετε;», εμφανίστηκε η υπηρεσία. «Καλημέρα, καλά!», κάθισα στον τρίτο καναπέ. «Ωραία... έχουμε μία κοπέλα, όμως αυτή τη στιγμή είναι στο δωμάτιο, σε λίγο βγαίνει και...». «Ποια κοπέλα είναι;», ρώτησα, μιας και φάνηκε πως είχε ολοκληρώσει. «Είναι η Λάουρα!». «Δεν την ξέρω». «Θα τη δείτε σε λίγο. Θα τη δείτε κι ελπίζω να σας αρέσει». Και με 'κείνα τα λόγια αποσύρθηκε στα ενδότερα, μέχρι τη στιγμή —κάποια λεπτά αργότερα (17 λεπτά περιμέναμε τη Λάουρα)— που επανήλθε για ν' ανοίξει την εξώπορτα.
«Βρέχει;», τη ρώτησε τότε ο ένας απ' τους συναγωνιστές. «Βρέχει, ναι! 'Αρχισε να βρέχει πολύ τώρα!». «Ω ρε πούστη!...», ψιθύρισα. Πράγματι η βροχή ακουγόταν δυνατά πάνω στον δρόμο.
«'Ερχεται η Λάουρα...», μας ενημέρωσε αρκετά λεπτά πιο ύστερα. «Καλημέρα... Καλά είσαστε;», η πόρνη μας χαμογέλασε κι αποχώρησε.
Τελικά την είχα ξαναδεί. Επρόκειτο για μια Ρουμάνα στην πολύ πολύ αρχή της πέμπτης δεκαετίας της ζωής της (41-50), με ίσιο μαύρο μαλλί πιασμένο σε κότσο, συμπαθητικό πρόσωπο με μικρό στόμα, βυζάκια, αψηλούτσικη με λεπτό κορμό και φαρδουλή λεκάνη, ψιλοκαλοσχηματισμένα πόδια στα οποία φορούσε ψηλές σκούρες γυναικείες κάλτσες.
Ο ένας συναγωνιστής την έκανε αμέσως. «Τι πρόγραμμα έχει;», ρώτησα. «Εεε, κάνει κανονικό, ελεύθερα πιασίματα, πισωκολλητό, εξήντα εννιά, ποδολαγνεία, ισπανικό, μασαζάκι...». «Εντάξει». «Αυταρχικό...». «Οκέι», σηκώθηκα. «Δηλαδή, μόνο ελεύθερο και πρωκτικό δεν κάνει». «Εντάξει, ευχαριστώ πολύ!», είπα και κατευθύνθηκα προς την έξοδο. Πίσω μου άκουγα τον συναγωνιστή να ρωτάει «πόσο είναι; (το "μαλλί")».
'Οξω η βροχή είχε κόψει αρκετά. 'Οταν λίγο αργότερα επέστρεφα ψιλόβρεχε.
«Γεια!». «Θα περάσω τελικά», ενημέρωσα την τσατσά δίνοντάς της το εικοσάρικο. «Ορίστε, περάστε!», μου έδειξε την κάμαρα δίπλα στην είσοδο. «Μπορείτε να κάνετε μπάνιο˙ ζεστό νερό, καθαρή πετσέτα (σφραγισμένη) έχουμε. Σας εύχομαι να περάσετε καλά!».
«Καλημέρα», μου ευχήθηκε η Λάουρα ύστερα από έξι λεπτά. «Γεια σου». «Θέλεις τόσο δυνατό φως;», με κοίταξε. «Χαμήλωσε λίγο», συγκατένευσα απ' το κρεβάτι όπου ξάπλωνα. Πλησίασε. «Τι κάνεις;», ενδιαφέρθηκε να μάθει. «Καλά, εσύ;», της έκανα χώρο. «Εγώ πάντα είμαι καλά!», χαμογέλασε και βγάζοντας τον στηθόδεσμο αποκαλύφτηκαν τα μαστίδιά της με τις σκουρόχρωμες θηλές τους. «Μπράβο Λάουρα. Από πού είσαι;». «Από Ρουμανία είμαι».
«Ντρ...;». «Μμ;». «Ντρέπεσαι;», επανέλαβε γονατίζοντας πλάι μου. «'Οχι όχι!». «Φοβάσαι;», έγειρε πάνω μου. «Ούτε. Χα χα...». Φαίνεται της έδινα εντύπωση ψαρωμένου.
«Μμμ, πισιρίκος!», κοίταξε με νόημα το πουλί μου συμπληρώνοντας, «πιτσιρίκος. Να τον κάνουμε άντρα!».
Ξεκίνησε φιλώντας με απαλά και αργά στο στήθος, στις θηλές (εκεί προέβη και σε ρούφηγμα – δάγκωμα), στο σώμα, ενώ παράλληλα έγλειφε τ' αυτά σημεία. Ασχολήθηκε επίσης με τον λαιμό, τα μάγουλα, το στόμα (ανταλλάξαμε κάποια γλωσσόφιλα [καπνίστρια] μιας και στην κίνησή μου δεν αντέδρασε αρνητικά), τ' αυτιά μου.
«Κοίτα, έγινε άντρας!», είπε χαρούμενη συνεχίζοντας να παλινδρομεί την χούφτα της κατά μήκος του καυλωμένου πούτσου μου. «Χε χε, οκέι», συμφώνησα.
Το προφυλακτικό που του φόρεσε, σαν κάλτσα, ήταν χρώματος ερυθρού και η καλούτσικη πίπα που ακολούθησε συνοδευόταν από γλείψιμο των αρχιδιών.
Γαμηθήκαμε σε δύο στάσεις. Εκείνη της γελαδάρισσας και πισωκολλητά γονατιστά. Στην πρώτη είχε καλή συμμετοχή με τριψίματα και αληθοφανείς βόγγους. Στη δεύτερη είχε καλή συμμετοχή επίσης˙ στήθηκε καλά, έτσι ώστε να την "καρφώνω" με άνεση, δέχτηκε αδιαμαρτύρητα τα όποια κωλοχάστουκα της έδωσα και συνέχισε να βογγάει ευλογοφανώς μέχρι που «αα... αα... ααα!... Εντάξει, έχυσα...» (εγώ ήμουν αυτός).
Δεν βιάστηκε ν' αποχωρήσει, αν και ακουγόταν ο κόσμος στο σαλόνι, αλλά τα είπαμε λιγάκι. Την ερχόμενη Τετάρτη φεύγει στην πατρίδα της κι επιστρέφει 7 ή 9 Οκτωβρίου.