Όλες οι κριτικές για την Βανέσσα - Κολωνού 32Α (& Λεωνίδου) (Μπουρδέλα) Μεταξουργείο

Πέμπτη, ώρα 18:35
Περπατούσα στο ύψος του καφενείου όταν είδα έναν νέο ημεδαπό συναγωνιστή με αλογοουρά να εισέρχεται στο μπουρδέλο. Μπαίνοντας τον βρήκα καθισμένο κοντά στην είσοδο. Στάθηκα όρθιος δίπλα του. Εμφανίστηκε η γνωστή διοπτροφόρος ξανθιά υπηρεσία (η αλήθεια ήταν πως περίμενα να εργαζόταν λίγο παραπέρα, στο ημιυπόγειο 23), η οποία απαξιώνοντάς με γι' άλλη μια φορά, χα χα χα... και στρέφοντας την προσοχή της στον συναγωνιστή, ξεκίνησε με στριγκιά φωνή: «Γεια σου! ("Γεια σου", όχι "γεια σας", χα χα χα...) Τσιμπουκάκι, μουνάκι, πισωκολλητό, εξήντα εννιά, κάτω-πάνω, ντέκα, με κάλη περιποίηση, σούπερ κοριτσάκι, ντέκα, όμορφη κούκλα! Να σε περιποιηθεί με ντέκα! Ντεν βιάζεται, σούπερ κοριτσάκι, σέξι, όμορφη, γλυκιά κουκλίτσα, ντέκα!».
«Γεια σας, τι κάνετε, πώς είστε;». Προς το μέρος μας περπάτησε μια αψηλή –πάνω στα πορνοπάπουτσα–, γυμνόστηθη νεαρή, με ίσιο κοκκινωπό μαλλί μέχρι τους ώμους, καλογραμμένο πρόσωπο, μεσαίο προς μεγάλο ομορφοσχηματισμένο στήθος, μεστωμένο κορμί με μία διάστιξη στον δεξιό ώμο που επεκτεινόταν στ' ομόπλευρο μπράτσο και μία στην αριστερή ωμοπλάτη, ωραίο κώλο, χυτά ποδάρια τυλιγμένα με κάτι "καλώδια". «Γεια σου...», της ευχήθηκα. «Ελάτε να περνάτε καλά και ωραία!», μας προέτρεψε. Την ίδια στιγμή που ο συναγωνιστής την "έκανε"... 'Εβγαλα το δεκάρικο κι η τσατσά γούρλωσε τα μάτια. «Παρακαλώ...», μου έδειξε προς το ψιλοϊκανοποιητικό δωμάτιο. Της ζήτησα μια πίστωση χρόνου για να ετοιμαστώ. «Εντάξει, έχει δωμάτιο να πάει, δωμάτιο και μετά εσάς. Για να προλάβετε», μου έκανε γνωστό.
Η κοπέλα άνοιξε την πόρτα έπειτα από 7-8 λεπτά. «Γεια σου!», ξαναευχήθηκε. «Καλησπέρα, τι κάνεις;», ενδιαφέρθηκα να μάθω απ' το κρεβάτι όπου ήμουν ξαπλωμένος. «Καλά, εσύ;». «Πώς σε λένε;», τη ρώτησα αντί για την προφανή απάντηση. «Βανέσσα... και πέρασες μαζί μου», μ' "έστειλε"... «Δεν έχω περάσει ποτέ μαζί σου!», άρχισα να λέω τα δικά μου. «Τι λες;», αντέδρασε. «Ποτέ!», επέμεινα. «Εγώ σε ξέρω», επέμεινε κι εκείνη. «Δεν σε θυμάμαι...». «Εγώ σε θυμάμαι». «Αλήθεια, από πού;». «Πιο κάτω, στο 30». «Στο κάτω ή στο πάνω;». «Στο κάτω». «Μπορεί... Αν κι εγώ δεν σε θυμάμαι καθόλου», επανέλαβα.
Ξεκίνησε με ενθουσιώδη καλυμμένη πίπα σε πεσμένο πούτσο, «μμμ... μμμ... μμμ...», ενώ με άφηνε να χουφτώνω κανονικά όπου ήθελα. Τη γύρισα ανάσκελα για να φιλήσω-γλείψω-ρουφήξω τα μαστάρια της και με την ευκαιρία τής "κάρφωσα" το λαστιχοντυμένο ημισηκωμένο μου καυλί στο λιπασμένο μουνί της ξεκινώντας το φίκι φίκι. «Κρικ κρικ κρικ» και ξανά «κρικ κρικ κρικ» και ξανά μανά «κρικ κρικ κρικ»... Μέχρι που την άκουσα να με ρωτάει: «Να σου κάτσω στα τέσσερα;». «Ναι, για κάτσε λίγο στα τέσσερα...». Ωραία θέα!... 'Επειτα από αρκετά «πλαφ» –έχοντας πια καυλώσει κανονικά– κατάφερα να ολοκληρώσω.
Τελικά πες πες, την έκανα ν' αμφιβάλλει: «Δεν ξέρω, μήπως κάνω λάθος...».
'Ομως λίγο πιο ύστερα, καθώς οδηγούσα, είχα ένα flashback: «Ναι ρε συ η Βανέσσα ήταν, απόγευμα έπρεπε να την είχα πάρει και σχετικά πρόσφατα!». Αργότερα, στο σπίτι, βρήκα και την κριτική (Ημερομηνία επίσκεψης 1-4-15)...