Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Την άνοιξη ο Σκύλος τσιρίζει.
Οσμές, ορμές και αφορισμοί.
Το αποτέλεσμα;
Ο Σκύλος γονατιστός μπροστά στα ανοιχτά πόδια, με τη γλώσσα μέσα στον διαιώνιο πόθο, κοινωνός στην πόρνεια μετάληψη.

Δεν πρόλαβε να μπει στο δωμάτιο και την έγδυσα αμέσως, την ξάπλωσα στο κρεβάτι και την πήρα στο στόμα μου. Διάσπαρτα πνιχτά βογκητά, κορμί μινιόν λαμπάδα, μικρό στήθος με έντονες ρώγες και ένα υπέροχο πρόσωπο. Όλα τα φώτα ανοιχτά να την χαζεύω.

Δέχτηκε τα δάχτυλά μου στις οπές της, το βίτσιο με τον καθρέφτη, την μανία μου για μπανιστήρι και όσες στάσεις χρειάστηκαν για να χορτάσουν το ακόρεστο μάτι του Σκύλου. Όλα με μια φυσική ροή σαν να την είχα δασκαλέψει.

Το στοματικό της απολαυστικό, με λάγνες ματιές, βαθύ και αργό. Στα τέσσερα ποίημα, ξέπνοος, παρέδωσα πάνω στο κορμί της.

Όσο άκουγα το νερό να κυλάει πάνω της, χάζευα το εσώρουχό της στην πολυθρόνα. Ξαφνικά σηκώθηκα, το πήρα στο χέρι μου, το έφερα στην μύτη μου και ανέπνευσα βαθειά.

«Υπάρχει και η ήττα ψοφόσκυλο», τον κοίταξα.
«Είσαι αδίσταχτος», χαχάνισε.