Επισκέπτης
Σεβαστά μέλη του Φόρουμ,
Σύντροφοι-Συντρόφισσες
Αγαπητά μου παιδιά,
Συνεχίζω ελπίζοντας ότι οι μικροί (και μεγάλοι) αυνανισταί του Φόρουμ θα κάνουν λιγάκι ησυχία και ίσως κι αυτοί μάθουν κάτι ενδιαφέρον ή ευχάριστο...Μικροί αυνανισταί: υπόσχομαι ότι την προσεχή φορά θα επανέλθω με φωτογραφίες από διάφορες μουνάρες που πήδηξα ώστε να κρατήσετε απασχολημένη την δεξιά σας με θέμα.
Μάθημα Πρώτον:
Κίεβον
Πρόκειται περί ωραίας, για την Ουκρανία, πόλεως και φιλόδοξο καταληκτικό σημείο συναρθροίσεως των απανταχού μουνάρων της χώρας. Προσοχή: όταν δε διάφορα στριπτιτζάδικα ρωτάτε «από που είσαι εσύ μανάρι μου;» και η απάντηση είναι «Κίεβο» να ξέρετε ότι προκειται για μούσι 99% και ότι η πονηρά γυνή προέρχεται από κάποιο κωλο-χώρι εις τα ενδότερα του έθνους. Το κίεβο αποτελεί το όραμα της κάθε Ουκρανίδας να αξιωθεί να επισκευτεί το Ελ Ντοράντο, να μυηθεί στα μυστήρια του Globus και να βαπτιστεί στα θεραπευτικά νερά του Ιντροπάρκ (εκεί να δείτε βρώμα...). Γι’αυτό και είναι γεμάτο από τσουρνόβλαχους (μακρυά από ξιπασμένους τσουνόβλαχους-τσουρνόβλαχες το’λεγε η γιαγιά μου).
Ο κενρικός δρόμος ονομάζεται Χερτσάτικ και είναι φοβούμαι δέκα φορές καλύτερος από την δική μας Σταδίου ή Αμαλίας.
Πρόκειται περί πλατιάς λεωφόρου δεξιά και αριστερά της οποίας ευρίσκονται φαρδύτατα πεζοδρόμια με εκατοντάδες παγκάκια. Εκεί το καλοκαίρι μπορείς να συναντήσεις πραγματική μουνοθύελλα από γκόμενες που κάθονται στα παγκάκια και περιμένουν κάναν να τις καμακώσει. Βλέπετε στην Ουκρανία μπορεί κάποιος να καθήσει σ’ένα παγκάκι και να σπάσει όλη του την ώρα, συναντώντας δεκάδες μουνάρες πληρώνοντας τίποτα. Στην αιωνία Ελλάδα πολύ προσεκτικά δεν υπάρχει πουθενά να καθήσεις στο δρόμο κι αναγκαστικά θα πρέπει να πληρώσεις καφετέριες, μπαράκια κλπ, κλπ παπαριές για να σκας τα ωραία σου λεφτουδάκια.
Εις το μέσον περίπου της λεωφόρου ευρίσκεται η κεντρική πλατεία ονόματι «Μειντάν Νεζαλόζνεστι», είχατε κάνα παππού που έλεγε πάω στο μειντάνι; η οποία κοσμείται από ένα εντυπωσιακό παλούκι καμιά πενηνταριά μέτρων. Τα παλιά χρόνια είχε ένα διακοσμητικό αρκίντι η πλατεία, μόνο κάτι αγάλματα του Λένιν, μετά που διαλύσανε το μαγαζάκι με τους Ρώσους κι ανοίξανε δική τους φάμπρικα, έχουν βάλει διάφορα συντριβάνια, αγάλματα και μπιχλιμπίδια ολίγον κακόγουστα τα πιο πολλά...Γενικώς πάντως υπάρχει μία άπλα, ανοίγει το μάτι σου. Επίσης στολίζουσι την πλατεία και πληθώρα καλλωπιστικών ανθέων. (όλα κι όλα οι Ουκρανοί μπορεί να μην έχουν να φάνε αλλά τα λουλούδια-λουλούδια. Εις τα πέριξ της πλατείας θα συναντήσετε διάφορους μαντράχαλους με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο να περιμένουν την καλή τους. (α ρε και να κάνει κανείς τέτοιες μαλακείες στην Ελλάδα τι κράξιμο έχει να φάει...) Όταν έρθει η καλή τους και κλάψει με σίγμα για το τριαντάφυλλο από την συγκίνηση, εκτός από το λουλούδι θα βάλει και τον μαλάκα να της κουβαλάει και την τσάντα. Φανταστείτε τώρα τον Τάρας Μπούλμπα στην Σταδίου να προχωρά κρατώντας ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο ένα χέρι και μια γυναικεία τσάντα στο άλλο και από δίπλα μια ξέκωλλη μαλακισμένη να χασκογελλά και να χαριεντίζεται. Αρσενικά...όπως θα έλεγε και ο κύριος Τόλης.
Κάτω από την πλατεία, στα έγκατα της γης δεν ευρίσκεται η Κόλαση αλλά ο σύγχρονος Ουκρανικός παράδεισος, τα μαγαζάκια που άνοιξε ο Αγκαλίτσας να παίρνει κάνα νοικάκι και που του φτιάξανε κάτι Τούρκοι, o γνωστός Γλόμπος.
Συνεχίζουμε την ξενάγηση. Προχωρόντας στα αριστερά βλέπουμε το ξενοδοχείο «Ουκραίνα» και συναντούμε και την ομόνυμη κυριλέ καφετέρια στην Γκοροντέσκοβα παραδίπλα από το σινεμά. Εδώ τον καλό καιρό εσύχναζε ο γνωστός μποέμ Ιταλός επιχειρηματίας Gianni Bardino, συνοδεία δύο τοπ μουνάρων ονόματι Σβιέτα και Άννυα που του τις είχε κάνει δώρο ο Αγκαλίτσας της Ουκρανίας. Η Σβιέτα εαν δεν με απατά η μνήμη μου, προερχόταν από την γνωστή Ουκρανική μουναποθήκη Doldava και τριγυρνούσε πάνω – κάτω στην Χρετσάτικ με μία ανοικτή πράσινη BMW Ζ3 φιλάνθρωπη δωρεά του ομίλου Bardino. Ο Αγκαλίτσας είχε σκάσει στο αφτάκι του Gianni το κολπάκι που ετοιμαζόταν με το αντιπυρηνικό καταφύγιο αλλά ο δυστυχής Bardino πέθανε στην Ρώμη κατά την διάρκεια ενδολεχούς πεολειχίας από την γνωστή σοπράνο της Σκάλας του Μιλάνο, Hanna Darba αφού προηγουμένως είχε κατεβάσει ένα καφάσι Κόκα-Κόλες. Ο μερακλής Bardino, καλή του ώρα όπου και να’ναι, θα ζούσε και θα τον είχαμε ακόμη στην μικρή μας παρέα όποτε ανέβαινε Κίεβο (αυτό για τον μπαγάσα που με ρώτησε εάν πηγαινοέρχομαι λες και κάνω δρομολόγια Ομόνοια-Πατήσια), εάν τα χαιβάνια οι μπράβοι δεν περίμεναν μισή ώρα από την κόμπλα μέχρι να αποφασίσουν να καλέσουν το 166...Ο Bardino αρκέστηκε σε κάτι βαρκούλες που τις μοιράσανε με τον Αγκαλίτσα και τον Stori Achkii και ίσως και το ψηλό ξανθό παιδί με τα σπυράκια να ΄γλυψε κι αυτό κάνα κοκκαλάκι γιατί μέχρι τότε ζούσε σε ένα δυαράκι κι όλο την έπεφτε για δανεικά..Ατυχώς για εμάς του επιζήσαντες ο μακαρίτης Gianni ήταν κι από τους πρώτους που το’παιξε sponsor, ενώ δηλαδή μέχρι τότε μπορούσες να γαμήσεις με μια μπύρα, οι γκόμενες άρχισαν να ζητάνε διαμερίσματα, αυτοκίνητα, ντάτσα, διακοπές στην Ταυλάνδη και ότι άλλη μαλακεία φανταστείτε...
Για τους λιγούρηδες εκεί πιο κάτω στην γωνία Χερτσάτικ-Γκοροντέσκοβα προς την έξοδο της υπόγειας διάβασης του μετρό, κάνουν πιάτσα διάφορες πουτάνες αλλά όποιος έβλεπε αυτές τις δυό μουνάρες που μιλάω θα έχανε πάσα επαφή με την πραγματικότητα.
Λέγοντας για μετρό, εκεί λοιπόν στην υπόγεια στάση του Μειντάν Νεζαλόνεστι κατά τις βραδυνές ώρες κάποιος προσεκτικός παρατηρητής μπορούσε να ανιχνεύσει ανώτατο Ιταλό διπλωματικό υπάλληλο, γνωστό στους παροικούντες το Κίεβο και ως Giovanna, με μαύρο καπέλο χωμένο ως τ’αυτιά και καρό κασκόλ να περιμένει τον μάστορά του για ένα βραδυνό καλαφατηματάκι. Στην συνέχεια, όλως τυχαίως, ανακαλύφθηκε ότι ο παππούς και η γιαγιά του μάστορα ήταν Ιταλικής καταγωγής, του εδόθη πάραυτα Ιταλικό διαβατήριο από την πρεσβεία και προσήλθε στην πατρίδα! με την γυναίκα του! (άρε ξεφτύλα τι έκανε ο κόσμος για να γλυτώσει από τον σοσιαλιστικό παράδεισο), όπου και συνέχισε το ευγενές έργο του αφού διορίστηκε σε νοσοκομείο απέναντι από την Bacio Ria στην κεντρική λεωφόρο Allehandra της Ρώμης. Στον αντίποδα τώρα της περιοχής που μιλάμε, διαγώνια απέναντι δηλαδή στο πάνω μέρος της πλατείας ένα δρόμο απέναντι από την Reifeissen, εκεί που κάνουν πιάτσα όχι οι πουτάνες αλλά οι μαρσούτκες, μου διαφεύγει τώρα πως λέγεται ήταν και η Ιταλική πρεσβεία στον ανήφορο αριστερά.
Κυφηναριό...Μην σας τύχει και έχετε κάποιο θέμα δικό σας προς τακτοπόιηση, τα χαρτιά σας, την μετοικεσία σας κλπ. Οι υπάλληλοι(???) της Ιταλίας θα σας κοιτάζουν με ύφος δέκα Καρδιναλίων και τριών Παπών. Εάν δε προσπαθήσετε να βγάλετε βίζα για καμιά γκόμενα δικιά σας ή την γυναίκα! σας την έχετε πατήσει! Θα σας τα κάνουν τσουρέκια! Παραδόξως διάφοροι κ.κ. επαγγελματίες του χώρου πληρώνοντας παράβολο 15.000Ε, το κεφάλι, δεν έχουν κάποιο πρόβλημα.
Εδώ αγαπητοί φίλοι θα αναγκαστώ να σταματήσω την διηγησή μου (πρέπει να κάνουμε και καμιά δουλειά). Ευελπιστώ ότι η ανοχή των υπευθύνων του Sight και η αγάπη σας θα μου επιτρέψει να συνεχίσω τις φανταστικές, μυθικές και ολότελα ψευδείς ιστορίες από την δήθεν πολύχρονη παραμονή μου στην δήθεν Ουκρανία (ούπς μου ξέφυγε. Αυτή τελικά έγινε πραγματική χώρα...)
Εάν όχι, όσοι καταλάβατε, καταλάβατε. Οι υπόλοιποι με’γειά τα παπούτσια!
Giuseppe
Υ/Γ: Άντε μάθατε και τι ήθελε να πει ο ποιητής όταν μικροί απαγγέλατε. «Ανεβαίνω στην μηλιά, και πατώ στην καρυδιά, και φωνάζω χούι-χούι, και κανένας δεν μ’ακούει...»
Σύντροφοι-Συντρόφισσες
Αγαπητά μου παιδιά,
Συνεχίζω ελπίζοντας ότι οι μικροί (και μεγάλοι) αυνανισταί του Φόρουμ θα κάνουν λιγάκι ησυχία και ίσως κι αυτοί μάθουν κάτι ενδιαφέρον ή ευχάριστο...Μικροί αυνανισταί: υπόσχομαι ότι την προσεχή φορά θα επανέλθω με φωτογραφίες από διάφορες μουνάρες που πήδηξα ώστε να κρατήσετε απασχολημένη την δεξιά σας με θέμα.
Μάθημα Πρώτον:
Κίεβον
Πρόκειται περί ωραίας, για την Ουκρανία, πόλεως και φιλόδοξο καταληκτικό σημείο συναρθροίσεως των απανταχού μουνάρων της χώρας. Προσοχή: όταν δε διάφορα στριπτιτζάδικα ρωτάτε «από που είσαι εσύ μανάρι μου;» και η απάντηση είναι «Κίεβο» να ξέρετε ότι προκειται για μούσι 99% και ότι η πονηρά γυνή προέρχεται από κάποιο κωλο-χώρι εις τα ενδότερα του έθνους. Το κίεβο αποτελεί το όραμα της κάθε Ουκρανίδας να αξιωθεί να επισκευτεί το Ελ Ντοράντο, να μυηθεί στα μυστήρια του Globus και να βαπτιστεί στα θεραπευτικά νερά του Ιντροπάρκ (εκεί να δείτε βρώμα...). Γι’αυτό και είναι γεμάτο από τσουρνόβλαχους (μακρυά από ξιπασμένους τσουνόβλαχους-τσουρνόβλαχες το’λεγε η γιαγιά μου).
Ο κενρικός δρόμος ονομάζεται Χερτσάτικ και είναι φοβούμαι δέκα φορές καλύτερος από την δική μας Σταδίου ή Αμαλίας.
Πρόκειται περί πλατιάς λεωφόρου δεξιά και αριστερά της οποίας ευρίσκονται φαρδύτατα πεζοδρόμια με εκατοντάδες παγκάκια. Εκεί το καλοκαίρι μπορείς να συναντήσεις πραγματική μουνοθύελλα από γκόμενες που κάθονται στα παγκάκια και περιμένουν κάναν να τις καμακώσει. Βλέπετε στην Ουκρανία μπορεί κάποιος να καθήσει σ’ένα παγκάκι και να σπάσει όλη του την ώρα, συναντώντας δεκάδες μουνάρες πληρώνοντας τίποτα. Στην αιωνία Ελλάδα πολύ προσεκτικά δεν υπάρχει πουθενά να καθήσεις στο δρόμο κι αναγκαστικά θα πρέπει να πληρώσεις καφετέριες, μπαράκια κλπ, κλπ παπαριές για να σκας τα ωραία σου λεφτουδάκια.
Εις το μέσον περίπου της λεωφόρου ευρίσκεται η κεντρική πλατεία ονόματι «Μειντάν Νεζαλόζνεστι», είχατε κάνα παππού που έλεγε πάω στο μειντάνι; η οποία κοσμείται από ένα εντυπωσιακό παλούκι καμιά πενηνταριά μέτρων. Τα παλιά χρόνια είχε ένα διακοσμητικό αρκίντι η πλατεία, μόνο κάτι αγάλματα του Λένιν, μετά που διαλύσανε το μαγαζάκι με τους Ρώσους κι ανοίξανε δική τους φάμπρικα, έχουν βάλει διάφορα συντριβάνια, αγάλματα και μπιχλιμπίδια ολίγον κακόγουστα τα πιο πολλά...Γενικώς πάντως υπάρχει μία άπλα, ανοίγει το μάτι σου. Επίσης στολίζουσι την πλατεία και πληθώρα καλλωπιστικών ανθέων. (όλα κι όλα οι Ουκρανοί μπορεί να μην έχουν να φάνε αλλά τα λουλούδια-λουλούδια. Εις τα πέριξ της πλατείας θα συναντήσετε διάφορους μαντράχαλους με ένα κόκκινο τριαντάφυλλο να περιμένουν την καλή τους. (α ρε και να κάνει κανείς τέτοιες μαλακείες στην Ελλάδα τι κράξιμο έχει να φάει...) Όταν έρθει η καλή τους και κλάψει με σίγμα για το τριαντάφυλλο από την συγκίνηση, εκτός από το λουλούδι θα βάλει και τον μαλάκα να της κουβαλάει και την τσάντα. Φανταστείτε τώρα τον Τάρας Μπούλμπα στην Σταδίου να προχωρά κρατώντας ένα κόκκινο τριαντάφυλλο στο ένα χέρι και μια γυναικεία τσάντα στο άλλο και από δίπλα μια ξέκωλλη μαλακισμένη να χασκογελλά και να χαριεντίζεται. Αρσενικά...όπως θα έλεγε και ο κύριος Τόλης.
Κάτω από την πλατεία, στα έγκατα της γης δεν ευρίσκεται η Κόλαση αλλά ο σύγχρονος Ουκρανικός παράδεισος, τα μαγαζάκια που άνοιξε ο Αγκαλίτσας να παίρνει κάνα νοικάκι και που του φτιάξανε κάτι Τούρκοι, o γνωστός Γλόμπος.
Συνεχίζουμε την ξενάγηση. Προχωρόντας στα αριστερά βλέπουμε το ξενοδοχείο «Ουκραίνα» και συναντούμε και την ομόνυμη κυριλέ καφετέρια στην Γκοροντέσκοβα παραδίπλα από το σινεμά. Εδώ τον καλό καιρό εσύχναζε ο γνωστός μποέμ Ιταλός επιχειρηματίας Gianni Bardino, συνοδεία δύο τοπ μουνάρων ονόματι Σβιέτα και Άννυα που του τις είχε κάνει δώρο ο Αγκαλίτσας της Ουκρανίας. Η Σβιέτα εαν δεν με απατά η μνήμη μου, προερχόταν από την γνωστή Ουκρανική μουναποθήκη Doldava και τριγυρνούσε πάνω – κάτω στην Χρετσάτικ με μία ανοικτή πράσινη BMW Ζ3 φιλάνθρωπη δωρεά του ομίλου Bardino. Ο Αγκαλίτσας είχε σκάσει στο αφτάκι του Gianni το κολπάκι που ετοιμαζόταν με το αντιπυρηνικό καταφύγιο αλλά ο δυστυχής Bardino πέθανε στην Ρώμη κατά την διάρκεια ενδολεχούς πεολειχίας από την γνωστή σοπράνο της Σκάλας του Μιλάνο, Hanna Darba αφού προηγουμένως είχε κατεβάσει ένα καφάσι Κόκα-Κόλες. Ο μερακλής Bardino, καλή του ώρα όπου και να’ναι, θα ζούσε και θα τον είχαμε ακόμη στην μικρή μας παρέα όποτε ανέβαινε Κίεβο (αυτό για τον μπαγάσα που με ρώτησε εάν πηγαινοέρχομαι λες και κάνω δρομολόγια Ομόνοια-Πατήσια), εάν τα χαιβάνια οι μπράβοι δεν περίμεναν μισή ώρα από την κόμπλα μέχρι να αποφασίσουν να καλέσουν το 166...Ο Bardino αρκέστηκε σε κάτι βαρκούλες που τις μοιράσανε με τον Αγκαλίτσα και τον Stori Achkii και ίσως και το ψηλό ξανθό παιδί με τα σπυράκια να ΄γλυψε κι αυτό κάνα κοκκαλάκι γιατί μέχρι τότε ζούσε σε ένα δυαράκι κι όλο την έπεφτε για δανεικά..Ατυχώς για εμάς του επιζήσαντες ο μακαρίτης Gianni ήταν κι από τους πρώτους που το’παιξε sponsor, ενώ δηλαδή μέχρι τότε μπορούσες να γαμήσεις με μια μπύρα, οι γκόμενες άρχισαν να ζητάνε διαμερίσματα, αυτοκίνητα, ντάτσα, διακοπές στην Ταυλάνδη και ότι άλλη μαλακεία φανταστείτε...
Για τους λιγούρηδες εκεί πιο κάτω στην γωνία Χερτσάτικ-Γκοροντέσκοβα προς την έξοδο της υπόγειας διάβασης του μετρό, κάνουν πιάτσα διάφορες πουτάνες αλλά όποιος έβλεπε αυτές τις δυό μουνάρες που μιλάω θα έχανε πάσα επαφή με την πραγματικότητα.
Λέγοντας για μετρό, εκεί λοιπόν στην υπόγεια στάση του Μειντάν Νεζαλόνεστι κατά τις βραδυνές ώρες κάποιος προσεκτικός παρατηρητής μπορούσε να ανιχνεύσει ανώτατο Ιταλό διπλωματικό υπάλληλο, γνωστό στους παροικούντες το Κίεβο και ως Giovanna, με μαύρο καπέλο χωμένο ως τ’αυτιά και καρό κασκόλ να περιμένει τον μάστορά του για ένα βραδυνό καλαφατηματάκι. Στην συνέχεια, όλως τυχαίως, ανακαλύφθηκε ότι ο παππούς και η γιαγιά του μάστορα ήταν Ιταλικής καταγωγής, του εδόθη πάραυτα Ιταλικό διαβατήριο από την πρεσβεία και προσήλθε στην πατρίδα! με την γυναίκα του! (άρε ξεφτύλα τι έκανε ο κόσμος για να γλυτώσει από τον σοσιαλιστικό παράδεισο), όπου και συνέχισε το ευγενές έργο του αφού διορίστηκε σε νοσοκομείο απέναντι από την Bacio Ria στην κεντρική λεωφόρο Allehandra της Ρώμης. Στον αντίποδα τώρα της περιοχής που μιλάμε, διαγώνια απέναντι δηλαδή στο πάνω μέρος της πλατείας ένα δρόμο απέναντι από την Reifeissen, εκεί που κάνουν πιάτσα όχι οι πουτάνες αλλά οι μαρσούτκες, μου διαφεύγει τώρα πως λέγεται ήταν και η Ιταλική πρεσβεία στον ανήφορο αριστερά.
Κυφηναριό...Μην σας τύχει και έχετε κάποιο θέμα δικό σας προς τακτοπόιηση, τα χαρτιά σας, την μετοικεσία σας κλπ. Οι υπάλληλοι(???) της Ιταλίας θα σας κοιτάζουν με ύφος δέκα Καρδιναλίων και τριών Παπών. Εάν δε προσπαθήσετε να βγάλετε βίζα για καμιά γκόμενα δικιά σας ή την γυναίκα! σας την έχετε πατήσει! Θα σας τα κάνουν τσουρέκια! Παραδόξως διάφοροι κ.κ. επαγγελματίες του χώρου πληρώνοντας παράβολο 15.000Ε, το κεφάλι, δεν έχουν κάποιο πρόβλημα.
Εδώ αγαπητοί φίλοι θα αναγκαστώ να σταματήσω την διηγησή μου (πρέπει να κάνουμε και καμιά δουλειά). Ευελπιστώ ότι η ανοχή των υπευθύνων του Sight και η αγάπη σας θα μου επιτρέψει να συνεχίσω τις φανταστικές, μυθικές και ολότελα ψευδείς ιστορίες από την δήθεν πολύχρονη παραμονή μου στην δήθεν Ουκρανία (ούπς μου ξέφυγε. Αυτή τελικά έγινε πραγματική χώρα...)
Εάν όχι, όσοι καταλάβατε, καταλάβατε. Οι υπόλοιποι με’γειά τα παπούτσια!
Giuseppe
Υ/Γ: Άντε μάθατε και τι ήθελε να πει ο ποιητής όταν μικροί απαγγέλατε. «Ανεβαίνω στην μηλιά, και πατώ στην καρυδιά, και φωνάζω χούι-χούι, και κανένας δεν μ’ακούει...»
