Τα ρεβύθια με πράσο και καρότο αποτελούν ισχυρό χτύπημα. Το πρωί περνώντας απέναντι να πάρω καφέ
άφησα μια θανατηφόρα κούφια στην ταμία.
Εγώ έφυγα να επιστρέψω στην δουλειά μου αλλά αυτή παρέμεινε αναγκαστικά στο πόστο της. Όταν θα ζητώ εσπρέσο σκέτο, θα είναι εντολή. Τώρα το κατάλαβε.
Κατά τα άλλα
μια συνηθισμένη μέρα. Γελοίοι τύποι κουβαλούσαν τσάντες με ψώνια πλάι σε πατσαβούρες κι εγώ τους φόρτωνα
με έξοδα όσο μπορούσα. Τέτοια σκουπίδια δεν θέλουν λύπηση. Καλά τους κάνουν οι φραγκόκοτες.
Στο σχόλασμα πέρασα από τα μπουρδέλα της Φυλής να δω αν έχει καμιά καινούργια πουτάνα. Πούτσες μπλε.
Καλό αυτό για να συνεχίσω να ειρωνεύομαι την κατάντια. Κόσμος μηδέν, μόνο κάτι γριές με σκυλιά βόλταραν
και κάτι τύποι που απαξίωναν όποιες έβλεπαν. Δωμάτιο δεν μπήκε κανείς
ενώ σε ένα μπουρδέλο η τσατσά
είπε ότι η κοπέλα είναι στο δωμάτιο κι εκείνη βγήκε βαριεστημένη με το κινητό στο χέρι από την κουζίνα.
Ούτε τα προσχήματα δεν κρατούν. Λογικά θα είχε αράξει μέσα και θα ρουφούσε λάικ από τα ναυάγια των σόσιαλ.
Αρκετές με πλησιάζαν για να μπω δωμάτιο. Προσοχή στο κόλπο με το χούφτωμα στ αρχίδια
και το τάχα φιλί περνώντας ξώφαλτσα. Για να πάρουν το χαρτονόμισμα γίνονται όλα.
Τη δουλειά τους κάνουν φυσικά κι οι πελάτες κοιτούν να καυλώσουν.
Τώρα, αν κάποιοι τραγικοί πιστεύουν
ότι τους γουστάρουν, εδώ είμαι εγώ για να σχολιάζω όπως όλοι. Κάθε μέρα τα ίδια σε διαφορετικά μοτίβα
στην Ελλαδάρα. Ελλεηνίδες και Ελλεηνίδοι σκατά μαζί την μούργα της αλλοδαπής σαπίλας.
Αυτό βλέπω εγώ. Τα λέμε.