Ο Κώστας Γκουσγκούνης είναι ο άνθρωπος-μύθος του ελληνικού πορνό και ο μεγαλύτερος Έλληνας πορνοστάρ παρόλο που έπαιξε μόνο σε… μία hardcore ταινία! Γεννήθηκε το 1931 στην Λάρισα όπου και μεγάλωσε. Έμαθε την τέχνη της φωτογραφίας απ' τον πατέρα του, Μίμη Γκουσκούνη και εξασκεί το επάγγελμα του φωτογράφου για κάποιο διάστημα στην πατρίδα του. Μετά από κάποιο διάστημα έρχεται στην Αθήνα όπου ανοίγει φωτογραφείο στο Χολαργό. Σύντομα τον τραβάει ο κινηματογράφος και αρχίζει να κάνει μικρά περάσματα σε διάφορες ταινίες.
Το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο το κάνει το 1952 με την ταινία Η Αγνή του Λιμανιού του Γιώργου Τζαβέλλα. Το 1958 εμφανίζεται σε δύο ταινίες, το Ο Λεφτάς του Νίκου Τσιφόρου (σε μια σκηνή κάνει έναν άντρα που χορεύει) και το Μια Ζωή την Έχουμε, του Γιώργου Τζαβέλλα, στην οποία κάνει τον καφετζή στην τράπεζα που δουλεύει ο Δημήτρης Χόρν. Το 1960 παίρνει ένα μικρό ρόλο στην ταινία Η Θεία Από το Σικάγο (1960) του Αλέκου Σακελάριου (στη σκηνή όπου η Γεωργία Βασιλειάδου ρίχνει επίτηδες μια κανάτα στο δρόμο μπροστά από έναν υποψήφιο γαμπρό για την ανηψιά της. Εκεί μαζεύεται κόσμος, μεταξύ των οποίων και ο Γκουσγκούνης ο οποίος απευθυνόμενος στην Γεωργειάδου λέει την ατάκα: «δεν λες πως δεν τον πέτυχε τον άνθρωπο που θα τον άφηνε στον τόπο;»). Επόμενη ταινία που εμφανίζεται είναι το Χωρίς Ιδανικά (1965) του Χρήστου Λιάμπου, μια αστυνομική ερωτική περιπέτεια στην οποία κρατάει πρωταγωνιστικό ρόλο. Το 1966 παίζει σε πρωταγωνιστικό ρόλο σε άλλη μία ταινία του, το Η Λεωφόρος του Θανάτου, ενώ το 1971 ο Χρήστος Λιάμπος του δίνει για άλλη μία φορά πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του Σεξ 13 μποφόρ, μια softcore ερωτική ταινία στην οποία υποδύεται έναν ψαρά που βρίσκει καταφύγιο σ' ένα μικρό νησί και ξελογιάζει την κόρη του φαροφύλακα (Λυκούργος Καλλέργης). Κατά τη διάρκεια της προβολής αυτής της ταινίας είναι η πρώτη φορά που ακούγεται απ' τους θεατές το: «Άξιος! Άξιος!». Από εκεί και μετά αρχίζει και παίρνει πάντα μεγάλους ρόλους στις ταινίες που εμφανίζεται οι οποίες εξακολουθούν να είναι κυρίως αστυνομικές περιπέτειες με λίγο γυμνό, πάντα όμως στα όρια του softcore.
Ο Ανώμαλος του 1975, πάλι του ίδιου σκηνοθέτη, είναι το επόμενο cult αριστούργημα που θα πρωταγωνιστήσει κάνοντας το μανιακό δολοφόνο γυναικών του οποίου την ανικανότητα έχει προκαλέσει μια Γερμανίδα των Ες-Ες! Το 1975 είναι η χρονιά που θα εμφανιστεί και στο Ο Χριστός Ξαναστραυρώνεται (στο ρόλο το Σεΐζη), τηλεοπτική σειρά βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Νίκου Καζαντζάκη.
Ο Κώστας Γκουσγκούνης στα τέλη της δεκαετίας του '70 έχει αποκτήσει πλέον φανατικούς οπαδούς και μαζί με την Τίνα Σπάθη είναι οι σταρ των softcore ταινιών της εποχής. Στις αρχές της δεκαετίας του '80 εμφανίζεται στη θεατρική παράσταση Ο Γκουσγκούνης και η φυλή των χαμένων Αμαζόνων στο θέατρο «Σταρ» στην Αγίου Κωνσταντίνου σε σκηνοθεσία του Όμηρου Ευστρατιάδη. Η παράσταση είχε άδοξο τέλος καθώς κατέβηκε μετά από εισαγγελική παρέμβαση. Σύμφωνα με το βιβλίο GREEK EROTICA ο Όμηρος Ευστρατιάδης εμφανίστηκε ενώπιον του δικαστηρίου υπερασπιζόμενος το έργο του και καταγγέλλοντας το «μεσαιωνικό» κλίμα της εποχής. Μετά από κάποιο διάστημα η παράσταση ξαναανεβαίνει, αυτήν τη φορά στο θέατρο «Ελίτ» στην Πειραιώς (το θέατρο λειτουργούσε ο Γιάννης Κασπίρης, ο γνωστός σε όλους Νάσος Σπυρής ή Berto που παράλληλα γυρνούσε ταινίες πορνό με την εταιρία του Ελίτ Φιλμς). Οι παραστάσεις ξεκινούσαν απ' το πρωί και επαναλαμβάνονταν ανά δίωρο έως αργά το βράδυ με πολύ αποκαλυπτικές σκηνές και hardcore δράση (ο Γιάννης Κασπίρης με δική του πρωτοβουλία έχει κάνει την παράσταση πιο πιπεράτη…) με αποτέλεσμα να γίνεται χαμός από κόσμο έξω απ' το θέατρο. Αυτό όμως προκάλεσε και την κόπωση των ηθοποιών και μετά από σχεδόν δύο μήνες ο Γκουσγκούνης εγκαταλείπει την παράσταση. Επόμενη στάση στην κινηματογραφική του καριέρα του είναι η σεξοκωμωδία Ήταν Άξιος (1982) του Όμηρου Ευστρατιάδη σε παραγωγή της Σπέντζος Φιλμ - καμία σχέση με πορνό η ταινία.
Το 1984 έρχεται επιτέλους η χρονιά στην οποία ο Γκουσγκούνης πρωταγωνιστεί σε κανονικό πορνό. Η ταινία λέγεται Ο Ηδονοβλεψίας (γνωστή και ως Γκουσγκούνης, ο Μεγάλος Εραστής) του σκηνοθέτη Χρήστου Λιάμπου (η μοναδική hardcore ταινία και του σκηνοθέτη). Η ταινία έχει πάνω από 10 σκηνές σεξ (δύο, τριών και τεσσάρων ατόμων) πράγμα που αποτελεί ρεκόρ και την κάνει την ελληνική ταινία με τις περισσότερες σκηνές σεξ. Η φωτογραφία του εξώφυλλου με τον Γκουσγκούνη να φοράει πράσινα γυαλιά και να καπνίζει πούρο είναι από την ταινία Ήταν Άξιος, ενώ σε ένα άλλο εξώφυλλο της ταινίας που έχει κυκλοφορήσει αναγράφεται το όνομα της Κατερίνας Σπάθη η οποία όμως δεν παίζει στην ταινία. Μετά απ' αυτήν, ακολουθεί την ίδια χρονιά η ταινία Πάθος και Ηδονή, που ουσιαστικά πρόκειται για μια ταινία κολάζ με σκηνές από άλλες ταινίες και μερικές κομμένες σκηνές του Ηδονοβλεψία. Αυτή είναι και η τελευταία του εμφάνιση σε ταινία την δεκαετία του '80.
Εδώ πρέπει να πούμε πως το 1984 ήταν η χρονιά που εμφανίστηκε ο «αντικαταστάτης» του Γκουσγκούνη, ένα ακόμα τέχνασμα των παραγωγών ταινιών πορνό εκείνης της εποχής. Έτσι στην ταινία Βρώμικη Παρέα του Berto, εμφανίζεται ο Δημήτρης Βάλλας ως ο «νέος Γκουσγκούνης» (έτσι αναφέρεται στους τίτλους της ταινίας) που όμως αν και εμφανισιακά παραπέμπει στο Γκουσγκούνη, δεν τηρεί τις προϋποθέσεις και δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Παρόλα αυτά, το γεγονός αυτό ήταν ικανό να δημιουργήσει σύγχυση στο κοινό για τις εμφανίσεις του Γκουσγκούνη (ακόμα και σήμερα πολλοί μπερδεύουν αυτούς τους δύο), ενώ κάποιες από τις ατάκες που υποτίθεται ανήκουν σε αυτόν, είναι του Δημήτρη Βάλλα!
Ο μεγάλος Γκουσγκούνης θα ξαναεμφανιστεί στον κινηματογράφο το 1996 στην ταινία του Νικόλα Τριανταφυλλίδη, Ράδιο Μόσχα με τον οποίο θα συνεργαστούν άλλες δύο φορές τα επόμενα χρόνια, την πρώτη φορά το 1997 στην ταινία Το Παλτό και την δεύτερη το 1999 στην ταινία Μαύρο Γάλα.
Σταματάει τον κινηματογράφο για σχεδόν άλλη μία δεκαετία για να ξαναεμφανιστεί το 2010 στον ρόλο ενός παλιού ροκά στην ταινία του Νίκου Ζερβού, Show Bitch. Την ίδια χρονιά κάνει και το μεγάλο come back στο πορνό με τις ταινίες του Δημήτρη Σειρηνάκη Next Porn Model 1 και 2. Και στις δύο ταινίες δεν έχει συμμετοχή σε σκηνές σεξ όμως η παρουσία του και μόνο αποτελεί cult στοιχείο δίνοντας άλλο αέρα στις ταινίες.
Τα τελευταία χρόνια πολλές ταινίες του παίχτηκαν στα φεστιβάλ cult ελληνικού κινηματογράφου που πραγματοποιούνταν κάτω απ' την εποπτεία του φίλου του και πρόωρα χαμένου Νικόλα Τριανταφυλλίδη στο συναυλιακό χώρο Gagarin205 (το οποίο ανήκε στον Τριανταφυλλίδη). Σε αυτά είχε κάνει αρκετές live εμφανίσεις χαιρετώντας τους φανατικούς και πιστούς θαυμαστές του. Μάλιστα στο τρίτο φεστιβάλ (2005) βραβεύτηκε για τη συνολική προσφορά και παρουσία του στον ελληνικό κινηματογράφο ενώ στο όγδοο (2010) βραβεύτηκε ο σκηνοθέτης που τον ανέδειξε, ο Χρυσόστομος (Χρήστος) Λιάμπος.
