Αν και θεωρώ το ερώτημα-δίπολο προβοκατόρικο απο μόνο του.
Αστείο δεν το βρίσκω και τόσο. Λυπηρό ίσως περισσότερο. Τραβηγμένο ή μη, το αποτέλεσμα, έχει μια δόση πραγματικότητας. Ή τουλάχιστον συμβαίνει, εκ του αποτελέσματος. Είτε μας αρέσει είτε όχι. Για εμένα αυτό που σηκώνει περισσότερη ανάλυση είναι η αιτία και όχι το ίδιο το αποτέλεσμα. Και για τα αίτια ανοίγει μεγάλη κουβέντα.
Πάντως, το μίσος, σε ιδεολογικό επίπεδο, και απο τη μεριά του άντρα προς τη γυναίκα και το αντίθετο, υπάρχει, και ίσως είναι πιο έντονο απο ότι ήταν πριν 50 χρόνια, ας πούμε. Βέβαια μπορεί να μας γίνεται πιο έντονα αντιληπτό λόγω και της -δυνατότητας- αντανάκλασης των ιδεολογικών τάσεων της κοινωνίας μέσω του διαδικτύου.
Και είναι αυτονόητο ότι έστω μια ισχνή φεμινιστική αντίληψη των πραγμάτων να υπάρχει σε κάποιον, θα χρησιμοποίησει ένα τέτοιο προβοκατόρικο ερώτημα για προπαγανδηστικούς σκοπούς. Να περάσει δηλαδή το μήνυμα, ότι νιώθουμε περισσότερο φόβο κι ανασφαλείς με έναν άντρα παρά με μια αρκούδα.
Αλλά και χωρίς να υφέρπει κάποια φεμινιστική αντίληψη, οι γυναίκες ως πιο αδύναμες βιολογικά (σωματοδομή - δύναμη) γνωρίζουν ότι σε μια δύσκολη κατάσταση (μάχη) ο άνδρας έχει υπεροχή. Οπότε το ένστικτο του φόβου παίζει κι αυτό βασικό ρόλο στην τοποθέτησή τους (απ' τη στιγμή μάλιστα που εκ των πραγμάτων, να βρεθούν σε ένα δωμάτιο με αρκούδα είναι απίθανο). Απ΄την άλλη είναι και τα περιστατικά βίας που σχεδόν καθημερινώς συμβαίνουν γύρω μας εις βάρος γυναικών, βιασμοί κτλ κτλ, που κι αυτά εντείνουν το φόβο και την προκατάληψη που δημιουργείται για τη βίαιη φύση των αντρών εν γένει.
Πόσες φορές σας έχει τύχει, να μην μπεί γυναίκα στο ασανσέρ μαζί σας, ή στο δρόμο να αλλάξει πεζοδρόμιο όταν περπατάτε από πίσω της... (είναι το ένστικο του φόβου...)
Πάντως κατ εμε, όποιος θέτει τέτοια ερωτήματα, είναι απριορι προβοκατορ, λακαμάς, και έχει σκοπιμότητα να πάει την απάντηση εκεί που θέλει... Αν έπεφτα σε έναν τέτοιο, θα του τα έλεγα λιγάκι αντρικά
αφού αυτή την απάντηση αναζητούσε (προδίκαζε) εκ των προτέρων
(λίγο ατέρμονο μου φαίνεται αυτο...)
