Όπως τα είπαμε, η ομάδα για ακόμα μία φορά τη φετινή σεζόν βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο και τη δαμόκλειο σπάθη πάνω από το κεφάλι της, αλλά για ακόμα μία φορά σε do or die ματς έδειξε άμεσα και αποτελεσματικά αντανακλαστικά ξεδιπλώνοντας τις αρετές της στο παρκέ. Υπερτερούν σε αθλητικότητα ως ομάδα, υστερούν σε άλλα κομμάτια, που είναι εξίσου ή περισσότερο σημαντικά, κατά την προσωπική κρίση του υποφαινόμενου, σε σειρές "μακράς διάρκειας" όπως η συγκεκριμένη.
Απλά έγινε το 1-1, το μίνιμουμ που έπρεπε με τα δεδομένα που διαμορφώθηκαν, προχωράμε στον 3ο γύρο επί σερβικού εδάφους, απέναντι σε μια σκληροτράχηλη ομάδα, που ξέρει πως αν η σειρά επιστρέψει στην Αθήνα για 5ο ματς, απλά δεν θα έχει καμία τύχη σε ένα ΟΑΚΑ που θα θυμίζει άλλες εποχές. Να δούμε τι θα γίνει με τους τραυματίες των δυο ομάδων (Μπόλντγουιν και Χουάντσο, που αποτελούν σημαντικούς πυλώνες επιθετικά και αμυντικά αντίστοιχα για τις ομάδες τους) και αν θα υπάρχει κάποια διαφοροποίηση των ισορροπιών στο rotation στα ματς της Μεγάλης Εβδομάδας.
Ατομικά από χθες κρατάω το step up του Μήτογλου, που ήταν υπεραπαραίτητο, την μεγαλοπρεπέστατη εμφάνιση του Παπαπέτρου, ενός παίκτη που θα μας ανεβάσει σημαντικά την παραγωγικότητα, αν καταφέρει να σταθεροποιήσει την απόδοσή του σε αυτό το κρίσιμο κομμάτι της σεζόν (+θα "απελευθερώσει"τον Γκριγκόνις) και φυσικά την υπ' αριθμόν "χάθηκε το μέτρημα" αμυντική παράσταση του Γκραντ.
ΥΓ: Δεν θα μπορούσα να μην το γράψω. Κωστάκη, χύσε να κοινωνήσουμε. "Οιγαιτακω γαιρα παρτους τα λαιφτα".
ΥΓ2: Ναν, ήρθε η ώρα σου στο Βελιγράδι. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.
