O jopino έχει χασει κάθε μέτρο των πραγμάτων.
Το εξευτέλισε "μες στην πολλή συνάφεια" των μανικο-ριβιούζ
και των απαντητικών ποστ, όπου οι χρήστες σχολιάζουν με μια άσχετη φωτογραφία,
την τελευταία λέξη του προηγούμενου ποστ
(αυτό θεωρείται από εξυπνάδα έως και χιούμορ).
Δεν είναι οι δικές μου αναρτήσεις ενδιαφέρουσες, jopino- το site έχει ξεφύγει
και έχει υποσκάψει πολύ σοβαρά το εικαστικό σου αισθητήριο.
Ας δώσουμε τον λόγο πάλι στον Πετρόπουλο:
"Ο όρος λεσβιακός έρωτας είναι μια γενίκευση. Ο λαός αποκαλούσε κάποτε αυτόν τον έρωτα τζιβ-τζιβ
(από το τουρκικό civciv που πα να πει: πουλάκι, γιαβρί - και μεταφορικώς: ταραχή, σαματάς), εξ ου και το γνωστό τζιβιτζιλού. Ωστόσο, οι λαϊκές λέξεις πλακομούνι και πλακομουνού δεν περάσανε στην επίσημη γλώσσα, όπως δεν πέρασε η λέξη ψαλίδα (έτσι λένε το ερωτικό σχήμα, όπου δυο γυναίκες, ανοίγοντας τα σκέλια τους, τρίβουν αμοιβαίως το ένα μουνί με το άλλο μουνί).
Σε μελέτη του δε για τα "κιουτσέκια" (θυληπρεπή πουστράκια, που χόρευαν γυναικεία) αναφέρει γι' αυτά και για τις (γυναίκες) χορεύτριες:
"Δεν χρειάζεται να επεκταθώ στο θέμα της οριζόντιας εργασίας των μεν και των δε. Όσο για τις χορεύτριες ήσανε, επίσης, δεινές τζιβιτζιλούδες (λεσβίες)."
Επειδή η ερωτική συμπεριφορά είναι εν πολλοίς ζήτημα πολιτισμικό,
η αποδοχή του λεσβιακού έρωτα καθορίστηκε διαχρονικά από πολιτισμικές συντεταγμένες.
Σε παλιότερες κοινωνίες, αρχαίες ή νεότερες, κάνει εντύοωση η πλήρης αναγνώριση και αποδοχή των σχέσεων αυτών,
διαβάζει δλδ κανείς (έκπληκτος) για τις ανοιχτές λεσβιακές σχέσεις ακόμα και εν μεσω βικτωριανισμού κλπ.
Φυσικά το ανθρωποκεντρικο αρχαϊκο δεδομενο του Διαφωτισμού και της γαλλικης επαναστασης δεν μπορούσε να παραγραφεί ετσι εύκολα.
Γενικά είναι ενδεικτικό ότι και οι πρώιμες αστικες κοινωνίες ανέπτυξαν μια ανοχή στο λεσβιασμό.
Στην Ελλάδα, την εποχή της γαλλικής επανάστασης δεν ξέρω ακριβώς ποιες μυζήθρες πήζαν ο κόσμος,
ώστε σήμερα, μετά την εισβολή της κραταιάς ελληνικής γαλακτοβιομηχανίας, γαμάς μόνο μέσω σκάιπ.
Η πετροπούλεια Αntiqua συναλλάσσεται ακόμα με όρους γυμνασιακού παρτυ με τον υπόκοσμο του Φ 104.
"Η ηλίθια Αntiqua..."
Η Μονμάρτη τον 19 αιώνα ήταν, μέσα στην παραζαλη της, πατρίδα και της
λεσβιακής πορνείας.
Η Celeste Mogador (μειζων αρχιτσούλα και διαδοχικά φυγάς από το σπίτι της, τρόφιμος μπουρδέλων, μπουλουκτσού, αρτίστα του τσίρκου, Πουτάνα, τσατσά και εν τελει αριστοκράτισσα) είναι σαφής: το βραδυ στο κρατητήριο, στα 15 της, γαμήθηκε με ένα συνομίληκό της λεσβιάκι, που από την επομένη της πρότεινε να μπουν σε μπουρδέλο, όπερ εγένετο.
Φυσικά, τα έργα και οι ημέρες της περιλαμβάνουν πολλές γνωριμίες και με άλλα επιπλέον μουνόχειλα.
Στα απομνημονεύματά της έκαψε πολλούς, μεταξύ των οποίων και πολλές συναδέλφους της, ηθοποιούς και χορεύτριες, ιδιότητες, που εκείνη την εποχή (ή κυρίως εκείνη την εποχή) ήταν συνώνυμες με αυτές της Πουτάνας και (περιστασιακά) λεσβίας.
Όχι τόσους, ίσως, όσους η επίσης αρτίστα του τσίρκου, εταίρα (αλλά και ποιήτρια) Margueritte Bellanger,
που έτσι κι αλλιώς την έδερνε άγρια παρενδυσία, ώστε, στην προσπάθειά της να ανταποδώσει τη βία της αστικής κοινωνίας και να καταγγείλει τη χρεωκοπία της, απομνημόνευσε κι αυτή όλα τα πλακομούνια της και καταγάμησε για άλλη μια φορά όλη τη γαλλική μπουρζουαζία χύνοντάς την στη μάπα με χαρακτηριστικό squirting: στα μπουρδέλα πήγαιναν, λέει, σωρηδόν οι γαλλίδες, για να γαμηθούν με τα κορίτσια, υπήρχε ιδιαίτερο table d hote, ενώ οι δραστηριότητες των γαλατισσών αστών τσιβιτζιλούδων περιελάμβαναν εκτενές ψωνιστήρι στο γύρω Παρίσι και
παιδεραστική λεσβιακή πορνεία από τις μεγαλοκυρίες του Παρισιού (εν λόγω κυρίες ικανοποιούσαν το βίτσιο τους έναντι αμοιβής που έδιναν σε μικρά πλανώδια κορίτσια, τα οποία πουλάγαν λουλούδια από πανέρι).
(για τις επισκέψεις πλακομουνούδων σε μπουρδέλα στη σημερινή Ελλάδα έχουμε μιλήσει εδώ--->>>
)
Φυσικά, η Bellanger έφτασε μέχρι γκόμενα του Ναπολέοντα του 3ου (λέγεται ότι έκαναν και παιδάκι μαζί).
Την ίδια στιγμή, ο Τουλούζ Λωτρέκ παρέδιδε στην αιωνιότητα τον αιωρούμενο στα παριζιάνικα χαμαιτυπεία αέρα του δεδομένου του λεσβιακού έρωτα και η αστική αντίληψη είχε φτάσει ως τον μποεμισμό, με τις λεσβίες να σαρώνουν στην αποδόμηση της αστικής λεζάντας και την ελευθεριότητα (Γεωργία Σάνδη, απ' αυτή προφανώς εμπνέυστηκε ο γκόμενός της, Αλφρέ ντε Μυσέ την ωδή εις το λεσβιακό μουνόχυμα, "Gamiani") αλλά και την αυθάδεια και την αυτοκαταστροφή (πχ περίπτωση Ρενε Βιβιάν, που ο Πετρόπουλος πάλι την ονομάζει κάπου "αποτυχημένη Σαπφώ").
Και μετά απ' όλ αυτά, μου θέλει και καπιταλιστική κρίση η Ελλάδα.
Η ηλίθια Ελλάδα...
Αγγλικά ξέρετε.
