Μεγάλο θέμα ανοίγεις τώρα.
Είμαι στα επείγοντα περιμένοντας σειρά κι έρχεται περίπτωση ανθρώπου γύρω στα 30-35. Είχε μία μορφή νοητικής υστέρησης, με κινητικά προβλήματα και αδυναμία εξυπηρέτησης. Γινόταν ολόκληρη ανάλυση των εξετάσεων από ιατρικό επιτελείο, δεν κατάλαβα μία ως προς το τι ψάχνουν και τελικά αποφάσισαν τη μετακίνηση σε άλλο νοσοκομείο, σε συνεννόηση με τους δικούς του. Όπου δικοί του η αδερφή του και ο άντρας της. Του μιλούσαν σαν μικρό παιδί.
Το πρώτο που σκέφτηκα είναι τι θα γίνει αυτό το παλληκάρι αν η αδερφή του πει φτάνει ή πάθει κάτι.
Είναι δείγμα της εξέλιξής μας ως κοινωνία ότι αυτά τα πλάσματα δεν τα εγκαταλείπουμε να πεθάνουν, αλλά ποιο είναι το όριο ώστε να πεις φτάνει, τι ζωή είναι αυτή που ζει; Ο καθένας μας οφείλει να απαντήσει μόνος του. Δε νομίζω ότι αυτή πρέπει να είναι απάντηση της κάθε Πολιτείας.
νομιζω της Ιατρικης ειναι να γνωμοδοτησει πρωτα και μετά να παρει η πολιτεια σε συννενοηση με τους συγγενεις μια αποφαση.
Τον τελευταιο λόγο οι συγγενεις , αλλα θα πρεπει πρωτα να βεβαιωσουν οτι καλυπτονται καποιες προυποθέσεις.
πχ ,
υπαρχει χώρος καταλληλος να φιλοξενηθει ο ατυχος στο σπιτι ;
περα απο την στηριξη με επιδόματα της πολιτειας (που ποτέ δεν φτανουν ) η οικογένεια μπορει να διαθεσει καποιο ποσο για τις αναγκες του ασθενη ;
ηλικία και οικογενειακή κατάσταση των συγγενων ;
ηλικία του ασθενη ;
οικογενειακη κατασταση του ασθενη ;
Υπαρχουν δομές μετά να φιλοξενηθει ο ασθενης αν παθουν κατι οι δικοι του ;
Φαινεται πολυπλοκο , αλλα καλυτερα ετσι απο το μια 75χρονη μανα χηρα να παρει ενα παιδι σε αφασία σπιτι της για να το προσεχει οταν σε λιγο καιρο και αυτη
δεν θα μπορει να εξυπηρετειται ..
Ειναι πολυ ευαισθητα θεματα που σιγουρα δεν μπορει να τα λυσει το σημερινο μπουρδελο που εχουμε , θελει πολυ αξιολογες κοινωνίες αυτη η εξίσωση.
