Συμφωνώ στο κεντρικό σημείο, ότι ο Πούτιν υπολογίζει να βγει κερδισμένος από το αποτέλεσμα των εκλογών του 2024, οπότε ως τότε προσπαθεί να μην πιέσει τα πράγματα.
Ένα άλλο βασικό σημείο είναι, ότι αυτά τα δύο χρόνια η Ρωσία χτίζει επαληθευμένα την τεχνολογική και βιομηχανική της συνεργασία με την Κίνα.
Συνάμα εξελίσσονται ταχύτατα οι πύραυλοι μεγάλου βεληνεκούς και τα αντιδορυφορικά συστήματα.
Εάν το θέμα ήταν μόνο για την Ουκρανία, οι Ρώσοι θα μπορούσαν να τα ρίξουν όλα στον αγώνα και ίσως να νικήσουν στην Ουκρανία μέσα σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα.
Δεν είναι όμως μόνο περί Ουκρανίας. Η Ουκρανία είναι απλά ένας δοκιμαστικός κι εκθεσιακός χώρος παλαιότερων και νεότερων οπλικών συστημάτων.
Ώστε να βλέπουν όλοι οι ενδιαφερόμενοι παρατηρητές από Ελβετία ως Σαουδική Αραβία, Ισραήλ ή Ινδία, τι αξίζουν τα οπλικά συστήματα εν δράσει. Από τα ντρόουνς του Ιράν ως τα τανκς και τα αεροπλάνα των Ρώσων, ή τα αντιπυραυλικά συστήματα του ΝΑΤΟ.
Η όσο το δυνατόν ταχύτερη νίκη σε συμβατικούς πολέμους εξυπηρετεί μόνο κοντόφθαλμες στρατηγικές. Το ζητούμενο είναι ποιος καταφέρνει να εξελίσσει με χαμηλότερο κόστος και πιο αποτελεσματικά την οπλική του τεχνολογία σε βάθος χρόνου.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι απλά ένα στιγμιότυπο στην ιστορία. Οι Ρώσοι προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο, επειδή δεν έχουν ακόμη έτοιμους και σε μαζική παραγωγή τους διηπειρωτικούς πυραύλους και τα υπέρ-υποβρύχια που λένε, ούτε και τους αντιδορυφορικούς πυραύλους, ώστε να είναι 100% βέβαιοι ότι είναι σε θέση να αιφνιδιάσουν το ΝΑΤΟ με μία και μόνο μαζική πυρηνική επίθεση και να κερδίσουν τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο.