OP
OP
Aimilios1
Μέλος
- Εγγρ.
- 24 Αυγ 2017
- Μηνύματα
- 109
- Like
- 0
- Πόντοι
- 1
συνεντευξη Νασου Θειοδωριδη στη σελιδα Νοβα Ζορα. χρειαζονται στη πολιτικη φωνες οπως αυτος -
Η ΕΛΛΑΔΑ ΦΑΝΑΤΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕ ΔΗΘΕΝ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΡΥΨΕΙ ΘΕΜΑΤΑ ΟΥΣΙΑΣ
Ο κ. Αθανάσιος Θεοδωρίδης είναι Δικηγόρος Αθηνών από το 1994 με ειδίκευση σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και έχει μεταπτυχιακό δίπλωμα στο διοικητικό και το συνταγματικό δίκαιο από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας ενώ είναι υποψήφιος διδάκτορας (PHD) στο συνταγματικό δίκαιο (με μια εξάμηνη επιστημονική έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ και στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης του Παρισιού). Κατά τα έτη 1997 και 1998 διατέλεσε Νομικός Σύμβουλος του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι και
της Ελληνικής Ομάδας για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων. Κατά τα έτη 2002 και 2003 εργάστηκε ως Νομικός Σύμβουλος και υπεύθυνος υλοποίησης Προγραμμάτων στην «ΑΝΤΙΓΟΝΗ- Κέντρο Πληροφόρησης και Τεκμηρίωσης για το Ρατσισμό». Από το 2003 είναι επί τρεις συνεχόμενες θητείες μέλος της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), που αποτελεί συμβουλευτικό όργανο της Πολιτείας που υπάγεται θεσμικά στον Πρωθυπουργό. Από το 2006 είναι αναπληρωτής πρόεδρος στην Υπο-επιτροπή Κοινωνικών, Οικονομικών και Πολιτισμικών Δικαιωμάτων της ΕΕΔΑ. Τον Ιανουάριο του 2010 επελέγη ως ειδικός εμπειρογνώμων για το «Ευρωπαϊκό Δίκτυο των Νομικών Ειδικών στον Τομέα της Μη- Διάκρισης» προκειμένου να ενημερώνει τακτικά την Ε.Ε. για νομικές εξελίξεις σε ζητήματα διακρίσεων, καθώς και ανταποκριτής για την Ελλάδα του «Δείκτη Πολιτικής Ένταξης των Μεταναστών (MIPEX)» (για τον Τομέα της Μη Διάκρισης). Είναι επίσης μέλος πολλών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για ανθρώπινα δικαιώματα.
Επί πολλά χρόνια είστε ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αγωνιστής εναντίον του ρατσισμού, του εθνικισμού, των διακρίσεων, της ξενοφοβίας. Τί σας ώθησε να δραστηριοποιηθείτε σχετικά;
Η ενασχόληση με την καταπολέμηση του ρατσισμού, και η ενεργός προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελεί για μένα στάση ζωής, και όχι απλώς μια πολιτική αντίληψη. Θεωρώ ότι μια απελευθερωμένη χειραφετημένη κοινωνία , προκειμένου να επιτύχει τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων και να νοηματοδοτήσει την ίδια την ανθρώπινη αξία και ζωή, οφείλει να διαθέτει υψηλά πρότυπα σεβασμού και εφαρμογής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν υπάρχει κοινωνία ελευθερίας, όταν καταπιέζεται η διαφορετικότητα, είτε πρόκειται για τη διαφορετικότητας μιας εθνικής μειονότητας, είτε πρόκειται για τη σεξουαλική διαφορετικότητα κλπ. Επισης, θεωρώ ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν ειναι μόνο αυτοσκοπός, αλλά και το μέσον, το σκαλοπάτι προκειμένου να οδηγηθεί η ανθρωπότητα σε μια κοινωνία Ισοελευθερίας, όπως λεει και ο φιλόσοφος Μπαλιμπάρ, και που εγώ αποκαλώ κοινωνία δημοκρατικού ελευθεριακού κομμουνισμού (π.χ. άνοιξη της Πράγας, Χιλή του Αλλιέντε, Παρισινή κομμούνα κλπ). Ο ανθρωπος ειναι πολυσύνθετη ψυχοσωματική οντότητα, και θέλει να καλύψει όλες τις πτυχές και ανάγκες της ζωής του. Οσο σημαντική λοιπόν είναι η προώθηση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, ως έκφρασης της ανάγκης του ανθρώπου για ατομικό και συλλογικό αυτοκαθορισμό, άλλο τόσο είναι αναγκαία και η προώθηση των κοινωνικών δικαιωμάτων (π.χ. μάχη ενάντια στα μνημόνια της λιτότητας) και της οικονομικής ευημερίας με δικαιοσύνη και ισότητα. Διότι τα ανθρώπινα δικαιώματα, ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά, είναι ΕΝΙΑΙΑ και ΑΔΙΑΣΠΑΣΤΑ. Αν είσαι φτωχός, δεν νιώθεις ούτε ελεύθερος ουτε ευτυχισμένος. Αν είσαι διαφορετικού θρησκεύματος και η Πολιτεία δεν είναι ουδέτερη απέναντι σε όλα τα θρησκεύματα, και διαχωρισμένη από την επίσημη Εκκλησία, τότε δεν είσαι ελεύθερος. Αν είσαι ανάπηρος και υφίστασαι διακρίσεις ή σου κόβουν τα επιδόματα, δεν είσαι ελεύθερος. Αν είσαι λεσβία και σου αρνούνται το δικαίωμα στο γάμο και στην τεκνοθεσία, πάλι νιώθεις να έχεις περιορισμένη ελευθερία. Το αίτημα για Ελευθερία δεν τεμαχίζεται. Πρέπει να μπεις στη θέση του Άλλου και να τον καταλάβεις σε βάθος..Αυτό βέβαια απαιτεί Παιδεία.
Ζούμε σε μια χώρα ,,καθαρού έθνους,,. Σχολιάστε το.
Και μόνο το να ισχυριστεί κανείς ότι η χώρα μας αποτελείται από ένα καθαρό έθνος θα ήταν γελοίο και ατεκμηρίωτο. Μάλιστα, ο κορυφαίος και κατασυκοφαντημένος Φαλμεράϋερ έκανε σκόνη τα επιχειρήματα της καθαρότητας του ελληνικού έθνους, αποδεικνύοντας τις προσμίξεις με σλάβους, βλάχους, αρβανίτες και πλήθος άλλων μη ελληνόφωνων στοιχείων. Στην Ελλάδα το επίσημο Σύστημα καλλιεργεί εδώ και δυο αιώνες την ανόητη ιδέα του καθαρού έθνους, και πάνω σε αυτή την εξωφρενική παραδοχή βρήκε εύφορο έδαφος και το αρρωστημένο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής. Κάθε κοινωνία στην ανθρωπότητα, με εξαίρεση απομακρυσμένες περιοχές του πλανήτη, ήταν και είναι πολυεθνική και πολυπολιτισμική. Πόσο μάλλον που η Ελλάδα υπήρξε ανέκαθεν σταυροδρόμι πολιτισμών, κόμβος εμπορικών συναλλαγών, και τόπος ανταλλαγής και συγχώνευσης ποικίλων πολιτισμικών στοιχείων με λαούς της Μέσης Ανατολής, της Δυτικής Ευρώπης, των Βαλκανίων, της Βόρειας Αφρικής , κλπ. Φυσικά η ελληνική άρχουσα τάξη ήδη από την εποχή της εθνοκάθαρσης αμάχων στην Τριπολιτσά θεώρησε ευθύς εξαρχής ότι η ομογενοποίηση του πληθυσμού του ελλαδικού χώρου θα ήταν η καλύτερη συνταγή για την επιβίωση του νεοελληνικού κράτους. Οι σφαγές σε βάρος των εθνικά Μακεδόνων το 1903, το λουτρό αίματος σε βάρος Ρουμανόβλαχων και εν γένει σλάβων κατά τους βαλκανικούς πολέμους, η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, η επονείδιστη σφαγή των Τσάμηδων από τις δυνάμεις του Ζέρβα στην κατοχή, η εξόντωση Μακεδόνων στον εμφύλιο, και η τρομακτική καταπίεση σε βάρος της τουρκικής και της μακεδονικής μειονότητας τις επόμενες δεκαετίες συνέβαλαν στο να δημιουργηθεί η εσφαλμένη αντίληψη περί ύπαρξης μιας και μοναδικής εθνικής πληθυσμιακής ομάδας στον ελλαδικό χώρο.
Οι περισσότεροι πολίτες της Ελλάδας δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη της μακεδονικής κοινότητας στη χώρα. Ποιές οι πρώτες σας επαφές με το ζήτημα αυτό;
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 είχα την τύχη να διαβάσω κείμενα διεθνών οργανώσεων, όπως η Διεθνής Ομοσπονδία Ελσίνκι για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, και να έρθω σε επαφή με τις απειροελάχιστες ελληνικές οργανώσεις που ασχολούνταν με τέτοια θέματα, και συγκεκριμένα με το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, και παράλληλα να διαβάσω βιβλία καθηγητών διεθνούς και μειονοτικούς δικαίου όπως ο Thornberry. Επίσης, θυμάμαι το κλίμα διώξεων σε βάρος υποστηρικτών της άποψης ότι η Δημοκρατία της Μακεδονίας έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί το συνταγματικό της όνομα. Δυστυχώς στην Ελλάδα η κοινωνία των πολιτών ουδέποτε αγκάλιασε το ζήτημα της ύπαρξης μειονοτήτων, κι αυτό όχι τόσο για να είναι αρεστή στο κράτος, αλλά διότι ο εθνικισμός ως ιδεολογία έχει διαποτίσει πλέον το κάθε άτομο χωριστά, με αποτέλεσμα οι προφανείς αλήθειες περί ανάγκης προστασίας μειονοτικών δικαιωμάτων κλπ να αμφισβητούνται ή να θεωρούνται ως απόψεις ύποπτης προέλευσης.
Δηλώνω απόλυτα αλληλέγγυος στον αγώνα της μακεδονικής μειονότητας για αναγνώριση των δικαιωμάτων της σε κάθε επίπεδο. Είναι μεγάλη μου τιμή που έχω βρεθεί σε κοινά μετερίζια αγώνα ενάντια στον ελληνικό εθνικισμό, με αγωνιστές της μακεδονικής μειονότητας. Θα συνεχίσω αταλάντευτα σε αυτή την κατεύθυνση, όσο δυσάρεστο κι αν είναι αυτό σε πολλούς έλληνες συμπολίτες μας. Όσο δεν διδάσκεται στα σχολεία της βορειοδυτικής Ελλάδας η μακεδονική γλώσσα, όσο δεν αναγνωρίζονται νομικά οι μακεδονικοί σύλλογοι, όσο δεν τελειώνει ο παραλογισμός της απαίτησης της Ελλάδας να δώσει όνομα της δικής της αρεσκείας στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, εγώ δεν θα ησυχάσω και δεν θα πάψω να εγείρω αυτό το σημαντικότατο από άποψης ανθρωπίνων δικαιωμάτων ζήτημα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι κατά την πρόσφατη προεκλογική περίοεδο οι αιρετικές αντιεθνικιστικές μου απόψεις (π.χ. σχετικά με την ανάγκη μιας ψύχραιμης προσέγγισης του ποντιακού ζητήματος κλπ), για τις οποίες είμαι περήφανος, δέχτηκαν τα πυρά επιθέσεων από βασικούς εκπροσώπους του εθνικιστικού σκοταδισμού στην Ελλάδα, όπως από τον πολιτικά ανεκδιήγητο Παναγιώτη Ψωμιάδη.
Ελλάδα και επικύρωση διεθνών συνθηκών, σχετικών με τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Οπως ειναι γνωστό, στην Ελλάδα δεν έχει επικυρωθεί ακόμη η Συμβαση Πλαίσιο για τα Δικαιωματα των Μειονοτήτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, ούτε εχει ψηφιστεί ο Χάρτης των Ολιγότερο Διαδεδομένων Γλωσσών. Αυτές οι παραλείψεις δεν είναι τυχαίες. Οι θλιβεροί μανδαρίνοι του βαθέος κράτους του Υπουργείου Εξωτερικών, που είναι υπεύθυνοι για την εθνικιστική κατάντια της χώρας ,και που , μαζί φυσικά με το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής εξουσίας στη χώρα, δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για το πόσο υποφέρει ένας εθνικά Μακεδόνας από την παραβίαση των στοιχειωδών μειονοτικών του δικαιωμάτων, γνωρίζουν καλά ότι εάν τυχόν οι συγκεκριμένες Συμβάσεις γίνουν αναπόσπαστο τμήμα της ελληνικής έννομης τάξης, τότε θα είναι αδύνατο να μην αναγνωριστούν στοιχειώδη και θεμελιώδη δικαιώματα όπως η διδασκαλία της γλώσσας , κλπ., διότι ειδικά η πρώτη Σύμβαση προβλέπει την ύπαρξη μόνιμων θεσμικών οργάνων που είναι επιφορτισμένα με την παρακολούθηση της πορείας των μειονοτικών ζητημάτων σε κάθε κράτος που εφαρμόζει τη Σύμβαση.
Χρυσή Αυγή στο Κοινοβούλιο.
Η εγκληματική ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής, που με την παρουσία της λερώνει το ελληνικό κοινοβούλιο, δεν προέκυψε σε κενό αέρος. Το έδαφος ήταν καλά προετοιμασμένο από καιρό, και ιδίως λόγω της προώθησης ρατσιστικών απόψεων από τους ίδιους τους εκπροσώπους των κομμάτων εξουσίας. Όλοι θυμόμαστε τις παραληρηματικές εμμονές του Χρυσοχοίδη στο ζήτημα της δημιουργίας κλειστών στρατοπέδων συγκέντρωσης, που θα μετατρέπονταν σε αποθήκες ανθρώπινων ψυχών, ή το όργιο ρατσιστικής προπαγάνδας του Λοβέρδου σε βάρος των αλλοδαπών οροθετικών ιερόδουλων γυναικών. Αν λάβουμε υπόψη μας ότι η οικονομική κρίση οξύνει το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία, διότι τα πλέον αμόρφωτα καταπιεζόμενα στρώματα αναζητούν βλακωδώς αποδιοπομπαίους τράγους στους πιο αδύναμους συμπολίτες μας, και κυρίως στους μετανάστες που δεν έχουν χαρτιά και άρα ούτε και δικαιώματα, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι η Χρυσή Αυγή είναι η ενσάρκωση ενός φαινομένου τύπου Βαϊμάρης στην ελληνική πραγματικότητα, όταν δηλαδή ο δίκαιος θυμός των τότε Γερμανών ενάντια στους ληστρικούς όρους που τους είχαν υποβάλει οι νικητές οδήγησε στην άνοδο του εθνικισμού και στην υποδαύλιση αρχέγονων παθών για καταστολή κάθε διαφορετικότητας.
Είστε μέλος της Εθνικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ποιό το νομικό στάτους της επιτροπής, ποιά τα θέματα που ασχολείται και ποιά η αντιμετώπιση από πλευράς εξουσίας.
Πράγματι, έχω την τιμή να εκπροσωπώ το ΣΥΡΙΖΑ στην Εθνική Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Η ΕΕΔΑ αποτελεί συμβουλευτικό όργανο της Πολιτείας σε θέματα προστασίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που συνεστήθη σύμφωνα με τις Αρχές του Παρισιού, και υπάγεται στον Πρωθυπουργό.
Σκοπός της ΕΕΔΑ είναι η συνεχής επισήμανση σε όλα τα όργανα της Πολιτείας της ανάγκης αποτελεσματικής κατοχύρωσης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου όλων όσων διαβιούν στην ελληνική επικράτεια.
Σύμφωνα με τον ιδρυτικό της Νόμο η ΕΕΔΑ έχει τις ακόλουθες καθ’ύλην αρμοδιότητες:
(α) Την εξέταση ζητημάτων που αφορούν στην προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου τα οποία εγείρει είτε η Κυβέρνηση είτε η Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής ή προτείνονται από τα μέλη της ή από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.
(β) Την υποβολή συστάσεων και προτάσεων, την εκπόνηση μελετών, την υποβολή εκθέσεων και γνωμοδοτήσεων για τη λήψη νομοθετικών, διοικητικών ή άλλων μέτρων που συμβάλλουν στη βελτίωση της προστασίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
(γ) Την ανάπτυξη πρωτοβουλιών για τη ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης, και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης σε θέματα σεβασμού των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
(δ) Την ανάληψη πρωτοβουλιών για την καλλιέργεια του σεβασμού των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού συστήματος κτλ…
Δυστυχώς όμως από την εμπειρία μου οφείλω να πω ότι πολλές από τις αξιόλογες προτάσεις της ΕΕΔΑ δεν λαμβάνονται υπόψη από την ελληνική Πολιτεία, η οποία πεισματικά επιμένει να παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα σε πολλούς τομείς.
Οικονομική και κοινωνική κρίση στη χώρα. Παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Σε αντίθεση με τα ζητήματα παραβίασης ατομικών ή μειονοτικών δικαιωμάτων από την Ελλάδα, όπου υπάρχουν σαφέστατες και βασικότατες ευθύνες αναγόμενες αποκλειστικά στην ελληνική πλευρά, δεν ισχύει το ίδιο για την οικονομική κρίση. Και τολμώ να δηλώσω στη φιλόξενη εφημερίδα σας ότι στα θέματα αυτά διαφωνώ με τις προσεγγίσεις του αγαπητού Ουράνιου Τόξου, ασχέτως αν θεωρώ ότι το συγκεκριμένο κόμμα οδηγήθηκε σε αυτές χωρίς απόλυτα δική του ευθύνη, αλλά κυρίως λόγω της απομόνωσης του, ειδικά από προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις που θα έπρεπε να βρίσκονται εδώ και δεκαετίες στο πλευρό της μακεδονικής μειονότητας, κάτι που δυστυχώς δεν συνέβη.
Έτσι, σύμφωνα με τη δική μου άποψη, η οικονομική κρίση είναι διεθνής κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, και ο ελληνικός λαός αποτέλεσε το αρχικό πειραματόζωο.
Οι διάφορες άρχουσες τάξεις, όπως π.χ. η ελληνική και η γερμανική, βάζουν τους λαούς να τσακώνονται μεταξύ τους, λες και το πρόβλημα είναι θέμα εθνικών συγκρούσεων. Οι εξηγήσεις που βλέπουν εθνικές συγκρούσεις είναι ρηχές και αδιέξοδες. Οι έλληνες και οι γερμανοι εργαζόμενοι δεν εχουν να χωρισουν τιποτε, και ειναι αδιανόητο να βρίζει ο ένας τον άλλον, ότι είναι είτε τεμπέλης είτε τοκογλύφος. Τοκογλύφοι είναι οι ηγήτορες της γερμανικής ελίτ, και όχι ο λαός. Ο γερμανικός λαός υποφέρει εξίσου από την μπότα Μέρκελ, όπως υποφέρει και ο ελληνικός, διότι οι μισθοί στη Γερμανία είναι καθηλωμένοι επί δέκα χρόνια προκειμένου το γερμανικό κεφάλαιο να είναι ανταγωνιστικό στο εξωτερικό και να κονομάει τρελά σε βάρος των γερμανών εργαζομένων. Οι δύο λαοί έχουν κοινό συμφέρον να γκρεμίσουν το νεοφιλελευθερισμό και να οικοδομήσουν μια ΑΛΛΗ Ευρώπη που δεν θα έχει καμία σχέση με τη σημερινή αυταρχική Ευρώπη της λιτότητας.
Τον Μάιο του 2010 η Ελλάδα χρεωκόπησε. ‘Όταν η ηγεσία ενός κράτους ή μιας επιχείρησης φτάσει στην κατάσταση αυτή, φωνάζει τους πιστωτές, αναγνωρίζει την κατάσταση και τους λέει ότι πάει σε στάση πληρωμών ή ζητάει έναν διακανονισμό των χρεών της. Πάει και στην ΕΕ και λέει «οι αγορές μας επιτίθενται, ζητάμε την αλληλεγγύη σας». Αν οι «αγορές» γνώριζαν ότι η Αθήνα θα τα έπραττε αυτά, δεν είναι και τόσο βέβαιο ότι θα έκαναν άλλωστε την επίθεση. Αλλά, όσο κι αν είναι θλιβερό να το λέει κανείς αυτό, οι «αγορές» από τότε είχαν ήδη εγκαταστήσει μια απολύτως ελεγχόμενη από τις ίδιες δοσιλογική κυβέρνηση στην Ελλάδα.
Έτσι, για να πληρώνει τις τράπεζες η Ελλάδα δανείζεται, ενίοτε με τοκογλυφικά επιτόκια ή αγοράζει η «Ευρωπαϊκή» Κεντρική Τράπεζα ομόλογα μισοτιμής, που εξαιρούνται της αναδιάρθρωσης, δηλαδή η ΕΚΤ κάνει κερδοσκοπία επί μέλους της ΕΕ που αντιμετωπίζει οξεία κρίση και η Αθήνα το αποδέχεται, όπως και όλα τα άλλα.
Στην Ελλάδα επιβλήθηκε ένα εγκληματικό μνημόνιο που θέλει να την κάνει Βουλγαρία, Ρουμανία ή Νίγηρα, δήθεν για να αντιμετωπισθεί το «έλλειμμα ανταγωνιστικότητας». Αφαιρώντας διαρκώς ζήτηση από την ελληνική οικονομία, τη ρίχνουν σε μια ιστορικά πρωτοφανή ύφεση, για να κατεβάσουν βίαια το βιοτικό επίπεδο. Η διαδικασία δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ, γιατί η Ελλάδα θα καταρρεύσει, ήδη καταρρέει με επιταχυνόμενους ρυθμούς, μπροστά στα μάτια μας. Η ανταγωνιστικότητα δεν θα ανορθωθεί, όπως δεν πήγαν επενδυτές στη Βουλγαρία. Ακόμα κι αν πετύχαινε, το πρόγραμμα θα δημιουργούσε μια Βουλγαρία με κολοσσιαίο χρέος.
Το Μνημόνιο αυτό είναι ένα πρόγραμμα καταστροφής της Ελλάδας και πιθανώς της ΕΕ. Κάποιος πρέπει να βρει το θάρρος να το πει επιτέλους.
Σε ό,τι αφορά το μέλλον, με την επιστολή που έστειλε ο κ. Σαμαράς στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, η ελληνική κυβέρνηση, απαλλάσσει την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ όλων των και δικών τους ευθυνών για την τεράστια αποτυχία του προγράμματος και την καταστροφή που επισώρευσε και, επιπλέον, δεσμεύει εκ νέου τη χώρα σε ένα πρόγραμμα που την καταστρέφει μετά βεβαιότητος και το οποίο είναι και αδύνατο να εφαρμοσθεί. Η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο αναλαμβάνει την ευθύνη να συνεχίσει την πορεία προς τον γκρεμό, αλλά και αθωώνει της εξελισσόμενης καταστροφής τους Ευρωπαίους, αφοπλίζοντας πολιτικά τη χώρα και καθιστώντας εξαιρετικά δύσκολο το έργο της κυβέρνησης που, αργά ή γρήγορα, θα κληθεί να διακόψει το πρόγραμμα εν μέσω κοινωνικής ερήμωσης.
Τί πιστεύετε ότι φοβάται το ελληνικό κράτος και δεν αναγνωρίζει τους εθνικά Μακεδόνες;
Το ελληνικό κράτος φοβάται την πολυπολιτσμικότητα. Αντί να θεωρήσει ως ΠΛΟΥΤΟ την ύπαρξη διαφορετικών εθνικών μειονοτήτων, και φυσικά και μεταναστών, στο έδαφος του, τις αντιμετωπίζει με την παρωχημένη θεωρία περί κερκόπορτας του εχθρού. Θεωρεί τις μειονότητες ως το μακρύ χέρι της εξουσίας των γειτονικών χωρών. Και βέβαια, επειδή δεν μπορεί να αγνοήσει παντελώς την ύπαρξη της τουρκικής μειονότητας, λόγω των παλαιών Συνθηκών και της ισχύος της Τουρκίας, τη συγκεκριμένη μειονότητα την αναγνωρίζει μόνο ως θρησκευτική.
Αντιθέτως, το αριθμητικό μέγεθος και η μειωμένη γεωπολιτική ισχύς του κράτους που ομιλεί την ίδια γλώσσα με τη μακεδονική μειονότητα, δηλαδή της Δημ. Της Μακεδονίας, επιτρέπει στην Ελλάδα να επιλέγει μια τακτική πλήρους αγνόησης της μακεδονικής μειονότητας.
Επιτρέψτε μου όμως να θεωρήσω ότι αυτό δεν οφείλεται σε κάποιου είδους υστέρηση σε ό,τι αφορά την όσμωση με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς κλπ, όπως διαδίδει η λεγόμενη εκσυγχρονιστική ή η λεγόμενη φιλελεύθερη ή η λεγόμενη άκριτα φιλοευρωπαϊκή επιχειρηματολογία, διότι απλούστατα τέτοια υστέρηση δεν παρατηρείται όταν πρόκειται για ανώδυνα θέματα. Παρατηρείται ΜΟΝΟ σε απαγορευμένα θέματα όπως η μακεδονική μειονότητα.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο εθνικισμός στην Ελλάδα αποτελεί εργαλείο καθυπόταξης και χειραγώγησης των πολιτών, προκειμένου να συσπειρώνονται γύρω από φαντασιακά επίδικα, και να αποπροσανατολίζονται σε ό,τι αφορά κεντρικής σημασίας ζητήματα για τη ζωή τους.
Θα σας δώσω ένα υποθετικό παράδειγμα. Αν ο Σαμαράς αποφασίσει να υποδαυλίσει εκ νέου έναν εθνικιστικό παροξυσμό γύρω από το μακεδονικό, θα το κάνει για να πει στον κόσμο ότι πρέπει να βάλουμε στην άκρη τα οικονομικά μας προβλήματα και να συσπειρωθούμε γύρω από το έθνος που κινδυνεύει.
Με το ίδιο επιχείρημα πείθουν επί δεκαετίες τώρα την ελληνική κοινωνία να συναινεί στους υπέρογκους στρατιωτικούς εξοπλισμούς ή να διατηρεί το βάρβαρο και ανελεύθερο σύστημα της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας.
Ο εθνικισμός στην Ελλάδα ειναι η συγκολλητική ουσία της εξουσίας.
Και οι ελληνικές ελίτ δεν θα εγκαταλείψουν τόσο εύκολα ένα τέτοιο αποδοτικό εργαλείο.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΦΑΝΑΤΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ ΜΕ ΔΗΘΕΝ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΚΡΥΨΕΙ ΘΕΜΑΤΑ ΟΥΣΙΑΣ
Ο κ. Αθανάσιος Θεοδωρίδης είναι Δικηγόρος Αθηνών από το 1994 με ειδίκευση σε ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και έχει μεταπτυχιακό δίπλωμα στο διοικητικό και το συνταγματικό δίκαιο από το Πανεπιστήμιο της Αθήνας ενώ είναι υποψήφιος διδάκτορας (PHD) στο συνταγματικό δίκαιο (με μια εξάμηνη επιστημονική έρευνα στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ και στο πανεπιστήμιο της Σορβόνης του Παρισιού). Κατά τα έτη 1997 και 1998 διατέλεσε Νομικός Σύμβουλος του Ελληνικού Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι και
της Ελληνικής Ομάδας για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων. Κατά τα έτη 2002 και 2003 εργάστηκε ως Νομικός Σύμβουλος και υπεύθυνος υλοποίησης Προγραμμάτων στην «ΑΝΤΙΓΟΝΗ- Κέντρο Πληροφόρησης και Τεκμηρίωσης για το Ρατσισμό». Από το 2003 είναι επί τρεις συνεχόμενες θητείες μέλος της Εθνικής Επιτροπής Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), που αποτελεί συμβουλευτικό όργανο της Πολιτείας που υπάγεται θεσμικά στον Πρωθυπουργό. Από το 2006 είναι αναπληρωτής πρόεδρος στην Υπο-επιτροπή Κοινωνικών, Οικονομικών και Πολιτισμικών Δικαιωμάτων της ΕΕΔΑ. Τον Ιανουάριο του 2010 επελέγη ως ειδικός εμπειρογνώμων για το «Ευρωπαϊκό Δίκτυο των Νομικών Ειδικών στον Τομέα της Μη- Διάκρισης» προκειμένου να ενημερώνει τακτικά την Ε.Ε. για νομικές εξελίξεις σε ζητήματα διακρίσεων, καθώς και ανταποκριτής για την Ελλάδα του «Δείκτη Πολιτικής Ένταξης των Μεταναστών (MIPEX)» (για τον Τομέα της Μη Διάκρισης). Είναι επίσης μέλος πολλών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για ανθρώπινα δικαιώματα.
Επί πολλά χρόνια είστε ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αγωνιστής εναντίον του ρατσισμού, του εθνικισμού, των διακρίσεων, της ξενοφοβίας. Τί σας ώθησε να δραστηριοποιηθείτε σχετικά;
Η ενασχόληση με την καταπολέμηση του ρατσισμού, και η ενεργός προώθηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελεί για μένα στάση ζωής, και όχι απλώς μια πολιτική αντίληψη. Θεωρώ ότι μια απελευθερωμένη χειραφετημένη κοινωνία , προκειμένου να επιτύχει τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων και να νοηματοδοτήσει την ίδια την ανθρώπινη αξία και ζωή, οφείλει να διαθέτει υψηλά πρότυπα σεβασμού και εφαρμογής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν υπάρχει κοινωνία ελευθερίας, όταν καταπιέζεται η διαφορετικότητα, είτε πρόκειται για τη διαφορετικότητας μιας εθνικής μειονότητας, είτε πρόκειται για τη σεξουαλική διαφορετικότητα κλπ. Επισης, θεωρώ ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν ειναι μόνο αυτοσκοπός, αλλά και το μέσον, το σκαλοπάτι προκειμένου να οδηγηθεί η ανθρωπότητα σε μια κοινωνία Ισοελευθερίας, όπως λεει και ο φιλόσοφος Μπαλιμπάρ, και που εγώ αποκαλώ κοινωνία δημοκρατικού ελευθεριακού κομμουνισμού (π.χ. άνοιξη της Πράγας, Χιλή του Αλλιέντε, Παρισινή κομμούνα κλπ). Ο ανθρωπος ειναι πολυσύνθετη ψυχοσωματική οντότητα, και θέλει να καλύψει όλες τις πτυχές και ανάγκες της ζωής του. Οσο σημαντική λοιπόν είναι η προώθηση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, ως έκφρασης της ανάγκης του ανθρώπου για ατομικό και συλλογικό αυτοκαθορισμό, άλλο τόσο είναι αναγκαία και η προώθηση των κοινωνικών δικαιωμάτων (π.χ. μάχη ενάντια στα μνημόνια της λιτότητας) και της οικονομικής ευημερίας με δικαιοσύνη και ισότητα. Διότι τα ανθρώπινα δικαιώματα, ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά, είναι ΕΝΙΑΙΑ και ΑΔΙΑΣΠΑΣΤΑ. Αν είσαι φτωχός, δεν νιώθεις ούτε ελεύθερος ουτε ευτυχισμένος. Αν είσαι διαφορετικού θρησκεύματος και η Πολιτεία δεν είναι ουδέτερη απέναντι σε όλα τα θρησκεύματα, και διαχωρισμένη από την επίσημη Εκκλησία, τότε δεν είσαι ελεύθερος. Αν είσαι ανάπηρος και υφίστασαι διακρίσεις ή σου κόβουν τα επιδόματα, δεν είσαι ελεύθερος. Αν είσαι λεσβία και σου αρνούνται το δικαίωμα στο γάμο και στην τεκνοθεσία, πάλι νιώθεις να έχεις περιορισμένη ελευθερία. Το αίτημα για Ελευθερία δεν τεμαχίζεται. Πρέπει να μπεις στη θέση του Άλλου και να τον καταλάβεις σε βάθος..Αυτό βέβαια απαιτεί Παιδεία.
Ζούμε σε μια χώρα ,,καθαρού έθνους,,. Σχολιάστε το.
Και μόνο το να ισχυριστεί κανείς ότι η χώρα μας αποτελείται από ένα καθαρό έθνος θα ήταν γελοίο και ατεκμηρίωτο. Μάλιστα, ο κορυφαίος και κατασυκοφαντημένος Φαλμεράϋερ έκανε σκόνη τα επιχειρήματα της καθαρότητας του ελληνικού έθνους, αποδεικνύοντας τις προσμίξεις με σλάβους, βλάχους, αρβανίτες και πλήθος άλλων μη ελληνόφωνων στοιχείων. Στην Ελλάδα το επίσημο Σύστημα καλλιεργεί εδώ και δυο αιώνες την ανόητη ιδέα του καθαρού έθνους, και πάνω σε αυτή την εξωφρενική παραδοχή βρήκε εύφορο έδαφος και το αρρωστημένο φαινόμενο της Χρυσής Αυγής. Κάθε κοινωνία στην ανθρωπότητα, με εξαίρεση απομακρυσμένες περιοχές του πλανήτη, ήταν και είναι πολυεθνική και πολυπολιτισμική. Πόσο μάλλον που η Ελλάδα υπήρξε ανέκαθεν σταυροδρόμι πολιτισμών, κόμβος εμπορικών συναλλαγών, και τόπος ανταλλαγής και συγχώνευσης ποικίλων πολιτισμικών στοιχείων με λαούς της Μέσης Ανατολής, της Δυτικής Ευρώπης, των Βαλκανίων, της Βόρειας Αφρικής , κλπ. Φυσικά η ελληνική άρχουσα τάξη ήδη από την εποχή της εθνοκάθαρσης αμάχων στην Τριπολιτσά θεώρησε ευθύς εξαρχής ότι η ομογενοποίηση του πληθυσμού του ελλαδικού χώρου θα ήταν η καλύτερη συνταγή για την επιβίωση του νεοελληνικού κράτους. Οι σφαγές σε βάρος των εθνικά Μακεδόνων το 1903, το λουτρό αίματος σε βάρος Ρουμανόβλαχων και εν γένει σλάβων κατά τους βαλκανικούς πολέμους, η υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, η επονείδιστη σφαγή των Τσάμηδων από τις δυνάμεις του Ζέρβα στην κατοχή, η εξόντωση Μακεδόνων στον εμφύλιο, και η τρομακτική καταπίεση σε βάρος της τουρκικής και της μακεδονικής μειονότητας τις επόμενες δεκαετίες συνέβαλαν στο να δημιουργηθεί η εσφαλμένη αντίληψη περί ύπαρξης μιας και μοναδικής εθνικής πληθυσμιακής ομάδας στον ελλαδικό χώρο.
Οι περισσότεροι πολίτες της Ελλάδας δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξη της μακεδονικής κοινότητας στη χώρα. Ποιές οι πρώτες σας επαφές με το ζήτημα αυτό;
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 είχα την τύχη να διαβάσω κείμενα διεθνών οργανώσεων, όπως η Διεθνής Ομοσπονδία Ελσίνκι για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, και να έρθω σε επαφή με τις απειροελάχιστες ελληνικές οργανώσεις που ασχολούνταν με τέτοια θέματα, και συγκεκριμένα με το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι, και παράλληλα να διαβάσω βιβλία καθηγητών διεθνούς και μειονοτικούς δικαίου όπως ο Thornberry. Επίσης, θυμάμαι το κλίμα διώξεων σε βάρος υποστηρικτών της άποψης ότι η Δημοκρατία της Μακεδονίας έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί το συνταγματικό της όνομα. Δυστυχώς στην Ελλάδα η κοινωνία των πολιτών ουδέποτε αγκάλιασε το ζήτημα της ύπαρξης μειονοτήτων, κι αυτό όχι τόσο για να είναι αρεστή στο κράτος, αλλά διότι ο εθνικισμός ως ιδεολογία έχει διαποτίσει πλέον το κάθε άτομο χωριστά, με αποτέλεσμα οι προφανείς αλήθειες περί ανάγκης προστασίας μειονοτικών δικαιωμάτων κλπ να αμφισβητούνται ή να θεωρούνται ως απόψεις ύποπτης προέλευσης.
Δηλώνω απόλυτα αλληλέγγυος στον αγώνα της μακεδονικής μειονότητας για αναγνώριση των δικαιωμάτων της σε κάθε επίπεδο. Είναι μεγάλη μου τιμή που έχω βρεθεί σε κοινά μετερίζια αγώνα ενάντια στον ελληνικό εθνικισμό, με αγωνιστές της μακεδονικής μειονότητας. Θα συνεχίσω αταλάντευτα σε αυτή την κατεύθυνση, όσο δυσάρεστο κι αν είναι αυτό σε πολλούς έλληνες συμπολίτες μας. Όσο δεν διδάσκεται στα σχολεία της βορειοδυτικής Ελλάδας η μακεδονική γλώσσα, όσο δεν αναγνωρίζονται νομικά οι μακεδονικοί σύλλογοι, όσο δεν τελειώνει ο παραλογισμός της απαίτησης της Ελλάδας να δώσει όνομα της δικής της αρεσκείας στη Δημοκρατία της Μακεδονίας, εγώ δεν θα ησυχάσω και δεν θα πάψω να εγείρω αυτό το σημαντικότατο από άποψης ανθρωπίνων δικαιωμάτων ζήτημα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι κατά την πρόσφατη προεκλογική περίοεδο οι αιρετικές αντιεθνικιστικές μου απόψεις (π.χ. σχετικά με την ανάγκη μιας ψύχραιμης προσέγγισης του ποντιακού ζητήματος κλπ), για τις οποίες είμαι περήφανος, δέχτηκαν τα πυρά επιθέσεων από βασικούς εκπροσώπους του εθνικιστικού σκοταδισμού στην Ελλάδα, όπως από τον πολιτικά ανεκδιήγητο Παναγιώτη Ψωμιάδη.
Ελλάδα και επικύρωση διεθνών συνθηκών, σχετικών με τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Οπως ειναι γνωστό, στην Ελλάδα δεν έχει επικυρωθεί ακόμη η Συμβαση Πλαίσιο για τα Δικαιωματα των Μειονοτήτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, ούτε εχει ψηφιστεί ο Χάρτης των Ολιγότερο Διαδεδομένων Γλωσσών. Αυτές οι παραλείψεις δεν είναι τυχαίες. Οι θλιβεροί μανδαρίνοι του βαθέος κράτους του Υπουργείου Εξωτερικών, που είναι υπεύθυνοι για την εθνικιστική κατάντια της χώρας ,και που , μαζί φυσικά με το μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής εξουσίας στη χώρα, δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για το πόσο υποφέρει ένας εθνικά Μακεδόνας από την παραβίαση των στοιχειωδών μειονοτικών του δικαιωμάτων, γνωρίζουν καλά ότι εάν τυχόν οι συγκεκριμένες Συμβάσεις γίνουν αναπόσπαστο τμήμα της ελληνικής έννομης τάξης, τότε θα είναι αδύνατο να μην αναγνωριστούν στοιχειώδη και θεμελιώδη δικαιώματα όπως η διδασκαλία της γλώσσας , κλπ., διότι ειδικά η πρώτη Σύμβαση προβλέπει την ύπαρξη μόνιμων θεσμικών οργάνων που είναι επιφορτισμένα με την παρακολούθηση της πορείας των μειονοτικών ζητημάτων σε κάθε κράτος που εφαρμόζει τη Σύμβαση.
Χρυσή Αυγή στο Κοινοβούλιο.
Η εγκληματική ναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής, που με την παρουσία της λερώνει το ελληνικό κοινοβούλιο, δεν προέκυψε σε κενό αέρος. Το έδαφος ήταν καλά προετοιμασμένο από καιρό, και ιδίως λόγω της προώθησης ρατσιστικών απόψεων από τους ίδιους τους εκπροσώπους των κομμάτων εξουσίας. Όλοι θυμόμαστε τις παραληρηματικές εμμονές του Χρυσοχοίδη στο ζήτημα της δημιουργίας κλειστών στρατοπέδων συγκέντρωσης, που θα μετατρέπονταν σε αποθήκες ανθρώπινων ψυχών, ή το όργιο ρατσιστικής προπαγάνδας του Λοβέρδου σε βάρος των αλλοδαπών οροθετικών ιερόδουλων γυναικών. Αν λάβουμε υπόψη μας ότι η οικονομική κρίση οξύνει το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία, διότι τα πλέον αμόρφωτα καταπιεζόμενα στρώματα αναζητούν βλακωδώς αποδιοπομπαίους τράγους στους πιο αδύναμους συμπολίτες μας, και κυρίως στους μετανάστες που δεν έχουν χαρτιά και άρα ούτε και δικαιώματα, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι η Χρυσή Αυγή είναι η ενσάρκωση ενός φαινομένου τύπου Βαϊμάρης στην ελληνική πραγματικότητα, όταν δηλαδή ο δίκαιος θυμός των τότε Γερμανών ενάντια στους ληστρικούς όρους που τους είχαν υποβάλει οι νικητές οδήγησε στην άνοδο του εθνικισμού και στην υποδαύλιση αρχέγονων παθών για καταστολή κάθε διαφορετικότητας.
Είστε μέλος της Εθνικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Ποιό το νομικό στάτους της επιτροπής, ποιά τα θέματα που ασχολείται και ποιά η αντιμετώπιση από πλευράς εξουσίας.
Πράγματι, έχω την τιμή να εκπροσωπώ το ΣΥΡΙΖΑ στην Εθνική Επιτροπή Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
Η ΕΕΔΑ αποτελεί συμβουλευτικό όργανο της Πολιτείας σε θέματα προστασίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, που συνεστήθη σύμφωνα με τις Αρχές του Παρισιού, και υπάγεται στον Πρωθυπουργό.
Σκοπός της ΕΕΔΑ είναι η συνεχής επισήμανση σε όλα τα όργανα της Πολιτείας της ανάγκης αποτελεσματικής κατοχύρωσης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου όλων όσων διαβιούν στην ελληνική επικράτεια.
Σύμφωνα με τον ιδρυτικό της Νόμο η ΕΕΔΑ έχει τις ακόλουθες καθ’ύλην αρμοδιότητες:
(α) Την εξέταση ζητημάτων που αφορούν στην προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου τα οποία εγείρει είτε η Κυβέρνηση είτε η Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής ή προτείνονται από τα μέλη της ή από Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις.
(β) Την υποβολή συστάσεων και προτάσεων, την εκπόνηση μελετών, την υποβολή εκθέσεων και γνωμοδοτήσεων για τη λήψη νομοθετικών, διοικητικών ή άλλων μέτρων που συμβάλλουν στη βελτίωση της προστασίας των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
(γ) Την ανάπτυξη πρωτοβουλιών για τη ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης, και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης σε θέματα σεβασμού των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.
(δ) Την ανάληψη πρωτοβουλιών για την καλλιέργεια του σεβασμού των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού συστήματος κτλ…
Δυστυχώς όμως από την εμπειρία μου οφείλω να πω ότι πολλές από τις αξιόλογες προτάσεις της ΕΕΔΑ δεν λαμβάνονται υπόψη από την ελληνική Πολιτεία, η οποία πεισματικά επιμένει να παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα σε πολλούς τομείς.
Οικονομική και κοινωνική κρίση στη χώρα. Παρελθόν, παρόν και μέλλον.
Σε αντίθεση με τα ζητήματα παραβίασης ατομικών ή μειονοτικών δικαιωμάτων από την Ελλάδα, όπου υπάρχουν σαφέστατες και βασικότατες ευθύνες αναγόμενες αποκλειστικά στην ελληνική πλευρά, δεν ισχύει το ίδιο για την οικονομική κρίση. Και τολμώ να δηλώσω στη φιλόξενη εφημερίδα σας ότι στα θέματα αυτά διαφωνώ με τις προσεγγίσεις του αγαπητού Ουράνιου Τόξου, ασχέτως αν θεωρώ ότι το συγκεκριμένο κόμμα οδηγήθηκε σε αυτές χωρίς απόλυτα δική του ευθύνη, αλλά κυρίως λόγω της απομόνωσης του, ειδικά από προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις που θα έπρεπε να βρίσκονται εδώ και δεκαετίες στο πλευρό της μακεδονικής μειονότητας, κάτι που δυστυχώς δεν συνέβη.
Έτσι, σύμφωνα με τη δική μου άποψη, η οικονομική κρίση είναι διεθνής κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, και ο ελληνικός λαός αποτέλεσε το αρχικό πειραματόζωο.
Οι διάφορες άρχουσες τάξεις, όπως π.χ. η ελληνική και η γερμανική, βάζουν τους λαούς να τσακώνονται μεταξύ τους, λες και το πρόβλημα είναι θέμα εθνικών συγκρούσεων. Οι εξηγήσεις που βλέπουν εθνικές συγκρούσεις είναι ρηχές και αδιέξοδες. Οι έλληνες και οι γερμανοι εργαζόμενοι δεν εχουν να χωρισουν τιποτε, και ειναι αδιανόητο να βρίζει ο ένας τον άλλον, ότι είναι είτε τεμπέλης είτε τοκογλύφος. Τοκογλύφοι είναι οι ηγήτορες της γερμανικής ελίτ, και όχι ο λαός. Ο γερμανικός λαός υποφέρει εξίσου από την μπότα Μέρκελ, όπως υποφέρει και ο ελληνικός, διότι οι μισθοί στη Γερμανία είναι καθηλωμένοι επί δέκα χρόνια προκειμένου το γερμανικό κεφάλαιο να είναι ανταγωνιστικό στο εξωτερικό και να κονομάει τρελά σε βάρος των γερμανών εργαζομένων. Οι δύο λαοί έχουν κοινό συμφέρον να γκρεμίσουν το νεοφιλελευθερισμό και να οικοδομήσουν μια ΑΛΛΗ Ευρώπη που δεν θα έχει καμία σχέση με τη σημερινή αυταρχική Ευρώπη της λιτότητας.
Τον Μάιο του 2010 η Ελλάδα χρεωκόπησε. ‘Όταν η ηγεσία ενός κράτους ή μιας επιχείρησης φτάσει στην κατάσταση αυτή, φωνάζει τους πιστωτές, αναγνωρίζει την κατάσταση και τους λέει ότι πάει σε στάση πληρωμών ή ζητάει έναν διακανονισμό των χρεών της. Πάει και στην ΕΕ και λέει «οι αγορές μας επιτίθενται, ζητάμε την αλληλεγγύη σας». Αν οι «αγορές» γνώριζαν ότι η Αθήνα θα τα έπραττε αυτά, δεν είναι και τόσο βέβαιο ότι θα έκαναν άλλωστε την επίθεση. Αλλά, όσο κι αν είναι θλιβερό να το λέει κανείς αυτό, οι «αγορές» από τότε είχαν ήδη εγκαταστήσει μια απολύτως ελεγχόμενη από τις ίδιες δοσιλογική κυβέρνηση στην Ελλάδα.
Έτσι, για να πληρώνει τις τράπεζες η Ελλάδα δανείζεται, ενίοτε με τοκογλυφικά επιτόκια ή αγοράζει η «Ευρωπαϊκή» Κεντρική Τράπεζα ομόλογα μισοτιμής, που εξαιρούνται της αναδιάρθρωσης, δηλαδή η ΕΚΤ κάνει κερδοσκοπία επί μέλους της ΕΕ που αντιμετωπίζει οξεία κρίση και η Αθήνα το αποδέχεται, όπως και όλα τα άλλα.
Στην Ελλάδα επιβλήθηκε ένα εγκληματικό μνημόνιο που θέλει να την κάνει Βουλγαρία, Ρουμανία ή Νίγηρα, δήθεν για να αντιμετωπισθεί το «έλλειμμα ανταγωνιστικότητας». Αφαιρώντας διαρκώς ζήτηση από την ελληνική οικονομία, τη ρίχνουν σε μια ιστορικά πρωτοφανή ύφεση, για να κατεβάσουν βίαια το βιοτικό επίπεδο. Η διαδικασία δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ, γιατί η Ελλάδα θα καταρρεύσει, ήδη καταρρέει με επιταχυνόμενους ρυθμούς, μπροστά στα μάτια μας. Η ανταγωνιστικότητα δεν θα ανορθωθεί, όπως δεν πήγαν επενδυτές στη Βουλγαρία. Ακόμα κι αν πετύχαινε, το πρόγραμμα θα δημιουργούσε μια Βουλγαρία με κολοσσιαίο χρέος.
Το Μνημόνιο αυτό είναι ένα πρόγραμμα καταστροφής της Ελλάδας και πιθανώς της ΕΕ. Κάποιος πρέπει να βρει το θάρρος να το πει επιτέλους.
Σε ό,τι αφορά το μέλλον, με την επιστολή που έστειλε ο κ. Σαμαράς στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, η ελληνική κυβέρνηση, απαλλάσσει την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ όλων των και δικών τους ευθυνών για την τεράστια αποτυχία του προγράμματος και την καταστροφή που επισώρευσε και, επιπλέον, δεσμεύει εκ νέου τη χώρα σε ένα πρόγραμμα που την καταστρέφει μετά βεβαιότητος και το οποίο είναι και αδύνατο να εφαρμοσθεί. Η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο αναλαμβάνει την ευθύνη να συνεχίσει την πορεία προς τον γκρεμό, αλλά και αθωώνει της εξελισσόμενης καταστροφής τους Ευρωπαίους, αφοπλίζοντας πολιτικά τη χώρα και καθιστώντας εξαιρετικά δύσκολο το έργο της κυβέρνησης που, αργά ή γρήγορα, θα κληθεί να διακόψει το πρόγραμμα εν μέσω κοινωνικής ερήμωσης.
Τί πιστεύετε ότι φοβάται το ελληνικό κράτος και δεν αναγνωρίζει τους εθνικά Μακεδόνες;
Το ελληνικό κράτος φοβάται την πολυπολιτσμικότητα. Αντί να θεωρήσει ως ΠΛΟΥΤΟ την ύπαρξη διαφορετικών εθνικών μειονοτήτων, και φυσικά και μεταναστών, στο έδαφος του, τις αντιμετωπίζει με την παρωχημένη θεωρία περί κερκόπορτας του εχθρού. Θεωρεί τις μειονότητες ως το μακρύ χέρι της εξουσίας των γειτονικών χωρών. Και βέβαια, επειδή δεν μπορεί να αγνοήσει παντελώς την ύπαρξη της τουρκικής μειονότητας, λόγω των παλαιών Συνθηκών και της ισχύος της Τουρκίας, τη συγκεκριμένη μειονότητα την αναγνωρίζει μόνο ως θρησκευτική.
Αντιθέτως, το αριθμητικό μέγεθος και η μειωμένη γεωπολιτική ισχύς του κράτους που ομιλεί την ίδια γλώσσα με τη μακεδονική μειονότητα, δηλαδή της Δημ. Της Μακεδονίας, επιτρέπει στην Ελλάδα να επιλέγει μια τακτική πλήρους αγνόησης της μακεδονικής μειονότητας.
Επιτρέψτε μου όμως να θεωρήσω ότι αυτό δεν οφείλεται σε κάποιου είδους υστέρηση σε ό,τι αφορά την όσμωση με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς κλπ, όπως διαδίδει η λεγόμενη εκσυγχρονιστική ή η λεγόμενη φιλελεύθερη ή η λεγόμενη άκριτα φιλοευρωπαϊκή επιχειρηματολογία, διότι απλούστατα τέτοια υστέρηση δεν παρατηρείται όταν πρόκειται για ανώδυνα θέματα. Παρατηρείται ΜΟΝΟ σε απαγορευμένα θέματα όπως η μακεδονική μειονότητα.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο εθνικισμός στην Ελλάδα αποτελεί εργαλείο καθυπόταξης και χειραγώγησης των πολιτών, προκειμένου να συσπειρώνονται γύρω από φαντασιακά επίδικα, και να αποπροσανατολίζονται σε ό,τι αφορά κεντρικής σημασίας ζητήματα για τη ζωή τους.
Θα σας δώσω ένα υποθετικό παράδειγμα. Αν ο Σαμαράς αποφασίσει να υποδαυλίσει εκ νέου έναν εθνικιστικό παροξυσμό γύρω από το μακεδονικό, θα το κάνει για να πει στον κόσμο ότι πρέπει να βάλουμε στην άκρη τα οικονομικά μας προβλήματα και να συσπειρωθούμε γύρω από το έθνος που κινδυνεύει.
Με το ίδιο επιχείρημα πείθουν επί δεκαετίες τώρα την ελληνική κοινωνία να συναινεί στους υπέρογκους στρατιωτικούς εξοπλισμούς ή να διατηρεί το βάρβαρο και ανελεύθερο σύστημα της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας.
Ο εθνικισμός στην Ελλάδα ειναι η συγκολλητική ουσία της εξουσίας.
Και οι ελληνικές ελίτ δεν θα εγκαταλείψουν τόσο εύκολα ένα τέτοιο αποδοτικό εργαλείο.
