El greco 76
Μέλος
- Εγγρ.
- 3 Απρ 2023
- Μηνύματα
- 34
- Like
- 86
- Πόντοι
- 0
Κόντευα 35 και μόλις είχε τελειώσει η υπόθεση διαζυγίου μου που κράτησε ενα σχεδόν χρόνο . Ένιωθα ενα αέρα ελευθερίας αν και η κατά πέντε χρόνια μεγαλύτερη πρώην μου δεν με άφηνε σε χλωρό κλαρί και παρόλο που κέρδισα και βγήκε το δικαστήριο υπέρ μου αυτή επέμενε να βαλει χέρι σε χρηματα και περιουσία με χαζές αγωγές κάτι που οι δικηγόροι μου μ επιβεβαίωναν ότι θα πάρει τ αρχιδια μου ( έτσι κι έγινε) . Όλο αυτό το διάστημα δεν είχα αφήσει βίζιτα αγάμητη στην Αθήνα και είχα χαλάσει παλαβά λεφτα . Ο συνέταιρος μου που είναι σαν αδερφός μου με κάθησε ενα απόγευμα και μου λέει . « Που πας , θα καταστραφείς , να τώρα που τελείωσαν ολα να κόψεις τις μαλακιες και να βρεις μια σταθερή σχέση να φτιάξεις την ζωή σου» Δεν άκουγα τίποτα , εγώ ζούσα μια δεύτερη εφηβια.
Η ζωη μου ηταν δουλειά , γυμναστήριο , μπουζούκια και βίζιτες τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα. Κάθε φορά καινούργια κοπέλα , ποτέ η ίδια . Νόμιζα ότι ηταν μιας μορφής θεραπεία για να ξεπεράσω το διαζύγιο και σιγά σιγά να μπω στην κανονικότητα . Αυτό κράτησε άλλους δυο μήνες από τότε που μου μίλησε ο συνέταιρος μου όποτε μια μέρα με πιάνει και μου λέει « άκου θα πρέπει ν ανέβεις Θεσσαλονίκη . Οι δουλειές πάνε καλά , ξεκινά καλοκαιρινή σεζόν κι ένας από εμάς πρέπει να είναι πάνω να μην γίνει καμία στραβή , θα σου δώσω τα κλειδιά του σπιτιού και κάτσε εκεί μέχρι το χειμώνα που θα ηρεμήσει σεζόν ν αλλάξεις και λίγο παραστάσεις» Βασικά ήθελε ν απομακρυνθώ από την ζωη που έκανα και να βρω τον εαυτό μου . Η αλήθεια είναι οτι είχε δίκιο όποτε δέχτηκα. Λίγα χρόνια πριν είχα μόλις ανακαλύψει το Facebook κι έκανα κονέ με παλιούς συμφοιτητές από το Λονδίνο μαζί μ αυτούς μια Τσέχο - Ελληνίδα την Κατερίνα , μια παλιά συμφοιτήτρια μου με την οποία έπαιξε κάτι για λίγο όταν ήμασταν φοιτητες. Η Κατερίνα λοιπόν κάθε καλοκαίρι ερχόταν στην Ελλάδα για να δει την γιαγιά και την οικογένεια του πατέρα της που εμένα κι αυτοί λίγο εξω από την Θεσσαλονίκη . Στον ένα χρόνο που κράτησε η διαμάχη με την πρώην μιλούσαμε και ήξερε λίγο πολύ τι γινόταν . Η Κατερίνα είναι μελαχρινή ψηλή 1,70 λίγο αφράτη με σωστη κατανομή των έξτρα κιλών με τεράστια βυζια σαν ψωμιά με δυο τέλειες ρώγες ,και μια σφηκτη ολοστρόγγυλη κωλαρα . Η σκεψη οτι θα την ξανά έβλεπα με εξιτάρε όποτε δεν με χάλαγε καθολου και ήταν ένα επιπλέον κίνητρο για το επικείμενο μου ταξίδι .
Ξεκίνησα τις ετοιμασίες για το ταξίδι , έκλεισα κάτι τελευταίες δουλειες που είχα Αθήνα και πήρα την πτήση για Θεσσαλονίκη . Όταν έφτασα πήγα από την εταιρεία πρώτα να δω τι γίνετε και μετά πήρα ταξί για το σπίτι του συνεταίρου . Λίγο εξω από την Θεσσαλονίκη ( κοντά στο αεροδρόμιο ) με θέα τον Θερμαϊκό και την πόλη . Ήταν το τελευταίο σπίτι από ένα οικισμό με είκοσι τέτοια σπιτάκια κι έπρεπε να παρκάρεις στον κάτω δρόμο και ν ανέβεις από ένα πεζόδρομο σαν ράμπα καμία τριανταριά μέτρα για να μπεις σπίτι . Το σπίτι τότε δεν εφαπτόταν σε δρόμο δλδ. Όπως ανέβαινα στο δεξί μου χέρι το σπίτι όπου έμενε ένα ζευγάρι , στο αριστερό ένα άδειο οικόπεδο και παραδίπλα ένα άδειο σπιτι κάποιου συγγενή του συνεταίρου που έμενε στην Γερμανία . Ωραία ησυχία σκέφτηκα . Τα υπόλοιπα σπίτια πιο κάτω σκορπισμένα όμως κάτω από τον δρόμο σχετικά μακριά. Έφτασα σπιτι και μόλις μπήκα ξεκίνησα ν ανοίγω παράθυρα για ν αεριστεί . Έπρεπε να κανονίσω αμάξι , να βρω Καθαριστρια να παραγγείλω νερά και φαγητό . Η μέρα πέρασε και βρέθηκα στην βεράντα να χαζεύω το ηλιοβασίλεμα και να προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη …( συνεχίζεται )…
Η ζωη μου ηταν δουλειά , γυμναστήριο , μπουζούκια και βίζιτες τουλάχιστον δυο φορές την εβδομάδα. Κάθε φορά καινούργια κοπέλα , ποτέ η ίδια . Νόμιζα ότι ηταν μιας μορφής θεραπεία για να ξεπεράσω το διαζύγιο και σιγά σιγά να μπω στην κανονικότητα . Αυτό κράτησε άλλους δυο μήνες από τότε που μου μίλησε ο συνέταιρος μου όποτε μια μέρα με πιάνει και μου λέει « άκου θα πρέπει ν ανέβεις Θεσσαλονίκη . Οι δουλειές πάνε καλά , ξεκινά καλοκαιρινή σεζόν κι ένας από εμάς πρέπει να είναι πάνω να μην γίνει καμία στραβή , θα σου δώσω τα κλειδιά του σπιτιού και κάτσε εκεί μέχρι το χειμώνα που θα ηρεμήσει σεζόν ν αλλάξεις και λίγο παραστάσεις» Βασικά ήθελε ν απομακρυνθώ από την ζωη που έκανα και να βρω τον εαυτό μου . Η αλήθεια είναι οτι είχε δίκιο όποτε δέχτηκα. Λίγα χρόνια πριν είχα μόλις ανακαλύψει το Facebook κι έκανα κονέ με παλιούς συμφοιτητές από το Λονδίνο μαζί μ αυτούς μια Τσέχο - Ελληνίδα την Κατερίνα , μια παλιά συμφοιτήτρια μου με την οποία έπαιξε κάτι για λίγο όταν ήμασταν φοιτητες. Η Κατερίνα λοιπόν κάθε καλοκαίρι ερχόταν στην Ελλάδα για να δει την γιαγιά και την οικογένεια του πατέρα της που εμένα κι αυτοί λίγο εξω από την Θεσσαλονίκη . Στον ένα χρόνο που κράτησε η διαμάχη με την πρώην μιλούσαμε και ήξερε λίγο πολύ τι γινόταν . Η Κατερίνα είναι μελαχρινή ψηλή 1,70 λίγο αφράτη με σωστη κατανομή των έξτρα κιλών με τεράστια βυζια σαν ψωμιά με δυο τέλειες ρώγες ,και μια σφηκτη ολοστρόγγυλη κωλαρα . Η σκεψη οτι θα την ξανά έβλεπα με εξιτάρε όποτε δεν με χάλαγε καθολου και ήταν ένα επιπλέον κίνητρο για το επικείμενο μου ταξίδι .
Ξεκίνησα τις ετοιμασίες για το ταξίδι , έκλεισα κάτι τελευταίες δουλειες που είχα Αθήνα και πήρα την πτήση για Θεσσαλονίκη . Όταν έφτασα πήγα από την εταιρεία πρώτα να δω τι γίνετε και μετά πήρα ταξί για το σπίτι του συνεταίρου . Λίγο εξω από την Θεσσαλονίκη ( κοντά στο αεροδρόμιο ) με θέα τον Θερμαϊκό και την πόλη . Ήταν το τελευταίο σπίτι από ένα οικισμό με είκοσι τέτοια σπιτάκια κι έπρεπε να παρκάρεις στον κάτω δρόμο και ν ανέβεις από ένα πεζόδρομο σαν ράμπα καμία τριανταριά μέτρα για να μπεις σπίτι . Το σπίτι τότε δεν εφαπτόταν σε δρόμο δλδ. Όπως ανέβαινα στο δεξί μου χέρι το σπίτι όπου έμενε ένα ζευγάρι , στο αριστερό ένα άδειο οικόπεδο και παραδίπλα ένα άδειο σπιτι κάποιου συγγενή του συνεταίρου που έμενε στην Γερμανία . Ωραία ησυχία σκέφτηκα . Τα υπόλοιπα σπίτια πιο κάτω σκορπισμένα όμως κάτω από τον δρόμο σχετικά μακριά. Έφτασα σπιτι και μόλις μπήκα ξεκίνησα ν ανοίγω παράθυρα για ν αεριστεί . Έπρεπε να κανονίσω αμάξι , να βρω Καθαριστρια να παραγγείλω νερά και φαγητό . Η μέρα πέρασε και βρέθηκα στην βεράντα να χαζεύω το ηλιοβασίλεμα και να προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη …( συνεχίζεται )…