Την μοναδική φορά που αποκάλυψα σε κορίτσι της δουλειάς την ταυτότητα μου με τον εδώ λογαριασμό, πριν κάποια χρόνια, το έκανα με λαχτάρα και με τη γελοία προσδοκία πως θα βάθαινε έτσι η ψυχική μας σύνδεση.

Η κοπέλα ήταν και παραμένει πολύ ιδιαίτερη περίπτωση για μένα, θα μπορούσα να είχα δαγκώσει τη λαμαρίνα αν δεν είχα επίγνωση πόσο αξιολύπητος θα έδειχνα σε σχέση με τα νιάτα, την ομορφιά της και τις προσδοκίες για τη ζωή της. Δυστυχώς (ή μάλλον ευτυχώς γι' αυτήν) έχει κάποια χρόνια να εμφανιστεί στο κουρμπέτι.
Είχα γράψει κριτική - και της την μετέφρασα live στο ραντεβού - που άφηνα να διαρρεύσει η ευαισθησία μου για εκείνη και εκεί που περίμενα να εισπράξω ένα πλατύ χαμόγελο και τρυφερότητες μου τα 'χωσε κανονικά, μούτρωσε και μου ζήτησε τα ρέστα που είχα βγει στο δημόσιο βήμα. Εν ολίγοις, δεν ήθελε να ενισχύω με αυτόν τον τρόπο το προφίλ της βίζιτας.

Έκτοτε συναντηθήκαμε μια ακόμη φορά - πάντα επαγγελματικά - μετά λίγα χρόνια που έκανε ένα πέρασμα από εδώ και πέρασα υπέροχα, όλα τα ίχνη ψυχικής και - τολμώ να πω - συναισθηματικής αλληλεπίδρασης ήταν παρόντα, όλες οι μνήμες εκτός από τη γκρίνια και τη σκηνή εκείνης της ημέρας. Δεν αποτόλμησα ποτέ να ζητήσω στοιχεία προσωπικής επικοινωνίας μαζί της, για το λόγο που έγραψα ήδη στην πρώτη παράγραφο.
Συγχωρέστε μου την μακροσκελή παρέμβαση αλλά ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας που άπτεται του θέματος που θίξατε.