Κοιτα να δεις ενα αστειο πραγμα ρε φιλε... δυο βδομαδες τωρα που εθνικη επαιζε το μπασκετακι της, οσο ηταν αυτο, και κουτσα στραβα πηγαινε τραινο χωρις πραγματικη απωλεια, το νημα ηταν αδειο και συζηταγαμε επι της ουσιας 4-5 ατομα, και για τα καλα και για τα κακα της ομαδας. Και αντιστοιχα στα σοσιαλ, ενω υπηρχε μια καποια μουρμουρα, η πλειοψηφια δεν ειχε καποιο πατημα να αρχισει τις καφριλες, γιατι η ομαδα κερδιζε τα ματς της...
Και σκαει η πρωτη επισημη "αποτυχια" σε νοκ αουτ (εξω απο χρυσο και ασημενιο) και βγηκαν οοοοολα τα σαλιγκαρια, τα αρούρια απ'τις τρυπες τους, οι πανηγυρτζηδες που παιζει να μην ειχαν δει μισο ματς απο τα προηγουμενα, να αρχισουν το γαυγισμα σε πληρη ισχυ, με φταιξιματα και μπινελικια σε παικτες, σε προπονητες, σε παραγοντες, σε θεους, σε δαιμονες, στο μουνι της μανας τους κτλ. Τι να κανεις... ο κατωτερος ανθρωπος ειναι παντα εκνευρισμενος
Εν πασει περιπτωσει, αυτην την ομαδα ειχαμε, αυτοι οι παικτες κατεβηκαν να παιξουν. Οι λιποτακτες ας αυτοκτονησουν, στα αρχιδια μας.
Στην ουσια του ματς, στο πρωτο ημιχρονο τα λαθη ηταν 12-2, ακραιο στατιστικο. Δηλαδη 10 φορες παραπανω το πουλησαμε και δεν εκδηλωσαμε επιθεση. Παταγαν γραμμες, εδιναν πασες στην εξεδρα, ξεκιναγαν μια τριπλα και τους εφευγε η μπαλα... Απο κει και επειτα, η επιστροφη απο το -18 ηταν ηδη γολγοθας, δεν βγηκε ποτε ενας παικτης μπροστα να κανει ενα σερι, ηταν και η αμυνα για τα πανηγυρια ειδικα στο ζωγραφιστο που ξερουμε οτι ποναμε, ε απο ενα σημειο και μετα απλα παιζαμε για να μην φαμε κατοσταρα με double score, ξεραμε ηδη οτι το ταβανι μας θα ειχε χαλκινη αποχρωση.
Ο μικρος τελικος θα ειναι αντιστοιχα δυσκολος. Προφανως η ψυχολογια της ομαδας θα ειναι στα ταρταρα, αμα δε, μπουν οι παικτες στα σοσιαλ (αδυνατον να μην το κανουν) να διαβασουν ολον τον εμετο που κραταγε στοργικα μεσα του ο ελληνουτσος δυο βδομαδες τωρα, θα γινει η καρδια τους περιβολι. Με την ελπιδα λοιπον, να γαμηθουν οι μιζεροι.