Η εμπειρία μου από ακαδημίες ήταν πολύ παλιά, αλλά δε νομίζω να έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα.
Τα παιδιά ξεκινάνε πάντα απο τα βασικά. Σουτ - πάσα - τρίπλα - μπάσιμο. Μετά πάνε σε πιο τεχνικά όπως μπλοκ άουτ ,σκριν - μπακντορ και μετά ξεκινάνε τους συνδυασμούς και τα βασικά συστήματα. Τελευταία τα πιο σύνθετα συστήματα με παγίδες, κινηση χωρίς τη μπάλα, τριγωνικές επιθέσεις κτλ.
Ο λόγος είναι απλός: Το κάθε σύστημα καταλήγει με ένα ελεύθερο σουτ ή διεύσυση ή έστω να βγάλουμε ένα 1on1 που θεωρούμε ότι ο συμπαίκτης μας έχει πλεονέκτημα. Άρα αν δεν ξέρεις να σουτάρεις, να κάνεις διείσυση ,να ποστάρεις ,πώς θα βγει το σύστημα; Αν δεν έχει βρει η ομάδα αυτόν που παίρνει τα μακρινά σουτ, αυτόν που θα παίξει κάτω από το καλάθι, αυτόν που θα σουτάρει από 3-4μ ,τότε τι θα τους πεις στο σύστημα;
Για αυτό μην ακούτε παπάτζες κάτι αθλητικογράφων της σειράς που επειδή έχουν προσωπικές σχέσεις με Έλληνες παίκτες πρέπει κάθε φορά να τους βγάζουν ημίθεους και να λένε για διαιτησία, ατυχία, κακούς προπονητές και μαλακίες.
Συμφωνώ ότι 1987 - 2000 μεσουρανούσε το μπάσκετ, έπεφτε πολύ ρευστό από όλες τις ομάδες άρα πολλά παιδιά πήγαιναν να παίξουν μπάσκετ. Τώρα άλλες εποχές και αυτό το βλέπουμε και σε άλλες χώρες. Αντίστοιχα από το 2004 πάρα πολλά παιδιά έτρεξαν να μπουν σε ακαδημίες ποδοσφαίρου και τώρα έχουμε αρκετούς καλούς παίκτες.
Αυτό που βλέπω είναι ότι δεν έχουμε παίκτες κάτω από το καλάθι (μόνο ο Γιάννης είναι αξιόπιστη λύση) ,άρα δεν έχουμε ρυμπάουντ, άρα δεν έχουμε ρυθμό. Έχουμε παίκτες που σουτάρουν και αθλητικούς νέους παίκτες που μπορούν να παίξουν άμυνα με πολύ ενέρεια.