Το κεντρικό ευρωπαϊκό καλοκαίρι… κυκλοθυμικό σαν γυναίκα που δεν ξέρει τι θέλει· κι αν το ξέρει, δεν ξέρει πώς να το ζητήσει.
Με είχε κουράσει όσο και η σχεδόν-κυκλοθυμική πρώην μου.
Με υπομονή πέρασαν οι δύο μήνες του καλοκαιριού, όπως πέρασε και το σύντομο χρονικό διάστημα μαζί της.
Η προσγείωση στο Ηράκλειο όπως αναμενόταν: ζεστός αέρας και υγρασία που κολλάει όχι μόνο στο δέρμα, αλλά και στο μυαλό. Σαν ανάμνηση, σαν ανάσα παλιάς ερωμένης.
Τα βράδια στο κέντρο γεμάτα κόσμο, events σε κτήματα, με την ψευδαίσθηση του αυγουστιάτικου full moon.
Η διάθεση ανεβασμένη για νυχτερινό game.
Η ηρακλειώτικη νοοτροπία… με χτύπησε όπως ο Drago χτυπούσε ανελέητα τον Απόλλο Κριντ.
Οι μέρες πέρασαν, το game έχει δυσκολέψει. Φταίνε τα social με τα Instagramικά πρότυπα και τις ψεύτικες απαιτήσεις; Εγώ; Ή, όπως πάντα, και τα δύο;
Στα sites για πληρωμένες απολαύσεις, οι Βραζιλιάνες παρελαύνουν.Κορμιά από αφίσα. Μάτια-λεπίδες.
Μα, πιο πολλές πιθανότητες έχω με τη “Ρούλα” παρά με τις Βραζιλιάνες.
Πιο πολλές πιθανότητες βλέπω με τη “Ρούλα” παρά με τις Βραζιλιάνες.
Ο Μετζέλος, σαν άλλος Κάλφας, το είχε πει πριν πολλά χρόνια:
"Είσαι από την Brazil, είμαι απ’ τα Ημιζ,
Είσαι πολύ κορμί, μου βγήκαν οι οφθαλμοί,
Είσαι από την Brazil, είμαι απ’ τα Ημιζ,
Μπήκα μέσα το ζουμί, να έφαγα παρακμή"
Την προφητεία την ακολούθησα κατά γράμμα και απέφυγα τον πειρασμό της παρακμής.
Κοιτώντας ξανα, το μάτι έπεσε σ’ ένα όνομα αλλιώτικο. Εξωτικό. Διαφορετικό από το υπόλοιπο κοπάδι. Επιθετικό μάρκετινγκ, σου πουλάει όχι μόνο ην εικόνα, αλλά και την υπόσχεση εμπειρίας. Έψαξα στα κιτάπια του forum — οι πληροφορίες ήταν εκεί.. σημάδια γραμμένα πάνω σε πετρες από συναγωνιστές στην αέναη αναζήτηση της πληρωμένης ηδονής. Αρκεί να θέλε να τα δεις... Bourdelopedia αν το έλεγες δεν θα έπεφτες έξω.
Είχα καιρό να δοκιμάσω κάτι εξωτικό, να ξεφύγω από τα απολαυστικά — αλλά γνώριμα — μονοπάτια του λευκού, ξανθού, ελαφρώς ροζ με τα ανοιχτόχρωμα μάτια.
Το δάχτυλο μου, σχεδόν μόνο του, άνοιξε την εφαρμογή και έστειλε μήνυμα στη
Dhakiya. Η απάντηση άμεση.
Τρία μηνύματα και όλα ήταν έτοιμα.
Οδήγησα προς το κέντρο. Ασφυκτικά γεμάτο από αμάξια, ζέστη και υγρασία που τυλίγεται γύρω σου σαν φίδι. Κι εκείνη… petite, χαριτωμένη, γλυκιά, χαμογελαστή, πρόθυμη. Σχεδόν σαν να είναι το κορίτσι σου, για όσο χρόνο αντέχει η τσέπη σου. Μόνο που αν δεν θωρακίσεις το μυαλό σου θα γίνει μπελάς.
Η ώρα πέρασε γρήγορα και ευχάριστα.
Ο Άλμπερτ είχε δίκιο: αν βάλεις το χέρι σου στη φωτιά, τα δέκα δευτερόλεπτα μοιάζουν δέκα ώρες· αν είσαι με μια καυτή γυναίκα, οι δέκα ώρες μοιάζουν δέκα δευτερόλεπτα.
Η Dhakiya είναι εξωτικό φρούτο που αξίζει τη δοκιμή.
Το αντίτιμο, αν και μεγάλο, δε θα το λυπηθείς.
Αν ψάχνεις κραυγές και τα λοιπά Pornhub-στικα, τότε ψάξε αλλού.