Η δική μου εμειρία από στρατό! Η όλη φάση του στρατού είναι τουλάχιστον 30 χρόνια πίσω από την τρέχουσα ημερομηνία. Οι μόνιμοι γίδια του κερατά! Καλώς η κακώς όταν είσαι από το τελευταίο ορεινό κατσικοχώρι δεν λες μια ως χαρακτήρας! Είσαι βλαχιά, κουτοπονιριά, κόμπλεξ και τα χεις με το κράτος της Αθήνας που...παρακαλούσες να πας 5θήμερη! Αμα ήταν και παόκια εκεί να δεις (και πάλι λογικό, Βορειοελλαδήτες ήταν). Τα παιδαρέλια των παραγωγικών σχολών απλά δεν είναι για να τα κρίνεις, καλώς ή κακώς μπήκαν σε σχολές που σου γαμάνε τον χαρακτήρα και πλέον έχουν μια τυποποιημένη συμπεριφορά! Αχρωμα τις περισσότερες φορές και φλεφματικά! Τώρα φαντάρια είναι να σου κάτσει/να μη σου κάτσει Η εσσο! Για μένα προσωπικά ότι ήταν πάνω από Λαμία ήταν για γέλια και για κλάματα. Δεν θα τα ισοπεδώσω όλα, προφανώς και όλα είχαν και έχουν εξαιρέσεις αλλά γενικά μιζέρια και κατάντια! Ολα για το φαίνεσθαι! Τώρα οκ, πάντα όλοι κουβαλάμε ιστορίες καλές και κακές! Εγώ κρατούσα τις αποστάσεις από μονιμάδες/κακοτοπιές, από μέσα μου έλεγα 4-5 φορές τη μέρα σε/για κάποιον ΤΩΡΑ ΘΑ ΣΕ ΣΦΑΞΩ ΑΡΧΙΔΙ, τελικά έκανα υπομονή, έχασα και κάτι μαλλιά, και τελικά ελέησε ο Κύριος και πήρα μετάθεση Αθήνα όπου και τα ξέχασα σχεδόν όλα! Δεν μου έλειψε ποτέ ο στρατός και ομολογώ που εξαιτίας του (δίκαια/άδικα) αντιπάθησα την λέξη επαρχία
