Ρε μπέμπη σε σώμα γομαριού, ώρες ώρες απορώ αν είχες ποτέ γκόμενα στη ζωή σου. Πάει κάνας χρόνος (??) που σε σούταρε η πιπινάκη κι ακόμα κάθεσαι και γλείφεις την πληγούλα σου σαν έφηβος. Η θεωρία μου είναι οτι ο χωρισμός -και η χυλόπιτα γενικά- είναι σαν την ανεμοβλογιά: όσο μικρότερος την περάσεις τόσο λιγότερο σε χτυπαει. Κι εσυ δεν τον περασες μικρός (αφού δεν είχες γκομενα), και να 'σαι τώρα εδω, ένας ανώριμος παλίμπαιδας, ένας περιφερόμενος θίασος, που κάθε φορά που κάποια σε φτύνει, βγαίνεις στα μπαλκόνια και πετάς υποννοούμενα, νομίζοντας ότι γελοιοποιείται οποιοσδήποτε άλλος πέραν από εσένα.
Στο λεω να το ξέρεις: με κάθε σου ποστ, ένα ακομα κουμπί απο τη ρόμπα σου ανοίγει.
