male_tsouli
Μέλος
- Εγγρ.
- 23 Σεπ 2010
- Μηνύματα
- 731
- Κριτικές
- 6
- Like
- 26
- Πόντοι
- 6
Πηγή :
Dungeon Limit Up : Τα Απομνημονεύματα Της Mistress D.
Απο τις πρώτες κιόλας ημέρες δημιουργίας του Kinky Fantasies On Line, πέραν των άρθρων, ιστοριών και απόψεων που ήθελα να παρουσιάσω , έναν ακόμα στόχο που είχα θέσει στο μυαλό μου ήταν και να αναζητήσω τις ιστορικές απαρχές της Γυναικείας Κυριαρχίας στην Ελλάδα , ξεκινώντας απο μια εποχή που ούτε διαδίκτυο υπήρχε ενώ και τα στόματα ήταν κλειστά.
Η αρχή έγινε με σχετικά άρθρο μου σχετικά με την πορεία και την εξέλιξη του αγοραίου έρωτα στην Ελλάδα απο την δεκαετία του 1980 καθώς και για την πορεία των επαγγελματικών αυταρχικών προγραμμάτων . Παράλληλα απο μια τυχαία ανθρώπινη πηγή βρηκα και πληροφορίες για της Ελληνίδες που είχαν σταδιοδρομήσει ώς Αφέντρες σε κλάμπ της Γερμανίας (σ.σ.σχετικά links στο τέλος του παρόντος άρθρου)
Η συνέντευξη που έδωσε η Mistress D , ιδιοκτήτρια του Dungeon Limit Up ξεκίνησε μια σειρά άρθρων στο site της :
που αφορούν δικά της απομνημονεύματα και μας οδηγεί στις απαρχές της ελληνικής επαγγελματικής BDSM σκηνής . Θα φροντίσω να αναδημοσιεύω τα άρθρα της !
Μη ξεχνάτε να ελέγχετε και εσείς τακτικά το site της
Memoirs of Mistress D.
Ενημερώθηκα απο τον διαχειριστή του Kinky Fantasies On Line ότι μετά τη συνέντευξη που παραχώρησα την 12/01/2016 , υπήρξαν πολλά ερωτήματα σχετικά με μια απάντηση που έδωσα και κοινοποίησα στο κοινό ότι ένα απο τα πρώτα BDSM Clubs είχε δημιουργηθεί στο Πειραιά πολλά χρόνια πριν το SaMe Place.
Αποφάσισα λοιπόν, να ξεκινήσω ένα κύκλο αναρτήσεων με μερικές απο τις μνήμες μου απο την εποχή που ξεκίνησε ο κόσμος του επαγγελματικού BDSM στην Ελλάδα , περίπου στα τέλη της δεκαετίας του 90
O Πειραιάς ! Θέλετε λοιπόν να μάθετε πως δημιουργήθηκε ο Πειραιάς !
Πριν ξεκινήσω την αφήγηση μου για το πώς έγινε το περίφημο «κλειστό club» του Πειραιά θα σας πω ότι ακόμα και σήμερα σχεδόν 2 δεκαετίες μετά ο «μύθος» του παραμένει ζωντανός. Ίσως για αυτό όταν έμαθα ότι υπάρχει κόσμος που θα ήθελε να μάθει για τον Πειραιά δεν μπορώ να πω ότι έμεινα εντελώς έκπληκτη.
Και μπορεί το “παλιό” Same Place που έφτιαξα μαζί με την Κυρία Εύα να αποτέλεσε ορόσημο για τη σύγχρονη BDSM σκηνή όμως φαίνεται ότι ο Πειραιάς ήταν φτιαγμένος με τα υλικά εκείνα που συνθέτουν ένα μύθο. Πώς να εξηγήσω αλλιώς το γεγονός ότι αρκετές φορές έχω δεχτεί σε προσωπικά μηνύματα ερωτήσεις για τον Πειραιά από ανθρώπους που την εποχή εκείνη πήγαιναν…σχολείο.
Πάμε λοιπόν σιγά σιγά να ξετυλίξουμε το κουβάρι της ιστορίας αρχίζοντας από τι συνέβαινε στη BDSM σκηνή της Ελλάδας των τελών της δεκαετίας του 90.
Μιλάμε για μία εποχή όπου το Internet είναι ακόμα στα σπάργανα στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν smarthones, δεν υπάρχει facebook, ούτε εξειδικευμένα sites για αγγελίες. Η επικοινωνία των υποστηρικτών του εναλλακτικού ερωτισμού γίνεται κυρίως μέσα από 1-2 έντυπα τα οποία κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή , από αγγελίες στις εφημερίδες στην ενότητα «προσωπικά» και πολύ λιγότερο με κάποιες αγγελίες σε teletext στην τηλέοραση.
Πέρα όμως από τις «τεχνικές» δυσκολίες στην επικοινωνία μιλάμε για μία εποχή με πιο σφιχτά ήθη , καμία σχέση με σήμερα που για παράδειγμα σε όλα τα studio υπάρχει πρόγραμμα ποδολαγνείας , τότε εάν ζητούσες κάτι τόσο απλό σε κοίταζαν περίεργα J Η δε «μύηση» όσων είχαν BDSM ανησυχίες γινόταν κυρίως μέσα από βιντεοκασσέτες ! Ναι εκείνη την εποχή υπήρχαν ακόμα.
Σαφώς υπήρχαν και κάποιοι που γνώριζαν το Internet και έβλεπαν σχετικά videos εκεί αλλά αποτελούσαν την εξαίρεση που επιβεβαίωνε τον κανόνα.
Από τα παραπάνω λοιπόν είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι γενικά τον χώρο τον κάλυπτε ένας μανδύας εχεμύθειας και μυστικισμού , χαρακτηριστικά που σίγουρα συνετέλεσαν στη δημιουργία του μύθου που ανέφερα πιο πάνω.
Κλείνω εδώ την αναγκαία παρένθεση για τα 90s και πάμε να δούμε πως ήρθα σε επαφή με την Κυρία Κορίνα με την οποία πήραμε την απόφαση να ιδρύσουμε το club στον Πειραιά.
Η γνωριμία μου με την Κορίνα έγινε μέσω ενός κοινού σκλάβου ο οποίος, στο τέλος ενός session και αφού μου ζήτησε συγγνώμη που επισκέφθηκε άλλη Αφέντρα, χωρίς την άδεια μου , μου είπε ότι «πέθαινε» για να υπηρετήσει 2 Κυρίες ταυτόχρονα. Η πρώτη ερώτηση που του έκανα ήταν για το εάν είχε ρωτήσει την άλλη Κυρία εάν επιθυμούσε κάτι τέτοιο. Η απάντηση ήταν θετική γιατί όπως μου είπε η Κυρία Κορίνα είχε ακούσει για εμένα και ήθελε και αυτή να με γνωρίσει
.
Λίγες μέρες αργότερα βράδυ Παρασκευής πρέπει να ήτανε κλείστηκε η συνάντηση σε κεντρικό ξενοδοχείο του Πειραιά . Η εντολή που είχε λάβει ο σκλάβος ήταν να μας περιμένει στην καφετέρια του ξενοδοχείου για να κάνει τις απαραίτητες συστάσεις.
Μετά από 5-10 λεπτά τον στείλαμε στη σουίτα που είχε κλείσει να μας περιμένει στη θέση που πρέπει ένας σκλάβος να περιμένει την Κυρία του. Κρατήσαμε εμείς το κλειδί και του είπαμε να ζητήσει από τη reception να του ανοίξουν προφασιζόμενος ότι είχε βγει από το δωμάτιο έχοντας ξεχάσει τα κλειδιά μέσα.
Η ώρα περνούσε ευχάριστα με την Κορίνα, μιλούσαμε και ανταλλάσαμε εμπειρίες για το BDSM. Κάποια στιγμή και αφού είχε περάσει πάνω από μισή ώρα από την ώρα που είχαμε στείλει το σκλάβο στο δωμάτιο αποφασίσαμε να ανεβούμε.
Η φάση θα μου μείνει αξέχαστη. Μπήκαμε στο δωμάτιο και αυτός καθόταν στην πολυθρόνα αμέριμνος και κάπνιζε. Με το που μας είδε σηκώθηκε όρθιος σβήνοντας το τσιγάρο. Ήταν όμως αργά για αυτόν. Χωρίς να έχουμε καν συνεννοηθεί με την Κορίνα 2 χαστούκια, ένα από την καθεμία μας, προσγειώθηκαν στο πρόσωπο του.
Η φράση «είναι στάση σκλάβου αυτή που περιμένει την Κυρία του;» βγήκε σχεδόν ταυτόχρονα από το στόμα μας. Γελώντας η Κορίνα μου είπε «πιάσε κόκκινο» «Αμέσως» της απάντησα και έβγαλα από την τσάντα μου ένα μαστίγιο με κόκκινη λαβή.
Η Κορίνα το άδραξε και κραδαίνοντας το , το προσγείωσε 2 φορές στα οπίσθια του σκλάβου που τώρα είχε πάρει τη σωστή θέση. «Τι θα έλεγες τη ρώτησα να κάνουμε τα οπίσθια του πιο κόκκινα από τη λαβή ;» «Μετά χαράς» μου απάντησε και έβγαλε το δικό της.
Ο συγχρονισμός μας ήταν τέλειος. Ο σκλάβος εάν και αρκετά ανθεκτικός στον πόνο σε λιγότερο από 3 λεπτά παρακαλούσε για έλεος. Το session συνεχίστηκε για αρκετή ώρα ακόμα και κάπως έτσι ξεκίνησε η επαγγελματική μας φιλία . Ακλούθησαν άλλα 2 session το επόμενο δεκαήμερο με τον ίδιο σκλάβο και ένα βράδυ τελειώνοντας το session της πρότεινα να πάμε για φαγητό . Κατά τη διάρκεια του φαγητού της είπα ότι είχα την άποψη ότι για να γίνει σωστά ένα session θα πρέπει να υπάρχει και ένας σωστά διαμορφωμένος χώρος .
Κανένα ξενοδοχείο και κανένα σπίτι δεν μπορεί να προσφέρει την άνεση που παρέχει ένα Dungeon. Μου είπε τότε ότι είχε ένα σκλάβο ο οποίος λόγω της δουλειάς του ταξίδευε συχνά στην Ευρώπη και της είχε δείξει κάτι προσωπικές του φωτογραφίες από ένα Dungeon στο Αμστερνταμ που επισκεπτόταν συχνά.
Είχε κατενθουσιαστεί και ευχόταν να υπήρχε ένα αντίστοιχος χώρος στην Ελλάδα. Την κοίταξα αινιγματικά και της απάντησα: «Με ευχολόγια τα όνειρα δεν γίνονται πραγματικότητα και αφού δεν υπάρχει χώρος θα πρέπει να φτιαχτεί .» Της εξήγησα ότι εδώ και καιρό ήμουν στη διαδικασία δημιουργίας χώρου, θεωρούσα όμως ότι ένα σωστό Dungeon πρέπει να έχει τουλάχιστον 2 Κυρίες, που να φανταζόμουνα ότι αργότερα ο Πειραιάς θα έφτανε να φιλοξενεί μέχρι και 5 Κυρίες.
Τα δε πάρτι που διοργανώθηκαν αργότερα ήταν το κάτι άλλο, πιστεύω ακράδαντα ότι εάν υπήρχε δυνατότητα μεταφοράς πίσω στο χρόνο πολλοί σκλάβοι σήμερα θα ήθελαν να ζήσουν μια τόσο αυθεντική εμπειρία. Αναφέρομαι βέβαια σε πραγματικούς σκλάβους και υποτακτικούς και όχι σε «γιαλαντζι».
Εκείνη την εποχή όσοι πέρναγαν το κατώφλι του Πειραιά ήταν πραγματικά συνειδητοποιημένοι. Ήξεραν τι έψαχναν και που θα το βρουν . Το τονίζω αυτό γιατί και εγώ αλλά και πολλές άλλες Αφέντρες δεχόμαστε καθημερινά ένα κάρο αιτήματα από άσχετους. Δεν είναι κακό να είσαι άσχετος κακό είναι να μη θες να μάθεις και δυστυχώς είναι πολλοί αυτοί που δε μαθαίνουν με τίποτα.
Εκείνο το βράδυ λοιπόν τέθηκαν τα θεμέλια της ίδρυσης του πρώτου χρονικά Dungeon που ξεκίνησε τη λειτουργία του στην Ελλάδα. Δύο τρείς μέρες αργότερα συναντηθήκαμε πάλι με την Κορίνα και αρχίσαμε να βάζουμε κάτω τα διαδικαστικά. Δε θα σας κουράσω με αυτά απλά θα πω ότι ο Πειραιάς ως περιοχή δεν επιλέχθηκε εντελώς τυχαία . Πέρα από το γεγονός ότι με την Κορίνα είχαμε γνωριστεί εκεί θέλαμε μια περιοχή που να έχει σχετικά εύκολη πρόσβαση και να είναι κάπως μακριά από αδιάκριτα μάτια. Ο Πειραιάς τα είχε αυτά και παράλληλα όπως και να το κάνουμε τα λιμάνια έχουν μία πιο άμεση σχέση με την αμαρτία και τα ανθρώπινα πάθη !
Αυτά για την ώρα. Την επόμενη φορά που θα βρω λίγο χρόνο θα σας διηγηθώ κάποιες ιστορίες βγαλμένες από σαδομαζοχιστικό παραμύθι αλλά θα σας πω και πως «στρατολογήθηκε» μία φουρνιά από Αφέντρες οι οποίες μονοπώλησαν το χώρο μέχρι και λίγο μετά τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας .
Πηγή :
Διαβάστε Επίσης Σχετικά Άρθρα
Η Πορεία και Εξέλιξη των Φετιχιστικών Αυταρχικών Προγραμμάτων Έως και Σήμερα
Ελληνίδες Αφέντρες Στα BDSM Clubs Της Γερμανίας Τη Δεκαετία Του 80
Οδοιπορικό Στα Μονοπάτια Του Αγοραίου Έρωτα
Μέρος 1ο
Μέρος 2ο
Μέρος 3ο
Dungeon Limit Up : Τα Απομνημονεύματα Της Mistress D.
Απο τις πρώτες κιόλας ημέρες δημιουργίας του Kinky Fantasies On Line, πέραν των άρθρων, ιστοριών και απόψεων που ήθελα να παρουσιάσω , έναν ακόμα στόχο που είχα θέσει στο μυαλό μου ήταν και να αναζητήσω τις ιστορικές απαρχές της Γυναικείας Κυριαρχίας στην Ελλάδα , ξεκινώντας απο μια εποχή που ούτε διαδίκτυο υπήρχε ενώ και τα στόματα ήταν κλειστά.
Η αρχή έγινε με σχετικά άρθρο μου σχετικά με την πορεία και την εξέλιξη του αγοραίου έρωτα στην Ελλάδα απο την δεκαετία του 1980 καθώς και για την πορεία των επαγγελματικών αυταρχικών προγραμμάτων . Παράλληλα απο μια τυχαία ανθρώπινη πηγή βρηκα και πληροφορίες για της Ελληνίδες που είχαν σταδιοδρομήσει ώς Αφέντρες σε κλάμπ της Γερμανίας (σ.σ.σχετικά links στο τέλος του παρόντος άρθρου)
Η συνέντευξη που έδωσε η Mistress D , ιδιοκτήτρια του Dungeon Limit Up ξεκίνησε μια σειρά άρθρων στο site της :
που αφορούν δικά της απομνημονεύματα και μας οδηγεί στις απαρχές της ελληνικής επαγγελματικής BDSM σκηνής . Θα φροντίσω να αναδημοσιεύω τα άρθρα της !
Μη ξεχνάτε να ελέγχετε και εσείς τακτικά το site της
Memoirs of Mistress D.
Ενημερώθηκα απο τον διαχειριστή του Kinky Fantasies On Line ότι μετά τη συνέντευξη που παραχώρησα την 12/01/2016 , υπήρξαν πολλά ερωτήματα σχετικά με μια απάντηση που έδωσα και κοινοποίησα στο κοινό ότι ένα απο τα πρώτα BDSM Clubs είχε δημιουργηθεί στο Πειραιά πολλά χρόνια πριν το SaMe Place.
Αποφάσισα λοιπόν, να ξεκινήσω ένα κύκλο αναρτήσεων με μερικές απο τις μνήμες μου απο την εποχή που ξεκίνησε ο κόσμος του επαγγελματικού BDSM στην Ελλάδα , περίπου στα τέλη της δεκαετίας του 90
O Πειραιάς ! Θέλετε λοιπόν να μάθετε πως δημιουργήθηκε ο Πειραιάς !
Πριν ξεκινήσω την αφήγηση μου για το πώς έγινε το περίφημο «κλειστό club» του Πειραιά θα σας πω ότι ακόμα και σήμερα σχεδόν 2 δεκαετίες μετά ο «μύθος» του παραμένει ζωντανός. Ίσως για αυτό όταν έμαθα ότι υπάρχει κόσμος που θα ήθελε να μάθει για τον Πειραιά δεν μπορώ να πω ότι έμεινα εντελώς έκπληκτη.
Και μπορεί το “παλιό” Same Place που έφτιαξα μαζί με την Κυρία Εύα να αποτέλεσε ορόσημο για τη σύγχρονη BDSM σκηνή όμως φαίνεται ότι ο Πειραιάς ήταν φτιαγμένος με τα υλικά εκείνα που συνθέτουν ένα μύθο. Πώς να εξηγήσω αλλιώς το γεγονός ότι αρκετές φορές έχω δεχτεί σε προσωπικά μηνύματα ερωτήσεις για τον Πειραιά από ανθρώπους που την εποχή εκείνη πήγαιναν…σχολείο.
Πάμε λοιπόν σιγά σιγά να ξετυλίξουμε το κουβάρι της ιστορίας αρχίζοντας από τι συνέβαινε στη BDSM σκηνή της Ελλάδας των τελών της δεκαετίας του 90.
Μιλάμε για μία εποχή όπου το Internet είναι ακόμα στα σπάργανα στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν smarthones, δεν υπάρχει facebook, ούτε εξειδικευμένα sites για αγγελίες. Η επικοινωνία των υποστηρικτών του εναλλακτικού ερωτισμού γίνεται κυρίως μέσα από 1-2 έντυπα τα οποία κυκλοφορούσαν εκείνη την εποχή , από αγγελίες στις εφημερίδες στην ενότητα «προσωπικά» και πολύ λιγότερο με κάποιες αγγελίες σε teletext στην τηλέοραση.
Πέρα όμως από τις «τεχνικές» δυσκολίες στην επικοινωνία μιλάμε για μία εποχή με πιο σφιχτά ήθη , καμία σχέση με σήμερα που για παράδειγμα σε όλα τα studio υπάρχει πρόγραμμα ποδολαγνείας , τότε εάν ζητούσες κάτι τόσο απλό σε κοίταζαν περίεργα J Η δε «μύηση» όσων είχαν BDSM ανησυχίες γινόταν κυρίως μέσα από βιντεοκασσέτες ! Ναι εκείνη την εποχή υπήρχαν ακόμα.
Σαφώς υπήρχαν και κάποιοι που γνώριζαν το Internet και έβλεπαν σχετικά videos εκεί αλλά αποτελούσαν την εξαίρεση που επιβεβαίωνε τον κανόνα.
Από τα παραπάνω λοιπόν είναι εύκολο να καταλάβει κανείς ότι γενικά τον χώρο τον κάλυπτε ένας μανδύας εχεμύθειας και μυστικισμού , χαρακτηριστικά που σίγουρα συνετέλεσαν στη δημιουργία του μύθου που ανέφερα πιο πάνω.
Κλείνω εδώ την αναγκαία παρένθεση για τα 90s και πάμε να δούμε πως ήρθα σε επαφή με την Κυρία Κορίνα με την οποία πήραμε την απόφαση να ιδρύσουμε το club στον Πειραιά.
Η γνωριμία μου με την Κορίνα έγινε μέσω ενός κοινού σκλάβου ο οποίος, στο τέλος ενός session και αφού μου ζήτησε συγγνώμη που επισκέφθηκε άλλη Αφέντρα, χωρίς την άδεια μου , μου είπε ότι «πέθαινε» για να υπηρετήσει 2 Κυρίες ταυτόχρονα. Η πρώτη ερώτηση που του έκανα ήταν για το εάν είχε ρωτήσει την άλλη Κυρία εάν επιθυμούσε κάτι τέτοιο. Η απάντηση ήταν θετική γιατί όπως μου είπε η Κυρία Κορίνα είχε ακούσει για εμένα και ήθελε και αυτή να με γνωρίσει
.
Λίγες μέρες αργότερα βράδυ Παρασκευής πρέπει να ήτανε κλείστηκε η συνάντηση σε κεντρικό ξενοδοχείο του Πειραιά . Η εντολή που είχε λάβει ο σκλάβος ήταν να μας περιμένει στην καφετέρια του ξενοδοχείου για να κάνει τις απαραίτητες συστάσεις.
Μετά από 5-10 λεπτά τον στείλαμε στη σουίτα που είχε κλείσει να μας περιμένει στη θέση που πρέπει ένας σκλάβος να περιμένει την Κυρία του. Κρατήσαμε εμείς το κλειδί και του είπαμε να ζητήσει από τη reception να του ανοίξουν προφασιζόμενος ότι είχε βγει από το δωμάτιο έχοντας ξεχάσει τα κλειδιά μέσα.
Η ώρα περνούσε ευχάριστα με την Κορίνα, μιλούσαμε και ανταλλάσαμε εμπειρίες για το BDSM. Κάποια στιγμή και αφού είχε περάσει πάνω από μισή ώρα από την ώρα που είχαμε στείλει το σκλάβο στο δωμάτιο αποφασίσαμε να ανεβούμε.
Η φάση θα μου μείνει αξέχαστη. Μπήκαμε στο δωμάτιο και αυτός καθόταν στην πολυθρόνα αμέριμνος και κάπνιζε. Με το που μας είδε σηκώθηκε όρθιος σβήνοντας το τσιγάρο. Ήταν όμως αργά για αυτόν. Χωρίς να έχουμε καν συνεννοηθεί με την Κορίνα 2 χαστούκια, ένα από την καθεμία μας, προσγειώθηκαν στο πρόσωπο του.
Η φράση «είναι στάση σκλάβου αυτή που περιμένει την Κυρία του;» βγήκε σχεδόν ταυτόχρονα από το στόμα μας. Γελώντας η Κορίνα μου είπε «πιάσε κόκκινο» «Αμέσως» της απάντησα και έβγαλα από την τσάντα μου ένα μαστίγιο με κόκκινη λαβή.
Η Κορίνα το άδραξε και κραδαίνοντας το , το προσγείωσε 2 φορές στα οπίσθια του σκλάβου που τώρα είχε πάρει τη σωστή θέση. «Τι θα έλεγες τη ρώτησα να κάνουμε τα οπίσθια του πιο κόκκινα από τη λαβή ;» «Μετά χαράς» μου απάντησε και έβγαλε το δικό της.
Ο συγχρονισμός μας ήταν τέλειος. Ο σκλάβος εάν και αρκετά ανθεκτικός στον πόνο σε λιγότερο από 3 λεπτά παρακαλούσε για έλεος. Το session συνεχίστηκε για αρκετή ώρα ακόμα και κάπως έτσι ξεκίνησε η επαγγελματική μας φιλία . Ακλούθησαν άλλα 2 session το επόμενο δεκαήμερο με τον ίδιο σκλάβο και ένα βράδυ τελειώνοντας το session της πρότεινα να πάμε για φαγητό . Κατά τη διάρκεια του φαγητού της είπα ότι είχα την άποψη ότι για να γίνει σωστά ένα session θα πρέπει να υπάρχει και ένας σωστά διαμορφωμένος χώρος .
Κανένα ξενοδοχείο και κανένα σπίτι δεν μπορεί να προσφέρει την άνεση που παρέχει ένα Dungeon. Μου είπε τότε ότι είχε ένα σκλάβο ο οποίος λόγω της δουλειάς του ταξίδευε συχνά στην Ευρώπη και της είχε δείξει κάτι προσωπικές του φωτογραφίες από ένα Dungeon στο Αμστερνταμ που επισκεπτόταν συχνά.
Είχε κατενθουσιαστεί και ευχόταν να υπήρχε ένα αντίστοιχος χώρος στην Ελλάδα. Την κοίταξα αινιγματικά και της απάντησα: «Με ευχολόγια τα όνειρα δεν γίνονται πραγματικότητα και αφού δεν υπάρχει χώρος θα πρέπει να φτιαχτεί .» Της εξήγησα ότι εδώ και καιρό ήμουν στη διαδικασία δημιουργίας χώρου, θεωρούσα όμως ότι ένα σωστό Dungeon πρέπει να έχει τουλάχιστον 2 Κυρίες, που να φανταζόμουνα ότι αργότερα ο Πειραιάς θα έφτανε να φιλοξενεί μέχρι και 5 Κυρίες.
Τα δε πάρτι που διοργανώθηκαν αργότερα ήταν το κάτι άλλο, πιστεύω ακράδαντα ότι εάν υπήρχε δυνατότητα μεταφοράς πίσω στο χρόνο πολλοί σκλάβοι σήμερα θα ήθελαν να ζήσουν μια τόσο αυθεντική εμπειρία. Αναφέρομαι βέβαια σε πραγματικούς σκλάβους και υποτακτικούς και όχι σε «γιαλαντζι».
Εκείνη την εποχή όσοι πέρναγαν το κατώφλι του Πειραιά ήταν πραγματικά συνειδητοποιημένοι. Ήξεραν τι έψαχναν και που θα το βρουν . Το τονίζω αυτό γιατί και εγώ αλλά και πολλές άλλες Αφέντρες δεχόμαστε καθημερινά ένα κάρο αιτήματα από άσχετους. Δεν είναι κακό να είσαι άσχετος κακό είναι να μη θες να μάθεις και δυστυχώς είναι πολλοί αυτοί που δε μαθαίνουν με τίποτα.
Εκείνο το βράδυ λοιπόν τέθηκαν τα θεμέλια της ίδρυσης του πρώτου χρονικά Dungeon που ξεκίνησε τη λειτουργία του στην Ελλάδα. Δύο τρείς μέρες αργότερα συναντηθήκαμε πάλι με την Κορίνα και αρχίσαμε να βάζουμε κάτω τα διαδικαστικά. Δε θα σας κουράσω με αυτά απλά θα πω ότι ο Πειραιάς ως περιοχή δεν επιλέχθηκε εντελώς τυχαία . Πέρα από το γεγονός ότι με την Κορίνα είχαμε γνωριστεί εκεί θέλαμε μια περιοχή που να έχει σχετικά εύκολη πρόσβαση και να είναι κάπως μακριά από αδιάκριτα μάτια. Ο Πειραιάς τα είχε αυτά και παράλληλα όπως και να το κάνουμε τα λιμάνια έχουν μία πιο άμεση σχέση με την αμαρτία και τα ανθρώπινα πάθη !
Αυτά για την ώρα. Την επόμενη φορά που θα βρω λίγο χρόνο θα σας διηγηθώ κάποιες ιστορίες βγαλμένες από σαδομαζοχιστικό παραμύθι αλλά θα σας πω και πως «στρατολογήθηκε» μία φουρνιά από Αφέντρες οι οποίες μονοπώλησαν το χώρο μέχρι και λίγο μετά τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας .
Πηγή :
Διαβάστε Επίσης Σχετικά Άρθρα
Η Πορεία και Εξέλιξη των Φετιχιστικών Αυταρχικών Προγραμμάτων Έως και Σήμερα
Ελληνίδες Αφέντρες Στα BDSM Clubs Της Γερμανίας Τη Δεκαετία Του 80
Οδοιπορικό Στα Μονοπάτια Του Αγοραίου Έρωτα
Μέρος 1ο
Μέρος 2ο
Μέρος 3ο
