αχχαχαχαχα εδω κοιταξτε
Ευχούληδες
Τη δεκαετία του '90 για κάποιο λόγο υπήρχε τουλάχιστον ένα από αυτά τα εκτρώματα σε κάθε ελληνικό σπίτι. Ο Ευχούλης κυκλοφορούσε στα ψιλικατζίδικα ως κουκλάκι, μπρελόκ, διακοσμητικό μολυβιού και διάφορες άλλες μεταλλάξεις. Δεν ξέρω αν μπορώ ακριβώς να το περιγράψω. Πολύ χοντρικά, ήταν σαν ένα μωρό Σούπερ-Σάγια που έβαψε το μαλλί, έκανε αποτυχημένο μπότοξ και μετά παγιδεύτηκε για 8 ώρες μέσα σε μηχανή σολάριουμ.
Το αποτέλεσμα ήταν ένας φρικαλέος συγγενής του Τσάκι σε χρώμα σκούρο χατζαπλαστί, με ελεφαντίαση στις πατούσες, μάτια τουρλάνοιχτα σαν τον Άλεξ απ' το Κουρδιστό Πορτοκάλι και ένα φο-μπιζού χωμένο στον αφαλό. Χέσε ψηλά κι αγνάντευε! Το κόνσεπτ και καλά ήταν να τον τρίβεις για να σου βγαίνουν οι ευχές, εξ' ου και το όνομα Ευχούλης. ΕΕΕ! "Δεκατριάχρονα κοριτσάκια, τρίψτε με χαμηλά στην κοιλίτσα και θα πραγματοποιήσω όλες σας τις ευχές"...; Τα μουνόπανα μου έκλεψαν την ατάκα!