Προϊόντος του χρόνου, οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν και υπάρχει μια τάση για εξιδανίκευση των περασμένων. Είχα την ευτυχία (ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ), να μεγαλώσω στην μαγική , ή κατ’ άλλους κιτς, δεκαετία του 80, όπου οι αυταπάτες αποδείχθηκαν ισχυρότερες από τον ρεαλισμό.
Τέλος πάντων, θέλω να καταλήξω στο ότι, η δίκη μου γενιά έζησε ωραίες καταστασεις, κυριως από οικονομικής άποψης, σε αντίθεση πχ με τα παιδιά μου, τα οποία δεν νομίζω να θυμούνται κάτι άλλο από κρίση, οικονομική/υγειονομική ή κάτι άλλο.
Απολογουμαι για το μακροσκελές, και εντελώς άσχετο με τη συζήτηση, του ποστ. Την καλημέρα μου σύντροφοι.