Άχρηστες αλλά ενδιαφέρουσες πληροφορίες!

Οι μάγισσες του Σάλεμ

Το 1692 συνέβη στη μικρή πόλη του Σάλεμ της Μασσαχουσέτης κάτι που θα έκανε το όνομα της πόλης γνωστό σε κάθε γωνιά της γης.  Την χρονιά εκείνη σημειώθηκε στην πόλη η μεγαλύτερη για κάποιους άθροιση περιπτώσεων δαιμονικών καταλήψεων, ή , για κάποιους άλλους, η μεγαλύτερη  μαζική υστερία της Ιστορίας.

Όπως οι περισσότερες πουριτανικές αποικίες στην Αμερική, έτσι και οι κάτοικοι του Σάλεμ, πίστευαν ότι βρίσκονται σε διαρκή μάχη με το Σατανά.
Ο πάστορας Samuel Parris, παλιά διαπραγματευτής στις Δυτικές Ινδίες, είχε φέρει μαζί του μια γυναίκα, την Tituba.  Η Tituba, γνώστης του Obeah, μιας μαγικής λατρείας της ευρύτερης περιοχής των Αντιλλών του Ειρηνικού,  έλεγε το μέλλον στις νεαρές κοπέλες του Σάλεμ, οι οποίες σπρώχνονταν κυριολεκτικά για να τη δούν και να τη συμβουλευτούν αλλά και να σκοτώσουν κατά κάποιον τρόπο τα βαρετά χειμωνιάτικα απογεύματά τους.

Εκείνη την εποχή, κάθε λατρευτική εκδήλωση πέρα των καθιερωμένων απαγορευόταν αυστηρά γιατί θεωρούνταν ότι είχε να κάνει με το Διάβολο.  Οι νεαρές του Σάλεμ γνωρίζοντας τις ποινές που θα τους επιβάλλονταν εφόσον συμμετείχαν σε ανάλογες εκδηλώσεις καταλήφθηκαν από τρόμο όταν τα πράγματα άρχισαν να διαδίδονται, αλλά και όταν κάποιες από αυτές έδειχναν να έχουν καταληφθεί από ένα είδος έκστασης, και πρώτες απ' όλες οι Elisabeth Parris και Abigail Williams, κόρη και ανιψιά αντίστοιχα του πάστορα Parris.

Όλη η πόλη ανησυχούσε για την τύχη των δύο κοριτσιών.  Ο πάστορας θα ζητήσει βοήθεια από το Beverly, μια γειτονική πόλη.  Εισακούγοντας την έκκλησή του, μια ντουζίνα πάστορες θα έρθουν και θα προσευχηθούν στο προσκέφαλο των κοριτσιών, αλλά κάθε φορά που το όνομα του Κυρίου αναφέρεται, οι νεαρές καταλαμβάνονται από σπασμούς τόσο βίαιους που οι πάστορες αναγκάζονται να διακόψουν τις ενέργειές τους.

Ο Parris, έχοντας αρχίσει να υποψιάζεται διάφορα, αρχίζει να παρακολουθεί την Tituba και κάποια στιγμή τη βλέπει να βγάζει κάτι από τις στάχτες στο τζάκι και να το δίνει στο σκύλο τους.  Την πιάνει με τρόπο βίαιο και απαιτεί απάντηση γι' αυτό το κάτι που έβγαλε από το τζάκι.  Θα του απαντήσει ότι είναι το "γλυκό των μαγισσών" και ότι το έφτιαξε στοχεύοντας τη θεραπεία των κοριτσιών.  Ο πάστορας θα τη χτυπήσει για να την αναγκάσει να ομολογήσει ότι είναι εκείνη η υπεύθυνη για την κατάσταση των κοριτσιών.  Στη συνέχεια θα κατευθυνθεί στην κόρη του Elisabeth και θα της ζητήσει να του μιλήσει για το αν πράγματι συμβαίνουν πρακτικές μαγείας στην πόλη.  Εκείνη θα τα ομολογήσει όλα.  Έπειτα θα ρωτήσει το ίδιο και την ανιψιά του Abigail, η οποία θα πει ότι κάποια άτομα στο Σάλεμ έχουν συνάψει συμφωνία με το Πονηρό.  Από κει και πέρα θα ξεκινήσει μια άνευ προηγουμένου φονική μανία καταδίωξης στη μικρή πόλη.  Η Abigail θα καταδώσει ως αναμεμιγμένη στην ιστορία τη Sarah Good, μια δύστυχη φτωχή ρακένδυτη γριά, η οποία κοιμόταν στα χωράφια και δεν πήγαινε και ποτέ στην εκκλησία.  Το ίδιο θα συμβεί και με μια άλλη γυναίκα του χωριού, τη Sarah Osborne.

Στις 29 φεβρουαρίου του 1692 βγαίνουν εντάλματα σύλληψης για τις Tituba, Sarah Good και Sarah Osborne.
Δυο δικαστές φτάνουν στη μικρή πόλη την επόμενη μέρα.  Η Good απολογούμενη αρνείται ότι έχει σχέση με μαγείες και πάσης φύσεως μαγικές γνώσεις.  Την ίδια όμως στιγμή, μια από τις νεαρές αρχίζει να καταλαμβάνεται από σπασμούς και οι υπόλοιπες, ακολουθώντας το παράδειγμά της, ουρλιάζουν πως το πνεύμα της Sarah Good τις δαγκώνει και τις τσιμπάει με μανία.  Μια γυναίκα που βρίσκεται στον τόπο της δίκης, η Martha Cory, σηκώνεται και σκάει στα γέλια βλέποντας τις νεαρές να παίζουν ολοφάνερα θέατρο.  Όταν η ηρεμία επανέρχεται, είναι η σειρά της δεύτερης κατηγορούμενης να απολογηθεί.  Η Sarah Osborne, αρνείται κι αυτή εκείνα που της προσάπτουν.  Ταυτόχρονα, το θέατρο που παίζουν οι νεαρές ξεκινά και πάλι...
Οι κατηγορούμενες θα οδηγηθούν σε κελιά φυλακής, όπου και η Osborne μετά από δυο μήνες θα πεθάνει.
Τώρα είναι η σειρά της Tituba να δικαστεί.  Με το που εισέρχεται στην αίθουσα του δικαστηρίου, οι κοπέλες ξεκινούν πάλι το θέατρο, ουρλιάζοντας τώρα με όλες τους τις δυνάμεις.  Θα γίνει μια ερώτηση στην Tituda: "έχεις ποτέ σου συναντήσει το Διάβολο;"  Εκείνη, καταλαβαίνοντας πως αν ομολογούσε θα τελείωναν όλα  για εκείνη αλλά και για τις άλλες, απαντά: "Ο Διάβολος με επισκέφτηκε και μου ζήτησε να τον υπηρετήσω."  Για τρεις ολόκληρες ημέρες η Tituba αφηγείται στο δικαστήριο τα Sabbats τα οποία τελούσε και προσθέτει πως στη συντροφιά του Διαβόλου βρίσκονται κι άλλα άτομα πέρα από εκείνη.  Αυτό το τελευταίο έσπειρε τον πανικό στην κοινότητα του Σάλεμ, και άρχισε ένα ανελέητο κυνηγητό για να ανακαλυφθούν και οι υπόλοιπες μάγισσες. 

Η πρώτη ήταν η Marha Cory, την οποία κατήγγειλε η Ann Putnam, η οποία θα καταγγείλει επίσης και την Rebecca Nurse, μια γυναίκα την οποία όλοι θεωρούσαν έως τότε άγιο άνθρωπο...
Από εκείνη τη στιγμή, όποιος καταγγέλεται από τα κορίτσια συλλαμβάνεται και περνά από δίκη.

Μέχρι τον Ιούνιο, πάνω από 100 άτομα έχουν καταγγελθεί από τα κορίτσια.  Οι φυλακές δε χωρούσαν άλλο κόσμο και ήταν μια ευκαιρία να αρχίσουν να εφαρμόζονται τιμωρίες.  Πρώτη η Bridget Bishop θα περάσει πάλι από δίκη και στη συνέχει θα οδηγηθεί στην πλαγιά του Gallows Hill όπου και θα την κρεμάσουν.  Ακολουθεί η Rebecca Nurse και 40 άλλες γυναίκες, μέσα στις οποίες και η Sarah Good.  'Οταν όμως ξαναπερνούν κι αυτές πριν την εκτέλεσή τους πάλι από δίκη, οι δικαστές διστάζουν να καταδικάσουν τη Rebecca Nurse μιας και υπήρξε πάντα μια γυναίκα αξιοσέβαστη μέσα στη μικρή κοινωνία του Σάλεμ.  Τότε θα μπει με μεγάλο θυμό στην αίθουσα ο William Stoughton, δικαστής χωρίς οίκτο, και θα ζητήσει από το δικαστήριο να επανεξετάσει την υπόθεση.  Η δεύτερη απόφαση του δικαστηρίου θα οδηγήσει τη Rebecca Nurse στην αγχόνη στις 19 Ιουλίου.
Μετά από αυτό, πολλοί κατηγορούμενοι θα δηλώσουν ένοχοι για να σώσουν τη ζωή τους.
Θα υπάρξει μια τρίτη μεγάλη δίκη με έξι κατηγορούμενους τον Αύγουστο.  Θα κρεμαστούν κι' αυτοί, με εξαίρεση την Elisabeth Proctor , η οποία είναι έγκυος, γεγονός που θα καθυστερήσει την εκτέλεσή της, και θα της σώσει τελικά τη ζωή.

Το Σεπτέμβριο το δικαστήριο θα συνεδριάσει και πάλι και θα αναγγείλει ακόμα 15 καταδίκες, ανάμεσα στις οποίες βρίσκονται αυτές της Tituba, της Martha Cory και του 80χρονου άντρα της.  Θα κρεμαστούν τρεις μέρες αργότερα.  Η κοινότητα αρχίζει να αμφιβάλει για το πόσο φερέγγυα είναι τα γεγονότα που καταγγέλουν τα κορίτσια της πόλης.  Κι αυτό γιατί κάποια στιγμή κατέγγειλαν και κάποιους δικαστές, πράγμα άτοπο, εφόσον οι δικαστές προστατεύονταν από τον ίδιο το Θεό...

Ο κυβερνήτης της περιοχής  απαλλάσσει τον φρικτό δικαστή Stoughton των καθηκόντων του και σταματά τη λειτουργία εκείνου του δικαστηρίου που είχε συγκροτήσει.  Συνθέτει ένα καινούργιο δικαστήριο και δίνει χάρη στους δυστυχείς κατηγορουμένους. 
13 Ιανουαρίου 1693.  Ο κυβερνήτης Phips δίνει αμνηστία σε όλους τους τελευταίους κατηγορούμενους που είχαν απομείνει.

 

John Nash η σχιζοφρενής διάνοια!
http://[URL unfurl="true"]www.supernatural.gr/images/files_nash_1.jpg[/img[/URL]]
Ο John Nash υπήρξε μια ιδιοφυία στα μαθηματικά, αλλά ταυτόχρονα όσο και αν αυτό φαίνεται παράξενο, ένας άνθρωπος που έπασχε από σχιζοφρένεια. Γεννήθηκε στις 13 Ιουνίου του 1928 στο σανατόριο της πόλης Bluefield , στη δυτική Βιρτζίνια. Ο πατέρας του ήταν πτυχιούχος στην εφαρμοσμένη ηλεκτρική μηχανική και παλιότερα είχε πολέμησε στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο σαν υπολοχαγός στις υπηρεσίες ανεφοδιασμού στο μέτωπο της Γαλλίας. Η μητέρα του Margaret Birginia Martin είχε γεννηθεί στο Bluefιeld, σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Δυτικής Βιρτζίνια, και πριν από το γάμο της εργάστηκε σαν δασκάλα αγγλικής γλώσσας αλλά και της λατινικής. Κατά την διάρκεια της ζωής της υπέστη μερική απώλεια ακοής εξαιτίας μια παλιότερης αρρώστιας που της προκάλεσε ψηλό πυρετό. Και οι δυο γονείς του ήρθαν στο Bluefield από την Δυτική Βόρεια Καρολίνα. Επίσης είχε και μια αδερφή διόμισι χρόνια μικρότερη την Martha.

Ο John Nash από μικρό παιδί είχε στη διάθεσή του έναν ατέλειωτο πλούτο γνώσεων που προερχόταν από τον μεγάλο όγκο από εγκυκλοπαίδειες και άλλα βιβλία που βρίσκονταν στα ράφια της μεγάλης βιβλιοθήκης του σπιτιού του. Όπως περιέγραφε αργότερα η δασκάλα του ο John Nash έδειχνε να ξεχωρίζει από τα άλλα παιδιά του σχολείου του, χωρίς να είναι ένας άριστος μαθητής. Διάβαζε όμως χωρίς τελειωμό, περπατούσε και σφύριζε ολόκληρες συμφωνίες του Μπάχ, αλλά το πιο σημαντικό από όλα ήταν μια μοναδική ανεξήγητη ικανότητα που είχε, να αναζητά διαρκώς νέους τρόπους προσέγγισης των πραγμάτων. Όταν πια έφτασε στο πανεπιστήμιο άρχισε να γίνεται φανερή η ιδιοφυία του. Είναι χαρακτηριστικό ένα περιστατικό που έδωσε το πρώτο δείγμα της διάνοιάς του, όταν δεκαεννιάχρονος σπουδαστής ακόμα πλησίασε τον καθηγητή του R.J.Duffin και του έδειξε ένα πρόβλημα που εκτίμησε ότι είχε βρει την λύση του. Ο καθηγητής έμεινε άφωνος όταν διαπίστωσε ότι ο John Nash, είχε καταφέρει, χωρίς να το ξέρει, να λύσει το διάσημο θεώρημα του Brower. Ο καθηγητής R.J.Duffin σε συστατική επιστολή του προς το πανεπιστήμιο του Princeton περιέγραφε τα πάντα μέσα από μια μόνο φράση ¨" Αυτός ο άνθρωπος είναι μια ιδιοφυία ". Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι την περίοδο αυτή στο πανεπιστήμιο του Princeton βρίσκονταν ο Einstein και Ο Goder Wiener Neuman. Ο Νeuman θεωρείται ο εμπνευστής της " θεωρίας των παιγνίων ". Η θεωρία αυτή απέβλεπε στο να αποκομίσει μαθηματικούς κανόνες μέσα από παίγνια στρατηγικής. Ο Neuman όμως ανέπτυξε τους κανόνες αυτούς μέσα από την εξόντωση των αντιπάλων και όχι και μέσα από συνεργασίες περισσότερων παικτών.

Ο John Nash είχε αναπτύξει σπουδαία μαθηματική " δράση " από τις μικρές τάξεις του γυμνασίου και χαρακτηριστικές είναι οι αναλύσεις που έκανε πάνω στο θεώρημα Fermat. Ακόμα διακρίθηκε στα πειράματα της χημείας και του ηλεκτρισμού, όπως και τις τεχνολογικές του εφαρμογές στην χημική εφαρμοσμένη μηχανική την περίοδο που ήταν σπουδαστής στο Carnegie του Πιτσμπουργκ. Στο Carnegoie σπούδαζε με υποτροφία και όλο αυτό το διάστημα παρακολούθησε μαθήματα χημείας, φυσικής, μηχανολογίας πριν καταλάβει ότι αυτό που το άγγιζε πραγματικά ήταν η επιστήμη των μαθηματικών. Στο διάστημα των σπουδών στο Carnegie του ανατέθηκε να μελετήσει μια σειρά θεμάτων γύρω από τα ' διεθνή οικονομικά " και να εξάγει τα δικά του συμπεράσματα και προτάσεις. Αποτέλεσμα αυτών των μελετών ήταν η εκπληκτική έκθεση που συνέταξε γύρω από τα οικονομικά προβλήματα και τις ιδέες. Η έκθεση αυτή δημοσιεύτηκε αργότερα με τον τίτλο " το πρόβλημα της διαπραγμάτευσης ", που της δόθηκε ο χαρακτήρας της οικονομετρικής. Η μελέτη αυτή ήταν το ξεκίνημα του ενδιαφέροντός του για την θεωρία των παιγνίων, από το σημείο εκείνο που την σταματούσε ο Neuman. Την επέκτεινε και την ανέλυσε μέσα από τις πολλαπλές και ποικίλες αλγεβρικές δυνατότητες. Ήξερε πολύ καλά ότι η διατριβή πάνω σε αυτή την θεωρία που πολλοί καθηγητές δεν τολμούσαν να αγγίξουν, θα τον έκανε να ξεχωρίσει μέσα στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Και πράγματι τιμήθηκε γι αυτή το 1994 με το βραβείο Nobel.

Σε ηλικία 22 ετών ο Nash είναι καθηγητής του Princeton ( το προτίμησε από το Χάρβαρντ, εξαιτίας την κοντινότερης απόστασης από το Bluefield, αλλά και γιατί εκτίμησε την προσπάθειά του καθηγητή A.W. Tucker να τον πάρει κοντά του). Σε ηλικία 23 ετών διδάσκει στο ΜΙΤ. Κάθε φορά που ανέλυε μια μαθηματική του μελέτη, το κοινό έμενε άφωνο και τα επιφωνήματα θαυμασμού ήταν συνηθισμένο φαινόμενο.

Δυστυχώς τους πρώτους μήνες του 1959 μια ψυχική εκτροπή, σχιζοφρένεια, χτυπά αυτή την ιδιοφυία.( Το διάστημα αυτό συνέπεσε με την εγκυμοσύνη της συζύγου του Alicia). Άρχισε να κυκλοφορεί στους διαδρόμους του πανεπιστημίου κρατώντας κάτω από την μασχάλη του την εφημερίδα New York Times και να ισχυρίζεται σε όποιους συναντούσε ότι μέσα στα κείμενα υπήρχαν κωδικοποιημένα μηνύματα εξωγήινων προς αυτόν. Έβλεπε παντού συνωμοσίες, ακόμα και από το προσωπικού του ΜΙΤ. Νόμιζε ότι παντού υπήρχαν κρυπτοκομμουνιστές, άκουγε φωνές και δεχόταν τηλεφωνήματα από άγνωστα άτομα, ενώ πίστευε ότι διαδραμάτιζε σπουδαίο θρησκευτικό ρόλο. Τελικά παραιτείται από το ΜΙΤ και αρχίζει να νοσηλεύεται σε ψυχιατρικές κλινικές. Στα ενδιάμεσα διαστήματα επισκέπτεται τακτικά το Princeton, όπου φορώντας παράξενα ρούχα κινείται αμίλητος ανάμεσα στις βιβλιοθήκες και τα κτίρια,ενώ σταματούσε και μιλούσε μόνο αν ήθελε να ζητήσει κάποιο τσιγάρο ή μερικά σέντς. Αν και το Princeton του είχε παραχωρήσει τα πάντα ( βιβλιοθήκες, υπολογιστές, αίθουσες κλπ), αυτός φανερά στον δικό του κόσμο τα αρνιόταν. Όπως αρνιόταν και τις προσκλήσεις των συναδέλφων του να παραστεί στα σεμινάρια τους. Όλοι όσοι ήξεραν το πρόβλημα τον βοηθούσαν ( συμπεριλαμβανομένης και της πρώην συζύγου του Alicia με την οποία είχε χωρίσει ), αλλά δυστυχώς δεν μπορούσε να ανταποκριθεί. Και όλα αυτά τη στιγμή που στους πανεπιστημιακούς κύκλους, στα σεμινάρια, και τις συνδιαλέξεις, όλοι αναφερόντουσαν στις θεωρίες του, τις απόψεις του, τις μελέτες του, τα συμπεράσματά του και τις εφαρμογές τους στην πολιτική, την οικονομία , την κοινωνία.

Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε μέχρι που το 1989 εντελώς απροσδόκητα, ο κορυφαίος της θεωρητικής φυσικής του 20 ου αιώνα Freema Dyson, πήρε επιτέλους απάντηση στην καλημέρα που απηύθυνε για πολλά χρόνια στον αμίλητο John Nash. Ο Nash μίλησε στον Dyson για την κόρη του, Ester Dyson, δείχνοντας τα πρώτα στοιχεία ότι το μυαλό αυτού του κορυφαίου μαθηματικού επανέρχεται στην ορθή λειτουργία του. O Dyson περιέγραψε την έκπληξή και την χαρά του κλείνοντας με μια φράση: το ξύπνημά του ήταν υπέροχο. !

Ένα χρόνο αργότερα ο Nash αρχίζει να ασχολείται πάλι με τα μαθηματικά. Στις επικοινωνίες του με τους άλλους μαθηματικούς, όπως τον Εnricο Bomb, κάνει ευρεία χρήση του διαδικτύου, και τον Οκτώβριο του 1994 παίρνει το βραβείο Nobel. Ο επί 50 χρόνια αχώριστος φίλος του, μαθηματικός Halold Kuhn είναι αυτός που του ανακοινώνει αυτή την μοναδική είδηση.

Ο John Nash υπήρξε κάτι το διαφορετικό και κατάφερε να δώσει διεξόδους εκεί που άλλοι δεν μπορούσαν να δουν. Οι θεωρίες του έχουν αποτελέσει βασικούς κανόνες πάνω στους οποίου κινείται η σημερινή πολιτική, κοινωνική, οικονομική ζωή του πλανήτη. Ο άγνωστος κόσμος που βυθίστηκε τα τριάντα χρόνια της ζωής του, ίσως να μην ήταν μόνο ένας κόσμος σκεπασμένος από το πέπλο της ψυχικής ασθένειας αυτού του μεγάλου μαθηματικού, αλλά ίσως ο κόσμος της σημερινής πορείας και εξέλιξης , όπως τον αντιλήφθηκε και τον βίωσε στο ταραγμένο του ( ; ) μυαλό στα κρίσιμα αυτά χρόνια. Μήπως ο John Nash,, έστω και σε κάποιο βαθμό υπό το βάρος της ψυχικής του ταραχής είδε πράγματα που θα ζήσουμε στα επόμενα χρόνια ; Πράγματα που τον κράτησαν απομακρυσμένο και φοβισμένο από τον κόσμο μέχρι την στιγμή που ένιωσε την δύναμη ικανή ώστε να " γυρίσει " και να τα αντικρίσει ;

Η ταινία για τον Τζον Νας!
[url=http://[URL unfurl="true"]www.imdb.com/title/tt0268978/]http://www.imdb.com/title/tt0268978/[/url[/URL]]

 

Μαρί Κιουρί: η γυναίκα με τα δύο Νόμπελ
http://[URL unfurl="true"]www.e-telescope.gr/images/support/04/MC/curies.jpg[/img[/URL]]
«Όλο το υλικό που είχαμε στη διάθεσή μας, αποτελούνταν από παλιά μεταχειρισμένα τραπέζια από ξύλο ελάτου, όπου ακουμπούσαμε τα πολύτιμα όργανά μας που χρησιμοποιούσαμε για τη συμπύκνωση του ραδίου. Επειδή δεν υπήρχε κανένα ντουλάπι όπου θα μπορούσαμε να φυλάξουμε τα παραγόμενα ραδιενεργά υλικά, τα αφήναμε εκτεθειμένα πάνω στα τραπέζια ή στους πάγκους. Θυμάμαι πόσο αισθανόμασταν συνεπαρμένοι όταν συνέβαινε να μπαίνουμε νύχτα στο χώρο εργασίας μας, οπότε βλέπαμε τις φιγούρες των υλικών που είχαμε παρασκευάσει να ακτινοβολούν αμυδρά μέσα στο σκοτάδι».

Εκατό χρόνια έχουν περάσει από την απονομή του Νόμπελ Φυσικής του 1903 στον Πιερ και στη Μαρία Κιουρί, και στον Ανρί Μπεκερέλ, για την έρευνα των φαινομένων της ακτινοβολίας που είχε ανακαλύψει ο Μπεκερέλ.

Η Μάνυα Σκλοντόβσκα είχε γεννηθεί το 1867 στην Βαρσοβία, μια πόλη καταπιεσμένη από την τσαρική Ρωσία. Μία μητέρα δασκάλα που πέθανε νωρίς, ένας πατέρας μαθηματικός, ο θάνατος ενός από τα αδέλφια της και η δίψα για μάθηση, διαμορφώνουν τα παιδικά της χρόνια.

Όταν η Μάνυα πάει στο Παρίσι, παραλείπει και να φάει ακόμα προκειμένου να σπουδάσει. Μια εργασία που αναλαμβάνει, για την οποία χρειάζεται εργαστήριο, την οδηγεί ως τον Πιερ Κιουρί, την αγάπη και τον γάμο της μαζί του τον Ιούνιο του 1895.

Ο Πιερ, οκτώ χρόνια μεγαλύτερός της, δίδασκε στη Σχολή Βιομηχανικής Φυσικής και Χημείας του Παρισιού, για μηχανικούς. Καταγόταν από οικογένεια της Αλσατίας με βαθιές δημοκρατικές πεποιθήσεις. Είχε αποκτήσει τη βασική του μόρφωση από τους γονείς και τον πρωτότοκο αδελφό του, Ζακ, κι είχε αποφοιτήσει από την Σορβόνη σε ηλικία 18 ετών.



Ακτίνες ουρανίου

Στις αρχές του 1896, ο Γάλλος Φυσικός Henri Becquerel ανακοίνωνε στη Γαλλική Ακαδημία Επιστημών ότι οι ενώσεις ουρανίου, ακόμα και στα σκοτεινά, εξέπεμπαν ακτίνες που προσέβαλαν μια φωτογραφική πλάκα. Αυτές τις ακτίνες επέλεξε σαν θέμα για την διατριβή της η Μαρί, κι ο Πιερ άφησε τις δικές του έρευνες πάνω στα κρυσταλλικά πλέγματα, για να μελετήσει μαζί της το νέο φαινόμενο.

Το εργαστήριο των Πιέρ και Μαρί Κιουρί
[img]http://[URL unfurl="true"]www.e-telescope.gr/images/support/04/MC/curielab.jpg[/img[/URL]]
Η Μαρί δεν έκανε την έρευνά της με φωτογραφικές πλάκες, αλλά με μια απλή αλλά αποτελεσματικότατη συσκευή που είχαν ανακαλύψει πριν 15 χρόνια ο Πιερ και ο αδελφός του Ζακ, και με την οποία μπορούσε κανείς να μετρήσει πολύ μικρά ηλεκτρικά ρεύματα. Έτσι, μετρούσε την αγωγιμότητα αέρα που είχε εκτεθεί στη δράση των ακτίνων.

Το 1898, οι έρευνες οδηγούσαν στην ανακάλυψη δύο νέων ραδιενεργών στοιχείων, πρώτα του πολώνιου (που πήρε την ονομασία του από την πατρίδα της Μαρί) και μετά του ράδιου.

Οι ανακαλύψεις και οι έρευνες αυτές οδήγησαν σε ένα ακόμα Νόμπελ, στη Χημεία. Το πήρε το 1911 η Μαρί: ο Πιερ, είχε χάσει τη ζωή του από τροχαίο ατύχημα το 1906. Μετά τον θάνατο του συζύγου της, η Μαρί πήρε την έδρα που είχε ο Πιερ στη Σορβόννη. Ήταν πρώτη φορά που μια γυναίκα καταλάμβανε ανάλογη θέση.

Στη διάρκεια του πρώτου παγκόσμιου πόλεμου, η Μαρί οργάνωσε τις ραδιολογικές υπηρεσίες του γαλλικού στρατού: 20 κινητές και 200 σταθερές μονάδες για ακτινογραφίες και ακτινοθεραπείες. Το 1921, δημιούργησε το Ίδρυμα Κιουρί, για ένα μέρος των θεραπευτικών και ιατρικών εφαρμογών του Ινστιτούτου Ραδίου, που είχε ιδρυθεί το 1909.

Η ακτινοβολία από τα υλικά που τόσο απρόσεκτα χειρίζονταν όλοι οι επιστήμονες της εποχής μη γνωρίζοντας τους κινδύνους, στάθηκε μοιραία για την Μαρί, που προσβλήθηκε από θανατηφόρο αναιμία και πέθανε το 1934.

Το όνομά της δόθηκε σε μονάδα μέτρησης της ραδιενέργειας (το κιουρί ή Ci) και στο τεχνητό χημικό στοιχείο με ατομικό αριθμό 96 (το κιούριο).

Βιβλιογραφικές αναφορές και σύνδεσμοι:

Η βιογραφία της Μαρί Κιουρί
Πιερ και Μαρία Κιουρί
Βιογραφία του Ανρί Μπεκερέλ
Σειρά Μορφωτικών Εκδηλώσεων (Μάιος 2003) του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, με θέμα "Αφιέρωμα στους Pierre & Marie Curie και τον Henri Becquerel για την επέτειο των 100 χρόνων από το βραβείο Νόμπελ Φυσικής"

 

Βυθισμένη ήπειρος ανακαλύπτεται στον Ινδικό Ωκεανό

Πριν από περίπου ένα χρόνο επιστήμονες από διάφορα ερευνητικά κέντρα εντόπισαν μία χαμένη ήπειρο στα βάθη στου Ινδικού Ωκεανού. Οι ερευνητές πιστεύουν ότι στη χαμένη ήπειρο υπήρχαν δάση από φτέρες και κωνοφόρα δέντρα καθώς και θηλαστικά.
http://[URL unfurl="true"]www.e-telescope.gr/images/support/04/w_020825.gif[/img[/URL]]
Ο Dr. Millard Coffin, διευθυντής της επιστημονικής αποστολής και καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Τέξας επισημαίνει: "Βρήκαμε αδιάψευστες αποδείξεις. Κομμάτια ξύλου, σπόρους και γύρη που απομονώσαμε σε ένα ίζημα ηλικίας 90 εκατομμυρίων ετών από το κεντρικό οροπέδιο μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μεγάλο μέρος της περιοχής βρισκόταν πάνω από τη θάλασσα". Οι επιστήμονες θεωρούν ότι η ήπειρος δημιουργήθηκε μετά από τεράστια ηφαιστειακή έκρηξη πριν από 110 εκατομμύρια χρόνια, ενώ πριν από 20 εκατομμύρια χρόνια μία ανάλογη έκρηξη είχε σαν αποτέλεσμα τη βύθισή της.

Για την παραπάνω μελέτη χρησιμοποιήθηκε το ειδικό σκάφος "Joides Resolution" το οποίο κατόρθωσε να εξορύξει πετρώματα μέσα στην φουρτουνιασμένη θάλασσα. Δώδεκα αντηρίδες που ελέγχονται από ηλεκτρονικούς υπολογιστές κρατούν το πλοίο σταθερό ακόμα κι όταν στον ωκεανό πνέουν πολλά μποφώρ. Ο δε πύργος γεωτρήσεών του μπορεί να κάνει εξορύξεις ακόμα και σε βάθος 9.000 μέτρα κάτω από τη θάλασσα. Η εν λόγω περιοχή βρίσκεται στο οροπέδιο Kerguelen, 2. 000 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και ίσως κάποτε, όταν βρισκόταν στην επιφάνεια να χρησιμοποιήθηκε ως οδό μετακίνησης οργανισμών από την Αυστραλία, την Ινδία και την Ανταρκτική.

Το τεράστιο οροπέδιο, έκτασης όσο το 1/3 της Αυστραλία, δημιουργήθηκε από μία συγκλονιστική υποβρύχια έκρηξη που εκτόξευσε τεράστιες ποσότητες ηφαιστειακής λάβας στην επιφάνεια του ωκεανού, όπου η ηφαιστειακή μάζα ψύχθηκε και στεροποιήθηκε δημιουργώντας τα νησιά Kerguelen. Ανάλογα φαινόμενα ήταν συνήθη πριν από 150 εκατομμύρια χρόνια. Άγνωστη παραμένει η ακριβής έκταση του οροπεδίου που ήταν πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, αλλά συγκριτικές μετρήσεις θεωρούν ότι ήταν όσο και η Βρετανία. Στα πετρώματα που εξορύχθηκαν απομονώθηκαν σπόροι και απολιθώματα από κελύφη οστράκων. Μόνο ενδείξεις και όχι αποδείξεις υπάρχουν για την ύπαρξη θηλαστικών. Όμως αυτό που έχει μεγάλη σημασία για του ερευνητές είναι το πέτρωμα από ορυκτό γρανάτη, καθώς ο τελευταίος δημιουργείται αποκλειστικά από υψηλές πιέσεις που ασκούνται σε πετρώματα της ηπειρωτική πλάκας.

Ο Dr. Fred Frey καθηγητής στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης (ΜΙΤ), παρατηρεί: "Πρόκειται για πολύ σημαντικό εύρημα. Εάν κατανοήσουμε τον μηχανισμό με τον οποίο τμήματα μίας αρχαία ηπείρου αφομοιώθηκαν από τον ωκεανό θα έχουμε κάνει ένα πολύ σημαντικό βήμα για να περιγράψουμε πως διασπάστηκαν η Αυστραλία, η Ινδία και η Ανταρκτικί πριν από περίπου 130 εκατομμύρια χρόνια".

Βιβλιογραφικές αναφορές και σύνδεσμοι:
Πανεπιστήμιο του Τέξας
JOIDES Resolution Drillship
ΜΙΤ
The Kerguelen Islands
Millard F. Coffin

 

Κατασκευή χρονομηχανής

Ο Ronald Mallett, φυσικός στο πανεπιστήμιο του Κοννέκτικατ, πιστεύει ότι γνωρίζει τον τρόπο να κατασκευάσει μία χρονομηχανή, μια πραγματική συσκευή που θα μπορέσει να μεταφέρει κάποιον ή κάτι από το μέλλον στο παρελθόν, ή κι αντίστροφα. Σε αντίθεση με παλαιότερους επιστήμονες που προσέγγιζαν την ιδέα της χρονομηχανής, ο 57 ετών καθηγητής, έχει επινοήσει μια μηχανή που θεωρεί ότι θα μπορούσε να μεταφέρει οτιδήποτε, από ένα άτομο εώς έναν άνθρωπο σε διαφορετικές χρονικές περιόδους."Δεν αστειεύομαι. Ελπίζω να λειτουργήσει ένα πρότυπο και να αρχίσω τα πειράματα άμεσα", λέει ο Mallett, ο οποίος θα αναλύσει τις ιδέες τους για τα χρονοταξίδια σε μία συνάντηση στο μουσείο επιστημών της Βοστώνης." Θα ήμουν λίγο αφελής εάν δεν παραδεχόμουν ότι υπάρχουν πολλοί συνάδελφοι που έχουν εργαστεί με αυτό το θέμα. Δεν πρόκειται για τη θεωρία του Ron Mallett σχετικά με την ύλη ούτε εκτρέπομαι από τους ήδη γνωστούς και αποδεκτούς φυσικούς νόμους. Είναι η θεωρία της σχετικότητας του Einstein".

Όμως ο Alan Guth, καθηγητής φυσικής στο MIT που έχει μελετήσει τη θεωρία των χρονομηχανών, λέει ότι δεν είναι βέβαιος εάν ακόμα και θεωρητικά είναι δυνατόν να ταξιδέψει κάποιος μέσα στο χρόνο. Πολύ περισσότερο, τα χρονοταξίδια να γίνουν και πραγματικότητα: "Σίγουρα όμως όχι κατά τη διάρκεια των επόμενων χρόνων". Ένας άλλος φυσικός, ο Stanley Deser, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Brandeis, που πρόσφατα εξέδωσε μία εργασία με τίτλο "Time travel?" λέει ότι το πρόβλημα δεν είναι η φυσική αλλά η δυνατότητα να γίνει το χρονοταξίδι. "Είναι σαν να προσπαθούμε να συσσωρεύσουμε όλη την ύλη του σύμπαντος σε μία πολύ μικρή περιοχή" κι εύχεται στον Mallett, "Καλή τύχη".

Μετά από 27 έτη στο πανεπιστήμιο του Κοννέκτικατ, ο Mallett έχει την εμπιστοσύνη του προϊσταμένου του, William Stwalley, προέδρου του τμήματος φυσικής του πανεπιστημίου. "Οι ιδέες του βεβαίως έχουν αξία. Σκέφτομαι ότι μερικές από τις ιδέες του είναι αρκετά ενδιαφέρουσες και αποτελούν εφαρμογές της γενικής σχετικότητας". Το σχέδιο του Mallett δεν απαιτεί κάποιο είδος ελκήθρου, το μέσο μεταφοράς στο βιβλίο του H.G. Wells ''The Time Machine" ή να αγγίζει τα 88 μίλια ανά ώρα σε ένα ιπτάμενο DeLorean όπως στην ταινία ''Back to the Future". Η χρονομηχανή του χρησιμοποιεί μονάχα ένα φωτεινό δακτύλιο.

Σύμφωνα με τη θεωρία της βαρύτητας του Einstein, κάθετι που έχει μάζα ή ενέργεια παραμορφώνει το διάστημα και τον χρόνο γύρω από αυτό, όπως μια μπάλλα μπόουλινγκ που πέφει πάνω σε ένα τραμπολίνο. Ακτίνες λέιζερ που κινούνται με τον κατάλληλο τρόπο, επιβραδυνόμενες και μετέπειτα επιταχυνόμενες, μπορούν να χτυπήσουν στόχους και να προκαλέσουν ανάλογη παραμόρφωση δίνοντας θεωρητικά τη δυνατότητα μεταφοράς κάποιου διαμέσου του χρόνου, υποστηρίζει ο Mallett. Ο τελευταίος και οι συνεργάτες από το Κοννέκτικατ σχεδιάζουν να κατασκευάσουν μία συσκευή για να διαπιστώσουν εάν είναι δυνατόν να μεταφέρουν ένα υποατομικό σωματίδιο, πιθανώς ένα νετρόνιο, μέσα στο χρόνο. Η ενέργεια από μια περιστρεφόμενη ακτίνα λέιζερ, θα παραμορφώσει το χώρο στο εσωτερικό ενός φωτεινού δακτυλίου, έτσι ώστε η βαρύτητα αναγκάζει το νετρόνιο να περιστραφεί πλαγίως. Με ακόμη περισσότερη ενέργεια, ο Mallett θεωρεί ότι είναι δυνατόν να εμφανιστεί ένα δεύτερο νετρόνιο. Το δεύτερο μόριο θα είναι το πρώτο που έρχεται από το μέλλον.

Ο Mallett αντιλαμβάνεται ότι η μεταφορά ενός ανθρώπου μέσα στο χρόνο ίσως απαιτεί περισσότερη ενέργεια αλλά ονομάζει αυτή τη δυσκολία ως "πρόβλημα εφαρμοσμένης μηχανικής". Εάν είναι δυνατό να χρησιμοποιηθεί το φως για να σταλεί ένα νετρόνιο πίσω ή εμπρός στο χρόνο, μία διαδικασία που δεν απαιτεί τόσο πολύ ενέργεια όσο η μεταφορά ανθρώπου, ο Mallett θεωρεί ότι δεν θα είναι αδύνατον να κατορθώσουν οι μηχανικοί να στείλουν έναν άνθρωπο.

Για το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της καριέρας του, ο Mallett κρατούσε μυστικό ότι η επιθυμία του για την πραγματοποίηση χρονοταξιδίων, ήταν η αιτία που τον ώθησε να γίνει φυσικός. Και μόνο πριν από λίγα χρόνια άρχισε να δημιουργεί την ιδέα κατασκευής κάποιας χρονομηχανής. Και τι θα συμβεί εάν προκύψουν κάποια παράδοξα; όπως κάποιοι χρονοταξιδιώτες που θα επιλέξουν να σκοτώσουν τους γονείς τους ώστε ποτέ να μην γεννηθούν; Ο Mallett εξηγεί ότι κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν γιατί οι ταξιδιώτες θα ζουν σε ένα "παράλληλο σύμπαν". Και τι θα γίνει με την ηθική της ιστορίας που θα μεταβάλλεται; "Θα υπάρχουν νόμοι που θα ελέγχουν τα χρονοταξίδια", σημειώνει. " Οποιαδήποτε τεχνολογία έχει και την κακή της πλευρά. Αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει τρόπος να την σταματήσουμε. Σαν είδη έχουμε αγγίξει και μελετήσει πολλά πράγματα. Από τότε που ζούσαμε σε σπηλιές. Πιστεύω ότι πρέπει να συνεχίσουμε για να επιτύχουμε μία καλύτερη πραγματικότητα. Σκέφτομαι πως μόνο θαρραλέα μπορούμε να πορευτούμε".

πηγή:  sciencenews.gr

 

Τα γκρίζα παιδιά

Το 1915, ο Λέοναρντ Ρεμπίτσκι, συνελήφθη από τους αξιωματικούς της Ρωσικής αντικατασκοπίας ως πράκτορας των Γερμανών. Ο 1ος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν σε εξέλιξη και η συγκεκριμένη ιστορία δε θα είχε τίποτε το ξεχωριστό ώστε να τη θυμάται κανείς, σχεδόν 90 χρόνια μετά. Τίποτε, εκτός του ότι ο πράκτορας ήταν μόλις 12 ετών.

Από την προηγούμενη χρονιά, το 1914, οι Γερμανικές υπηρεσίες πληροφοριών είχαν προχωρήσει στη βίαιη στρατολόγηση περίπου 400 παιδιών, ηλικίας 10-16 ετών, από τον πληθυσμό της Ανατολικής Πρωσίας και κυρίως από Ρωσόφωνες οικογένειες. Τα παιδιά εκπαιδεύτηκαν σε ειδικά σχολεία και αφού ξέσπασε ο πόλεμος εστάλησαν στις Ρωσικές γραμμές, υπό την απειλή της εξόντωσης των γονέων τους που κρατούνταν από τους Γερμανούς.

Ο στόχος ήταν η ανάμιξη των παιδιών με τα κύματα των προσφύγων και τα πλεονεκτήματά τους σε σχέση με ενήλικες πράκτορες ήταν βασικά δύο. Το πρώτο, η αθωότητα της ηλικίας που δύσκολα θα δημιουργούσε υποψίες για τον πραγματικό τους ρόλο και το δεύτερο η άνεσή τους να κυκλοφορούν πίσω από τις εχθρικές γραμμές χωρίς έγγραφα.

Τα παιδιά αυτά, ντυμένα σχεδόν ομοιόμορφα με γκρίζα και μαύρα ρούχα, βρέθηκαν να περιπλανιούνται πίσω από τις Ρωσικές γραμμές και είτε συγκέντρωναν πληροφορίες για τις κινήσεις και τις θέσεις στρατευμάτων είτε προέβαιναν σε μικρής έκτασης δολιοφθορές.

Η σκοτεινή μάχη της κατασκοπίας, μέσα στη θύελλα του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, περιελάμβανε προφανώς και άλλες κατηγορίες κατασκόπων. Ο συνδυασμός των 2 αρχαιότερων επαγγελμάτων του κόσμου, της πορνείας και της κατασκοπίας ήταν η πιο δημοφιλής μέθοδος από όλες τις υπηρεσίες πληροφοριών. Αρκετά συχνή ήταν και η χρήση κάλυψης οικονομικού χαρακτήρα, όπως εμπορικές εταιρείες πίσω από τις οποίες κρύβονταν οι υπηρεσίες πληροφοριών, οι οποίες μέσω πολυάριθμων υποκαταστημάτων και αντιπροσώπων κατόρθωναν να συγκεντρώνουν και να μεταδίδουν πληροφορίες.

 

Κανιβαλισμός: ο απαγορευμένος καρπός

Κάποιος στατιστικολόγος προσπάθησε κάποτε να με αξιολογήσει. Κι εγώ έφαγα το συκώτι του με φασόλια και μπόλικη σάλτσα.
Thomas Harris, Η Σιωπή των Αμνών
Καλύτερα να μπεις στην κοιλιά του φίλου σου, παρά να σε καταπιεί η κρύα γη.
Παροιμία του Αμαζονίου

Στις 22 Ιουλίου του 1991, έπειτα από έφοδο της αστυνομίας σ’ ένα διαμέρισμα μιας λαϊκής συνοικίας του Μιλγουόκι, συνελήφθη ο χειρότερος κανίβαλος στην εγκληματολογική ιστορία των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τα λεγόμενα των γειτόνων του ο Τζέφρι Ντάμερ «ήταν ένας ήσυχος άνθρωπος». Το γεγονός αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να παρασύρει και να δολοφονήσει «ήσυχα» τουλάχιστον 14 ανθρώπους. Τη στιγμή της σύλληψης του, στο διαμέρισμα του υπήρχαν 11 διαμελισμένα πτώματα και τρία βρασμένα ανθρώπινα κεφάλια! Το θέαμα ήταν φρικιαστικό. Σύμφωνα με την ιατροδικαστική έρευνα ο Ντάμερ βασάνιζε τα θύματα του, τα τεμάχιζε και στη συνέχεια έτρωγε τμήματα τους. Η περίπτωση του δυστυχώς δεν είναι και η μοναδική στην ιστορία του ανθρώπινου είδους.

Οι σπηλαιόβιοι πρόγονοί μας δεν έχαναν την ευκαιρία να κατασπαράζουν ο ένας τον άλλο. Την παλαιολιθική εποχή οι άνθρωποι του Νεάντερταλ συνήθιζαν ν’ αλληλοτρώγονται κατά τη διάρκεια των συγκρούσεών τους.  Οι Homo Sapiens δεν εγκατέλειψαν ολοκληρωτικά αυτή την πρακτική. Από τη στιγμή ωστόσο που οι άνθρωποι παράτησαν το κυνήγι και τη νομαδική ζωή κι ασχολήθηκαν με την καλλιέργεια της γης και ιδιαίτερα μόλις δημιουργήθηκαν τα πρώτα οργανωμένα κράτη, ο πατροπαράδοτος κανιβαλισμός πέρασε στην «παρανομία», έγινε ταμπού κι απωθήθηκε από το συλλογικό ασυνείδητο. Και ο λόγος είναι προφανής: οι αιχμάλωτοι πολέμου, που θεωρούνταν ως τότε «δίποδη τροφή», απέκτησαν μεγαλύτερη αξία ως δούλοι, που καλλιεργούσαν τη Γη και πληρωτές φόρων, παρά ως μεσημεριανό γεύμα.

Όσο κι αν «εκπολιτιστήκαμε»  όμως ο κανιβαλισμός δεν εξαλείφθηκε ποτέ. Ο Ηρόδοτος μας πληροφορεί ότι οι κάτοικοι της Σκυθίας ήταν ανθρωποφάγοι, επειδή συνήθιζαν να τρώνε τους εχθρούς τους. Οι Ρωμαίοι κατηγορούσαν τους Κέλτες της Βρετανίας και της Ιρλανδίας ότι επιδίδονταν σε κανιβαλισμό και ανθρωποθυσίες. Το Μεσαίωνα πολλοί έλεγαν ιστορίες για τους τρομερούς Μογγόλους της Στέπας, που έτρωγαν το ωμό κρέας των θυμάτων τους. Την ίδια περίοδο οι Αζτέκοι, που θεωρούνται οι μεγαλύτεροι κανίβαλοι της ιστορίας, θυσίαζαν κατά χιλιάδες τους αιχμαλώτους τους πάνω σε αιμοσταγείς βωμούς και στη συνέχεια, αφού ο αρχιερέας έβγαζε την καρδιά τους για να την προσφέρει στους θεούς, τα σώματά τους κατέληγαν σ’ ένα οργιαστικό κανιβαλιστικό τσιμπούσι!

Ο κανιβαλισμός –η ονομασία κανίβαλος δόθηκε αρχικά από τους Ισπανούς θαλασσοπόρους στους ανθρωποφάγους της Καραϊβικής (Cannibal από το Caribal, που σημαίνει Καραϊβικός)–  είναι μια πανάρχαια συνήθεια, που θυμίζει στον άνθρωπο την ταπεινή, ζωώδη καταγωγή του. Είναι ένας «απαγορευμένος καρπός», που προστατεύεται από πανίσχυρα ανασταλτικά ταμπού. Αν και ο πολιτισμός μας τον απαγορεύει ρητά, χρησιμοποιώντας μάλιστα και θρησκευτικές απαγορεύσεις, εντούτοις ο κανιβαλισμός έχει κάνει αισθητή την παρουσία του σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας. Δεν είναι μόνον ο Κρόνος που έτρωγε τα παιδιά του, αλλά και πολλές πρωτόγονες φυλές που ζούσαν σε περιοχές, όπου οι πηγές πρωτεϊνών σπάνιζαν. Εκεί ο κανιβαλισμός ήταν μια συνηθισμένη πολεμική πρακτική.

Στα νησιά της Χαβάης η λέξη άνθρωπος σημαίνει ακόμη «όρθιος χοίρος», ενώ μια φυλή της Νέας Γουϊνέας ονομάζει τον εαυτό της Ασμάτ, που σημαίνει «Άνθρωποι», σε αντίθεση με όλους τους άλλους, τους οποίους αποκαλεί Μανόουε, δηλαδή «Φαγώσιμους»!  Και πριν από δύο μόλις αιώνες οι ιθαγενείς Μαορί της Νέας Γουϊνέας συνήθιζαν πριν εκστρατεύσουν να μένουν για μέρες νηστικοί, ενώ στο δρόμο για τη μάχη μιλούσαν για τη «γλυκιά γεύση» που θα είχε το κρέας των εχθρών τους. «Η σάρκα σας κόλλησε ανάμεσα στα δόντια μου», φώναζαν οι ίδιοι στους κατατρομαγμένους συγγενείς των θυμάτων τους...

Ακόμη και σήμερα σχεδόν κάθε κάτοικος του νησιωτικού συμπλέγματος της Πολυνησίας γνωρίζει ότι οι πρόγονοι του ήταν kai-tangata, δηλαδή «ανθρωποφάγοι». Κάποιοι μάλιστα αστειεύονται γι’ αυτό, ενώ οι υπόλοιποι ντρέπονται μήπως και τους θεωρήσουν πρωτόγονους και βαρβάρους. Σύμφωνα με τον πάτερ Ρουσέλ ο κανιβαλισμός δεν εξαφανίστηκε από αυτά τα νησιά παρά μόνον μετά την έλευση του χριστιανισμού. Προηγουμένως οι ιθαγενείς έτρωγαν μεγάλο αριθμό ανθρώπων, κυρίως Περουβιανών εμπόρων. Αλλά η κύρια πηγή κανιβαλισμού ήταν οι αιχμάλωτοι πολέμου. Οι πολεμιστές έτρωγαν τα πιο νόστιμα σημεία του σώματος των αιχμαλώτων τους, αφήνοντας τα υπόλοιπα για τα γυναικόπαιδα.

Ο κανιβαλισμός των νησιών του Ειρηνικού δεν υπαγορευόταν από κάποιο θρησκευτικό έθιμο ή απλά από δίψα για εκδίκηση. Περισσότερο υπαγορεύονταν από μια λαχτάρα για ανθρώπινο κρέας, που ωθούσε τους κατοίκους των νησιών να σκοτώσουν μόνο και μόνο για να καταβροχθίσουν –ελλείψει άλλης πηγής πρωτεϊνών, εφόσον ο άνθρωπος είναι το μεγαλύτερο θηλαστικό σ’ αυτά τα νησιά– φρέσκο κρέας. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι γυναίκες και τα παιδιά ήταν τα κατεξοχήν θύματα.

Ο κανιβαλισμός, που δεν πρέπει να σχετίζεται με την ανθρωποφαγία, μια πρακτική συχνή στους αποκλεισμένους και πολιορκημένους που έχει να κάνει με την έλλειψη τροφής και με το πανίσχυρο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, έδωσε το παρόν του και στη διάρκεια του αιώνα μας. Κύρια αιτία υπήρξε η πείνα. Οι Ρώσοι γνώρισαν καλά αυτή την αιτία. Στα πρώτα χρόνια της κομμουνιστικής διακυβέρνησης η χώρα υπέφερε από τη μεγαλύτερη πεινά, που γνώρισε η Ευρώπη από τον 19ο αιώνα. Το 1921 περίπου πέντε εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν στις περιοχές του Βόλγα και των Ουραλίων, ενώ η Ουκρανία υπέφερε από πείνα το 1931 εξ αιτίας της σταλινικής κολεκτιβοποίησης των αγροκτημάτων. Για να μην πεθάνουν από την πείνα αρκετοί άνθρωποι αναγκάστηκαν τότε να φάνε συνανθρώπους τους. Επίσης κατά τη διάρκεια των 444 ημερών της πολιορκίας από τους Γερμανούς του Λένιγκραντ (Αγία Πετρούπολη), οι υπερασπιστές του αναγκάστηκαν να φάνε πτώματα.

Το 1967 στην επαρχία Guangxi της νότιας Κίνας, κατά τη διάρκεια της λεγόμενης «Πολιτιστικής Επανάστασης», χιλιάδες υποτιθέμενοι αντιφρονούντες φαγώθηκαν από «πρωτεϊνοβόρα» στελέχη του Κόμματος. Το 1997, κατά τη διάρκεια της μεγάλης πείνας στη Βόρεια Κορέα, ένα ζευγάρι εκτελέστηκε επειδή σκότωσε περίπου 50 παιδάκια, για να πουλήσει το κρέας τους παστό στην αγορά!

Περιπτώσεις «δράκων», που δολοφονούσαν κι έτρωγαν τ’ αθώα θύματά τους έχουν εμφανιστεί σχεδόν σε όλες τις περιοχές του πλανήτη μας. Η συχνότερη πάντως στην εποχή μας μορφή κανιβαλισμού είναι ο λεγόμενος «ψυχοπαθολογικός» κανιβαλισμός, που σχετίζεται με ψυχικές διαταραχές και παράνοια. Όλοι μας είμαστε λίγο πολύ «λανθάνοντες κανίβαλοι», που μπορούμε να «ξυπνήσουμε» αν συντρέξουν ειδικοί λόγοι...

συνεχίζεται...

Πηγή: www.e-telescope.gr/]e-telescope.gr[/url]

 

η συνέχεια...

Ο κατάλογος των σύγχρονων κανίβαλων είναι αρκετά μακρύς. Ας αναφερθούμε σε ορισμένες χαρακτηριστικές περιπτώσεις ξεκινώντας από τον «Χάνιμπαλ Λέκτερ» της Βενεζουέλας. Ο Ντόραντζελ Βάργκας, που καταβρόχθισε τουλάχιστον 10 άνδρες, δήλωσε ατάραχος στους έκπληκτους αστυνομικούς που τον συνέλαβαν τον Φεβρουάριο του 1999: «Φυσικά και τρώω ανθρώπους. Ο καθένας μπορεί να φάει ανθρώπινο κρέας, αλλά πρέπει πρώτα να το πλύνει και να το ψήσει καλά για ν’ αποφύγει τις αρρώστιες. Εγώ τρώω μόνον τα μέρη που έχουν μύες... Κάνω πολύ νόστιμη βραστή γλώσσα και χρησιμοποιώ τα μάτια για να κάνω μια πηχτή υγιεινή σούπα...» Ο ίδιος είπε ότι προτιμά το ανδρικό κρέας από το γυναικείο και ότι δεν τρώει χέρια, πόδια, και όρχεις, μολονότι «θα έμπαινε στον κόπο να τα δοκιμάσει σε περιπτώσεις ανάγκης»! Ο Βάργκας απέρριπτε τους παχύσαρκους άνδρες επειδή είχαν πολύ χοληστερίνη και τους γέρους επειδή το κρέας τους ήταν «μολυσμένο και πολύ σκληρό»!

Ορισμένες χαρακτηριστικές περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν υποκύψει στην λεγόμενη «κανιβαλιστική παρέκκλιση», εμφανίστηκαν στην προναζιστική Γερμανία. Όταν ο ναζισμός επικράτησε στη Γερμανία όλοι οι λανθάνοντες κανίβαλοι ενσωματώθηκαν στο σύστημα... Ο Γκέοργκ, ο περιβόητος «τρελός χασάπης», ήταν ένας Γερμανός κανίβαλος που έδρασε μετά τον Α’ Π. Πόλεμο και ζούσε πουλώντας ανθρώπινο κρέας. Ήταν πρώην χασάπης και δεν είχε κανένα ενδοιασμό στα εγκλήματα του. Τις νύχτες, έπειτα από κατανάλωση πολύ αλκοόλ, ο Γκεόργκ έφερνε τις μεθυσμένες πόρνες στο σπίτι του, έκανε μαζί τους σεξ και κατόπιν τις τεμάχιζε! Την επόμενη μέρα πουλούσε το κρέας τους ως βοδινό ή χοιρινό στην ντόπια αγορά. Συνελήφθη τον Αύγουστο του 1921, όταν ο σπιτονοικοκύρης του κάλεσε την αστυνομία αφού είδε τη σκηνή ενός καβγά με μια πόρνη. Μέσα στο δωμάτιο του βρέθηκε ένα φρεσκοκομμένο σώμα, καθώς και ίχνη από τα διαμελισμένα κορμιά τριών κοριτσιών...

Ένας άλλος Γερμανός, που κατοικούσε στη Σιλεσία, έδειξε κι αυτός μια ιδιαίτερη προτίμηση στα «όρθια γουρούνια», στους ανθρώπους. Ο Ντένκε έσφαξε τουλάχιστον 30 συντοπίτες του, κρατώντας μάλιστα τα απομεινάρια τους στο υπόγειο του σπιτιού του. Όταν συνελήφθη το 1924 ομολόγησε στους αστυνομικούς ότι τα τελευταία τρία χρόνια έτρωγε μόνον φρέσκο ανθρώπινο κρέας!

Ο Χέρμαν, ένας ακόμη Γερμανός κανίβαλος της μεσοπολεμικής περιόδου, κυνηγούσε νεαρά αγόρια στους σταθμούς τρένων του Ανόβερο. Ευχαριστιόταν να βασανίζει τα θύματα του μέχρι θανάτου κι έκανε λουκάνικα με τα απομεινάρια τους! Ήταν ένας δολοφόνος-επιχειρηματίας, καθώς πουλούσε το κρέας και το μαλλί των θυμάτων του στην τοπική μαύρη αγορά...

Στη μεταπολεμική Γερμανία πασίγνωστη υπήρξε η περίπτωση του Κρόλ, που δρούσε στη βιομηχανική περιοχή του Ρουρ για πάνω από 20 χρόνια και ήταν υπεύθυνος για τουλάχιστον 14 θανάτους. Ήταν γύρω στα 65 ετών όταν, έπειτα από τον 6ο φόνο του, δοκίμασε για πρώτη φορά ανθρώπινο κρέας κι ανακάλυψε το πάθος του γι’ αυτό. Στις 3 Ιουλίου του 1976 η αστυνομία εισέβαλε στο διαμέρισμα του και βρήκε πλαστικές σακκούλες γεμάτες με ανθρώπινα κρέατα και στον καταψύκτη του μαζί με πάγο, καρότα και πατάτες, βρέθηκε το κεφάλι ενός τετράχρονου κοριτσιού!

Αν και ο Δυτικός πολιτισμός έχει εξορκίσει τον κανιβαλισμό ως το Απόλυτο Ταμπού, ως μια φρικαλεότητα που ταυτίζεται με την επιστροφή σε προγενέστερα στάδια εξέλιξης, δεν κατάφερε εντούτοις να τον ξεριζώσει. Η ιστορία μας είναι διάσπαρτη από περιπτώσεις «πολιτισμένων» ανθρώπων που επιδίδονταν στον κανιβαλισμό. Γιατί ο «πολιτισμός» μας δεν κατόρθωσε, παρά τις όποιες απαγορεύσεις, να δημιουργήσει στα μέλη του μια μόνιμη αποστροφή προς το ανθρώπινο κρέας; Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

ΠΟΛΕΜΙΚΟΣ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΣ

Πρόκειται για την παλαιότερη και πιο διαδεδομένη μορφή κανιβαλισμού. Με εξαίρεση τις περιοχές όπου αναπτύχθηκαν οι πρώτοι Μεγάλοι Πολιτισμοί (εύφορη ημισέληνος), ο πολεμικός κανιβαλισμός βρήκε πρόσφορο έδαφος σ’ όλες σχεδόν τις ηπείρους και ιδιαίτερα εκεί όπου απουσίαζε η κρατική οργάνωση. Κοινωνίες που ήταν συγκροτημένες κατά πρωτόγονες ομάδες ή χωριά, εφάρμοζαν τον πολεμικό κανιβαλισμό σε μεγάλη κλίμακα. Η αιτία θα πρέπει να αναζητηθεί στο γεγονός ότι τα κράτη έχουν περισσότερο παραγωγικές οικονομίες, στους κόλπους των οποίων οι αγρότες και οι εργάτες παράγουν μεγάλα πλεονάσματα τροφής και αγαθών. Η κυρίαρχη τάξη, που ασκούσε την πολιτική και στρατιωτική εξουσία, στηρίζονταν στους φόρους και στις εισφορές των υποτελών λαών. Μετά τις μάχες η ελίτ αυτή ανάγκαζε τους αιχμαλώτους να δουλέψουν προς όφελός της. Όσο μεγάλωνε ο πληθυσμός τους, τόσο μεγεθυνόταν η πλεονάζουσα παραγωγή την οποία και οικειοποιούνταν.

Οι πρωτόγονες κοινωνίες, αντίθετα, ήταν ανίκανες να παράγουν μεγάλα πλεονάσματα τροφίμων. Έτσι οι αιχμάλωτοι  ήταν πολυτιμότεροι σαν τροφή παρά ως παραγωγοί τροφίμων. Ενώ οι μεγάλες αυτοκρατορίες απέτρεπαν τον πολεμικό κανιβαλισμό, τα μικρά χωριά τον ευνοούσαν. Στα χωριά αυτά ο εχθρός είχε μεγαλύτερη αξία ως «κρέας που περπατά» παρά ως σκλάβος και πληρωτής φόρων.

Αρκετές ινδιάνικες φυλές στη Βόρειο Αμερική εφάρμοζαν τον πολεμικό κανιβαλισμό στις μεταξύ τους συγκρούσεις. Μπορεί να μην πήγαιναν στη μάχη με σκοπό να φάνε ανθρώπινο κρέας, ωστόσο το αποκτούσαν ως υποπροϊόν της διεξαγωγής του πολέμου. Οι Χιούρον και οι Ιροκέζοι, που ζούσαν στη δασώδη περιοχή των Μεγάλων Λιμνών, δεν άφηναν μια εξαιρετική πηγή πρωτεϊνών -το ανθρώπινο κρέας- να πάει χαμένη. Με ευχαρίστηση λοιπόν καταβρόχθιζαν το κρέας των αιχμαλώτων τους, αφού προηγουμένως τους μετέφεραν στα χωριά τους για να τους βασανίσουν. Τα βασανιστήρια που υπέβαλαν ιδίως οι Χιούρον τους αιχμαλώτους τους ήταν μοναδικά σε αγριότητα (τσιγάρισμα σε σιγανή φωτιά κ.α.). Είχαν ωστόσο και εκπαιδευτικό χαρακτήρα εφόσον προειδοποιούσαν τους νέους της φυλής για τη φοβερή μοίρα που τους περίμενε αν τυχόν κι αιχμαλωτίζονταν από τους εχθρούς. Το μήνυμα ήταν σαφές: No Mercy (Όχι Έλεος).

Σε όλη τη διάρκεια των Αγγλο-γαλλικών πολέμων του 19ου αιώνα οι Χιούρον συμμάχησαν με τους Γάλλους μόνο και μόνο επειδή οι πατροπαράδοτοι εχθροί τους, οι Ιροκέζοι, είχαν ταχθεί με το μέρος των Άγγλων. Όταν στις μεταξύ τους συγκρούσεις τα μαχαίρια και τα τσεκούρια αντικαταστάθηκαν από τα πυροβόλα όπλα οι δύο φυλές έφτασαν στα όρια του αφανισμού μέσα σε δύο μόλις γενιές! Οι Ευρωπαίοι πάντως μπόρεσαν να προελάσουν ευκολότερα στη βορειοαμερικανική ενδοχώρα με πρόσχημα ότι διαδίδουν έναν «ανώτερο» πολιτισμό, που σεβόταν τους αιχμαλώτους και τους υποτελείς.  Ήταν σίγουρα πιο ευπρόσδεκτοι από τους Χιούρον που ορμούσαν με το σύνθημα «ήρθαμε να σας σκοτώσουμε και να σας φάμε»...

Στη Βραζιλία οι Ινδιάνοι Τουπινάμπα επιδίδονταν σε πολεμικό κανιβαλισμό διοργανώνοντας μάλιστα ειδικές τελετές. Ο Ιησουίτης Αντόνιο Μπλασκέθ, που επισκέφθηκε τη Βραζιλία το 1557, γράφει χαρακτηριστικά: «Οι Τουπινάμπα θεωρούν ευτυχία να σκοτώσουν έναν εχθρό και ύστερα να φάνε το κρέας του. Δεν υπάρχει κρέας που να τους αρέσει περισσότερο». Σ’ αυτές τις πρωτόγονες φυλές οι ίδιοι οι αιχμάλωτοι ζητούσαν έναν «ένδοξο», δηλαδή έναν φρικτό θάνατο, πιστεύοντας ότι «μόνον οι δειλοί και οι ασθενικοί πεθαίνουν και θάβονται για να πάνε ν’ αυξήσουν το βάρος της γης» (Jose de Anchieta, 1554). Στα μάτια των Ιησουϊτών μπορεί όλα αυτά να φάνταζαν διαβολικά, για τους Ινδιάνους όμως ήταν ο φυσιολογικός τρόπος της ζωής τους.

Σε ολόκληρη την Ωκεανία ο πολεμικός κανιβαλισμός εφαρμόζονταν μέχρι πολύ πρόσφατα. Ειδικότερα στα νησιά Φίτζι είχε φτάσει σε απίστευτα επίπεδα έντασης και αγριότητας. Στα νησιά αυτά το ανθρώπινο κρέας θεωρούνται «τροφή των θεών». Οι σκοτωμένοι εχθροί τρώγονταν σε οργιαστικά κανιβαλιστικά συμπόσια, αφού προηγουμένως τα σώματά τους προσφέρονταν στα πνεύματα. Οι κάτοικοι των Φίτζι, αν και είχαν εξημερώσει το γουρούνι, είχαν μια διατροφή φτωχή σε πρωτεΐνες. Το ανθρώπινο κρέας αντιστάθμιζε την έλλειψη πρωτεϊνών. Από την άλλη οι Μαόρι της Νέας Ζηλανδίας χρησιμοποιούσαν το ανθρώπινο κρέας για να εξασφαλίσουν τροφή κατά τη διάρκεια των πολεμικών εκστρατειών τους.

Οι Μαόρι όπως και οι υπόλοιποι λαοί της Ωκεανίας, είχαν χαμηλό επίπεδο πολιτικής οργάνωσης. Όταν άρχισαν να δημιουργούνται ισχυρά κράτη, οι αιχμάλωτοι απέκτησαν μεγαλύτερη αξία ως υπήκοοι, που πλήρωναν φόρο υποτέλειας παρά ως κρέας για γεύμα. Οι αιματηροί, βέβαια, πόλεμοι που διεξήχθησαν μεταξύ των σύγχρονων κρατών, ξεπέρασαν σε αγριότητα ακόμη και τη φαντασία κάθε φτωχού κανίβαλου...

Ο πολεμικός κανιβαλισμός είχε να κάνει συνήθως με τη συλλογή των σωμάτων των εχθρών από το πεδίο της μάχης ή με τη μεταφορά των αιχμαλώτων στο χωριό των νικητών.  Ωστόσο αυτό δεν ήταν πάντα εφικτό. Πολλές φορές αυτοί που επιτίθονταν σ’ έναν καταυλισμό έφευγαν γρήγορα γιατί φοβόντουσαν την αντεπίθεση ενός ανασυντασσόμενου εχθρού. Προσπαθούσαν, λοιπόν, να διατηρήσουν όσο γίνεται καλύτερα την ευκινησία τους.  Γι’ αυτό και  δεν έπαιρναν μαζί τους παρά δείγματα του εχθρού  –κεφάλια ή δέρμα του κρανίου. Οι Χιούρον προτιμούσαν το δέρμα κρανίου (σκαλπ), ενώ οι Παπούα ολόκληρο το κεφάλι. Αυτοί υπήρξαν και οι περιβόητοι  «κυνηγοί κεφαλών».



«ΑΝΘΡΩΠΟΙ» ΚΑΙ «ΦΑΓΩΣΙΜΟΙ»

Ο διάσημος Βρετανός ανθρωπολόγος και συγγραφέας Lyall Watson έδειχνε ιδιαίτερη συμπάθεια στους κανίβαλους: τους συγκατάλεγε ανάμεσα στους καλύτερους φίλους του. Έζησε αρκετό καιρό μαζί τους μελετώντας τον τρόπο ζωής και τις συνήθειες τους.  Οι κανίβαλοι φίλοι του Watson ζουν στις ακτές του Ίριαν Τζάβα, του τμήματος εκείνου της Νέας Γουινέας που ανήκει  στην Ινδονησία. Είναι κλασικοί Παπούες και αποκαλούν τον εαυτό τους «Ασμάτ» που σημαίνει «Άνθρωποι». Όλους τους υπόλοιπους τους αποκαλούν «Μανόουε», δηλαδή «Φαγώσιμους»...

Οι Ασμάτ είναι περίφημοι κυνηγοί κεφαλών. Σκοτώνουν και τρώνε ο ένας τον άλλο και κρατούν τα κρανία για ενθύμιο. Γι’ αυτούς το κυνήγι των κεφαλών σε σχετίζεται με τον πόλεμο. Ωστόσο ο L. Watson παρατηρεί: «Πρόκειται μάλλον για μια τελετουργική εκδήλωση της επιθυμίας να διατηρήσουν τα πράγματα στην ισορροπία τους». Ο Βρετανός ανθρωπολόγος ισχυρίζεται ότι οι Ασμάτ καλλιεργούν μια ολοκληρωμένη οικολογική συνείδηση. Πιστεύουν ότι οι φυσικοί πόροι δεν είναι ανεξάντλητοι και έτσι αποδέχονται την ανάγκη να πεθάνει ένας άνδρας για να γεννηθεί ένα παιδί. Υιοθετούν με αυτό τον τρόπο μία ριζοσπαστική, αλλά ωστόσο αποτελεσματική μέθοδο αντιμετώπισης του υπερπληθυσμού.

Το κυνήγι των κεφαλών παίζει σε τελική ανάλυση έναν εξισορροπητικό ρόλο στην οικολογία των Ασμάτ. Οι φόνοι στις περιοχές τους είναι συχνοί αλλά όχι και τυχαίοι. Γίνονται με μεγαλοπρέπεια και σύμφωνα με τα καθιερωμένα. Για ν’ αποκτήσει ένας νεαρός Ασμάτ ενεργητικό ρόλο στην κοινότητά του πρέπει να αποκτήσει κι ένα όνομα «ουόμ». Πρόκειται για το όνομα που προκύπτει μετά από το κυνήγι των κεφαλών: ανήκει σ’ έναν άλλον άνθρωπο από κάποια γειτονική περιοχή που σκοτώθηκε από το νεαρό. Η όλη διαδικασία μοιάζει με τελετουργική μύηση. Οι Ασμάτ πιστεύουν ότι ο σκοτωμένος ζεί μέσα στο σώμα του ξένου, που του έκοψε το κεφάλι. Συνηθίζουν μάλιστα να ανοίγουν μία τρύπα στ’ αριστερά του μετώπου για να «ρουφήξουν» το μυαλό και την ψυχή του σκοτωμένου!

Κανείς Ασμάτ δε μισεί το γείτονά του.  Γιατί να το κάνει άλλωστε τη στιγμή που πιστεύει ότι, αν τον σκοτώσει και ρουφήξει το μυαλό του, θα γίνει Ένα μαζί του; Ζώντας σ’ ένα περιβάλλον με οργιώδη τροπική βλάστηση, όπου πέφτουν κάθε χρόνο πάνω από πέντε μέτρα βροχής, οι Ασμάτ ανήκουν στις ελάχιστες πρωτόγονες φυλές που εφαρμόζουν ακόμη και σήμερα  ένα είδος «οικολογικού» κανιβαλισμού.

Οι Αζτέκοι δεν έμειναν στην ιστορία μόνο για την αυτοκρατορία που ίδρυσαν στο κεντρικό Μεξικό, ούτε και για τις κλιμακωτές πυραμίδες που ύψωσαν στην πρωτεύουσα τους, την Τενοτσιτλάν. Πέρασαν στην ιστορία και ως οι χειρότεροι και οι πιο παράξενοι κανίβαλοι. Χειρότεροι γιατί οι ανθρωποθυσίες τους, που συνοδεύονταν από κανιβαλιστικά συμπόσια, δεν είχαν προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία. Παράξενοι γιατί αποτελούσαν την εξαίρεση στον κανόνα που θέλει τον κανιβαλισμό να εφαρμόζεται μόνο στις πρωτόγονες κοινωνίες. Οι Αζτέκοι δεν είχαν καθόλου χαμηλό επίπεδο πολιτικής οργάνωσης  –διέθεταν μία ολόκληρη αυτοκρατορία. Γιατί όμως διατήρησαν μια τόσο «πρωτόγονη» συνήθεια, όπως ο κανιβαλισμός, εφαρμόζοντας την σε τόσο μεγάλη κλίμακα;

Ακόμη και σήμερα είναι πιο δύσκολο να εξηγηθεί το γιατί οι Αζτέκοι υπήρξαν οι μεγαλύτεροι κανίβαλοι της ανθρωπότητας. Είναι γεγονός πάντως, ότι η θρησκεία τους και το κράτος ενθάρρυναν τον κανιβαλισμό. Οι Αζτέκοι έδιναν μια τελετουργική και συμβολική σημασία στις ανθρωποθυσίες τους. Αυτές είχαν το χαρακτήρα του δημόσιου θεάματος και γίνονταν σε πλατείες κατάμεστες από κόσμο. Ο ιερέας-δήμιος έσπαζε το στήθος των θυμάτων, αποσπούσε την καρδιά τους και στη συνέχεια έδινε το σώμα στους «ιδιοκτήτες» του.

Όταν οι Κονκισταδόρες του Κορτές ήρθαν σ’ επαφή με τους Αζτέκους (1519) υπολογίζεται ότι σκοτώνονταν και τρώγονταν μέχρι και 250.000 άνθρωποι το χρόνο! Οι ιστορικοί αναφέρουν μάλιστα ότι μερικά χρόνια πιο πριν, το 1487, οι Αζτέκοι ιερείς έφτασαν στο σημείο να θυσιάσουν 80.000 αιχμάλωτους μέσα σε τέσσερα μερόνυχτα! Οι αριθμοί αυτοί φαίνονται βέβαια υπερβολικοί και οι Αζτεκικής καταγωγής επιστήμονες τους μετριάζουν για ευνόητους λόγους.

Οι Αζτέκοι ιερείς τελούσαν τις ανθρωποθυσίες μπροστά στ’ αγάλματα των θεών τους. Σ’ αυτούς αφιέρωναν και τις καρδιές των θυμάτων  τους. Το ανθρώπινο κρέας –αυτή η «θεϊκή» τροφή– τεμαχίζονταν και καταναλώνονταν μαγειρεμένο την επόμενη μέρα. Οι περισσότερες ανθρωποθυσίες γινόντουσαν την περίοδο των γιορτών. Σειρές κρανίων διακοσμούσαν την πρωτεύουσα των Ατζέκων. Υπήρχαν μάλιστα και δύο μεγάλοι πύργοι φτιαγμένοι από κρανία και σαγόνια ανθρώπων! Και φυσικά κανείς από τους αιχμάλωτους δεν πήγαινε με προθυμία να θυσιαστεί προς τιμή των θεών...

Η θρησκεία των Αζτέκων ήταν αναμφίβολα τερατώδης. Μήπως όμως υπήρχε και άλλος λόγος που διατηρήθηκε σ’ αυτούς ο κανιβαλισμός; Πολλές θεωρίες έχουν προταθεί για να εξηγηθεί αυτό. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οι Αζτέκοι σπρώχτηκαν στον κανιβαλισμό από ανάγκη, από ανεπάρκεια τροφής και ιδιαίτερα από έλλειψη πρωτεϊνών. Είναι πράγματι αλήθεια ότι οι Αζτέκοι δεν κατάφεραν να εξημερώσουν κανένα μεγάλο ζώο. Οι ζωικές τροφές σπάνιζαν σ’ αυτούς. Άλλοι πάλι επέμεναν πως ο κανιβαλισμός τους ήταν μια πράξη ευγνωμοσύνης και ανταπόδοσης προς τους αιμοδιψείς θεούς τους. Όπως και να ‘χει ο κανιβαλισμός τους ήταν υποπροϊόν του πολέμου, εφόσον τα θύματα ήταν σχεδόν πάντα αιχμάλωτοι.

Ο τελετουργικός κανιβαλισμός, σε όποια μορφή κι αν εμφανίστηκε, στηρίχτηκε στην αρχέγονη πεποίθηση ότι όποιος καταβρόχθιζε κάποιον άλλο, αποκτούσε αυτομάτως και τις ψυχικές του ιδιότητες. Δηλαδή ότι κάθε πλάσμα που σκοτωνόταν για να φαγωθεί κουβαλούσε μια μορφή «ζωικής ενέργειας» που δεν εξαφανιζόταν, αλλά μεταπηδούσε σε άλλες μορφές ζωής, ειδικά σ’ αυτόν που το έτρωγε. Οι Χιούρον ξερίζωναν κι έτρωγαν τις καρδιές των πιο γενναίων εχθρών τους για ν’ αποκτήσουν έτσι το θάρρος τους. Στη δυτική Αφρική τα παιδιά ενός επιδέξιου κυνηγού, τρώγοντας ένα τμήμα από το νεκρό του σώμα, πίστευαν ότι αποκτούσαν και τις ικανότητες του. Οι Κρακουικέτο του Αμαζονίου έπιναν στάχτη από τη μούμια του νεκρού αρχηγού τους, ανακατεμένη μ’ ένα ποτό, για να τους μεταδοθεί η σοφία του. Οι Ασμάτ  ρουφούσαν το μυαλό των θυμάτων τους για να ταυτιστούν μαζί τους.

Το 1995 η Filita Malishipa, μια ηλικιωμένη γυναίκα από το Solwezi της Ζάμπια, παρέδωσε τον εαυτό της στις αστυνομικές αρχές παραδεχόμενη ότι δολοφόνησε επτά από τα εννέα παιδιά της κι έφαγε τις σάρκα τους σε μια τελετή μαύρης μαγείας που κληρονόμησε από τη μητέρα της. Έκανε τις δολοφονίες με τη βοήθεια του άνδρα της, κάνοντας επίκλησης ενός δαίμονα που ονομάζεται Tuyobela. Η ίδια ισχυρίστηκε ότι απέκτησε τη δύναμη της ικανότητας να κάνει τους ανθρώπους νάνους! Στο μεταξύ επέδειξε τη μαγεία της στο δικαστήριο με μια αλοιφή χάρη στην οποία η Malishipa ταξίδεψε 700 χλμ. στην πρωτεύουσα Λουσάκα για να δει το ένα από τα δύο ζωντανά παιδιά της. Τελικά καταδικάστηκε μόλις σε έξι μήνες φυλάκιση για μαγεία, εφόσον ήταν πολύ δύσκολο να αποδειχτεί η κατηγορία της δολοφονίας....

Οι προλήψεις πάνω στις οποίες βασίστηκε ο τελετουργικός κανιβαλισμός, επιβιώνουν έμμεσα και στην εποχή μας: για να βλέπει κανείς καλύτερα θα πρέπει να φάει μάτια κουκουβάγιας, για ν’ αποκτήσει σεξουαλική ενεργητικότητα θα πρέπει να φάει γεννητικά όργανα χοίρου...

Θα μπορούσαν να γραφούν πολλά γύρω από τις αιτίες που οδηγούν στην εμφάνιση του «ψυχοκανιβαλιστικού συνδρόμου». Η τραυματική παιδική ηλικία, η εκδικητική μανία, το μίσος για το άλλο φύλο και η σεξουαλική καταπίεση φέρουν αναμφίβολα κάποιο μερίδιο ευθύνης. Ειδικότερα έχει επισημανθεί η σχέση ανάμεσα στη σεξουαλικότητα και στον κανιβαλισμό. Δεν είναι λίγα τα σεξουαλικά εγκλήματα που σχετίζονται με πράξεις κανιβαλισμού. Ο έρωτας περνάει αρκετά συχνά από το στομάχι. Μια σειρά από λέξεις, όπως «ηδονή», «όργιο» κ.ά. αφορούν το σεξ και το φαγητό ταυτόχρονα.

Μέσα σε κάθε άνθρωπο και ιδιαίτερα σε κάθε παιδί υπάρχει έντονος ο αρχέγονος φόβος μήπως φαγωθεί! Τα λαϊκά παραμύθια είναι γεμάτα με ιστορίες για δράκους, που τρέφονται με το κρέας μικρών παιδιών. Σε μερικές περιπτώσεις η παιδοφαγία αφορά και τους ίδιους του γονείς: ο θεός Κρόνος καταβρόχθισε τα νεογέννητα παιδιά του. Η απώθηση του κανιβαλισμού σχετίζεται με την επίδραση του «πολιτιστικού υποστρώματος» στην ψυχοσύνθεση του σύγχρονου ανθρώπου. Όσο πιο ισχυρή είναι αυτή η επίδραση, τόσο πιο αποτελεσματική είναι και η απώθηση. Ωστόσο όμως, ακόμη και σήμερα, η διαχωριστική γραμμή που εμποδίζει τον άνθρωπο να επιστρέψει στο επίπεδο του κανίβαλου είναι αρκετά λεπτή. Έτσι, ακόμη και η πιο πολιτισμένη κοινωνία, έχει το δικό της Χάνιμπαλ Λέκτερ, για τον οποίο ακόμη κι ένας απλός στατιστικολόγος είναι μια εξαιρετική πηγή πρωτεϊνών:..

Πηγή: www.e-telescope.gr/]e-telescope.gr[/url]

 

Τέλειωσαν οι αριθμοί των κινητών

Λόγω των πολλών συνδρομητών κινητής τηλεφωνίας, το Χονγκ Κονγκ ξέμεινε από αριθμούς κινητών τηλεφώνων

Από τους τόσους πολλούς συνδρομητές κινητής τηλεφωνίας στο Χονγκ Κονγκ,  δεν υπάρχουν πλέον διαθέσιμοι αριθμοί για τους κατόχους των κινητών τηλεφώνων. Η πόλη με τα 6,90 εκατομμύρια κατοίκους που διακατέχονται από τη μανία της υψηλής τεχνολογίας διαθέτει 9,92 εκατομμύρια ενεργά κινητά τηλέφωνα, δηλαδή 1,4 τηλέφωνο για κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί που ζει στην πρώην βρετανική αποικία. Η κατοχή κινητών τηλεφώνων στο Χονγκ Κονγκ είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο και ανέρχεται στο 143% ενώ οι κάτοχοι σταθερής τηλεφωνίας αντιστοιχούν στο 95% του πληθυσμού. Ωστόσο υπάρχουν διαθέσιμοι 99.999.999 αριθμοί συνδρομητών που έχουν δοθεί προς διάθεση στις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας.

Πολλοί από τους διαθέσιμους αριθμούς έχουν πωληθεί σε εταιρίες και θεωρούνται "τυχεροί αριθμοί" ενώ δεν υπάρχουν και δεν χρησιμοποιούνται αριθμοί που να αρχίζουν από 0 ή 1. Για τους λόγους αυτούς όπως γράφει η εφημερίδα South China Morning Post, η πόλη έχει στη διάθεση της μόλις επτά χρόνια για να εφαρμόσει τους εννέα ψηφιακούς αριθμούς αντί των οκτώ που έχουν σήμερα οι συνδρομητές κινητής τηλεφωνίας. Για να αποφύγουν την αλλαγή των αριθμών που θα προκαλέσει πολλά προβλήματα οι τηλεφωνικές εταιρίες ίσως να χρειασθεί να χρεώνουν κάθε αριθμό που θα διαθέτουν έτσι ώστε να σταματήσει η κατοχή αριθμών που πιθανόν δεν χρησιμοποιούνται.

 

Το μεγάλο θανατικό πριν 250 εκατ. χρόνια

Πριν 250 εκατομμύρια χρόνια, στην Πέρμια περίοδο της γεωλογικής ιστορίας της Γης, πολύ πριν έρθουν οι δεινόσαυροι πάνω στη γη, η ξηρά και οι ωκεανοί έσφυζαν από ζωή. Ήταν μια χρυσή εποχή για τη βιοποικιλότητα λίγο πριν έρθει η μεγάλη καταστροφή, η μεγαλύτερη μαζική εξαφάνιση όλων των εποχών.  Μέσα σε μερικές χιλιάδες χρόνια το 95% των μορφών της ζωής στον πλανήτη εξαφανίστηκε. Αλλά ποιά φυσική καταστροφή θα μπορούσε να εξαφανίσει τη ζωή σε μια τέτοια τεράστια κλίμακα;http://[URL unfurl="true"]www.physics4u.gr/news/images2/pangea_strip.jpg[/img[/URL]]

Μόνο όμως τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να βρίσκουν στοιχεία οι επιστήμονες για το μεγάλο θανατικό της Πέρμιας περιόδου, από τους βράχους στην Ανταρκτική, τη Σιβηρία και τη Γροιλανδία.
Οι ειδικοί λοιπόν από τα στοιχεία που έχουν βρει λένε ότι η εξαφάνιση των δεινοσαύρων, πριν 65 εκατομμύρια χρόνια (στο όριο της Κρητιδικής (Κ) - Τριτογενής (Τ) περιόδου ή K/T), δεν ήταν τίποτα μπροστά στη μαζική εξάλειψη των ειδών της Πέρμιας περιόδου. Το γεγονός που σημάδεψε την περίοδο K/T σκότωσε το 60% της ζωής πάνω στη Γη, ενώ στην Πέρμιαν το 95%.
Γεωλογικά στοιχεία για να εξηγήσουν την καταστροφή είναι δύσκολο να βρεθούν, απλά επειδή οι βράχοι είναι τόσο παλαιοί που έχουν υποστεί πολλές διαβρώσεις, χάνοντας έτσι όλα τα αποδεικτικά στοιχεία εκείνης της περιόδου. Φαίνεται δε λογικό ότι τότε κάποια καταστροφική περιβαλλοντική αλλαγή πρέπει να άφησε αβοήθητη τη ζωή σε όλη τη Γη.

[b]Η Πέρμια περίοδος[/b]
Η ζωή άκμασε κατά τη διάρκεια της Λιθανθρακοφόρου και της Πέρμιας περιόδου. Τα Εχινόδερμα, οι αμμωνίτες, τα κοράλλια και τα ψάρια διαφοροποιήθηκαν και άκμασαν στις θάλασσες, ενώ τα αμφίβια και τα ερπετά συνέχισαν την εισβολή τους στο έδαφος.
Αλλά μετά από 100 εκατομμύρια έτη σχετικής σταθερότητας, στο τέλος της Πέρμιαν περιόδου (πριν 245 εκατομμύρια έτη) η Γη γνώρισε το μεγαλύτερο γεγονός μαζικής εξαφάνισης. Μακριά πιο καταστρεπτικό από τη διασημότερη κρητιδική εξαφάνιση, όταν εξαφανίστηκαν τελείως οι δεινόσαυροι.
Έχει υπολογιστεί ότι το 95% όλων των θαλασσίων ειδών χάθηκαν, ενώ στο έδαφος περισσότερο από τα τρία τέταρτα όλων των σπονδυλωτών οικογενειών εξαφανίστηκαν. Δέντρα, φυτά, σαύρες, πρωτο-θηλαστικά, έντομα, ψάρια, μαλάκια, και μικρόβια --  σχεδόν όλα εξαφανίστηκαν. Κατά προσέγγιση τα 9 στα 10 θαλάσσια είδη και τα 7 από τα 10 χερσαία είδη εξαφανίστηκαν. Η ζωή στον πλανήτη μας σχεδόν ήταν τελειωμένη.
Πολλές αιτίες έχουν προταθεί για αυτές τις εξαλείψεις της Πέρμιας περιόδου, συμπεριλαμβανομένων και των διακυμάνσεων του επιπέδου της θάλασσας, μιας αλλαγής στην αλατότητα του ωκεανού, και της ηφαιστειακής δραστηριότητας. Ο σημαντικότερος παράγοντας φαίνεται, για άλλη μια φορά, να είναι η κλιματική αλλαγή που επεκράτησε μετά το θανατηφόρο γεγονός.

[b]Σύγκρουση με αστεροειδή[/b]
Μια επιστημονική ομάδα με επικεφαλής την Becker, που είχε χρηματοδοτηθεί από τη NASA, πίστευε ότι η αιτία για την πιο μαζική εξαφάνιση όλων των εποχών ήταν η πτώση ενός αστεροειδή, διαμέτρου 6 έως 12 χλμ -- με άλλα λόγια, περίπου, σαν το όρος Everest. Η ομάδα αυτή έψαξε σε περιοχές στην Ουγγαρία, την Ιαπωνία και την Κίνα, όπου υπάρχουν ακόμα βράχοι ηλικίας 250 εκατομμυρίων ετών και εκεί βρήκαν αποκαλυπτικά σημάδια μιας σύγκρουσης μεταξύ του πλανήτη μας και του αστεροειδή.
Αυτή η ομάδα υπολόγισε ότι η "διάρκειά" αυτού του γεγονότος, ήταν μεταξύ, 8.000 και 100.000 ετών. Που ισοδυναμεί με ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα μπροστά στις γεωλογικές περιόδους.
Η εξαφάνιση λοιπόν ήταν εξαιρετικά απότομη, λένε οι επιστήμονες. Και επειδή η ζωή εξαφανίστηκε πολύ γρήγορα στην κλίμακα του γεωλογικού χρόνου, κάτι καταστροφικό πρέπει να συνέβη.
buckyballΒαθιά μέσα στους βράχους της περιόδου Πέρμιας - Τριασσικής, η επιστημονική ομάδα βρήκε τα γνωστά φουλλερένια ή buckyballs, με ίχνη αερίου ηλίου και αργού που παγιδεύτηκε εκεί μέσα. Τα φουλλερένια συγκράτησαν έναν ασυνήθιστο αριθμό ατόμων 3He και 36Ar  -- ισότοπα που είναι πιο κοινά στο διάστημα απ' ό,τι στη Γη. Και πρέπει κάτι σαν ένας κομήτης ή αστεροειδής, να έχει φέρει αυτά τα φουλλερένια στον πλανήτη μας.
Η ομάδα είχε βρει προηγουμένως τέτοια buckyballs που περικλείουν αέρια, σε στρώματα βράχου που συνδέθηκαν με δύο γνωστά γεγονότα αυτής της μαζικής εξαφάνισης:  Το γεγονός που συνέβη πριν 65 εκατομμύρια έτη, στην Κρητιδική-Τριτογενή περίοδο και ένα κρατήρα από ένα συμβάν πριν 1.8 δισεκατομμύρια έτη στο Οντάριο του Καναδά. Βρήκαν επίσης φουλλερένια που περιέχουν παρόμοια αέρια σε μερικούς μετεωρίτες. Συνολικά, αυτές οι ενδείξεις δίνουν αναγκαστικά επιχειρήματα ότι ένας διαστημικός βράχος χτύπησε τη Γη κατά την διάρκεια του μεγάλου θανατικού.
Πολλοί όμως παλαιοντολόγοι είναι δύσπιστοι από τη θεωρία ότι ένας αστεροειδής προκάλεσε αυτή την εξάλειψη. Οι πρώτες μελέτες του απολιθωμένου αρχείου έδειξαν ότι το θανατικό συνέβη βαθμιαία κατά τη διάρκεια εκατομμυρίων ετών -- και δεν έγινε ξαφνικά όπως ένα άμεσο γεγονός πχ η πτώση ενός μετεωρίτη.

[b]Η πιο μεγάλη ηφαιστειακή έκρηξη[/b]
Στις αρχές της δεκαετίας του '90 ξεκίνησε το κυνήγι για στοιχεία της Πέρμιας περιόδου σε μια περιοχή της Σιβηρίας γνωστής ως Παγίδες. Σήμερα το τοπίο αυτό έχει ένα άγριο πολικό ψύχος, αλλά πριν 250 εκατομμύρια έτη, πάνω από 200.000 km² αυτής της περιοχής ήταν καλυμμένη από έναν καυτό χείμαρρο λάβας. Οι σιβηρικές Παγίδες ήταν πλημμυρισμένες από βασάλτη, το μεγαλύτερο ηφαιστειακό φαινόμενο πάνω στη Γη. Αντί όμως να υπάρχουν μονωμένα ηφαίστεια που ανάβλυζαν προς τα έξω λάβα, όλος ο φλοιός της Γης διασπάστηκε και απελευθερώθηκαν μεγάλες ποσότητες λάβας. Αυτή η σιβηρική έκρηξη κράτησε εκατομμύρια χρόνια. Θα μπορούσε άραγε αυτή η ηφαιστειακή δραστηριότητα σε ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα να αλλάξει αρκετά το κλίμα ώστε να σκοτώσει το 95% της ζωής πάνω στη Γη;
Για να απαντήσει ο Vincent Courtillon στην ερώτηση αυτή χρησιμοποίησε μια πολύ μικρότερη έκρηξη βασάλτη, που έγινε στην Ισλανδία το 1783, ως βάση για μερικούς υπολογισμούς. Το 18ο αιώνα, ο Benjamin Franklin περιέγραψε το 1784 (δηλαδή ένα χρόνο μετά την έκρηξη) ως τη χρονιά χωρίς καλοκαίρι. Η τέφρα από την έκρηξη εκείνη μαύρισε τον ουρανό και οι σοδειές καταστράφηκαν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ο Courtillon συμπέρανε λοιπόν τον κλιματολογικό αντίκτυπο που είχε η σιβηρική έκρηξη, από τα αρχεία του ισλανδικού ηφαιστειακού γεγονότος. Έτσι, έβγαλε το συμπέρασμα ότι μετά από την ηφαιστειακή σιβηρική έκρηξη κράτησε για δεκαετίες ένας "πυρηνικός χειμώνας", που ακολούθησε μετά τη γρήγορη παγκόσμια θέρμανση, λόγω του αυξανόμενου επιπέδου των αερίων του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα.
Ο Vincent πιστεύει ότι η ψύξη που ακολούθησε την παγκόσμια θέρμανση θα μπορούσε να προκαλέσει την Πέρμια εξάλειψη, αλλά άλλοι επιστήμονες διαφωνούν. Ο Peter Ward  πήγε στη Σιβηρία για να υπολογίσει το ποσό του διοξειδίου του άνθρακα - και την παγκόσμια θέρμανση - που υπήρχε μετά την έκρηξη. Έτσι, βρήκε ότι και με το χειρότερο σενάριο η άνοδος της θερμοκρασίας θα ήταν μόνο 5°C, αρκετή για να σκοτώσει πολλά είδη αλλά όχι και να εξαφανίσει το 95% των ειδών.
Εάν όμως οι σιβηρικές εκρήξεις των ηφαιστείων δεν ήταν αρκετά θανάσιμες, τι άλλο θα μπορούσε να είναι τόσο θανατηφόρο;
Για να προσπαθήσει να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση, ο Michael Rampino προσπάθησε να βρει πόσο χρόνο κράτησε η αιτία της μαζικής εξαφάνισης. Μελέτησε λοιπόν τους ρυθμούς ιζηματογένεσης των βράχων στις Άλπεις και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο δολοφόνος της Πέρμιας περιόδου είχε καταδιώξει τον πλανήτη ακριβώς 8.000-10.000 χρόνια, πολύ λιγότερο απ' ό,τι νόμιζαν αρχικά. Η σκέψη του τότε στράφηκε σε άλλες αιτίες μεγάλων καταστροφών - στα γεωλογικά χρονοδιαγράμματα - που κράτησαν πολύ λίγο. Θέλησε λοιπόν να διερευνήσει την πιθανότητα μιας πτώσης μετεωριτών.

[b]συνεζίζεται...[/b]

 

η συνέχεια...

Το κυνήγι για στοιχεία μετεωριτών
Σε μια τέτοια πτώση αποδίδεται μια άλλα γνωστή εξαφάνιση, η Κρητιδική (Κ) - Τριτογενής (Τ) K/T, στην οποία ήρθε το τέλος των δεινοσαύρων. Εκείνος ο μετεωρίτης είχε διάμετρο 10 km και σχημάτισε έναν κρατήρα στον σημερινό κόλπο του Μεξικού. Η σκόνη που δημιουργήθηκε από αυτήν τη σύγκρουση και σκέπασε τη Γη, προκάλεσε την πτώση της παγκόσμιας θερμοκρασίας μέσα σε μια νύχτα. Πόσο λοιπόν μεγάλος θα ήταν ένας μετεωρίτης που θα έπεφτε στη Γη στην Πέρμια περίοδοι; Ο Rampino προτείνει ότι θα έπρεπε να ήταν μόνο κατά 50% μεγαλύτερος για να προκαλέσει μια μεγάλη περιβαλλοντική αλλαγή. Υπάρχει όμως ένα τεράστιο λάθος σε αυτό το επιχείρημα: Πού είναι ο κρατήρας εκείνος;
Ο Adrian Jones έφτιαξε ένα υπολογιστικό μοντέλο για να βρει τα αποτελέσματα της πτώσης στον γήινο γεωλογικό φλοιό. Πιστεύει όμως ότι ψάχνουμε για τον κρατήρα της πτώσης του μετεωρίτη με λάθος τρόπο. Είναι γεγονός ότι μετά από μια σύγκρουση, ο φλοιός αναπηδά για να σχηματίσει έναν μεγάλο ρηχό κρατήρα. Εάν ο μετεωρίτης ήταν πράγματι τεράστιος τότε εμφανίζεται μια πρόσθετη διαδικασία. Η συνδυασμένη θερμότητα της σύγκρουσης και της αναπήδησης του φλοιού είναι αρκετή για να λειώσει τον φλοιό. Η λάβα πλημμυρίζει την περιοχή και ο κρατήρας εξαφανίζεται κάτω από το νέο φλοιό. Εάν είναι σωστή αυτή η άποψη, ο κρατήρας του μετεωρίτη της Πέρμιας περιόδου, δεν μπορεί να βρεθεί επειδή δεν υπάρχει.
Όλα αυτά συνηγορούν στην θεωρία της πτώσης μετεωρίτη. Οι αντίπαλοι της, εν τούτοις, επισημαίνουν ότι οι μετεωρίτες αφήνουν διάφορα ίχνη στο πέρασμα τους - κομμάτια μεταλλευμάτων που έχουν προέλθει από το διάστημα. Ο Greg Rettaleck στα μέσα της δεκαετίας του '90 εξέτασε τις βάσεις των βράχων της Πέρμιας περιόδου στην ανταρκτική. Μερικοί από τους κόκκους του χαλαζία θύμιζαν σαν να είχαν σπάσει με μια πολύ ενεργητική διαδικασία - ήταν λοιπόν από ένα μετεωρίτη;
Αν και αυτά τα στοιχεία συνηγορούσαν για ένα κτύπημα κάποιου είδους, υπήρξαν και αναπάντητες ερωτήσεις. Ο μετεωρίτης της περιόδου K/T άφησε ένα ίχνος ιριδίου - χαρακτηριστικό των διαστημικών υλικών - σε όλο τον κόσμο. Αλλά, δεν υπάρχουν στοιχεία της Πέρμιας πτώσης που να δείχνουν τέτοιο ίχνος.
Ο Paul Wignall, ένας βρετανός γεωλόγος, αμφιβάλλει ότι ένας μετεωρίτης προκάλεσε τη μαζική εξάλειψη πριν 250 εκατομμύρια έτη. Προς το τέλος της δεκαετίας του '90 είχε ένα ισχυρό προαίσθημα που πρέπει να ψάξει για να αποδειχθούν σωστές οι σκέψεις του: στη Γροιλανδία.
Υπάρχουν πολύ λίγοι βράχοι 250 εκατομμυρίων ετών που έχουν μείνει πάνω στη γη. Οι περισσότεροι βράχοι έχουν ανακυκλωθεί από την τεκτονική δραστηριότητα του πλανήτη μας. Και οι λιγοστοί βράχοι της Πέρμιας περιόδου είναι δύσκολο να βρεθούν, επειδή είναι συνήθως σε πολύ λεπτά στρώματα, όμως ο Paul Wignall βρήκε βράχους πάχους αρκετών μέτρων. Ήταν κάτι περισσότερο από νέα αποδεικτικά στοιχεία. Ήταν το καλύτερο που έλπιζε να βρει.

Αφθονία άνθρακα-12
Ο βράχος της Γροιλανδίας μας αποκάλυψε μια πολύ διαφορετική ιστορία από αυτήν που είχε βρει στις Άλπεις ο Michael Rampino. Αντί για ένα γρήγορο καταστροφικό γεγονός, διάρκειας κάτω από 10.000 χρόνια, τα στρώματα της εξάλειψης που εξέτασε ο Paul Wignall είχαν διάρκεια 80.000 χρόνια και παρουσίασαν τρεις διακριτές φάσεις στα φυτικά και στα ζωικά απολιθώματα που περιείχαν. Η μαζική εξαφάνιση εμφανίστηκε να σκοτώνει χερσαίους και θαλάσσιους οργανισμούς επιλεκτικά σε διαφορετικές εποχές. Μια τέτοια μακροχρόνια διαδικασία έρχεται σε αντίθεση με την καταστροφική θεωρία των μετεωριτών, αλλά ο Paul Wignall δεν μπορούσε να εξηγήσει τι έφταιγε που εξαφανίστηκε σχεδόν όλη η ζωή πάνω στη Γη. Η καλύτερη ένδειξή που είχε ήταν η ισορροπία ισοτόπων του άνθρακα στο βράχο, ο οποίος παρουσίαζε μια αύξηση σε άνθρακα-12 στον χρόνο. Η τυπική εξήγηση για την βλάστηση που καταστράφηκε  - δεν θα μπορούσε να έχει προκαλέσει μια τέτοια χαρακτηριστική επίδραση. Ο Wignall ήταν περίεργος να μάθει τι μπορούσε αυτό να σημαίνει.
Μια απάντηση για το θέμα αυτό προήλθε από το γεωλόγο Gerry Dickens, ο οποίος ήξερε ακριβώς πώς να πάρει γρήγορα μεγάλα ποσά άνθρακα-12, χάρις στην εργασία του με τις επιχειρήσεις παράκτιων διατρήσεων στις ΗΠΑ. Είχε ξοδέψει χρόνο βοηθώντας αυτές να προσπαθήσουν να αντλήσουν τα αποθέματα του παγωμένου ένυδρου μεθανίου από το βυθό του κόλπου του Μεξικού. Ήξερε λοιπόν ότι το στερεό ένυδρο μεθάνιο βρίσκεται γύρω από πολλές ακτές στον κόσμο. Ο Dickens αναρωτήθηκε πόσο μεγάλη ήταν απαραίτητη μια άνοδος στη θερμοκρασία της θάλασσας για να αναγκάσει τη στερεά χημική ουσία να εξαερωθεί και να ανέλθει στην ατμόσφαιρα. Τα πειράματα του έδειχναν ότι μια άνοδος της θερμοκρασίας κατά 5°C ήταν ικανοποιητική. Και ήταν περίεργος να δει πόσο αέριο προερχόταν από κομμάτια του στερεού ένυδρου μεθανίου, που ήταν μέσα στο νερό.
Όταν ο Paul Wignall έμαθε για τα συμπεράσματα του Dickens, χρησιμοποίησε στοιχεία του για τον άνθρακα-12,  για να υπολογίσει την ποσότητα του ένυδρου μεθανίου θα έπρεπε να απελευθερωθεί για να έχει επιπτώσεις στην ισορροπία των ισοτόπων. Το μεθάνιο είναι ένα από τα πιο ισχυρά αέρια του θερμοκηπίου και συμπέρανε ότι η απελευθέρωση του παγωμένου ένυδρου μεθανίου θα είχε προκαλέσει μια άνοδο της θερμοκρασίας κατά 4-5°C. Δεν ήταν όμως αρκετή για να σκοτώσει το 95% της ζωής στη Γη, αλλά συνειδητοποίησε ότι ήταν ένα σύνθετο φαινόμενο. Μια άνοδος περίπου κατά 5°C πρέπει ήδη να είχε εμφανιστεί για να αναγκάσει το παγωμένο μεθάνιο να εξατμιστεί στην ατμόσφαιρα. Η συνδυασμένη άνοδος της θερμοκρασίας δίνει 10°C, που γενικά είναι αποδεκτή ως ικανή να προκαλέσει αληθινά τη μαζική εξάλειψη των ειδών.
Έτσι φαίνεται πιθανόν να έγιναν δύο φονικά γεγονότα στην Πέρμια περίοδο. Πριν 250 εκατομμύρια χρόνια 1.5 εκατομμύρια κυβικά χιλιόμετρα λάβας χύθηκαν από μια τρομερή σχισμή στον φλοιό της Γης στις Σιβηρικές Παγίδες. Από την έκρηξη κάηκαν απέραντες εκτάσεις εδάφους, ενώ η ατμόσφαιρα καλύφθηκε με σκόνη και γέμισε αέρια του θερμοκηπίου, που άλλαξαν το κλίμα.  Πρώτα έγινε ένας πυρηνικός χειμώνας, με έντονη π-αγωνιά (που προκλήθηκε από τη σκόνη που ελευθερώθηκε στην ατμόσφαιρα και κάλυψε τον ήλιο), και ακολούθως οδήγησε στην παγκόσμια θέρμανση του πλανήτη, λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου - από τα αέρια του θερμοκηπίου που ελευθερώθηκαν με τις εκρήξεις). Για ένα διάστημα πάνω από 40.000 χρόνια, μερικά χερσαία ζώα εξαφανίστηκαν βαθμιαία, ενώ η ζωή στις θάλασσες ζούσε σχετικά ήρεμα, καθώς η θερμοκρασία του νερού αυξήθηκε ήπια. Όμως αργότερα οι θάλασσες ελευθέρωσαν το παγωμένο μεθάνιό τους. Σε μόλις 5.000 χρόνια, έγινε μια τεράστια απώλεια θαλάσσιων ειδών από τους ωκεανούς. Σε μια τρίτη και τελική φάση της μαζικής εξάλειψης, ο 'δολοφόνος' της Πέρμιας εποχής επέστρεψε για να κυνηγήσει τα χερσαία είδη για άλλα 35.000 χρόνια. Μέχρι το τέλος εκείνης της διαδικασίας, το 95% των γήινων ειδών είχε εκλείψει.

Πηγές: NASA, BBC

 

Zombies: Μύθος ή αλήθεια;

Όλα άρχισαν το 1968 με την, θρυλική πια, ταινία «Night  of  the  living  dead»  («Η νύχτα των ζωντανών νεκρών»). Ήταν η πρώτη γνωριμία των ανθρώπων με το φαινόμενο των  Zombies  (Ζόμπι). Την φοβερή περιέργεια που νιώθουμε οι περισσότεροι από μας για το άγνωστο και ασυνήθιστο, εκμεταλλεύτηκε το  Hollywood για να προσελκύσει πλήθος κόσμου στις αίθουσες των κινηματογράφων. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν νέες ταινίες που έχουν ως θέμα τα  Zombies («Dawn  of  the  dead», «Resident  evil 2») και έκαναν χιλιάδες πωλήσεις εισιτηρίων σε όλο τον κόσμο.

Υπάρχουν όμως στην πραγματικότητα Zombies; Και αν ναι που βρίσκονται; Πώς «δημιουργούνται»; Σε αυτές και άλλες ερωτήσεις έρχεται να απαντήσει η έρευνα του εθνοβοτανολόγου Wade Davis, ο οποίος ταξιδεύοντας σε διάφορα μέρη του κόσμου ήρθε αντιμέτωπος με ένα πολύ παράξενο φαινόμενο στην Αϊτή.
http://[URL unfurl="true"]www.e-telescope.gr/images/support/06/041203/zombies01.jpg[/img[/URL]]
Η Αϊτή είναι μία χώρα στον Ατλαντικό ωκεανό (Το Δυτικό μέρος ενός νησιού, για την ακρίβεια, κοντά στο τρίγωνο των Βερμούδων), της οποίας οι κάτοικοι ζουν πολύ φτωχικά. Αν και η κύρια θρησκεία τους είναι η Ρωμαιοκαθολική, περίπου το 80% των ρωμαιοκαθολικών συμμετέχει σε τελετουργίες voodoo (βουντού). Μάλιστα υπάρχουν ορισμένοι ιερείς που αποκαλούνται Voodoo Priests (Ιερείς βουντού).

Το 1980, εμφανίστηκε ένας άνθρωπος στην Αϊτή ονόματι «Clairvius Narcisse» (ο οποίος είχε πεθάνει πριν από 18 χρόνια!), και αφού βρήκε την αδερφή του, της εξήγησε ότι τον είχε κάνει zombie ένας μάγος voodoo και τον είχε για σκλάβο στις καλλιέργειές του με ζαχαροκάλαμα, στα βόρεια της χώρας. Το γεγονός αυτό προσέλκυσε το ενδιαφέρον αρκετών επιστημόνων οι οποίοι προσπάθησαν να βρουν κάποια λογική εξήγηση. Αρκετά χρόνια πριν, συγκεκριμένα στις 24 Οκτωβρίου του 1936, παρουσιάστηκε μία γυναίκα στο χωριό Ennery, σε τραγική κατάσταση. Κουρελιασμένη, το δέρμα της χλωμό και τα μάτια της δεν μπορούσαν να αντέξουν το φως του ήλιου. Αφού επικράτησε μία γενική αναστάτωση τελικά μία οικογένεια θεώρησε ότι η γυναίκα είναι ένα μέλος της που είχε πεθάνει πριν από χρόνια. Η γυναίκα δεν μπορούσε να μιλήσει και ούτε μπορούσε να θυμηθεί τίποτα για τον εαυτό της.

Ο Wade Davis, μετά από έρευνα, ανακάλυψε μία μυστική σκόνη που χρησιμοποιούν οι ιερείς βουντού για να “δημιουργήσουν” τα zombies. Πήγε μαζί με έναν ιερέα ο οποίος του έδειξε τα συστατικά της σκόνης (ένα από τα οποία είναι το χώμα πάνω από τάφους νηπίων) και τον τρόπο με τον οποίο τα αναμειγνύουν. Μετά από καιρό ανακάλυψε ότι η βασική ουσία της σκόνης που ευθύνεται για την δημιουργία των zombie είναι το tetrodotoxin το οποίο είναι δηλητήριο ενός ψαριού που λέγεται blowfish.

Diodon hystrix (blowfish ή porcupinefish)
[img]http://[URL unfurl="true"]www.e-telescope.gr/images/support/06/041203/zombies03.jpg[/img[/URL]]
Το ψάρι αυτό (blowfish ή puffer ή fugu) χρησιμοποιείται ως έδεσμα από τους μεγάλους σεφ της Ιαπωνίας, οι οποίοι φροντίζουν να μην αφαιρέσουν όλο το δηλητήριο, για να προκαλεί ευφορία σε όσους το δοκιμάζουν. Ορισμένες φορές όμως τα πράγματα δεν λειτουργούν και τόσο σωστά, με αποτέλεσμα 100 άνθρωποι να χάνουν την ζωή τους κάθε χρόνο από την κατανάλωση του fugu. Τα συμπτώματα ωστόσο που παρατηρούνται είναι παρόμοια με αυτά στην διαδικασία της δημιουργίας ενός zombie στην Αϊτή.

Όπως εξήγησε ο Davis αργότερα από τις μελέτες του, αυτή η σκόνη, κάνει τον άνθρωπο να δείχνει νεκρός ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Περιορίζει σε τέτοιο βαθμό τους χτύπους της καρδιάς και την αναπνοή που είναι δύσκολο να ανιχνευθούν. Αυτή η σκόνη προκαλεί επίσης νευρολογικές διαταραχές και επηρεάζει το αριστερό μέρος του εγκεφάλου, το οποίο ελέγχει την ομιλία, την μνήμη, και την δυνατότητα της κίνησης. Έτσι ο άνθρωπος καταλήγει να βρίσκεται θαμμένος ενώ ακόμα είναι ζωντανός! Ο Ιερέας τον ξεθάβει μυστικά και τον χρησιμοποιεί σαν σκλάβο στις καλλιέργειες. Ο άνθρωπος θα παραμείνει zombie, μέχρι να φάει αλάτι ή κρέας (με αυτές τις τροφές θα ενεργοποιηθεί πάλι ένα μέρος του εγκεφάλου που έχει αδρανήσει) όποτε και θα τον σκοτώσουν για να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια.

Υπάρχει ένας νόμος στην Αϊτή που λέει ότι:
Article 249. It shall also be qualified as attempted murder the employment which may be made against any person of substances which, without causing actual death, produce a lethargic coma more or less prolonged. If, after the person had been buried, the act shall be considered murder no matter what result follows.
Μετάφραση:
Άρθρο 249. Θα θεωρηθεί ως δολοφονία η πράξη εναντίον οποιουδήποτε προσώπου με συστατικά που χωρίς να προκαλούν θάνατο, δημιουργούν ληθαργικό κόμμα λίγο ή πολύ παρατεταμένο. Αφού ο άνθρωπος θαφτεί, η πράξη θα θεωρηθεί δολοφονία, ασχέτως με το αποτέλεσμα

Στην Αϊτή, τα zombie είναι ένα φαινόμενο συνηθισμένο και γενικά αποδεκτό. Κανείς όμως δεν μιλάει γι’ αυτό.
[img]http://[URL unfurl="true"]www.e-telescope.gr/images/support/06/041203/zombies02.jpg[/img[/URL]]
Προς μεγάλη ανακούφιση των περισσότερων από εμάς, τα zombies δεν είναι όπως τα βλέπουμε στις ταινίες. Δεν είναι ούτε ζωντανοί νεκροί ούτε «διψούν» για αίμα… Είναι κανονικοί άνθρωποι σαν εμάς που έπεσαν θύματα εκμετάλλευσης με αυτό τον παράδοξο και ασυνήθιστο τρόπο.

Πηγή: [url=http://[URL unfurl="true"]www.e-telescope.gr/]e-telescope.gr[/url[/URL]]

 

Υποθαλάσσιες πυραμίδες στην Ιαπωνία

Σύμφωνα με κάποιους ερευνητές, στα ανοιχτά της Okinawa  και σε βάθος 20-30m  κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας έχουν εντοπισθεί πυραμιδοειδείς κατασκευές κατασκευασμένες περίπου το 8.000 πχ.

Έντονη διαμάχη και συζήτηση έχει ξεσπάσει μεταξύ επαγγελματιών και ερασιτεχνών αρχαιολόγων  και γεωλόγων για την προέλευση των εντυπωσιακών υποθαλάσσιων κτισμάτων που έχουν ανακαλυφθεί στην περιοχή της Okinawa. Για πολλούς πρόκειται για γεωλογικούς σχηματισμούς αξιοθαύμαστης συμμετρίας, ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για ανθρώπινες κατασκευές και μάλιστα μεγάλης κλίμακας.

Ο κύκλος των ανακαλύψεων ξεκίνησε το 1995 όταν δύτες εντόπισαν περίεργους σχηματισμούς. Πιο επισταμένες έρευνες χαρτογράφησαν και φωτογράφησαν ένα υποθαλάσσιο σχηματισμό μήκους περίπου 120m και πλάτους 60m που θυμίζει αρκετά τις βαθμιδωτές πυραμίδες της Κεντρικής Αμερικής. Παράλληλα έχουν εντοπισθεί και αρκετοί μικρότεροι σχηματισμοί γύρω ή κοντά στην κεντρική πλατφόρμα, που δίνουν την εικόνα μιας οργανωμένης οικοδομικής ανάπτυξης. Αρκετοί Ιάπωνες επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η κατασκευή των κτισμάτων χρονολογείται μεταξύ 5.000 και 12.000 πχ, γεγονός που έρχεται να αντικρούσει τις υφιστάμενες απόψεις για την πολιτισμική ανάπτυξη της περιοχής.

 

Η ιστορία της φωτογραφίας

Υπάρχουν φωτογραφίες που είναι πραγματικά έργα τέχνης, άλλες που είναι ιστορικές μαρτυρίες, φωτογραφίες που έκαναν ανθρώπους να κλάψουν, ή να γελάσουν μέχρι δακρύων και φωτογραφίες που έριξαν κυβερνήσεις. Πέρα από κάθε αμφιβολία η αποτύπωση της εικόνας αποτελεί μια από τις σημαντικότερες κατακτήσεις του ανθρώπινου πολιτισμού και μια από τις λίγες περιπτώσεις που μια καθαρά τεχνολογική και επιστημονική εξέλιξη, γέννησε μια νέα μορφή τέχνης.

Η καταγραφή που ακολουθεί παρουσιάζει τους σημαντικότερους σταθμούς στην ιστορία της φωτογραφίας, από τα αρχαιοελληνικά χρόνια μέχρι σήμερα.

4ος π.Χ. αιώνας: (γύρω στο 350). Ο Αριστοτέλης περιγράφει τον τρόπο που λειτουργεί η απλούστερη φωτογραφική μηχανή, η γνωστή ως camera obscura.

1000. μ.Χ.: Ο Άραβας σοφός Αλχαζέν, μεταφράζει την περιγραφή της μηχανής του Αριστοτέλη στη γλώσσα του.

1490: Η camera obscura ήταν η πρώτη μεταφερόμενη φωτογραφική κατασκευή. Δεν μπορούμε να την πούμε ακριβώς φωτογραφική μηχανή, γιατί δεν διέθετε φιλμ και φακό. Ο Λεονάρντο ντα Βίντσι, γνώριζε και πιθανότατα χρησιμοποιούσε τις δυνατότητες αυτής της κατασκευής.

1530: Ντανιέλ Μπαρμπάρο. Τοποθέτησε πρώτος φακό σε camera obscura για να έχει καλύτερα αποτελέσματα.

1550: Ο Τζιρόλαμο Καρντάνο τοποθέτησε στο φακό και μηχανισμό διαφραγμάτων για να πετυχαίνει μεγαλύτερη ευκρίνεια.

1558: Ο Τζιοβάνι Μπατίστα Ντέλα Πόρτα σχεδιάζει και δίνει πλήρη περιγραφή της camera obscura στο βιβλίο του που ασχολείται με τη φύση.

1604: Ο Ιταλός, φυσικός, Άγγελος Σάλα, παρατήρησε ότι κάποιες ενώσεις του αργύρου, άλλαζαν χρώμα στο φως του ήλιου, μαύριζαν. Δεν μπόρεσε όμως να βρει κάποιο τρόπο για να διατηρήσει αυτήν την αλλαγή.

1600-1620: Η πρώτη φορητή μηχανή σε λογικές διαστάσεις, ώστε να τη μεταφέρουν δύο άτομα, camera obscura, πρόγονος της σημερινής φωτογραφικής μηχανής, φαίνεται ότι εμφανίστηκε γύρω στο διάστημα αυτό. Τη χρησιμοποιούσε ο αυστριακής καταγωγής αστρονόμος Γιόχαν Κέπλερ. Με αυτή σκιτσάριζε σε μεγάλο μέγεθος χαρτιού τοπία με μεγάλη ακρίβεια. Στην κυριολεξία έστηνε μια σκηνή σε ένα χώρο, κλείνονταν μέσα και σχεδίαζε με το λίγο φως που περνούσε μέσα από το υποτυπώδες οπτικό σύστημα, αυτό που σήμερα αρκεί ένα κλικ για να το πετύχουμε.

1676: Έχουμε την πρώτη μηχανή με μεταβλητή εστιακή απόσταση και καθρέπτη αναστροφής της εικόνας, πατέντα του Γιόχαν Στουρμ, Γερμανού μαθηματικού. Μετά τα πράγματα δείχνουν ότι φωτομηχανικά λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν ακόμη, χρειάζεται και η χημεία. Μέχρι την εμφάνιση της δαγεροτυπίας οι μηχανές αυτές χρησιμοποιούσαν απλό χαρτί, πάνω στο οποίο σκιτσάριζαν το είδωλο. Πολλοί ζωγράφοι βρήκαν την κατασκευή αυτή πολύτιμη στο να σχεδιάζουν με ακρίβεια εικόνες με προοπτική και τοπία. Είναι απορίας άξιο, γιατί αργότερα μερικοί από αυτούς δεν δέχονταν τη φωτογραφία σαν μορφή τέχνης.

1725: Ένας ακόμη ερευνητής, ο Γερμανός Ιωάννης Σουλτζ, κατάφερε να πάρει μια εφήμερη φωτογραφία χρησιμοποιώντας άλατα αργύρου, που άφηνε να εκτεθούν στο φως του ήλιου.

1800: Ο Σερ Γουίλιαμ Χέρσελ ανακαλύπτει την υπέρυθρη ακτινοβολία. Σήμερα έχουμε και το υπέρυθρο φιλμ που δίνει φωτογραφίες με βάση τον υπέρυθρο φωτισμό, γι' αυτό και τα αποτελέσματα είναι διαφορετικά από αυτό που βλέπει το μάτι, προκαλώντας έκπληξη.

1802: Οι Ντάουι και Γουέντζγουντ καταφέρνουν να εκτυπώσουν περιγράμματα διαφόρων αντικειμένων, χωρίς τη χρήση φωτογραφικής μηχανής ή μηχανής εκτύπωσης. Τα είδωλα αυτά δεν μπορούν ακόμη να τα σταθεροποιήσουν με τη στερέωση που θα ανακαλυφθεί λίγα χρόνια αργότερα.

1816: Ο Νιέπς παίρνει τις πρώτες πειραματικές φωτογραφίες αντικειμένων, χωρίς φωτογραφική μηχανή, που ακόμη όμως δεν μπορεί να σταθεροποιήσει.

1821: Ο Σερ Τζον Χέρσελ χρησιμοποιεί το υποσουλφίτ και πετυχαίνει να σταθεροποιήσει το είδωλο. Η πραγματική εφαρμογή όμως της χρήσης αυτής θα έρθει αργότερα (1839).

1826: Ο Νιέπς είναι ο πρώτος που κατάφερε να καταγράψει εικόνες με τη βοήθεια του φωτός και να τις διατηρεί. Η πρώτη φωτογραφία του στην ιστορία χρειάστηκε χρόνο έκθεσης οκτώ ωρών, διάστημα όπου, όπως ήταν φυσικό, ο ήλιος έκανε την καθημερινή του βόλτα στον ουρανό. Ο πρώτος αυτός φωτογράφος πέθανε σαν όλους τους πρωτοπόρους, φτωχός και άγνωστος. Έτσι το έτος 1826 και ο Γάλλος Νιέπς, είναι τα σημαντικά που θα πρέπει να θυμόμαστε. Οι μέθοδός του ονομάστηκε ηλιογραφία. Παράλληλα, ο Νταγκέρ, αλληλογραφεί με τον Νιέπς και αναπτύσσει και αυτός τη μέθοδό του, που μας έδωσε τις θαυμάσιες δαγεροτυπίες

1829: Ο Νιέπς και ο Νταγκέρ υπογράφουν ένα συμβόλαιο συνεργασίας και αρχίζουν να ενημερώνουν ο ένας τον άλλον για την πρόοδό τους πάνω στη φωτογραφία.

1833: Ο Φοξ Τάλμποτ στην Αγγλία ήταν ακόμη ένας ανήσυχος μαθηματικός, που είχε τις ίδιες ιδέες με τον Νταγκέρ και τον Νιέπς, αλλά αγνοούσε τι είχαν καταφέρει. Κατάφερε να πάρει αρνητικές φωτογραφίες σε χαρτί και να τις σταθεροποιήσει.

1835: Η πρώτη αρνητική φωτογραφία του Τάλμποτ σε χαρτί, το παράθυρο του σπιτιού του, ήταν γεγονός.

1837: Ο Νταγκέρ χρησιμοποιεί το θαλασσινό αλάτι για να στερεώνει (σταθεροποιεί) τις δαγεροτυπίες του.

1839: Είναι η χρονιά δημοσιοποίησης της εφεύρεσης της φωτογραφίας στη Γαλλία. Η Ακαδημία των Επιστημών αναγνωρίζει επίσημα τη μέθοδο του Νταγκέρ (Daguerre).

1839: Ένας ακόμη Γάλλος, δημόσιος υπάλληλος, ο Ιππόλυτος Μπαγιάρ, κατάφερε να παίρνει θετικές φωτογραφίες σε χαρτί και να παρουσιάσει την πρώτη φωτογραφική έκθεση.

1840: Ο Γουόλκοτ ανοίγει το πρώτο φωτογραφείο στη Νέα Υόρκη για φωτογράφηση πορτρέτων. Σχεδιάζεται ο πρώτος φωτογραφικός φακός που έγινε με μαθηματικούς τύπους και κατασκευάστηκε λίγο αργότερα από τον Βοϊκτλάιντερ.

1841: Ο Τάλμποτ είχε τελειοποιήσει την εφεύρεσή του, οι χρόνοι έκθεσης ήταν περίπου 30 δευτερόλεπτα και μπορούσε να βγάλει ανάτυπα ξαναφωτογραφίζοντας την πρώτη αρνητική φωτογραφία. Ο Τάλμποτ αποκτά την ευρεσιτεχνία της φωτογραφικής μεθόδου του αρνητικό/θετικό πάνω σε χαρτιά ιωδιούχου αργύρου. Την πατέντα του ονομάζει καλοτυπία, από το ελληνικό κάλλος, που σημαίνει ομορφιά.

1843: Τέσσερα χρόνια μετά την αναγνώριση της εφεύρεσης της φωτογραφίας στη Γαλλία, έχουμε και στην Αγγλία ένα σημαντικό φωτογράφο, τον Οκτάβιο Χιλ. Οι φωτογραφίες του είναι έργα απίστευτης ομορφιάς, όπου ακόμη και σήμερα θεωρούνται αξεπέραστα. Μια ακόμη φωτογραφική μέθοδος, αυτή της καλοτυπίας, ανακαλύφθηκε από τον Φοξ Τάλμποτ, περίπου την ίδια εποχή με τη δαγεροτυπία.

1844: Εκδίδει ο Τάλμποτ το πρώτο του βιβλίο με φωτογραφίες.

1846: Ο Γάλλος, χημικός, Λουδοβίκος Μενάρ, ανακάλυψε ότι η νιτρική κυτταρίνη, όταν διαλυόταν σε μίγμα οινοπνεύματος και αιθέρα, έδινε ένα κολλώδες υγρό. Αυτό, όταν στέγνωνε γινόταν μια σκληρή, άχρωμη και διάφανη ουσία, το γνωστό ως κολλόδιο. Στην αρχή χρησιμοποιήθηκε στη χειρουργική.

1847: Έχουμε την πρώτη πλάκα , το πρώτο αρνητικό φιλμ σε τζάμι. Παρουσιάστηκε στη Γαλλική Ακαδημία Επιστημών, από τον Άμπελ Νιέπς, εξάδελφο του γνωστού μας πρωτοπόρου Νιέπς. Στην αρχή δεν έτυχε της ανάλογης υποδοχής από τους φωτογράφους, γιατί ήταν εύθραυστο και βαρύ υλικό. Για τη συγκράτηση της ευαίσθητης στο φως επίστρωσης, είχε χρησιμοποιήσει λεύκωμα αυγού. Την ίδια χρονιά τελειοποιείται η μέθοδος της καλοτυπίας.

1848: Ο Νιέπς ντε Σαιν Βίκτορ (ανιψιός του γνωστού Νιέπς), χρησιμοποιεί το γυαλί σαν βάση των αρνητικών.

1849: Ο Σερ Ντ. Μπριούστερ, ανακαλύπτει το στερεοσκόπιο. Η τρέλα της στερεοσκοπικής φωτογραφίας θα έρθει λίγο αργότερα το 1851.

1850: Ο Άγγλος, χημικός, Ροβέρτος Μπίγκχαμ, πάντρεψε το κολλόδιο με τη φωτογραφία. Οι πλάκες αυτές φωτογράφιζαν όσο ακόμη το κολλόδιο ήταν σε υγρή μορφή, δύσκολα λοιπόν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ένα φωτογράφο με άνεση στη δουλειά του. Το καλό όμως ήταν οι σύντομοι χρόνοι έκθεσης, γύρω στα πέντε δευτερόλεπτα.

1851: Οι Σκοτ και Άρτσερ, τελειοποιούν τη μέθοδο του υγρού κολλοδίου με πλάκες, που έμελλε να γίνει το κύριο σύστημα φωτογράφησης για αρκετά χρόνια μετά. Οι Γουίπλ και Τζόουνς ανακαλύπτουν μια παρόμοια μέθοδο στην Αμερική, όπου το πίσω μέρος του γυαλιού ήταν βαμμένο μαύρο, για να φαίνεται η φωτογραφία σαν θετική (αμβροτυπία).

1852: Ο Α. Μάρτιν και η φεροτυπία του είναι μια παραλλαγή της αμβροτυπίας, αλλά επάνω σε μαυρισμένο μέταλλο, την ίδια χρονιά, έχουμε και την πρώτη στερεοσκοπική μηχανή με δύο φακούς, φτιαγμένη από τον Ντάνκερ.

1853: Αναφέρεται ιστορικά σαν το πρώτο, γνωστό επαγγελματικό φωτογραφικό εργαστήριο, αυτό του Γάλλου Ναντάρ στο Παρίσι.

1853: Τη χρονιά αυτή έχουμε το πρώτο φωτογραφείο του Φίλιππου Μάργαρη στην Αθήνα και τις πρώτες καλοτυπίες τραβηγμένες από Έλληνα φωτογράφο.

1855: Έχουμε φωτογραφίες από τον πόλεμο στην Κριμαία, από τους Ρότζερ Φέντον και Τζέιμς Ρόμπερτσον. Οι πρώτοι πολεμικοί φωτορεπόρτερ. Την ίδια χρονιά ο Πουατεβίν τυπώνει φωτολιθογραφίες επάνω σε πέτρα, που ευαισθητοποιούνται με διχρωμικό κάλιο, ζελατίνα και αραβική κόλλα. Η μέθοδος αυτή είναι γνωστή σαν μέθοδος εκτύπωσης διχρωμικού καλίου (gum bichromate).

1856: Η πρώτη σειρά αεροφωτογραφιών από αερόστατο. Ο Ναντάρ κατάφερε και τράβηξε συνολικά 70 φωτογραφίες.

1857: Κατασκευάζεται ο πρώτος απλανητικός φακός. Πρώτη αεροφωτογράφηση με αερόστατο από τον Ναντάρ, πάνω από το Παρίσι. Έχουμε την πρώτη στεγνή πλάκα. Νταλμάγερ και κατασκευή του πρώτου τριπλού απλανητικού φακού.

1861: Ο Μάξουελ και η πρώτη έγχρωμη αναπαραγωγή με χρήση τριών μαυρόασπρων διαφανειών με τη χρήση φίλτρων των τριών βασικών χρωμάτων. Η αυγή της έγχρωμης φωτογραφίας.

1865: Ο Χουάιτ χρησιμοποιεί τη σκόνη μαγνησίου στην πρώτη φορητή, τεχνητή φωτιστική πηγή. Το πρώτο φλας είναι πραγματικότητα.

1866: Ο Μ. Σάντζεζ κατασκευάζει φωτογραφικό χαρτί με βαριούχο επίστρωση.

1868: Έχουμε τη μέθοδο έγχρωμης εκτύπωσης με την αφαιρετική τριχρωμία. Οι Ντουκός ντι Χάουρον (Ducow dy Hauron) και Γκρος έφτασαν σχεδόν μαζί στην περιγραφή αυτής της μεθόδου, από διαφορετικό δρόμο.

1870: Ο Νταγκρόν τυπώνει τις πρώτες μικροφωτογραφίες και τις εμπιστεύεται σε ταχυδρομικά περιστέρια κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Παρισιού. Την ίδια χρονιά, η εφημερίδα New York Daily Graphic, παίρνει τον πρώτο μόνιμο φωτορεπόρτερ στο προσωπικό της.

1871: Ο Μάντοξ κατασκευάζει τις πρώτες στεγνές πλάκες με επικάλυψη βρωμιούχου αργύρου και ζελατίνας. Η εφαρμογή του προϊόντος μαζικά θα έρθει λίγο αργότερα, το 1878.

1872: Ο Ζιλό ανακαλύπτει τη φωτοτσιγκογραφία.

1873: Ο Βόγκελ πετυχαίνει με την προσθήκη χρωστικών ουσιών να κάνει το μαυρόασπρο φιλμ ευαίσθητο και στο πράσινο.

1879: Οι πρώτες γυάλινες πλάκες βιομηχανικής παραγωγής από τον Γεώργιο Ίστμαν.

1880: Έχουμε την πρώτη εκτύπωση φωτογραφίας σε εφημερίδα με τη μέθοδο της φωτοτσιγκογραφίας.

1882: Η βιομηχανική παραγωγή ορθοχρωματικών πλακών.

1883: Φάρμερ και μέθοδος αδυνατίσματος πυκνότητας με σιδηροκυανιούχο κάλιο και υποσουλφίτ.

1885: Πίτερ Έμερσον και το πρώτο φωτογραφικό κίνημα για φυσικότητα.

1888: Το πρώτο φιλμ είναι το αμερικάνικο φιλμ Ίστμαν και τη χρονιά αυτή έχουμε την πρώτη Kodak με ρολό φιλμ. Η πρώτη, προσιτή στον κόσμο φωτογραφική μηχανή του 1888, που παρουσίασε ο Γεώργιος Ίστμαν, συμπίπτει με τη χρονιά που κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του περιοδικού National Geographic, που έχει δημοσιεύσει από τότε μερικά από τα σημαντικότερα φωτογραφικά ρεπορτάζ. Η αναστάτωση και ο πυρετός της φωτογραφίας ανέβηκε κατακόρυφα. Το σελιλόιντ είναι ίσως ο μεγαλύτερος σταθμός στην ιστορία της φωτογραφίας.

1889: Κυκλοφορεί ο πρώτος αναστιγματικός φακός από το εργοστάσιο Zeiss .Tο πρώτο φιλμ που μπορεί να φορτιστεί στη φωτογραφική μηχανή, ακόμη και σε φως ημέρας.

1890: Χάρτερ & Ντρίφιλντ, οι πατέρες της φωτογραφικής φωτομετρίας.

1891: Λίπμαν και μέθοδος έγχρωμης φωτογραφίας.

1895: Στο Παρίσι γίνεται η πρώτη κινηματογραφική προβολή.

1896: Για πρώτη φορά γκαλερί τέχνης παρουσιάζει φωτογραφίες .

1901: Το σελιλόιντ γίνεται καλύτερο και δεν καίγεται.

1904: Αύγουστος Λουμιέρ και η πρώτη έγχρωμη φωτογραφία.

1906: Ράτεν και Γουέινράιτ, παρουσίασαν την πρώτη παγχρωματική πλάκα.

1908: Η πρώτη τηλεφωτογραφία είναι γεγονός.

1911: Οι πρώτες δοκιμές για τον ομιλούντα κινηματογράφο.

1911-13: Έχουμε την πρώτη από τα 30 δοκιμαστικά μοντέλα της πλέον διάσημης φωτογραφικής μηχανής μικρού μεγέθους, τη γνωστή Leica και από το 1925 έχουμε μαζική παραγωγή.

1912: Ο Ρούντολφ Φίσερ παρουσίασε την πρώτη εμουλσιόν με τρεις έγχρωμες επιστρώσεις, μία για κάθε χρώμα.

1913: Έχουμε μαζικές φωτογραφικές εκτυπώσεις με θέματα μόδας στο περιοδικό Vogue.

1916 : Kυκλοφορεί το πρώτο Agfachrome από την Agfa.

1920: Ο Άλφρεντ Στίγκλιτζ και μια παρέα φωτογράφων της εποχής, δημιουργούν ακόμη ένα φωτογραφικό κίνημα. Ο αναστιγματικός φακός Tessar, είναι ακόμη ένα ιστορικό φωτογραφικό επίτευγμα που υπάρχει ακόμη και σήμερα σε φωτογραφικές μηχανές. Έχουμε επίσης το πρώτο τρίφυλλο μεταλλικό κλείστρο.

1921: Ε. Μπέλιν είναι ο άνθρωπος που πετυχαίνει να εκπέμψει και πάρει εικόνα με τη βοήθεια ασυρμάτου.

1923: Mία πολύ σημαντική χρονιά στην ποιοτική φωτογραφία. Ο Μόχολι Νάγκι, αναλαμβάνει τη διεύθυνση του φωτογραφικού τμήματος του περίφημου Bauhaus στη Βαϊμάρη.

1925: Η πρώτη Leica κυκλοφορεί στη Γερμανία και είναι η μηχανή που με την ποιότητά της και το μικρό της μέγεθος έδωσε στο φωτογράφο τη μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων και σιγουριά μέχρι σήμερα. Η Ermanox είναι ακόμη μια αξιόλογη μηχανή, αγαπητή σε πολλούς φωτογράφους της εποχής αυτής, για το πολύ φωτεινό της φακό.

1928: Ακόμη μια ιστορική φωτογραφική μηχανή κυκλοφορεί στη Γερμανία, η Rolleiflex, που είναι φτιαγμένη από τους Φρανκ και Χάιντεκε. Χρησιμοποιεί μεγαλύτερο φιλμ από τη Leica .

1931: Τα πρώτα στροβοσκόπια δίνουν αφορμή για πειραματισμούς.

1932: Ιδρύεται το γκρουπ F64 που μέλη του είναι φωτογράφοι σαν τον Άσελ Άνταμς, Γουέστον, Ντοροθέα Λανγκ που άφησαν μερικές από τις ομορφότερες φωτογραφίες.
Έχουμε και το πρώτο φωτοηλεκτρικό φωτόμετρο Weston.

1935: Το πρώτο έγχρωμο, θετικό φιλμ για έγχρωμες διαφάνειες, το Kodachrome, από το εργαστήριο ερευνών του Ίστμαν είναι πραγματικότητα χάρη στους Λεοπόλδο Μέινς και Λεοπόλδο Γκοντόφσκι. Επίσης την ίδια χρονιά έχουμε από τον Λαπόρτ το πρώτο ηλεκτρονικό φλας, η χρήση του οποίου θα γενικευθεί μετά το 1945.

1936: Παρουσιάζεται η πρώτη μέθοδος παρασκευής έγχρωμης διαφάνειας από τους Μέινς και Κοντόφσκι, που λίγο αργότερα θα γίνει το πρώτο έγχρωμο θετικό φιλμ για διαφάνειες, το Kodachrome. Παρουσιάζονται δύο σημαντικές φωτογραφικές μηχανές: η Exacta, που είναι και η πρώτη μονορεφλέξ για φιλμ 24x36, και η Argus. Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί και το πρώτο τεύχος του Life.

1940: Η φωτογραφία μπαίνει στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη.

1942: Κυκλοφορεί το έγχρωμο φωτογραφικό χαρτί AgfaColor για εκτύπωση έγχρωμων φωτογραφιών.

1947: Κυκλοφορεί το πρώτο Ektachrome έγχρωμο, θετικό φιλμ της Kodak.

1948: Κυκλοφορεί η πρώτη Polaroid

1948: Ο Dennis Gabor διατυπώνει τη βασική θεωρία της ολογραφίας.

1948: Iδρύεται το ποιο γνωστό φωτοειδησεογραφικό πρακτορείο στον κόσμο, το Magnum.

1950: Γίνεται η πρώτη έκθεση φωτογραφικών στην Κολωνία της Γερμανίας, η Photokina.

1959: Έχουμε τις πρώτες φωτογραφίες της γης από δορυφόρο.

1963: Κυκλοφορεί η μέθοδος εκτύπωσης έγχρωμων φωτογραφιών από έγχρωμες, θετικές διαφάνειες (Cibachrome).

1967: Ιδρύεται στο Παρίσι το φωτοειδησεογραφικό πρακτορείο Gamma,.

1970: Στην Αρλ γίνεται η πρώτη διεθνής φωτογραφική συνάντηση.

1973: Ιδρύεται το πρακτoρείο Sigma.

1997: Βλέπουμε τις πρώτες ψηφιακές φωτογραφίες από τον Άρη.

 

Σχέδια πυρηνικής ενέργειας που ναυάγησαν

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 70 δεν ήταν λίγες οι χώρες που σε μικρό ή μεγάλο βαθμό διερεύνησαν τις δυνατότητες και τη σχέση κόστους-οφέλους για το εγχείρημα κατασκευής και λειτουργίας πυρηνικών σταθμών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Σε αρκετές περιπτώσεις τα κίνητρα δεν ήταν μόνο ενεργειακά και οικονομικά, αλλά έκρυβαν και άλλου είδους φιλοδοξίες και επιδιώξεις.

Ας δούμε μερικές από τις περιπτώσεις που έγιναν γνωστές:

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ: Το 1972, Αυστραλοί αξιωματούχοι προγραμμάτιζαν πυρηνικούς σταθμούς ισχύος 21.000 μεγαβάτ ως το 2000. Τι απέγινε απ' αυτά τα σχέδια; Απολύτως τίποτα! Παρόλα αυτά, το 1984 διέρρευσαν κυβερνητικά σχέδια για την ανάπτυξη πυρηνικών όπλων από την Αυστραλία, σε περίπτωση που κάποιες γειτονικές χώρες, όπως π.χ. η Ινδονησία, αποκτούσαν πυρηνικό οπλοστάσιο.

ΑΥΣΤΡΙΑ: Το πυρηνικό εργοστάσιο στο Τζβέντεντορφ ολοκληρώθηκε το 1978, δεν έμελλε όμως να λειτουργήσει ποτέ, χάρη σε ένα δημοψήφισμα στις 5 Νοεμβρίου 1978. Ο τότε καγκελλάριος Κράισκυ, είχε απειλήσει με παραίτηση αν η πλειοψηφία των Αυστριακών ψηφίσουν εναντίον. Βλέπετε, υπήρχαν φήμες ότι πολιτικά κόμματα είχαν δωροδοκηθεί με 60 εκατ. δολάρια από την κατασκευάστρια εταιρεία KWU. Η εταιρεία έθεσε το σταθμό σε ψυχρή εφεδρεία για μια πενταετία, πριν τα σχέδιά της ναυαγήσουν οριστικά με ένα αντιπυρηνικό νόμο που ψηφίστηκε στο αυστριακό Κοινοβούλιο. Τα σχέδια για ένα δεύτερο πυρηνικό σταθμό εξανεμίστηκαν.

ΔΑΝΙΑ: Τα σχέδια του 1976 προέβλεπαν πέντε πυρηνικούς αντιδραστήρες, οι οποίοι όμως δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ. Η αιτία θα πρέπει να αναζητηθεί στο ισχυρό αντιπυρηνικό κίνημα που αναπτύχθηκε στη Δανία και το οποίο οδήγησε την δανέζικη κυβέρνηση να εγκαταλείψει οριστικά το πυρηνικό μονοπάτι το 1985. Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, το 80% του πληθυσμού τάσσεται εναντίον της πυρηνικής ενέργειας, ενώ συχνές είναι οι διαμαρτυρίες των Δανών για τα κοντινά πυρηνικά εργοστάσια στη Σουηδία και τη Γερμανία. Σημειωτέον ότι ο σουηδικός πυρηνικός σταθμός Μπάρσεμπεκ βρίσκεται μόλις 20 χιλιόμετρα από την Κοπεγχάγη…

ΕΛΛΑΔΑ: Το 1971, η χούντα υπέγραψε συμφωνία με τη Βρετανία για την κατασκευή ενός πυρηνικού σταθμού, προσφέροντας για αντάλλαγμα 40.000 τόνους καπνού! Η ολοκλήρωση του πυρηνικού εργοστασίου προβλεπόταν για το 1974, χρόνος πολύ σύντομος για ένα τέτοιο εγχείρημα, που μαρτυρά άλλωστε και την αφέλεια και προχειρότητα των εμπνευστών αυτού του σχεδίου. Το σχέδιο ναυάγησε γιατί δεν ενδιαφέρθηκε καν η βρετανική καπνοβιομηχανία. Στη συνέχεια έδειξε ενδιαφέρον η Σοβιετική Ένωση, χωρίς όμως να υπάρξει ανταπόκριση από ελληνικής πλευράς. Το 1972, η Ελληνική Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας ανακοίνωσε κάποια σχέδια βάσει των οποίων, ως το 1990, η Ελλάδα θα αποκτούσε 4.200 μεγαβάτ πυρηνικής ισχύος. Τελικά, το 1976, η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε την πρόθεσή της να κατασκευάσει ένα πυρηνικό σταθμό, η ολοκλήρωση του οποίου προγραμματιζόταν για το 1986. Η υποψήφια περιοχή ήταν η Κάρυστος στην Εύβοια, μια ανάσα μόνο από την Αθήνα. Ένα ισχυρό αντιπυρηνικό κίνημα που αναπτύχθηκε εξ αιτίας αυτών των σχεδίων, ματαίωσε τελικά το εγχείρημα και το 1982 η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε και επίσημα πως ακυρώνει κάθε σχέδιο για δημιουργία πυρηνικού σταθμού στην Ελλάδα. Στα χρόνια που ακολούθησαν, υπήρξαν φήμες για εγκατάσταση δύο αντιδραστήρων στην Κρήτη, φήμες που δεν άντεχαν όμως σε αυστηρή κριτική. Η τραγωδία του Τσερνομπίλ το 1986, έστρεψε οριστικά την ελληνική κοινή γνώμη εναντίον της πυρηνικής ενέργειας. Παρά τους ευσεβείς πόθους μιας ασήμαντης μειοψηφίας, που θα ήθελε να δει πυρηνικούς σταθμούς στην Ελλάδα, ένα τέτοιο ενδεχόμενο θεωρείται πλέον απίθανο.

ΙΡΛΑΝΔΙΑ: Η πετρελαϊκή κρίση του 1973, οδήγησε, ένα χρόνο μετά, στην απόφαση να ξεκινήσει η κατασκευή ενός πυρηνικού σταθμού στο Carnsore Point στα νοτιοανατολικά της χώρας, με στόχο να ολοκληρωθεί ως το 1980. Η ιδέα δεν άντεξε στην ισχυρή πίεση του αντιπυρηνικού κινήματος.

ΙΤΑΛΙΑ: Μετά το ατύχημα του Τσερνομπίλ, και οι τέσσερεις πυρηνικοί αντιδραστήρες της Ιταλίας έκλεισαν. Οι δύο τελευταίοι έκλεισαν το 1990 μετά από ένα δημοψήφισμα που έγινε το 1988. Άλλοι εννέα αντιδραστήρες συνολικής ισχύος 8.000 μεγαβάτ, οι οποίοι επρόκειτο να κατασκευαστούν, ακυρώθηκαν. Οι πέντε απ' αυτούς είχαν αρχίσει να κατασκευάζονται ήδη από το 1974. Ο κυβερνητικός συνασπισμός διελύθη στα εξ ων συνετέθη το 1988, όταν αποφάσισε να συνεχίσει την κατασκευή του πυρηνικού σταθμού στο Montalto di Castro. Οι σοσιαλιστές συμφώνησαν αρχικά, στη συνέχεια όμως άλλαξαν γνώμη. Η Ιταλία συμμετείχε επίσης κατά το 1/3 στον γαλλικό πυρηνικό σταθμό Superphenix, ο οποίος έκλεισε το 1998.

ΚΟΥΒΑ: Η Κούβα ξεκίνησε το 1983 την κατασκευή δύο ρωσικής τεχνολογίας αντιδραστήρων VVER-440 (τύπου "Κοζλοντούι"), οι εργασίες όμως σταμάτησαν το 1992. Στις 30 Σεπτεμβρίου 1998, ο Φιντέλ Κάστρο ανακοίνωσε πως οι εργασίες στον σταθμό Σενφουέγος αναστέλλονται επ' αόριστον. Θα περάσει πάρα πολύ καιρός πριν είμαστε σε θέση να ξεκινήσουμε και πάλι τις εργασίες, είπε ο Κουβανός ηγέτης. Αυτό μεταφράζεται στην πράξη ότι οι ξεπερασμένης, ούτως ή άλλως, τεχνολογίας αντιδραστήρες δεν πρόκειται ποτέ να τεθούν σε λειτουργία.

ΛΟΥΞΕΜΒΟΥΡΓΟ: Μετά τις πρώτες αντιπυρηνικές διαμαρτυρίες, το Λουξεμβούργο αποφάσισε να αποσύρει την κατά 1% συμμετοχή του στον αντιδραστήρα ταχείας αναπαραγωγής Κάλκαρ στη Γερμανία. Το 1976, το Λουξεμβούργο είχε υπογράψει συμφωνητικό με τρεις γερμανικές εταιρείες για την κατασκευή ενός αντιδραστήρα ισχύος 1.300 μεγαβάτ στο Ρέμερσεν. Το πυρηνικό ατύχημα στο Χάρισμπουργκ των ΗΠΑ το 1979, στάθηκε η αιτία να ακυρωθεί αυτό το σχέδιο.

ΜΠΑΓΚΛΑΝΤΕΣ: Ήδη από το 1965, το Μπαγκλαντές σχεδίαζε την κατασκευή ενός πυρηνικού σταθμού στο Ροοπούρ. Οι πρώτες προτάσεις ήρθαν από την αμερικανική Westinghouse. Ακολούθησαν οι Καναδοί, οι Σοβιετικοί και οι Γάλλοι. Το 1981 μάλιστα, η Σαουδική Αραβία δήλωσε πρόθυμη να πληρώσει τα έξοδα για λογαριασμό του Μπαγκλαντές! Ευτυχώς όμως, τα σχέδια δεν ευοδώθηκαν. Το 1997, η Παγκόσμια Τράπεζα αρνήθηκε να χρηματοδοτήσει το εγχείρημα. Θα υπάρξει άραγε και άλλη προσπάθεια;

ΝΟΡΒΗΓΙΑ: Τα σχέδια για κατασκευή πυρηνικού σταθμού ξεκίνησαν το 1973 για να ακυρωθούν οριστικά το 1986, μετά από τις αντιδράσεις κυρίως των πολιτικών νεολαιών και του ισχυρού φεμινιστικού κινήματος.

ΠΟΛΩΝΙΑ: Το 1974, η Πολωνία παρήγγειλε τέσσερις πυρηνικούς αντιδραστήρες ρωσικής τεχνολογίας VVER-440 (τύπου "Κοζλοντούι"), με στόχο να λειτουργήσουν ως το 1980. Η κατασκευή ξεκίνησε τελικά το 1982 στο Ζαρνόβιετς κοντά στο Γκντανσκ. Τα σχέδια προέβλεπαν την κατασκευή άλλων εννέα αντιδραστήρων ισχύος 8.500 μεγαβάτ ως το 1990. Μετά το Τσερνομπίλ όμως, η αντίδραση στα σχέδια αυτά γιγαντώθηκε και παρόλα τα νέα σχέδια το 1989 για τέσσερις αντιδραστήρες κοντά στο Πόζναν, τα πυρηνικά όνειρα της Πολωνίας έσβησαν οριστικά το 1990.

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ: Το 1971, η πορτογαλική κυβέρνηση είχε το φιλόδοξο σχέδιο να καλύψει ως το 2000 το 70% των αναγκών της σε ηλεκτρισμό με πυρηνικά εργοστάσια ισχύος 8.000 μεγαβάτ. Οι συνεχείς καθυστερήσεις και οι αντιδράσεις όμως, ανάγκασαν την κυβέρνηση να ακυρώσει όλα τα σχέδια το 1995. Την ίδια αρνητική εξέλιξη είχαν και τα σχέδια για συμμετοχή στην κατασκευή πυρηνικών σταθμών στη γειτονική Ισπανία.

ΦΙΛΙΠΠΙΝΕΣ: Το 1972, ο δικτάτορας Μάρκος ανακοίνωσε πως θα κατασκευάσει έξι πυρηνικούς σταθμούς. Το 1976 ξεκίνησε η κατασκευή του πρώτου από την αμερικανική Westinghouse στο Μπαταάν, οι δε εργασίες ολοκληρώθηκαν το 1985. Ο σταθμός όμως δεν λειτούργησε ποτέ λόγω ισχυρών αντιδράσεων των κατοίκων.

 

Καταρρίφθηκε νέο ρεκόρ απόστασης απόμακρου γαλαξία

Οι αστρονόμοι με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου Hubble και του γιγάντιου επίγειου τηλεσκοπίου Keck στο όρος Mauna Kea της Χαβάης, κατάφεραν να φωτογραφήσουν τον πιο απόμακρο γαλαξία σε απόσταση 13 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη και ακριβώς πίσω από το γαλαξιακό σμήνος Abell 2218 του Δράκοντα. Το Hubble είχε φωτογραφήσει ήδη το σμήνος Abell 2218 κατά τα έτη 1995 και 2000, αποκαλύπτοντας μια πλούσια περιοχή γαλαξιακών υπάρξεων, μέσα στην οποία διακρίνονται παραμορφωμένοι (σε σχήμα τόξου) γαλαξίες εξαιτίας της βαρυτικής επίδρασης των ίδιων γαλαξιών-μελών.
http://[URL unfurl="true"]www.e-telescope.gr/images/support/01/hubble01.jpg[/img[/URL]]
Το πορτοκαλόχρωμο τόξο σε αυτή τη φωτογραφία τραβηγμένη με την ειδική κάμερα του τηλεσκοπίου Hubble δείχνει τον απόμακρο γαλαξία σε απόσταση 13 δισεκατομμυρίων ετών φωτός από τη Γη. Το εκπεμπόμενο φως έχει δεχθεί βαρυτική παραμόρφωση εξαιτίας της παρουσίας του σμήνους Abell 2218.

Η νέα βαθύτερη απεικόνιση του Abell 2218 αποκάλυψε έναν ερυθρωπό γαλαξία με “redshift” -μετάπτωση προς το ερυθρό μέρος του φάσματος-  γύρω στα 7. Με πιο απλά λόγια, τα άστρα που αποτελούν τον γαλαξία διακρίνονται όπως ήταν όταν το Σύμπαν μας είχε ηλικία 750 εκατομμυρίων ετών. Η νέα ανακάλυψη αντιπροσωπεύει το νεότερο δείγμα αστρικού σχηματισμού μέχρι σήμερα. Αξίζει να αναφερθεί ότι τα νέα διαστημικά τηλεσκόπια Spitzer και Chandra έχουν τη δυνατότητα να δουν γαλαξίες με redshift ως και 10, γεγονός που δίνει ελπίδα για την κατάρριψη νέων ρεκόρ απόστασης στο κοντινό μέλλον.

 

"Ο Εξορκιστής" η αληθινή ιστορια!

Το 1973 ήταν μια χρονιά σταθμός για τον κινηματογράφο.  Προβλήθηκε στη μεγάλη οθόνη η γνώριμη πλέον σε όλους ταινία "Ο Εξορκιστής", βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του William Peter Blatty, ο οποίος και έβαλε 15 χρόνια για να το τελειώσει.  Η ταινία μιλούσε για το δαιμονισμό ενός κοριτσιού και ήταν τόσο ωμή και τόσο ρεαλιστικά γυρισμένη που αναφέρθηκαν  περιπτώσεις ανθρώπων που ένιωσαν πραγματική φρίκη και απεχώρησαν έντρομοι από την κινηματογραφική αίθουσα.  Πόσοι όμως γνωρίζουν ότι το βιβλίο του Blatty βασίστηκε σε ένα πραγματικό γεγονός;  O Blatty μετέτρεψε στο βιβλίο του το αγόρι της πραγματικής ιστορίας σε κορίτσι, και αυτή είναι και η ουσιαστικότερη διαφορά που θα μπορούσαμε να επισημάνουμε.

Ιανουάριος 1949.  Στην περιοχή του Mont Rainier, στο Mairyland, ζεί μια οικογένεια που απαρτίζεται από τον πατέρα, την μητέρα, τη γιαγιά, το νεαρό γιο τους, και μια θεία, η οποία, αν και δε μένει ακριβώς εκεί, περνά πολύ καιρό από τη ζωή της στο σπίτι αυτό, μιας και διατηρεί πολύ καλές σχέσεις με όλους και κυρίως με τον ανιψιό της.  Η θεία αυτοαποκαλείται μέντιουμ και περνά την ώρα της "παίζοντας" Ουίζα, και μυώντας και τον  ανιψιό της σ' αυτήν την πρακτική.  Η Ουίζα είναι μια θεωρητικά απλή αλλά ουσιαστικά πολύ επικίνδυνη πρακτική  που επιτρέπει μέσω ενός πλακέ χαρτονιού ή ξύλου, όπου βρίσκονται τα γράμματα της αλφαβήτου καθώς και κάποια άλλα σύμβολα, να έρθεις σε επαφή με τον άυλο κόσμο των νεκρών.  Στην Παλαιά μάλιστα Διαθήκη, η πρακτική αυτή τιμωρούνταν με θάνατο διότι επέτρεπε την επίκληση και τον ερχομό ενός δαίμονα στον κόσμο μας.

Κατά τη διάρκεια αυτών των "παιχνιδιών", παράξενα πράγματα άρχισαν να εκδηλώνονται στο σπίτι, όπως θόρυβοι που δεν υπήρχε λόγος να υπάρχουν, γδαρσίματα στους τοίχους...  Έπειτα, οι θόρυβοι έγιναν πιο έντονοι κι' επίμονοι, συνεχίζονταν μάλιστα και κατά τη διάρκεια ατέλειωτων βραδιών.  Αντικείμενα άρχισαν να μετακινούνται μόνα τους, φρούτα εκσφενδονίζονταν από τη μια άκρη του δωματίου στην άλλη, το τραπέζι στριφογύριζε...  Στο δωμάτιο του παιδιού τα πρωινά διαπίστωναν έντρομοι ίχνη άγριων γραντζουνιών στο στρώμα του.

Στις 26 Ιανουαρίου, η θεία πεθαίνει.  Ο νεαρός που ήταν δεμένος μαζί της δεν μπορεί να το ξεπεράσει και ψάχνοντας για κάποια διέξοδο, στρέφεται προς την Ουίζα, με την ελπίδα να έρθει σε επαφή μαζί της.

Αρχίζει να αλλάζει.  Κλείνεται στον εαυτό του, ενώ οι νύχτες του στοιχειώνονται από εφιάλτες.  Η οικογένεια δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει, η κατάσταση έχει ξεφύγει από οποιοδήποτε όριο.  Θα στραφούν προς την Εκκλησία ελπίζοντας να βρουν εκεί μια απάντηση.  Εκεί θα τους υποδεχθεί ο πάτερ Schuss.

Ο ιερέας γνωρίζει πολύ καλά τον δόκτωρα Rhein, γιατρό παραψυχολόγο.  Σε μια αλληλογραφία που αντάλλαξαν διαβάζουμε:  " Τη νύχτα της 17ης προς 18ης Φεβρουαρίου, πήρα το παιδί μαζί μου για τη νύχτα, για να διαπιστώσω από μόνος μου τα φαινόμενα που μου είχαν αναφέρει.  Το παιδί αποκοιμήθηκε σε μια πολυθρόνα, κι 'έπειτα από λίγο γλίστρησε σιγά-σιγά κι' ακούμπησε στο πάτωμα.  Το πήρα και το έβαλα στο κρεβάτι, το οποίο άρχισε να δονείται, το στρώμα βρέθηκε στο πάτωμα, και γλίστρησε κυριολεκτικά κάτω από το κρεβάτι..."

Πήγαν το παιδί σε ψυχιατρική κλινική υπό την επίβλεψη του δόκτωρα Mablerose, έκλεισαν τρία ραντεβού για να το εξετάσουν, πήγαν στα δύο, όχι όμως και στο τρίτο, από φόβο μην το κλείσουν μέσα, μιας και την εποχή εκείνη, το να σε κλείσουν σε ψυχιατρικό άσυλο ήταν αντίστοιχο με το να σε κλείσουν σε φυλακή καταδίκων.

Ο ιερέας θα τους προτείνει τη δική του εξήγηση: το παιδί πρέπει να είναι δαιμονισμένο.  Θα πάρει την οικογένεια και θα πάνε στην εκκλησία Saint James, όπου τους περιμένει ο νεαρός πάτερ A. Hugues.  Όταν ο ιερέας συναντάται με το παιδί, το παιδί εκστομίζει ακατονόμαστες βρισιές, το τηλέφωνο του ιερέα στο γραφείο του αρχίζει να κινείται από μόνο του, στο δωμάτιο πέφτει απότομα η θερμοκρασία σε σημείο  ψύχους.  Τρομοκρατημένος, ο ιερέας συμπεραίνει πως πρόκειται πράγματι περί δαιμονισμού που επιβάλει εξορκισμό.  Όμως δεν τηρούνται όλες οι προϋποθέσεις που έχει θεσπίσει η Εκκλησία για να πραγματοποιηθεί ο εξορκισμός, και πέρα απ' αυτό, ο ιερέας είναι νέος, χωρίς πείρα στους εξορκισμούς...
Ωστόσο, ο πάτερ Hugues θα κάνει όλες τις απαραίτητες προετοιμασίες για τον εξορκισμό ενώ θα οδηγήσει το παιδί στο νοσοκομείο της Georgetown όπου θα λάβει χώρα ο εξορκισμός.  Όλα είναι έτοιμα.

Το παιδί, δεμένο σφιχτά στο κρεβάτι με δερμάτινα λουριά, χτυπιέται ξέφρενο προς όλες τις κατευθύνσεις.  Ο πάτερ Hugues ξεκινά τον εξορκισμό...  Όσο η διαδικασία προχωρά, τόσο πιο βίαιο γίνεται το παιδί, εκστομίζοντας ακατάπαυστα αισχρολογίες και βλασφημίες.  Ο ιερέας δεν αφήνει τον εαυτό του να παρασυρθεί από αυτά που ακούει και συνεχίζει τον εξορκισμό, αλλά σε κάποια στιγμή χαλάρωσης, το παιδί καταφέρνει να βγάλει ένα από τα λουριά, βγάζει από το κρεβάτι μια σούστα και σκίζει μ' αυτή το χέρι του ιερέα, από τον ώμο ως τον καρπό.  Μετά από αυτή την πρώτη προσπάθεια εξορκισμού, ο ιερέας καταλαβαίνει ότι έχει να κάνει με τον ίδιο το Διάβολο.  Παραδέχεται ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα και σταματά.  Μόλις περνά η κρίση, το παιδί επιστρέφει με τους γονείς του στο σπίτι.

Την άλλη μέρα το πρωί, η λέξη "Louis" εμφανίστηκε στο στήθος του, χαραγμένη στο δέρμα με νύχια ή κάποιο άλλο αιχμηρό αντικείμενο.  Οι γονείς κοντεύουν να τρελαθούν και, καθώς οι ίδιοι κατάγονται από την πόλη Saint Louis, πηγαίνουν στο σπίτι του θείου του παιδιού, ο οποίος μένει σ' αυτήν την πόλη.  Παρά αυτή τους τη μετακίνηση, τίποτα δεν αλλάζει.  Τα φαινόμενα εξακολουθούν να επιμένουν.  Η κόρη αυτού του θείου, πηγαίνει στην εκκλησία του Αγίου Francois Xavier για να μιλήσει στους ιερείς για εκείνα που είδε να συμβαίνουν στο σπίτι της.  Εκεί θα μιλήσει στον πατέρα Bishop, ο οποίος, συνοδευόμενος από το πατέρα Bowdern πηγαίνουν στο σπίτι να συναντήσουν τους δυστυχείς γονείς.  Μόλις το παιδί τους βλέπει αρχίζει να κινείται προς όλες τις κατευθύνσεις, βρίζει και δείχνει να αηδιάζει στην όψη και μόνο των ιερέων αλλά και κάθε θρησκευτικού συμβόλου που φέρουν πάνω τους.

Μετά από αυτή τη συνάντηση, θα γραφεί μια από τις πιο πλήρεις αναφορές που γράφηκαν ποτέ πάνω σε δαιμονισμό ανθρώπου τον εικοστό αιώνα.  Ο πάτερ Bowdern θα κρατήσει ένα ημερολόγιο με όλες του τις συναντήσεις με τον Δαίμονα καθώς και με όλα όσα συνέβησαν σχετικά με την υπόθεση αυτή.  Ας δούμε κάποια αποσπάσματα από το ημερολόγιο:

Τετάρτη 9 Μαρτίου
"...αφόρητοι πόνοι στο στομάχι φαίνεται ότι έπιασαν το παιδί.  Η μητέρα σήκωσε την κουβέρτα και την επάνω πυτζάμα του μικρού και είδαμε μεγάλες γρατζουνιές στο θώρακα του νεαρού..."

Παρασκευή 11 Μαρτίου
"...το παιδί κοιμόταν όταν ένα μπουκαλάκι με αγιασμό, τοποθετημένο 60 εκατοστά μακριά από το κρεβάτι, εκτοξεύθηκε προς την αντίθετη γωνία του δωματίου.  Στην έξοδό μας, ένας πολύ μεγάλος θόρυβος ήρθε από το δωμάτιο, ενώ στην είσοδό μας, η ντουλάπα γλίστρησε κατά μήκος του τοίχου και γύρισε εντελώς φέρνοντας εμπρός την πίσω της μεριά.  Μια καρέκλα μετακινήθηκε 60 περίπου εκατοστά.  Ένας εσταυρωμένος, καθώς και άλλα ιερά αντικείμενα που βρίσκονταν κάτω από το μαξιλάρι, γλίστρησαν μέχρι το πόδι του κρεβατιού..."

Αποφασίστηκε ότι θα έπρεπε να γίνει εξορκισμός.

Τρίτη 15 Μαρτίου
"...το στρώμα άρχισε να δονείται, τα ιερά αντικείμενα της Αγίας Μαργαρίτας-Μαρίας που είχαμε τοποθετήσει πάνω στο κρεβάτι εκσφενδονίστηκαν ακόμα μια φορά κατά μήκος του δωματίου."

Ο πατέρας Bοwdern πηγαίνει στο αρχιεπίσκοπο, του διηγείται το τι συμβαίνει, ο αρχιεπίσκοπος αποφασίζει να γίνει ο εξορκισμός.  Είναι ο ίδιος ο πατέρας Bowdern που θα κάνει τον εξορκισμό, χωρίς όμως να γνωρίζει την πρώτη προσπάθεια που είχε γίνει από τον πατέρα Hugues.

Ο πατέρας Bowdern παίρνει για βοηθό τον πατέρα Halloran, και έναν άλλο ιερέα.  Πηγαίνουν μαζί στο σπίτι της εν λόγω οικογένειας και ξεκινούν τον εξορκισμό.  Οι πρώτες προσευχές προκαλούν τον εκσφενδονισμό του φλασκιού με τον αγιασμό στον απέναντι τοίχο.  Το κρεβάτι αρχίζει να τινάζεται.

Τετάρτη 16 Μαρτίου
"Το πρώτο precipio προκάλεσε στο αγόρι μια βίαια αντίδραση.  Τρεις μεγάλες γρατζουνιές εμφανίστηκαν στο στήθος του, στο άκουσμα των ονομάτων του Θεού, της Αγίας μητέρας Του και του Αγίου Μιχαήλ.  Τα πιο βαθιά σημάδια που εμφανίστηκαν στο σώμα του ήταν εκείνα ενός κεφαλιού διαβόλου στο δεξί του πόδι, ενός κερασφόρου ανθρώπου πρόχειρα σχεδιασμένου, καθώς και η λέξη "Hell"(=κόλαση) στο στήθος του."

Παρασκευή 18 Μαρτίου
"...το αγόρι απάγγειλε μαζί με μας την προσευχή του..."

Σάββατο 19 Μαρτίου
"...φτάσαμε μέχρι τις 7 το απόγευμα, το αγόρι πήγε να κοιμηθεί στις 8.  Ο εξορκισμός ήταν πολύ βίαιος.  Προκαλούσε διαβολικά γέλια και ουρλιαχτά..."

Δευτέρα 21 Μαρτίου
Αποφασίστηκε να οδηγηθεί το παιδί στην ψυχιατρική κλινική ώστε να συνεχιστεί εκεί ο εξορκισμός.  Η γλώσσα του παιδιού έγινε πολύ αισχρή και βίαιη.  Πρέπει να είδε έναν από τους ιερείς στην κόλαση.
"Τι έκπληξη που σε βλέπω εδώ!! Τι κάνεις εσύ εδώ στην κόλαση;"

Κυριακή 27 Μαρτίου
"...νέα φάση διαβολικού πτυσίματος.  Έφτυνε με μια απίστευτη ακρίβεια.  Στο 1μ 50  μπορούσε να σε βρει στο πρόσωπο.  Τα μάτια του ήταν κλειστά και ωστόσο σκόπευε με εκπληκτική ακρίβεια..."

Παρασκευή 1 Απριλίου
Για να γίνουν τα πράγματα πιο εύκολα, το παιδί βαπτίζεται σύμφωνα με τις καθιερωμένες τελετές.

Σάββατο 2 Απριλίου
Μετά το βάπτισμα, έπρεπε να του δώσουν τη Θεία Ευχαριστία.  Εκεί έγινε πραγματική μάχη.  Πέντε φορές προσπάθησαν να του δώσουν την Όστια (=η καθολική κοινωνία), και τις πέντε την έφτυσε πίσω.  Μετά από δυο ολόκληρες δραματικές ώρες μάχης, απαγγέλθηκε τελικά η προσευχή, και το παιδί κατάπιε εντέλει την Όστια.  Κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας τα φαινόμενα επιταχύνθηκαν με απίστευτο ρυθμό.  Οι προσευχές που είχαν τη μεγαλύτερη επίδραση πάνω στο νεαρό ήταν εκείνες που ήταν αφιερωμένες στον Άγιο Μιχαήλ.

Δευτέρα 18 Απριλίου
10 η ώρα το βράδυ. Μετάληψη, έπειτα εξορκισμός, ο διάβολος φώναζε: "Δεν αρκεί αυτό...πρέπει να προφέρει μια λέξη, μια μόνο λέξη και θα απελευθερωθεί, αλλά δε θα την πει ποτέ..."
11 :45.Το παιδί βρισκόταν σε έκσταση, αλλά ήταν πιο ήρεμο απ' ότι συνήθως κατά τη διάρκεια της προσευχής που ήταν αφιερωμένη στον Άγιο Μιχαήλ.  Έπειτα, βγήκε απότομα από το στόμα του μια κλειστή και σοβαρή φωνή: "Σατανά, είμαι ο Άγιος Μιχαήλ και σε διατάζω εις το όνομα του Κυρίου να αφήσεις αμέσως αυτό το σώμα !!" 
Το αγόρι είχε ένα σπασμό ενώ ταυτόχρονα ακούστηκε ένας εκκωφαντικός θόρυβος.  Την ίδια στιγμή, όπως αναφέρθηκε αργότερα, οι ιερείς που βρίσκονταν μέσα στην εκκλησία είδαν στον τρούλο της εκκλησίας τον Άγιο Μιχαήλ να πολεμά το Δαίμονα.  Το παιδί βγήκε από την κατάσταση έκστασης που βρισκόταν και ψέλλισε: "Έφυγε".  Δεν είχε καμιά ανάμνηση από αυτό που του συνέβη, μόνο την εικόνα του Αγίου Μιχαήλ να πολεμά το Δαίμονα.

Ο πατέρας Halloran θα δηλώσει αργότερα: "Το μόνο που ξέρω είναι ότι είμουν εκεί και πως είδα αυτό που είδα"
Ο πατέρας Bowdern: "Ακόμα κι' ένα παιδί επτά χρονών μπορεί να δει τη διαφορά ανάμεσα σε έναν άρρωστο και έναν δαιμονισμένο"
Ο Bowdern πέθανε το 1983, 86 χρονών.  Ο Hugues, το 1980.

 

Τα καταστρεπτικά τσουνάμι

Τσουνάμι είναι ιαπωνική λέξη που σημαίνει το κύμα στο λιμάνι. Δεν είναι όμως ένα απλό παλιρροϊκό κύμα αλλά μια σειρά τεράστιων, γιγαντιαίων κυμάτων που προκαλείται από πολλές αιτίες. Από έναν υποθαλάσσιο σεισμό, από μια ηφαιστειακή έκρηξη, από μια γεωλίσθηση του πυθμένα των ωκεανών, από μια πυρηνική έκρηξη ή δοκιμές, ακόμα και σε μια σύγκρουση μετεωριτών η αστεροειδών με τη Γη.

Όταν λοιπόν, ο υποθαλάσσιος πυθμένας των ωκεανών παίρνει κλίση ή μετατοπίζεται ή ανυψώνεται ή κατακρημνίζεται κατά τη διάρκεια ενός σεισμού, ο φλοιός της Γης παραμορφώνεται στην περιοχή του κέντρου του σεισμού και αρχίζουν να δημιουργούνται μικρά αθώα κύματα σαν μικρές διαταραχές. Λίγο αργότερα αρχίζουν να κινούνται σαν τα κυκλικά κύματα,  ακτινικά προς κάθε κατεύθυνση με ταχύτητα που ξεπερνά κι αυτή του ήχου, ακόμα και 800 km/h. Για να γίνει όμως τσουνάμι θα πρέπει ο υποθαλάσσιος σεισμός να είναι τουλάχιστον 6,5 Ρίχτερ και σε βάθος μικρότερο των 50 χιλιομέτρων.

Συνήθως, ένα τσουνάμι μπορεί να έχει μήκος κύματος 100 έως 200 km (η απόσταση δύο διαδοχικών κορυφών του), ενώ το ύψος του κύματος που προχωράει στον ωκεανό μόλις μισό μέτρο, φαίνεται δηλαδή στην αρχή σαν ένα αθώο κύμα.  Όμως, γιγαντώνεται πολύ γρήγορα. Όταν λοιπόν το κύμα φθάνει στην ακτή, το ύψος του μπορεί να φτάσει και τα 40 μέτρα πάνω από την κανονική στάθμη της θάλασσας. Λόγω λοιπόν του μικρού ύψους του κύματος τα πλοία που βρίσκονται μακριά απ' τις ακτές όχι μόνο δεν κινδυνεύουν αλλ' ούτε καν αντιλαμβάνονται την ύπαρξη αυτών των κυμάτων.

Ενώ λοιπόν στον ωκεανό δεν διακρίνεται στις ακτές εμφανίζεται σαν ένα τεράστιο κύμα. Από το γεγονός αυτό πήρε και το όνομα tsunami. (τσου σημαίνει λιμάνι και νάμι σημαίνει κύμα στα Ιαπωνικά. Δηλαδή το κύμα του λιμανιού). Το όνομα υιοθετήθηκε το 1963 από διεθνές επιστημονικό συνέδριο προς τιμήν των Ιαπώνων που υποφέρουν αρκετά απ' το φαινόμενο. Στο παρελθόν υπήρχαν πολλές παρανοήσεις για τα κύματα αυτά.  Πίστευαν ότι είναι απλά παλιρροϊκά, που οφείλονται στην ανομοιόμορφη βαρυτική έλξη του ήλιου και της Σελήνης πάνω στη Γη. Τα τσουνάμι όμως δεν έχουν καμιά σχέση μ' αυτά. Δεν έχουν σχέση και με τα κύματα που δημιουργούν οι άνεμοι στην επιφάνεια των θαλασσών. Ως γνωστόν αυτά έχουν μήκος κύματος περίπου 150 μέτρα και περίοδο περίπου 10 δευτερόλεπτα, σε αντίθεση με τα τσουνάμι που έχουν περίοδο τής τάξεως της μιας ώρας.

Τα τσουνάμι μπορούν να θεωρηθούν κύματα ρηχών νερών. Γιατί ο λόγος τού βάθους του νερού προς το μήκος κύματος είναι πολύ μικρό (3/2.000.000 και 6/1.000.000). Σε κάθε διαδοχική κυματική ταλάντωση, η πραγματική κίνηση του νερού στην επιφάνεια ακολουθεί κατακόρυφη τροχιά με διάμετρο ίση με το ύψος του κύματος, διαγράφοντας πλήρη κύκλο κατά τη διάρκεια μιας περιόδου του κύματος.

Επίσης, δεν είναι σεισμικά κύματα, γιατί τα  τσουνάμι μπορούν να προκληθούν και από άλλες αιτίες όπως είδαμε πιο πάνω.

Στοιχεία του τσουνάμι

Όταν ένα τέτοιο κύμα χτυπήσει την ακτή δημιουργεί διάφορα κύματα με τα βαθύτερα σημεία του να είναι χαμηλότερα από την κανονική στάθμη θάλασσας. Κάθε ακόλουθο κύμα είναι υψηλότερο από το προηγούμενο. Η περίοδος μεταξύ των κυμάτων που φτάνουν είναι 10 έως 30 λεπτά. Συνήθως είναι αρκετός χρόνος για να ξεφύγουν σε ασφαλή υψώματα μετά από το πρώτο κύμα.

Η ταχύτητα αυτών των γιγαντιαίων κυμάτων είναι τόσο μεγαλύτερη, όσο μεγαλύτερο είναι και το βάθος της θάλασσας και υπολογίζεται από την σχέση  v=(g*h)1/2 ,όπου g η ένταση της βαρύτητας καί h το βάθος του νερού.

Γι’ αυτό στον ανοιχτό ωκεανό τρέχουν με ταχύτητα που φθάνει και τα 1.000 χιλιόμετρα την ώρα, δηλαδή προσεγγίζει την ταχύτητα του ήχου. Αλλά, όταν το τσουνάμι πλησιάζει την ακτή ελαττώνεται η ταχύτητά του γιατί μειώνεται το βάθος της θάλασσας, όμως ταυτόχρονα αποκτά ολοένα μεγαλύτερο ύψος. Ενώ στον ανοιχτό ωκεανό το ύψος αυτό δεν ξεπερνά τα 5-6 μέτρα , στην ακτή μπορεί να φθάσει τα 30 ή και τα 40 μέτρα. Εκεί οφείλεται και η μεγάλη καταστρεπτικότητα τους. Επίσης, η ενέργεια είναι ανάλογη του μεγέθους του σεισμού ενώ κατά τη διάδοση του κύματος έχουμε μηδαμινές απώλειες.

Τα τσουνάμι ανακλώνται και διαθλώνται από το ανάγλυφο του παράκτιου βυθού και τις παράκτιες γεωμορφές, σαν όλα τα κύματα. Αν η άφιξη ενός τέτοιου κύματος αντιστοιχεί σε μια κοιλία τότε το νερό υποχωρεί και αποκαλύπτεται ο βυθός.

Μια τέτοια περίπτωση είχαμε και την 1η Νοεμβρίου του 1755 στη Λισαβώνα. Τότε μαζεύτηκαν στο λιμάνι πολλοί άνθρωποι για να δουν το φαινόμενο και να περπατήσουν πάνω στο βυθό που είχε αποκαλυφθεί. Σε λίγα λεπτά όμως τους σκέπασε το τσουνάμι και πνίγηκαν. Αναφέρθηκαν 10.000 - 60.000 νεκροί.

Όταν το τσουνάμι πλησιάσει τις ακτές η τριβή του, με τον όλο και πιο αβαθή βυθό, προκαλεί μείωση της ταχύτητας του. Η περίοδος όμως του κύματος παραμένει σταθερή και άρα το μήκος κύματος μειώνεται, ενώ αυξάνει το πλάτος (το ύψος) του κύματος.  Γι' αυτό και κοντά στις παράκτιες στεριές το νερό σηκώνεται ακόμα και σε ύψος 35 μέτρων μέσα σε 10-15 λεπτά. Τα νερά της ηπειρωτικής κρηπίδας αρχίζουν να ταλαντώνονται και μεταξύ 3 έως 5 τέτοιων μεγάλων ταλαντώσεων δημιουργούνται οι περισσότερες καταστροφές. Οι ταλαντώσεις σταματούν μετά από μερικές μέρες.

Τα τσουνάμι έχουν μια απίστευτη ενέργεια λόγω του μεγάλου όγκου του νερού που μεταφέρουν. Μπορούν να σκοτώσουν χιλιάδες ανθρώπους στις ακτές και να καταστρέψουν ότι βρουν στο πέρασμα τους. Τεράστιοι τέτοιοι 'πύργοι' μανιασμένου νερού έχουν επανειλημμένα κτυπήσει κατοικημένες ακτές με τέτοια μανία, που έχουν καταστραφεί ολόκληρες πόλεις. Σε μια τέτοια περίπτωση, το 1896, εξαφανίστηκαν 20.000 άνθρωποι στην πόλη Sanriku της Ιαπωνίας. Το τσουνάμι ανάγκασε τα κύματα να σηκωθούν τόσο ψηλά, ακόμα και σε ύψος 40 μέτρων.

Σημειωτέον ότι οι περισσότεροι θάνατοι κατά τη διάρκεια ενός καταστρεπτικού τσουνάμι οφείλονται  στους πνιγμούς. Επίσης, υπάρχει κίνδυνος για πλημμύρες, μολυσμένες παροχές νερού, και καταστροφές στος παροχές αερίου και ηλεκτρισμού.

Μεγάλες καταστροφές

Από το 1945 περισσότεροι άνθρωποι έχουν σκοτωθεί από τα τσουνάμι παρά από τους σεισμούς. Αυτό δείχνει πόσο σοβαρό κίνδυνο ενέχουν.

Τα περισσότερα τσουνάμι δημιουργούνται κατά μήκος μιας περιοχής που λέγεται Ring of Fire μήκους 40.000 km. Η περιοχή Ring of Fire περιέχει όχι μόνο ηφαίστεια αλλά έχει και έντονη σεισμική δραστηριότητα. Περικυκλώνει δε όλο τον Ειρηνικό Ωκεανό.

Από το 1819, περισσότερα από 40 τσουνάμι έχουν χτυπήσει τα νησιά της Χαβάης. Γι' αυτό κι έχει αναπτυχθεί ένα σύστημα προειδοποίησης σε περιοχές όπως είναι η Χαβάη, όπου εμφανίζονται κατά καιρούς πολλά καταστρεπτικά παλιρροιακά κύματα. Αφού καταγραφούν κάποιες διαταραχές σε όργανα παρακολούθησης, γίνονται σχετικές προειδοποιήσεις για τον ερχομό τσουνάμι στη Χονολουλού, τη Χαβάη και την Αλάσκα. Υπολογίζεται ότι τη Χαβάη, μια περιοχή υψηλού κινδύνου, την κτυπά κατά μέσο όρο ένα τσουνάμι κάθε χρόνο και με ένα καταστρεπτικό περιστατικό κάθε 7 χρόνια. Η Αλάσκα, που επίσης ανήκει στις περιοχές υψηλού κινδύνου, κατά μέσο όρο την κτυπά ένα τσουνάμι κάθε 1,75 χρόνια και ένα καταστρεπτικό γεγονός κάθε 7 χρόνια.

Οι προειδοποιήσεις παρέχονται από σεισμογραφικά εργαστήρια σε όλο τον κόσμο, που καθορίζουν τη θέση που βρίσκεται η εστία ενός υποβρύχιου σεισμού. Αυτοί οι σεισμοί, συνήθως, δημιουργούνται σε μια από τις πιο βαθιές τάφρους στον Ειρηνικό Ωκεανό. Μια τέτοια υπηρεσία είναι η SSWWS που προειδοποιεί για επερχόμενα τσουνάμι.

Ένα από τα μεγαλύτερα και πιο καταστρεπτικά τσουνάμι που έχει καταγραφεί ποτέ, τον Αύγουστο του 1883, ταξίδεψε τουλάχιστον τη μισή περιφέρεια της Γης μετά από την κατάρρευση του ηφαιστείου Krakatoa, στην Ινδονησία. Τα κύματα, τότε, είχαν φτάσει σε ύψος μέχρι και 35 μέτρα, που προκάλεσαν μεγάλη ζημία κατά μήκος της ακτής της Σουμάτρας. Το νησί Κρακατόα εξαφανίστηκε. Μάλιστα τότε οι νεκροί έφτασαν τότε τους 36.000. Είναι γνωστό ότι το αστεροσκοπείο του Γκρίνουιτς το είχε καταγράψει για 7 συνεχόμενες ημέρες.

Το 1964 ένας σεισμός στην Αλάσκα προκάλεσε ένα τσουνάμι με τα κύματα να φθάνουν σε ύψος 3 έως και 6 μέτρα, κατά μήκος των ακτών της Καλιφόρνιας, του Όρεγκον, και των ακτών της Ουάσιγκτον. Αυτό το τσουνάμι προκάλεσε καταστροφές αξίας 84 εκατομμυρίων δολαρίων στην Αλάσκα και 123 θανατηφόρα περιστατικά στην Αλάσκα, το Όρεγκον, και την Καλιφόρνια.

Αν και τα τσουνάμι είναι σπάνια κατά μήκος των ακτών του Ατλαντικού, ένας σοβαρός σεισμός στις 18 Νοεμβρίου του 1929, στην Grand Banks της Νέας Γης δημιούργησε ένα τέτοιο τσουνάμι που προκάλεσε μεγάλες ζημιές και απώλειες ζωών στην Ακτή Placentia της Νέας Γης.

Το 1946, ένα τσουνάμι με κύματα 6 έως 9 μέτρων έφτασε στην περιοχή Hilo της Χαβάης, πλημμυρίζοντας το κέντρο της πόλης και σκοτώνοντας 159 ανθρώπους.

Στις 22 Μαΐου του 1960 ένα τσουνάμι στη Χιλή σκότωσε, περίπου, 2300 ανθρώπους, ενώ στις μέρες μας (1998) στη Νέα Γουινέα είχαμε 3.000 θύματα.

Στην Ιαπωνία το 1707 είχαμε 30.000 νεκρούς, ενώ στην Ιταλία ένα τσουνάμι το 1908 θεωρήθηκε υπεύθυνο για 120.000 νεκρούς.

Αλλά έχουν καταγραφεί και άλλα τσουνάμι σε όλο τον κόσμο, κυρίως στην Ασία, με δεκάδες χιλιάδες θύματα.

Ιστορικά τσουνάμι

Πριν από 50 εκατομμύρια χρόνια στο Μεξικό προκλήθηκε ένα μεγάλο τσουνάμι από πτώση ενός μετεωρίτη, εκεί που σήμερα βρίσκεται ο κόλπος του Μεξικού, δημιουργώντας ένα μέγκα τσουνάμι που προχώρησε στην ξηρά 100 ολόκληρα χιλιόμετρα και η σκόνη άλλαξε το κλίμα της Γης. Πιστεύεται ότι η εξαφάνιση των δεινοσαύρων οφείλεται σε αυτή την αιτία.

Το γνωστό τσουνάμι της Σαντορίνης, γύρω στα 1490 π.Χ, που θεωρήθηκε η αιτία της καταστροφής του μινωικού πολιτισμού. Οφείλεται στην έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης και δημιουργήθηκε ένα μέγκα τσουνάμι ύψους 120 μέτρων,  που δημιουργήθηκε από την κατάρρευση της καλντέρας έφτασε στα βόρεια παράλια της Κρήτης. Έτσι άρχισε σιγά-σιγά ο πολιτισμός τους να φθίνει. Βέβαια, τώρα ξέρουμε ότι το μέγκα τσουνάμι της Σαντορίνης δεν ευθύνεται αποκλειστικά για αυτή την καταστροφή. Μπορεί το συγκεκριμένο κύμα να μην εξαφάνισε τους Μινωίτες, βοήθησε όμως αρκετά: Πλημμύρισε τις σοδειές τους για δύο ολόκληρα χρόνια και η μέση θερμοκρασία έπεσε αρκετά.

Πάντως, το πρώτο καταγεγραμμένο ιστορικά τσουνάμι συνέβη στην παράκτια Συρία κατά το 2000 π.Χ.

Στην Ελλάδα το παλαιότερο είναι αυτό πού κατέστρεψε τον Περσικό στόλο στην Ποτίδαια τής Χαλκιδικής το 479 π.Χ.

Επίσης πολύ σημαντικό τσουνάμι είναι αυτό που έπληξε την Αλεξάνδρεια τον Ιούλιο τού 365 μ.Χ. που προκλήθηκε από σεισμό μεγέθους 8.2 τής κλίμακας Ρίχτερ. Ο αριθμός των θυμάτων ανήλθε στους 50.000.

Το καταστρεπτικό τσουνάμι του ηφαιστείου Κρακατόα

Για να καταλάβουμε τα γεγονότα που ακολούθησαν την έκρηξη του ηφαιστείου της Σαντορίνης, πρέπει να δούμε τις καταστροφές που επακολούθησαν από μια άλλη, σχετικά πολύ μικρότερη έκρηξη, αυτή του ηφαιστείου Κρακατόα, που βρίσκεται στο στενό μεταξύ Ιάβας και Σουμάτρας, και έγινε 26 Αυγούστου 1883.
Τότε οι εκρήξεις του ηφαιστείου είχαν ακουστεί ακόμα και 160 km μακριά, ενώ πυκνά σύννεφα καυτής στάχτης εκσφενδονίστηκαν μέχρι ύψος 27 km μέσα στον αέρα. Κατά μήκος της ακτής της Ιάβας και της Σουμάτρας έπεσε σκοτάδι, καθώς τα ηφαιστειακά σύννεφα σκέπασαν τον ήλιο. Το σκοτάδι αυτό διήρκεσε δυόμισι μέρες. Καταρρακτώδεις βροχές σποδού προστέθηκαν στην αναταραχή.
Στις 27 Αυγούστου, το ηφαίστειο Κρακατόα έφτασε στο μέγιστο της εκρηκτικότητας του. Οι θόρυβοι μιας σειράς εκρήξεων ακούστηκαν ως την Αυστραλία, σε απόσταση 5.000 km. Την ίδια ώρα, ηφαιστειακά αναβλήματα εκτινάχθηκαν πολλά χιλιόμετρα υψηλά στον ουρανό. Τα πιο λεπτόκοκκα τεμάχια, με τη βοήθεια των στρατοσφαιρικών ανέμων, περιέβαλαν την γη και χρειάστηκαν δύο χρόνια περίπου για να κατακαθίσουν. Υπολογίστηκε ότι 6-8 κυβικά χιλιόμετρα θραυσμάτων πετρωμάτων εκτινάχθηκαν στον αέρα κατά τη διάρκεια των παροξυσμών που κονιοποίησαν το Κρακατόα, με μια απελευθέρωση ενεργείας ίση με εκείνη της πιο ισχυρής υδρογονοβόμβας.

Όπως ήταν φυσικό, η επίδραση από την έκρηξή του δημιούργησε ένα μέγα τσουνάμι, το οποίο έφτασε σε ύψος 38μ. από τη βάση ως την κορυφή, καθώς χτυπούσε τις ακτές της Ιάβας και της Σουμάτρας παρασύροντας στον θάνατο 36.000 ανθρώπους.  Η δύναμη του τσουνάμι μπορεί να εκτιμηθεί από το γεγονός ότι μετέφερε ένα μεγάλο πλοίο 2,5 χλμ. στο εσωτερικό της ξηράς και το έριξε εκεί 10 μ. πάνω από τη στάθμη της θάλασσας. Πετρώματα που ζύγιζαν 50 τόνους μεταφέρθηκαν ακόμη μακρύτερα).

Έτσι έγινε και στην Κνωσό αλλά σε μεγαλύτερη έκταση. Όπως φαίνεται και στο "σπίτι των πεσμένων ογκολίθων" της Κνωσού, ισχυρές ωστικές δυνάμεις ανατίναξαν κυριολεκτικά τεράστιες πέτρες, που καμιά ανθρώπινη δύναμη δεν θα ήταν δυνατόν να τις μετακινήσει, παρά μόνο με σημερινά μηχανικά μέσα. Η καταστροφή αυτή αποτέλεσε ένα γενικότερο γεωλογικό φαινόμενο που παρατηρήθηκε και στην Τροία, στην δυτική Μικρά Ασία και στην κεντρική Παλαιστίνη, όπως επίσης έδειξαν οι ανασκαφές.

Ο κίνδυνος για την Ελλάδα

Μικρότερος αλλά υπαρκτός είναι ο κίνδυνος και στη Μεσόγειο Θάλασσα, ιδιαίτερα στην Ελλάδα λόγω της υψηλής της σεισμικότητας. Στον ελλαδικό χώρο δεν γίνονται ισχυροί σεισμοί, οι οποίοι από μόνοι τους να προκαλούν μεγάλα τσουνάμι. Το μέγεθος τους όμως είναι τέτοιο που μπορεί να ανακινήσει ιζήματα και να υπάρξουν υποθαλάσσιες κατολισθήσεις, σύμφωνα με τον καθηγητή της Υδραυλικής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, Κώστα Συνολάκη.

"Ένας σεισμός με επίκεντρο στην ξηρά και μικρός σε μέγεθος μπορεί να δώσει αρκετή επιτάχυνση σε σαθρά ιζήματα ώστε να γίνει μια υποθαλάσσια κατολίσθηση που θα δημιουργήσει ένα μεγάλο κύμα. Ο Κορινθιακός Κόλπος είναι μία από αυτές τις περιοχές".

Το τελευταίο μεγάλο τσουνάμι που έπληξε το Αιγαίο δημιουργήθηκε από το σεισμό της Σαντορίνης το 1956. Το κύμα ξεκίνησε από την περιηφαιστειακή περιοχή, όπου πιθανότατα να έγινε και μια υποθαλάσσια κατολίσθηση, και έφτασε στην ανατολική πλευρά της Αμοργού με ύψος 22-25 μέτρων.
Και συνεχίζει ο Συνολάκης: "Τα νησιά στο κεντρικό Αιγαίο ίσως να διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο όταν γίνονται σεισμοί. Προς το παρόν όμως δεν μπορούμε να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα. Για να γίνει κάτι τέτοιο, θα πρέπει να χαρτογραφηθεί με μεγάλη λεπτομέρεια ο ελληνικός βυθός. Αλλά οι έρευνες αυτές κοστίζουν και χρειάζονται πολύ χρόνο για να ολοκληρωθούν. Ως εκ τούτου, μόνο αμέλεια δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις το γεγονός ότι δεν έχει χαρτογραφηθεί με λεπτομέρεια ο ελληνικός βυθός".
Η αλήθεια είναι ότι γνωρίζουμε τον πυθμένα της θάλασσας λιγότερο από την επιφάνεια του Άρη.
"Υπάρχουν ολόκληρα τμήματα ωκεανών τα οποία δεν έχουν χαρτογραφηθεί πλήρως", λέει ο καθηγητής και δίνει μια φιλική συμβουλή: "Όλοι οι Έλληνες, αν θέλετε, και οι καλεσμένοι μας στους Ολυμπιακούς, όλοι οι τουρίστες, οφείλουν να γνωρίζουν ότι, όταν βρίσκεσαι κοντά στη θάλασσα και αισθανθείς ένα σεισμό, πρέπει να προχωρήσεις προς ένα ψηλότερο σημείο της ξηράς".
Αν ο σεισμός αυτός είναι τοπικός, υπάρχει ένα διάστημα πέντε-έξι λεπτών, οπότε προλαβαίνεις να αντιδράσεις. Και η πλημμύρα από τοπικό τσουνάμι συνήθως προχωράει μέχρι και 100 μέτρα από την παραλία. Οπότε τα πράγματα δεν είναι και τόσο ανησυχητικά.

Πρόβλεψη για μελλοντικές καταστροφές

Στις Καναρίους Νήσους υπάρχει ένα μικρό νησάκι που μοιάζει αρκετά με τη Σαντορίνη. Όχι τη σημερινή, αλλά εκείνη που υπήρχε πριν τη μεγάλη έκρηξη. Το Λα Πάλμα, με το ομώνυμο ηφαίστειο στο κέντρο του, έχει αναμφίβολα κερδίσει την προσοχή πολλών επιστημόνων.
"Μετά από διεξοδικές έρευνες καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι είναι πολύ πιθανό ένα μέρος του να κατακρημνιστεί στον Ατλαντικό Ωκεανό. Στην περίπτωση αυτή, θα δημιουργηθεί ένα μέγκα τσουνάμι, το οποίο θα ξεκινήσει από τις Καναρίους Νήσους και θα χτυπήσει την Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ", λέει ο Κώστας Συνολάκης.
"Αν κάποιος "κλοτσούσε" απότομα την πλευρά του ηφαιστείου που είναι έτοιμη να γκρεμιστεί, τότε το κύμα, όπως υπολογίσαμε με μαθηματικά μοντέλα, θα φτάσει στο ύψος 8 μέτρων. Όσο περίπου ένα καλό κύμα για σέρφινγκ, με τη διαφορά ότι το μήκος του ήταν τεράστιο".
Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, ο αριθμός των ανθρώπων στο Λος Άντζελες που μπορεί να χάσει τη ζωή του από τοπικά παλιρροϊκά κύματα ανέρχεται στις 100.000, ενώ υπάρχει πάντα και η Χαβάη που μπορεί να προκαλέσει τσουνάμι.

Βιβλιογραφία: Britanica, Δίκτυο, ιστορία της Κνωσού, συνέντευξη του Κώστα Συνολάκη στο Ταχυδρόμο

 

http://[URL unfurl="true"]www.supernatural.gr/images/1st_santiago_pic1.jpg[/img[/URL]]
Τον Οκτώβριο του 2002 κατά τη διάρκεια διακοπών, μια οικογένεια βρέθηκε απέναντι σε μια εντυπωσιακή ανακάλυψη. Όλα συνέβησαν στη νότια Χιλή, έξω από τα περίχωρα της πόλης Concepcisn, σε μια αγροτική τοποθεσία, όταν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού των παιδιών, ένα από αυτά σκόνταψε σε ένα θάμνο. Στο σημείο που έπεσε έκπληκτο αντίκρισε ένα μικρό πλάσμα με ανθρώπινη μορφή . Το παιδί πήρε αυτό το ασυνήθιστο πλάσμα, το τύλιξε με χαρτί και το μετέφερε σπίτι του. Όπως σημειώνει ένας από τους δημοσιογράφους που κάλυψε το γεγονός, ο Rodrigo Ugarte, το παιδί και η οικογένειά του ισχυρίστηκαν ότι αυτό παρέμεινε ζωντανό για οκτώ μέρες, ενώ σε μερικές περιπτώσεις άνοιξε και τα μάτια του. Παρόλα αυτά το σώμα του πλάσματος εάν παρατηρηθεί και συγκριθεί με κάτι δείχνει να βρίσκεται σε μια περίεργη φάση μουμιοποίησης. Το μήκος του είναι 7,2 εκατ., έχει σχετικά μεγάλο κεφάλι, δύο χέρια που καταλήγουν σε μακριά δάχτυλα και δύο πόδια.
Η ανακάλυψη αυτή δημοσιοποιήθηκε αρχικά από μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι του Σαντιάγκο.

Οι ειδικοί καθηγητές από το πανεπιστήμιο της Χιλής, έχουν προβληματισθεί και καταλήγουν σε διάφορες θεωρίες, μία από τις οποίες είναι να πρόκειται για έμβρυο ενός άγνωστου άγριου ζώου της περιοχή , όπως για παράδειγμα μιας αγριόγατας. Το σίγουρο είναι ότι η ανάλυση DNA σίγουρα θα έδινε απαντήσεις. Αυτή όμως φαίνεται ότι ακόμα δεν έχει πραγματοποιηθεί ή ότι τα αποτελέσματά της σκόπιμα δεν ανακοινώνονται, δίνοντας τροφή στο μυστήριο.

Ύστερα από 22 μέρες από την ανακάλυψη, τα μέλη της οικογένειας του Henriquez Carrepo, κάλεσαν σπίτι τους στο προάστιο Pintana το δημοσιογράφο της υπηρεσίας ειδήσεων Terra.cl, αλλά και άλλους από άλλα δίκτυα όπου και τους εξιστόρησαν τις παράξενες λεπτομέρειες από το περιστατικό, τόσο την ημέρα που έγινε αλλά και εκείνες που ακολούθησαν.
[img]http://[URL unfurl="true"]www.supernatural.gr/images/files_santiago_pic6.jpg[/img[/URL]]
Ο Julio Carrepo, το παιδί που βρήκε το μικροσκοπικό πλάσμα, ανέλαβε να το δείξει στα μέσα ενημέρωσης. Προσεκτικά και με πολύ καχυποψία μήπως του το πάρουν , το έφερε μέσα σε ένα κουτί πρώτων βοηθειών που είχε τυπωμένο εξωτερικά το σήμα του Ερυθρού Σταυρού. Όταν άνοιξε το καπάκι, οι δημοσιογράφοι έμειναν έκπληκτοι στη θέα του πλάσματος, στο κέντρο του κουτιού ανάμεσα σε προσεκτικά τοποθετημένο βαμβάκι.
Όπως εξήγησε ο Julio : "το χρώμα του έχει αλλάξει από αυτό που ήταν όταν το βρήκαμε. Στην αρχή ήταν ρόζ αλλά τώρα είναι πιο σκοτεινό. Ίσως να παίζει ρόλο το γεγονός ότι το κρατάμε στο ψυγείο για να διατηρείται". Και πράγματι μερικά σημείο του σώματος φαίνονταν τόσο ξηρά κόκκινο όπως της κόκκινης πιπεριάς.
[img]http://[URL unfurl="true"]www.supernatural.gr/images/files_santiago_pic2.jpg[/img[/URL]]
Αυτό που τράβηξε την προσοχή των δημοσιογράφων από την πρώτη στιγμή, ήταν το μέγεθος του κρανίου σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα. Τα δάχτυλά του βρίσκονται στην άκρη αυτών που δείχνουν σαν χέρια και έχουν μακριά νύχια : ¨δείχνουν σαν είναι επέκταση των δαχτύλων ¨ συνέχισε o J. Carrepo.
Το σώμα είναι περίεργο. Σε μερικά σημεία των άκρων φαίνονται μικροσκοπικοί μαύροι λεκέδες. Είναι εξαιρετικά ελαφρύ και εύθραυστο, και αυτός είναι ο λόγος που κρατιέται μέσα στο κουτί με το βαμβάκι ολόγυρά του. ¨Το κρατάμε μέσα στο κιβώτιο, για να αποφύγουμε μια πιθανή ζημιά¨ συμπλήρωσαν.

Η οικογένεια του Henriquez Carrepo, συνεχίζει σήμερα κανονικά τη ζωή της. Δέχεται όμως συχνές επισκέψεις ατόμων που θέλουν να δουν το εύρημά της. ¨Πολλοί άνθρωποι έρχονται να μας επισκεφτούν. Άνθρωποι των MEDIA, ψυχίατροι, αλλά και άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι έχουν περίεργες ψυχικές δυνάμεις ¨ είπε η κ. Luisa Carrepo.

Ο θάνατος του πλάσματος.

Κανένα από τα μέλη της οικογένειας δεν είναι σε θέση να διευκρινίσει ούτε τη μέρα, αλλά ούτε και τους λόγους που πέθανε το πλάσμα. Βεβαιώνουν όμως όλοι τους ότι έζησε 8 μέρες και συμπληρώνουν : ¨Όταν το βρήκαμε ήταν σε θέση να ανοίξει τα μάτια του. Στη συνέχεια, όταν επιστρέψαμε στο Σαντιάγκο, άνοιξε τα μάτια του για περισσότερο χρόνο. Κάποια στιγμή σταμάτησε εντελώς να τα ανοίγει. Αλλά παρατηρήσαμε και κάτι περίεργο. Όταν σκεφτήκαμε ότι ήταν ήδη νεκρό, το σώμα του ήταν θερμό, και εξακολουθούσε να είναι θερμό για πολύ αργότερα¨. ¨ Πάντα ξέραμε ότι ένα νεκρό σώμα είναι κρύο. Κάτι που δεν συνέβαινε εδώ¨ είπε ο Armando Carrepo .

Επειδή τα μέλη της οικογένειας είχαν μπερδευτεί και δεν ήταν σίγουρα αν ζούσε ή αν πέθανε, άργησαν πάρα πολύ να το μεταφέρουν σε κάποιον κτηνίατρο ή να απευθυνθούν στις τοπικές αρχές. Έτσι ακόμα και στην περίπτωση να ήταν ζωντανό, η καθυστέρηση ήταν μοιραία. Όταν τελικά το μετέφεραν σε έναν τοπικό κτηνίατρο αυτός έμεινε έκπληκτος γι΄ αυτό που είδε, και μπερδεμένος υποστήριξε ότι ούτε του έχει ξανασυμβεί κάτι ανάλογο, αλλά ούτε και υπάρχει στην ιατρική επιστήμη και στις διάφορες επιστημονικές πηγές οποιαδήποτε σχετική αναφορά.

Υπήρξαν και ψεύτικες φήμες.

Απ΄ όλους αυτούς που επισκέφτηκαν την οικογένεια Carrepo υπήρξαν κάποιοι που θέλησαν να εκμεταλλευτούν το γεγονός. Κυρίως αυτοί ήταν άνθρωπου που ισχυρίζονταν ότι διαθέτουν ψυχικές δυνάμεις. Έτσι υπήρξαν φήμες που μιλούσαν για τηλεπαθητική επαφή της μητέρας με το πλάσμα, για επικοινωνία του πλάσματος με τα παιδιά μέσω ενός πνευματιστή, μέχρι και ότι αυτό κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια τηλεπαθητικής επαφής με ένα μέντιουμ άνοιξε τα μάτια του. Όλα αυτά διαψεύστηκαν κατηγορηματικά από την οικογένεια, που τα χαρακτήρισε ψεύτικα και φανταστικά.

Η "καθυστέρηση" των ερευνών και των εξετάσεων.

Η οικογένεια μιλώντας στο Terra.cl, είπε ότι περιμένει τα αποτελέσματα των ερευνών και εξετάσεων και ειδικά αυτής του DNA. Πάντως εξέφρασε την απορία της, κάτι που είναι και γενικότερη απορία αυτών που ασχολούνται με το θέμα, για πιο λόγο οι εξετάσεις και οι έρευνες δεν έχουν πραγματοποιηθεί ακόμα. ¨ Δίνεται η εντύπωση, ότι υπάρχει μια συνειδητή και σκόπιμη καθυστέρηση, με τέτοιο τρόπο ώστε με το πέρασμα του χρόνου να ξεχαστεί το θέμα ¨είπε ο Carrasco Carrepo.

Είναι γεγονός πάντως ότι ακόμα και κτηνίατροι που αρχικά ενδιαφέρονταν να προχωρήσουν σε εξετάσεις ξαφνικά σταματούν να ασχολούνται με το θέμα.
Σίγουρα οι έρευνες θα έδιναν την δυνατότητα να διαπιστωθεί εάν το πλάσμα αυτό είναι ένα έμβρυο, ένα ζώο ή μια απάτη. Επιπλέον από τα προκαταρκτικά συμπεράσματα θα έβγαινε το συμπέρασμα αν πρόκειται για ένα έμβιο όν βιολογικής μορφής, κάτι που είναι απαραίτητο για τη συνέχιση των εξετάσεων. Αν διαπιστωθεί ότι σε κάποια χρονική στιγμή ήταν ένα έμβιο όν, τότε μια πιο βαθιά ανάλυση ανοίγει το δρόμο ώστε να καθοριστεί αν αυτό ανήκει σε κάποιο άγνωστο άγριο ζώο, ή ακόμα και αν προέρχεται από τη γη ή από κάποιον άλλο εξωγήινο πολιτισμό.
[img]http://[URL unfurl="true"]www.supernatural.gr/images/files_santiago_pic3.jpg[/img[/URL]]

 

Εμπειρίες εκτός σώματος

Οι εμπειρίες ανθρώπων που διαπιστώνουν να βρίσκονται εκτός σώματος για πολλά χρόνια έχουν συσχετιστεί με φαινόμενα παραφυσικα, ψυχολογικά ή πνευματικά. Αλλά τώρα ερευνητές στην Ελβετία έχουν επισημάνει μια περιοχή στον εγκέφαλο που μπορεί να είναι υπεύθυνη γι αυτή την αντιπαράθεση.

Ο νευρολόγος Olaf Blanke και οι συνάδελφοι από τα Πανεπιστημιακά νοσοκομεία της Γενεύης και της Λωζάνης έχουν βρεί ότι η ηλεκτρική διέγερση μιας περιοχής του εγκεφάλου, που ονομάζεται γωνιακή έλικα (angular gyrus) μπορεί να προκαλέσει απρόβλεπτη απόκριση σε δύο από τα τρία αισθητήρια συστήματα που ελεγχουν την ισορροπία, τα προθαλαμιαία και σωματοαισθητηριακά συστήματα.

Η προκύπτουσα αίσθηση είναι μία μορφή συνείδησης που αποσπάται από το σώμα και συχνά περιγράφεται ως "εμπειρία εκτός σώματος". Ο Dr. Blanke παρατήρησε αυτό το φαινόμενο, δειγείροντας ηλεκτρικά τον εγκεφάλου ενός ασθενή που υποφέρει από επιληψία του βρεγματικού λοβού. Βρήκε ότι διεγείροντας τη σωστή έλικα (που βρίσκεται προς το πίσω μέρος του εγκεφάλου στη συμβολή των βρεγματικού και κροταφικού λοβού) προκάλεσε στον ασθενή την αίσθηση σαν να "βυθίζεται στο κρεβάτι" ή να πέφτει από μεγάλο ύψος". Στα μεγαλύτερα μήκη κύματος, η διέγερση προκαλεί μία εμπειρία εκτός σώματος (Οut of Βody Εxperience) ή OBE.

Ο ασθενής περιέγραψε την εμπειρία σαν να βλέπει τον εαυτό από κάποιο ύψος, να βρίσκεται ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Πρόσθετη διέγερση προκάλεσε στον ασθενή να αισθανθεί ότι τα χέρια του και τα πόδια του κινούνται προς το σώμα της, ακόμα κι αν ολόκληρο το σώμα της ήταν σταθερό. Η εμπειρία, εντούτοις, ήταν παροδική και εξαφανίστηκε όταν o ασθενής προσπάθησε να διαπιστώσει την παραίσθηση.

Ο Dr. Blanke έγραψε μία συνοπτική αναφορά στην επιστημονική επιθεώρηση Nature ότι αυτές οι παρατηρήσεις δείχνουν πως μία OBE καθώς κι άλλες παραισθήσεις που αφορούν την αντίληψη του σώματος στο χώρο και την κίνηση μπορούν να προκληθούν τεχνητά με ηλεκτρική διέγερση του φλοιού. Είπε ότι οι OBE ίσως αφορούν μια δυσλειτουργία στην επεξεργασία των αισθήσεων όπως η ισορροπία και η μετακίνηση. "Είναι πιθανό ότι η εμπειρία του διαχωρισμού του εαυτού μας από το σώμα είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας να ενσωματωθούν οι σύνθετες σωματοαισθητηριακές και προθαλαμιαίες πληροφορίες", αναφέρει.

Το προθαλαμιαίο σύστημα είναι υπεύθυνο για την αποστολή πληροφοριών στον εγκέφαλο σχετικά με τη θέση και την κίνηση του κεφαλιού και το σωματοαισθητηριακό σύστημα παρέχει τις πληροφορίες στον εγκέφαλο για τη θέση του σώματος και των άκρων. Είπε ότι η γωνιακή έλικα θα μπορούσε να είναι ένα σημαντικό μέρος κάποιου μεγαλύτερου νευρικού κυκλώματος υπεύθυνου για τη σύνθετη αντίληψη του σώματός μας.