Εποχές παλίου ΠΑΣΟΚ (του ορθόδοξου που λένε), ταξιδεύω προς τα βόρεια. Ξημερώματα βρίσκομαι λίγο πριν τη Λάρισα.
Ξανοίγοντας το μάτι στο ορίζοντα παρατηρώ πως σε μια μικρή έκταση βρίσκονται πάνω από μια εκατοντάδα αγροτικά οχήματα παρκαρισμένα σε συστοιχίες. Από αγροτικά με ανοιχτή ή κλειστή καρότσα, μέχρι τρακτέρ και φρέζες.
Απονήρευτος τότε, σχηματίζω την εντύπωση πως πρόκειται για μάντρα μεταχειρισμένων. Φτάνοντας όμως πιο κοντά παρατηρώ ότι δεν ήταν μάντρα μεταχειρισμένων, αλλά επαρχιακό σκυλάδικο.
Παντρεμένες, αλλά και ανύπαντρες, μαντρωμένες σπίτι. Με αυτή τη νοοτροπία που κουβαλάτε, και την αέναη κλάψα για το μέρος που ζείτε και τη ζωή που κάνετε, απορώ πως έχουν μείνει (έστω και λιγοστές όπως λέτε) γυναίκες εκεί.
Υ.Γ.
Λησμόνησα να αναφέρω πως την προηγούμενη εβδομάδα από το ταξίδι μου είχε βρέξει για αρκετές ημέρες. Όλοι λοιπόν κλαίγονταν ότι έχασαν τα μπαμπάκια, και έπαθαν μεγάλη οικονομική ζημιά που θα έχει σαβαρές αρνητικές επιπτώσεις στο οικογενειακό εισόδημα. Παρά τούτο όμως, τα σκυλάδικα, τα στριπτιζάδικα, τα κωλόμπαρα, τα καφενεία, τα πρακτορεία του ΟΠΑΠ κλπ, ήταν όλα ασφυκτικά γεμάτα, και οι συζητήσεις για το ποιός έχει το καλύτερο σκυλί φέρμας, και την ακριβότερη καραμπίνα, έδιναν και έπαιρναν.
