Ήταν σαν τον τελικό του 2006. Το χάσαμε στα πρώτα λεπτά. Μπήκαν μέσα με όρεξη αλλά όταν βλέπεις πως ότι και αν κάνεις στην επίθεση δε βγαίνει και ότι κάνουν αυτοί στην επίθεση σε γαμάνε, σου πέφτει η ψυχολογία. Και μετά απλά παλεύεις φάση με φάση. Εθνικισμοί δε χωράνε στον αθλητισμό, εδώ δε μιλάμε για τα Δερβενάκια.
Να πω ποιος πήγε καλά, ποιος δεν πήγε; Ποιο το νόημα; Ο Σλούκας όσο έπαιξε ήταν συγκλονιστικός, και τι έγινε;
Μεγάλος αλεπουδιάρης ο Αταμάν. Δάσκαλος στα mind games. Τρόλαρε το Σπανούλη με τον Οσμάν ενώ είχε ήδη κάνει τα πλάνα του. Στην αρχή της τέταρτης περιόδου ζήτησε challenge ενώ κέρδιζε με 20 πόντους για να παγώσει το ρυθμό και να μας σκοτώσει τελειωτικά.
Ο Αταμάν μας χτύπησε εκεί που πονάμε: Ταχύτητα. Οι Τούρκοι ήταν τόσο πιο γρήγοροι που ήταν σαν να έβλεπες τους Lakers του '80 σε κάποια σημεία. Στην άμυνα ήταν διαβασμένος, στην επίθεση έχει παιχτες να χτυπήσει από παντού.
Κέρδισε η καλύτερη ομάδα. Αντικειμενικά. Όσο για την Ελλάδα για μένα και πολύ μακριά έφτασε. Περίμενα ότι θα περνάγαμε τον όμιλο και μέχρι εκεί. Πήραμε όμως 2 ματς μετά από αυτό.
Κυρίως χάρη σε Γιάννη, Σλούκα, Παπανικολάου. Οι νεότεροι ..... θα δούμε.
Να το παραδεχτούμε: Από την τετράδα είμαστε οι κατώτεροι. Και δε νομίζω να μπορούμε να συγκριθούμε με Σέρβους και Γάλλους. Άρα χονδρικά είμαστε η 7η περίπου ομάδα του Ευρωμπάσκετ. Για αυτή την ομάδα, καλά είναι.