λοιπόν που λέτε... κατέβαινα την Ιουλιανού χθες απογευματάκι, γιατί ήμουν εκεί κοντά για κάτι ψιλονταραβέρια με κάτι "γνωστές μου" και από μακριά μπανίζω ένα μελαχρινό και μελαμψούλικο καβλάκι απίστευτο να ανεβαίνει προς το μέρος μου.
όσο πλησίαζε, τόσο γνωστή μου φαινόταν.
φορούσε ένα μαύρο κολλητό τζινάκι, τρέντυ της εποχής αθλητικά γνωστής μάρκας, ένα εξίσου μαύρο του σκότους τοπάκι/μπλουζάκι (κάτι τέτοιο) και τζιν μπλε του απέραντου γαλάζιου μπουφανάκι.
μπουκιά και συγχώριο λέμε.
επίσης είχε και ένα μπάκπακ.
τελικά στα 5 μέτρα καταλαβαίνω ότι είναι το λατινομπραζιλέρο μόνδελ κουκλάκι, η Τζούλια από τα Φιλιππίδου.
άβαφτη και όπως ακριβώς είναι και στο σαλόνι των οίκων, δηλαδή κούκλα.
ευθύς αμέσως μου έρχεται στο μυαλό το τιπ νούμερο 3 του
μέγα ξεκλειδωτή πουτανών.
κοντοστέκομαι, γυρίζω πλάτη να μη γίνω και ρόμπα στην αφγανοπακική ερωτική φυλή της αγαπητής πιξούλας74 και βγάζω από μέσα από το υποκάμισο το βαφτιστικό σταυρό, που εντελώς τυχαία φορούσα, για να φανεί και να τον κοζάρει το μωράκι επίτηδες.
φτάνουμε κοντά, σχεδόν τετΑτετ και της λέω...
"χέη Τζούλια, χάου αρ γιου μάη μπραζίλιαν λόβ αφέρ?"
και ανοίγω τα χέρια μου διάπλατα σαν τον γέροντα "σταμαΑαταΑα" του λούμπεν για αγκαλιά, ώστε να κάνει μπαμ ο βαφτιστικός χρυσός σταυρός των 38 καρατίων, φάτσα κάρτα... και έτσι, να κερδίσω ακόμα πιο πολλά πόηντς από την τελευταία φορά που την είχα κάνει να χύσει πάνω στο καβλι μου εφαρμόζοντας και ακολουθώντας πιστά, μόνο τα πρώτα 2 τιπς του
μέγα ξεκλειδωτή των πουτανών.
από την τρομερή συννεφιασμένη ηλιοφάνεια που είχε όμως, πέφτει μια ακτίνα πάνω στο σταυρό, την κεντράρει στο αριστερό αυτί και της καίει ελαφρώς το σκουλαρίκι που φορούσε στο δεξί με κατ'επέκταση να της προξενήσει ένα ελαφρύ έγκαυμα στο αριστερό.
μιλάμε για αλφάδι, χά... ρα.. κας.
το μωράκι σάστισε από το σοκ της διασταύρωσης του σύμπαντος με την ομορφιά του χρυσού του βαφτιστικού σταυρού μου και έμεινε για 2 σέκοντς.
μόλις κατάλαβε ότι ήμουν αυτός που τις προάλλες την έκανε να χύσει και να γαμηθεί με λύσσα, τα θυμάστε πιστεύω να μην τα ξαναλέω και γίνομαι γραφικός πχια, αφού μου έσκασε ένα χαμόγελο πρώτα όπου είδα ότι της λείπουν κάτι πίσω δόντια, έπεσε πάνω μου για αγκαλιά και αμέσως μετά μου έσκασε και ένα ρουφηχτο φιλί στα καπάκια.
ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι είχε φάει λίγο πριν, αλλά μάταια btw.
στα δικά μας, το τιπ νούμερο 3 ήταν και πάλι σωστό και έπιασε τόπο τελικά.
έτσι αγκαλιαστά πήγαμε για καφεδάκι και φρι κουλουράκι στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα.
της εξήγησα ότι έχω καλό σκοπό και μου είπε να της δώσω λίγο χρόνο να φάει λίγες πούτσες ακόμα, ώστε να το καλοσκεφτεί.
μου έδειξε και κάποιες φωτός από τα συμπεθέρια εκεί κάτω στη μπαηα δε Σαλβαδόρ από όπου μένουν.
μέγα ξεκλειδωτή ευχαριστώ (και πάλι) για τις πολύτιμες συμβουλές και τα άκρως χρήσιμα τιπς που μας μοιράζεις απλόχερα.
από εδώ και στο εξής... δηλώνω
μέγας θαυμαστής σου και αναμένω το επόμενο τιπ, αβίαστα και με τρομερή ανυπομονησία.

