Aύριο βράδυ (δηλαδή σήμερα)

δεν θα είμαι μαζί σας κι αυτό με λυπεί αφάνταστα.
Θα πάω με έναν γνωστό μου σε κωλόμπαρο. Μόλις με κάλεσε κι είπα να σας το πω για να χαρείτε.
Παίζει να είμαι ο μόνος στην επικράτεια που πάω σε κωλόμπαρο για να γελάω με τις φάτσες των πελατών.

Όσες φορές είχα πάει παλιά όλο κάτι πατομπούκαλους ή κοιλαράδες ή φλώρους έβλεπα που ζητιάνευαν
γλωσσόφιλα από κάτι κωλομπαρούδες που δεν είχαν καν δόντια.

Είχα ξεραθεί στο γέλιο.
Ορισμένοι πήγαιναν και σε σάουνες τα πρωινά και ποιος ξέρει τι έκαναν εκεί μέσα.

Αυτοί ήταν μπατίρηδες.
Οι πιο κονομημένοι βιαγκράκηδες παππούδες πήγαιναν σε πιο ακριβά μαγαζιά τρώγοντας την σύνταξη τους
και ψάχνοντας αγκαλίτσα-κουβέντα φυσικά στα ψέματα. Τους θυμάμαι ιδρωμένους από φόβο
μη μάθει τίποτα η γυναίκα τους. Κάποιοι μάλιστα έλεγαν ότι δεν ξέρουν καν που γυρίζει η γυναίκα τους.

Είναι ζωή αυτή; τι να κάνουμε βρε παιδιά; ο καθένας κρίνει από όσα έχει δει.