Όλες οι κριτικές για την Ρίτα - Εξηκίου 20 (Μπουρδέλα) Λιοσίων

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2007. Μια μέρα ηλιόλουστη. Η λιακάδα ξύπνησε μέσα μου συναισθήματα ανάλογα με αυτά που πλημμυρίζουν κάθε ρομαντική ψυχή (σαν τη δικιά μου). Με άλλα λόγια μάγκες έπρεπε επειγόντως να ρίξω ένα ρομαντικό πιτσίλισμα... Για άλλη μια φορά το αναστατωμένο είναι μου, εξαπέλυσε μια λυσσαλέα καταδίωξη ανυποψίαστων ιερόδουλων και δη αφράτων μιλφέιγ.

Η απόβασή μου έγινε στα ζαχαροπλαστ...εεε... συγνώμη ρδέλα ήθελα να πω, ένθεν και ένθεν εκείθεν και εντεύθεν της αγαπητής οδού Λιοσίων.

Το μεσαίο μου πόδι εκτελώντας χρέη πηδαλίου με οδήγησε στο εν λόγω πορνείο, όπου συνάντησα μια γραφική τσατσά, πολύ παλιά καραβάνα που θα μπορούσε επάξια να διεκδικήσει ένα ρόλο στην ταινία «Η μούμια», ενσαρκώνοντας φυσικά...τη μούμια.

Το κορμί της γερασμένο μεν, το μυαλό της δε παμπόνηρο... Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι ενήργησε ωσάν διπλωματούχος του μάρκετινγκ δραματοποιώντας το προϊόν με εκφράσεις όπως: \"ελεύθερα πιασίματα\", \"ισπανικό\", \"ανεβαίνει από πάνω\", \"κάνει κι 69\". Αμέσως είπα μέσα μου: \"Μαλάκα αν βλέπεται το γκομενάκι έχεις μπει σούμπιτος!\"

Και ω του θαύματος... το γκομενάκι ήταν του γούστου μου. Ομορφούλα, (ημι)μπροστόβαρη 40αρα, σώμα κανονικό με πιασίματα, ονόματι Ρίτα. Τι άλλο ήθελα; Κατέθεσα το αντίτιμο απ’το υστέρημά μου και κατέφυγα στο δωμάτιο γεμάτος προσδοκίες. Με αστραπιαίες κινήσεις ξεβρακώθηκα και περίμενα το Ριτάκι.

Το Ριτάκι μπούκαρε και μετά τις πατροπαράδοτες συστάσεις μπήκε στο ψητό. Έπιασε μάλλον το ψητό, για ν’ακριβολογώ, καθώς το μαλαπερδίκουλό μου έκαιγε από πόθο. Λίγο επαγγελματικό τρίψιμο με χέρια, στήθια και σώμα, ήταν αρκετό για να κοιτάξει το πουλί μου το ταβάνι. Κυριευμένος από ηδονή ζήτησα από την ώριμη τσαπερδόνα να κάνουμε το περιβόητο 69.

Η αποδοχή της με χαροποίησε αλλά η εντολή της \"γλύφετε αλλά μην αγγίζετε\" υπήρξε ξενερωτική τα μάλα για τα άτακτα χέρια μου. Τέλος πάντων της ξηγήθηκα το λατρεμένο μου πινέλο όσο αυτή ασχολείτο μάλλον νωχελικά με το εργαλείο μου. Εντάξει λέω δεν πειράζει θα επανορθώσει στο μαμήσι. Αλλά φευ...

Παίζοντάς το μου οπαδός του savoir vivre με ρώτησε τι στάση θέλω, για να πάρει την αναμενόμενη απάντηση \"από πάνω\". Η άτιμη Ρωσίδα όμως με γείωσε κανονικά λέγοντάς μου ότι είμαι αδύνατος και δε θα την αντέξω... Τι είσαι μωρή γαμώ το στανιό μου και δε θα σ’αντέξω; Μπουλντόζα; Ήθελα να της πω αλλά...το savoir vivre βλέπετε... Εν πάσει περιπτώσει με την αγαπημένη μου στάση εκτός νυμφώνος και συγχυσμένος ων, συνουσιαστήκαμε σε ιεραποστολική και πισωκολλητή στάση κατά σειράν, όπου και έφτασα στον πολυπόθητο οργασμό. Κατόπιν γκρίνιας γιατί η γκομενίτσα ψιλοδυσανασχετούσε κιόλας που αργούσα...

Τα γλυκά μάτια που μου έκανε στο τέλος δε μπόρεσαν να αναστρέψουν το βλοσυρό μου ύφος. Η σχέση μας είχε πληγωθεί ανεπανόρθωτα με δική της υπαιτιότητα. Τη χαιρέτησα με ψυχρότητα και εντός ολίγου αποχώρησα. Στο δρόμο του γυρισμού κάνοντας το flashback κάλμαρα λιγάκι σκεπτόμενος ότι: \"εντάξει ρε φίλε ωραίο νιμού ήταν, βυζάκια έγλυψες, αιδοίο έγλυψες, τι άλλο ήθελες;\" Η αλήθεια είναι ότι ήθελα αυτά που μου διαφήμισε η νύφη του Φρανκενστάϊν και τελικά δε τα πήρα (όλα). Οπότε φυσιολογική η απογοήτεψή μου...

Εν κλειτορ...εεε... κατακλείδι ήθελα να πω, μάλλον θα ήμουν υπερβολικός αν ισχυριζόμουν ότι το κλαίω το 20αρικο. Αλλά εκτός συγκλονιστικού απροόπτου (ποτέ μη λες ποτέ) η Ρίτα θα με ξαναδεί μόνο στα όνειρά της. Δεν πειράζει φίλτατη θα με ξεπεράσεις κάποτε. Αν και χλωμό το βλέπω......

Επίσκεψη χθες το πρωί (20/11) στις 11:30 (είναι το δεύτερο \\\"σπίτι\\\" όπως κατεβαίνεις από Λιοσίων) ήταν η «φορτωμένη» Ρίτα που δούλευε παλιότερα Αχαρνών & Περγάμου 1 και Διδύμου 18Α αρκετά καλό service (όλες οι στάσεις, ισπανικό φυσικά) και extras τα οποία διαπραγματεύεσαι στο δωμάτιο... κάθε ημέρα πρωινή βάρδια (10:00 – 17:00)