Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Την ύπαρξη της Αλίκης την αντιλήφθηκα σχετικά αργά, το τελευταίο τρίμηνο, όπου άρχισα και να διαβάζω τα διάφορα γραφόμενα που την αφορούν.

Η πρώτη συνάντηση μαζί της κλείστηκε την τελευταία στιγμή μια Κυριακή βράδυ για τις 12 τα μεσάνυχτα. Μου ζήτησε να την περιμένω σε κάποιο σημείο εκεί στα πέριξ του Ωνασείου και να της τηλεφωνήσω να έρθει μόλις φτάσω. Έτσι και έγινε. Σε λίγα λεπτά είδα από τον καθρέφτη του συνοδηγού ένα κουκλί να πλησιάζει μέσα σε εφαρμοστό τζιν, στενό εφαρμοστό μπλουζάκι που τόνιζε το πλούσιο φυσικό στήθος της και παπούτσια πλατφόρμες. Κάτι διερχόμενοι νεαροί πάνω σε ένα παπί κόντεψαν να τρακάρουν αφού στραβολέμιασαν από την παρουσία της Αλίκης την στιγμή που αυτή έμπαινε στο αυτοκίνητο.

Μπήκε με φόρα μέσα και ενώ με παρατήρησε για μερικά δευτερόλεπτα με πλησίασε και πλακωθήκαμε στα γλωσσόφιλα. Μετά τις τυπικές αβρότητες πρώτης γνωριμίας εκατέρωθεν, ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο, όχι το γνωστό πίσω από το Ωνάσειο, αλλά το άλλο το άθλιο αφού με παρακάλεσε να πάμε εκεί. Προσωπικά δεν είχα ξαναπάει και έκανα και μια μαλακία στον δρόμο και έπρεπε να περάσω από την Συγγρού απέναντι και να ξαναγυρίσω για να την διορθώσω. Στο διάστημα αυτό η Αλίκη ήταν λαλίστατη και ευχάριστη συνοδηγός και περιορίστηκα στον να την ακούω και να οδηγώ αφού η λεπτή, σιγανή κοριτσίστικη φωνή της χάιδευε τα αυτιά μου. Αφού φτάσαμε στο χοτέλι, ο άθλιος τύπος στην reception μου λέει δεν έχουμε δωμάτια!!!!!! Τι διάολο, σκέφτηκα από μέσα μου, Κυριακή προς Δευτέρα όλοι γαμάνε; H φωνή του τύπου με επαναφέρει από την σκέψη μου και τον ακούω να λέει πως έχουν ένα δωμάτιο αλλά είναι πολύ μικρό. Αναγκαστικά παίρνω το κλειδί και ανεβαίνουμε. Άθλιο δωμάτιο, πολύ "deca" κατάσταση. Αλλά χεστήκαμε, δεν θα μείνουμε και όλη νύχτα εδώ. Άλλος είναι ο σκοπός.

Τσιγαράκι και κουβεντούλα χωρίς βιασύνη με την Αλίκη, σχετικό φρεσκάρισμα στο μπάνιο και αρχίσαμε σιγά σιγά να περνάμε στην ουσία του πράγματος. Η Αλίκη όταν την συνάντησα είχε αρχίσει να σκουραίνει το μαλλί της και έτσι ήταν καστανή με κόκκινες ανταύγειες. Δεν την είχα δει κοκκινομάλλα οπότε δεν μπορώ να κάνω σύγκριση. Το πρόσωπό της αψεγάδιαστο που γεωμετρικά αγγίζει την τελειότητα, λευκό και αφράτο, κέρδισε πρώτο την ματιά μου αφού ήταν από τις ελάχιστες φορές που δεν άρχισα να παρατηρώ αντίστροφα. Ο σωματότυπός της είναι αυτός του καμπυλοπίπινου. Χορταίνεις να χουφτώνεις παντού, αφού τα κιλά της είναι ομοιόμορφα κατανεμημένα σε όλο της το σώμα. Ένα πανέμορφο γυναικείο καλούπι.

Η διάθεσή μου εκείνη την ώρα ήταν αρκετά "αγαπουλίστικη", έτσι μου βγήκε με αυτό το πλάσμα απέναντί μου, οπότε ο αγώνας κινήθηκε σε μια GFE/αισθησιακή κατάσταση η οποία έβρασε τα αίματα και οδήγησε σε στιγμές υψηλής ποιότητας ηδονής. Τα πάντα γινόντουσαν αργά, λες και ο χρόνος είχε σταματήσει έξω από αυτό το "ο Θεός να το κάνει δωμάτιο". Ο χώρος και ο χρόνος δεν έπαιζαν πια κανένα ρόλο, δεν είχαν καμία σημασία, οι αισθήσεις στο απόγειο, ο εγκέφαλος μεθυσμένος, μουδιασμένος, διεγερμένος, όπως ακριβώς όταν δοκιμάζεις για πρώτη φορά την άφιλτρη ηδονή ενός αυθεντικού Gauloises και δρα επάνω σου σαν ναρκωτικό που θέλεις ξανά και ξανά να δοκιμάσεις. Και εκεί ακριβώς είναι που η πραγματικότητα μπερδεύεται με την φαντασία σου, σε ένα παιχνίδι αποπλάνησης, από ένα Θηλυκό που αφήνεσαι να σε δαμάσει ανήμπορος να αντιδράσεις από την αργή και βασανιστική διείσδυση, το θεσπέσιο λίκνισμα της, το χάδι στο στέρνο και το πρόσωπο σου, την καυτή ανάσα της και τα χαμηλόφωνα σχεδόν ψιθυριστά βογγητά στο αυτί σου να σε διαπερνούν και να σου διεγείρουν την κάθε σπιθαμή του κορμιού σου. Η εναλλαγή γίνεται χωρίς τα κορμιά να σπάσουν την επαφή και εκεί που νομίζεις ότι η επίδραση αρχίζει να περνάει, τότε το δεύτερο κύμα σε βυθίζει ακόμα πιο βαθιά στη λήθη της απόλαυσης όταν αυτό το υπέροχο πλάσμα χαλαρώνει και αφήνεται στον ρυθμό σου, αντιδρώντας σαγηνευτικά σε κάθε χιλιοστό της κίνησης σου, ζητώντας σου σιωπηλά, μορφάζοντας ηδονικά, να την οδηγήσεις στα ίδια μονοπάτια κορύφωσης που σου προσφέρει αυτή απλόχερα.

Ο χρόνος όμως είναι η ακαθόριστη κίνηση της ύπαρξης και των γεγονότων στο παρελθόν, το παρόν, και το μέλλον, και το δικό μου γεγονός, αυτό του ταξιδιού μου στην αγοραία αποπλάνησή ΤΗΣ δεν είναι αιώνιο, ανήκει πια στο παρελθόν.

Ο κρύος αέρας που έμπαινε από το παράθυρό μου στον δρόμο της επιστροφής φρόντισε να με επαναφέρει για τα καλά στην πραγματικότητα του "τώρα" και να μου υπενθυμίσει ότι η ζωή και οι απολαύσεις της περνούν και χάνονται, γίνονται μια στιγμή στην αιωνιότητα, ένα τίποτα στο πλην άπειρο.

Εγώ όμως συνεχίζω να αντιστέκομαι. Δεν είμαι εδώ, όνειρο ζω, μην με ξυπνάτε τώρα.