Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Πριν ξεκινήσω να γράφω την κριτική αυτή, έριξα μια ματιά στις ήδη υπάρχουσες.
Ποικιλία απόψεων, εμπειριών και συμπερασμάτων.

Η αλήθεια είναι πως η Ραχήλ είναι μεγάλη.
Κοντά στα 35 υποθέτω, χωρίς να την έχω ρωτήσει.
Η Ραχήλ λοιπόν είναι ώριμη γυναίκα.
Αυτομάτως αυτό την αποκλείει από φρεσκοκυνηγούς και λοιπούς πιπινολάτρεις.
Η Ραχήλ δεν είναι επαρκώς δοτική με όλους μας.
Θέλει να φτιάξει χημεία για να αποδώσει.
Είναι άκρως ερωτική ιέρεια με μεγάλη ανοιχτόμυαλη γκάμα…
Δεν είναι όμως τσόντα!
Δεν είναι το μουνί που θα του σκίσεις τον στρίνγκο και θα το ξεσκίσεις με τον σφυρόκεφαλο πούτσο σου πετόντας του τα μάτια όξω…
Εδώ λοιπόν αναχωρεί ένα μεγάλο κομμάτι του κοινού για άλλες, πιό επιθετικές πίστες…
Συμπέρασμα, η Ραχήλ έχει χαρακτήρα ερωτικό που δεν τον διαπραγματεύεται.
Δεν τον προσαρμόζει, δεν προσαρμόζεται μ’ όλους.
Για το υπόλοιπο κομμάτι του μαπχτσέ είναι ταμάμ.

Η Ραχήλ δεν είναι κλασικά όμορφη.
Είναι αυτό που βλέπετε στις φωτό με τα κοντά μαλλιά. Ευτυχώς και επιτυχώς αποχωρίστηκε τους συνθετικούς της βόστρυχους.
Έχει βαθύ γοητευτικό βλέμμα αν μπορείς να το δεις.
Θλιμμένο, πικρό!
Ψάχνει ίσως καράβι να αναχωρήσει σ’ άλλες πιο ευτυχισμένες πολιτείες…

Είναι ψηλή. Έχει μακρυά λυγερά πόδια.
Όταν σε τυλίγουν, χάνεσαι...
Τα ακροδάχτυλα χωρίς τις πλαστικές ψευδαισθήσεις.
Το στήθος είναι στρογυλλό, όμορφο.
Έχει όμως το σιλικονούχο μερεμέτι του, μπλιαχ!
Δεν θέλει δυστυχώς να της γλείφεις τις ρώγες, γαργαλιέται!
Το κωλαράκι είναι μικρό, μικρής παιδούλας. Εύθραυστο!
Απορώ πως το έδινε τόσο καιρό…

Όταν αποφάσισα να εκδράμω, υπήρχαν τόσες, μα τόσες καινούργιες επιλογές, το μυαλό μου όμως ήταν μαγκωμένο στη θύμηση της…
Αφέθηκα να ακολουθήσω αυτό το εμμονικό μονοπάτι, όπως η ιδεοληψία στριφογυρνάει αναδεύοντας το μυαλό…
Έτσι μία ώρα της ζωής μου χθες, άξιζε για πολλές άλλες που τόσο άνανδρα μου γλίστρησαν…

Η Ραχήλ έκανε τέτοια χαρά που με ξαναείδε, λες κι είχε συναντήσει κάποιον από τους πρώιμους της έρωτες…
Αυτούς που σκιαγραφήσαν πολλά στην ψυχή όλων μας!
Μα κι εγώ χάρηκα.
Δεν το έδειξα γρήγορα, αλλά η μειλίχια συμπεριφορά της με παρέσυρε στη σαγήνη που και οι δύο μας θέλαμε…

Όταν έφυγα, αισθανόμουν ελαφρύτερος, οι ενδορφίνες είχαν κατακλύσει, πλανεύοντας τον νου…
Τό ίδιο με την πρώτη φορά που την συνάντησα…
Ήταν τις πρώτες μέρες μετά την καραντίνα.

Τι ιερό επάγγελμα αυτό!