Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Επηρεασμένος πάλι, αλλά αυτή την φορά από την συμπαθή τουρίστρια από την άλλη μεριά του Ατλαντικού που αφελώς μεν σοβαρώς δε ρωτούσε μια ξεναγό για τον ναό της θεάς Ζήνα αναζήτησα και εγώ από την μεριά μου τον ναό της θεάς Νάγια.
Επρόκειτο για ένα τριώροφο κτήριο με ένα Χ-κάτι, υποδειχθέν από την θεά και προσφάτως ανακαινισθέν κοντά στην περιοχή του Σταυρού που σημειολογικά υποθέτω υποδείκνυε τον ναό της θεάς. Πέρασα στα ενδότερα και κάνοντας χρήση της σύγχρονης τεχνολογίας έστειλα ένα SMS στην θεά για να δηλώσω την άφιξη μου. Αυτή με καθησύχασε ότι σε λίγα λεπτά θα βρίσκεται και αυτή στον ναό όπου θα μπορούσα πλέον να την καλέσω στο όνομα της θεάς Αφροδίτης. Εν τω μεταξύ από τους διπλανούς χώρους του ναού ακούγονταν ικετευτικές δοξολογίες από άλλες ιέρειες δουλικών καθηκόντων.

Πράγματι, πιστή στην υπόσχεση της σε λίγα λεπτά έκανε μία εντυπωσιακή εμφάνιση αφού πρώτα αναγγέλθηκε από τον ζωηρό ήχο των ψηλοτάκουνων της στον διάδρομο του ναού. Πρώτη εντύπωση ότι επρόκειτο για μια ψηλή θεά της διπλανής πόρτας. Πρόσωπο ελληνικό, με θετική προοπτική όπως θα μας έλεγαν και έγκριτοι οίκοι αξιολόγησης. Φορούσε ένα ανοιχτόχρωμο κολλητό φόρεμα που αντιπάλευε με τους τορνευτούς της μηρούς ενώ ταυτόχρονα το φόρεμα αγωνιούσε, εις μάτην όμως πιστεύω, να χαλιναγωγήσει τα νέα υπέροχα στήθη της θεάς σμιλεμένα και φιλοτεχνημένα σίγουρα από τον Πραξιτέλη. Οι φωτογραφίες που μας έχει χαρίσει στο bou είναι αντιπροσωπευτικές. Το χαμόγελο της και η ζεστή φωνή της σε ελκύουν ενώ μια ίσως και επιτηδευμένη ταπεινότητα στην συμπεριφορά της σε ηρεμεί και σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είσαι το κυρίαρχο αρσενικό. Αλλά φευ, όπως και η Ζήνα που αναφέρθηκε στον πρόλογο έτσι και η Νάγια δεν είναι θεά νωθρή αλλά είναι θεά ενός αδυσώπητου πολέμου. Μετά τις συστάσεις εξαφανίζεται στο μπάνιο και μετά από αρκετή ώρα επανεμφανίζεται με την πολεμική της στολή που απαρτίζεται από ένα ζευγάρι μαύρα εσώρουχα τύπου «too small to hide» στολισμένα με μαύρα επίσης κρόσσια που ανέμιζαν στο διάβα της, πολύ πιο ζωηρά δε εκείνα στην πέριξ του στήθους περιοχή. Πλησιάζει στο κρεββάτι και στην συνέχεια κινείται πάνω σε αυτό αργά στα τέσσερα, αιλουροειδές λίγα δευτερόλεπτα πριν χυμήξει. Και ορμάει …

Δεν δείλιασα. Αγωνίστηκα για να δικαιολογήσω τον ρόλο του κυρίαρχου αρσενικού. Χτύπαγα με το σπαθί μου όπου έβρισκα. Στο στόμα, μπροστά, πίσω, παντού. Ασταμάτητα δυνατά και ανελέητα. Η θεά Νάγια όμως είναι φτιαγμένη από την στόφα των Αθανάτων του Ολύμπου. Ενώ εγώ έψαχνα για την αχίλλειο πτέρνα της αυτή φώναζε να συνεχίσω, πιο δυνατά και με άλλο τρόπο, επέμενε να μην σταματώ, βοήθαγε υπερυψώνοντας την πύελο της, έσφιγγε με τα χέρια της δυνατά για να με ενθαρρύνει και για να μην εγκαταλείψω, ωρυόταν δίκην οργασμού. Στο τέλος με αναποδογυρίζει κρατώντας με το ένα της χέρι ακίνητο το ένα μου πόδι και με το άλλο δυνατά το στήθος μου και με μια βίαιη και επίμονη στοματική επίθεση στο ανδρικό μου όπλο αφαιρεί τον Κρυπτονίτη που μας κάνει Supermen! Και ανασηκώνει το κεφάλι της χαμογελώντας εκδικητικά σαν ένα όμορφο και χορτασμένο βαμπίρ που δεν ήπιε όμως αίμα …

Ωσάν βετεράνος, ώριμος και φιλότιμος αγωνιστής ξαναδοκίμασα, για την τιμή των όπλων, να υποτάξουμε τον αντίπαλο. Σαν να προσπαθείς να σταματήσεις με το κεφάλι σου τον Υπερσιβηρικό! Μετά από πιο σύντομη τώρα πια μάχη και με μια αριστοτεχνική της κίνηση που θα εντυπωσίαζε και Ιάπωνα judoka με πετάει ξανά στο τερέν και μου μειώνει με τον ίδιο τρόπο τα όποια αποθέματα Κρυπτονίτη κοντά σε μηδενικές τιμές.

Με τα διαθέσιμα μου σε ανδρογόνα να βρίσκονται σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα τι μου απέμεινε λοιπόν; Ρίψασπις. Παρέδωσα τα όπλα σε αυτόν τον άνισο αγώνα. Αλλά η πολεμοχαρής θεά δεν με λυπήθηκε. «Ουαί τοις ηττημένοις» που έλεγε και ο αρχηγός των Γαλατών Βρέννος! Πλιατσικολόγησε και τα εναπομείναντα αποθέματα μου του μυθικού Κρυπτονίτη σε μια τελευταία και μονομερή επίθεση με τα χέρια της πάλι να με κρατούν ακινητοποιημένο και το όμορφο και αχόρταγο στόμα της να κτυπιέται μέχρι εκεί που δεν πήγαινε άλλο, χωρίς οίκτο, μέχρι που πήρε αυτό που ήθελε …

Για την αναχώρηση της αντί του εφαρμοστού φορέματος, που και αυτό πλέον θα βρισκόταν σε κατάσταση αντίστοιχη με την δική μου, η θεά επέλεξε ένα γκρι κολάν που ανάγκασε την ομόσταυλη της θεά Ήρα να κατσαδιάσει τον μουρντάρη Δία γιατί του είχαν πεταχτεί τα μάτια απόξω και του είχε κρεμάσει η γλώσσα κάτω ωσάν του προκλητικού και επίσης μουρντάρη Gene Simmons.

Έκανα το λάθος να έχω παρκάρει το αυτοκίνητο ένα τετράγωνο πιο κάτω για λόγους διακριτικότητας. Μαρτύρησα να φτάσω .. Σωριάστηκα στο κάθισμα, άνοιξα το παράθυρο (Φεβρουάριος μήνας!), έβαλα το παλιό και λατρεμένο μου CD και ξεκίνησα με τα μάτια μου καρφωμένα στον μοναδικό Αττικό ουρανό που προετοιμαζόταν για την επερχόμενη δύση με το γαλάζιο και το πορτοκαλί να ανταγωνίζονται ποιο θα επικρατήσει...

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς!

ΥΓ: Επίτηδες δεν συμπλήρωσα το πεδίο τιμής. Η τιμολογιακή πολιτική της κοπέλας είναι γνωστή και δεν μου έκανε κάποιο σκόντο που ούτε ζήτησα άλλωστε αν και βρισκόμαστε σε περίοδο εκπτώσεων, γενικότερα! Το έκανα γιατί δεν θέλω να ξεκινήσει πάλι αυτή η ατέρμονη και ανούσια πλέον συζήτηση «γιατί τόσα, μα η άλλη τόσα» κλπ. Ωσάν διωράκιας εγώ είμαι εντάξει. Από κει και πέρα «Ου παντός πλειν ες Κόρινθον» αναφέρει ο Στράβων ακριβώς για αυτό το θέμα περίπου την χρονιά που ξεκίνησε να μετρά το ημερολόγιο μας. 2016 χρόνια αργότερα εμείς ακόμη τρωγόμαστε!