Ποιό βιβλίο προτείνετε / μόλις ολοκληρώσατε;

[filos78]

Το θαυμασμό μου στον Mindreader για την εμπεριστατωμένη κριτική του! 

 

[GSAKKI]

αυτο του ραμφου το διαβασε κανεις το καινουργιο?

 

[Mindreader]

Το θαυμασμό μου στον Mindreader για την εμπεριστατωμένη κριτική του! 

Ευχαριστώ φιλε !!

Να εισαι καλά !!

 

[zookero]

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΣΠΑΣΙΚΛΑ 11: ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ
Ο ΤΖΕΦ ΚΙΝΙ είναι σχεδιαστής διαδικτυακών παιχνιδιών και ο Νο 1 ευπώλητος συγγραφέας σύμφωνα με την εφη­μερίδα New York Times. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Ουάσινγκτον και το 1995 μετακόμισε στη Νέα Αγγλία

 

[trospe Giant]

πηρα να διαβασω το .Η καταγγελια.εκδοσεις παπαδοπουλος. ειναι αληθινες ιστοριες απο την βορεια κορεα

 

[Logicig]

αναμνησεις μιας γκεισας

 

[metalfun]

 

[rimondi]

Διάβασα το < Γκαγκαριν , η Γη απο χαμηλά >
Του Τατσιόπουλου.

 

[Borgia21]

Ian Kershaw, Ο Χίτλερ, οι Γερµανοί και η «Τελική Λύση», μτφ. Ουρ. Παπακωνσταντοπούλου, εκδ. Πατάκης, Αθήνα 2011, σελ. 504.

Ο Βρετανός ιστορικός  Ιαν Κέρσοου είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Σέφιλντ και ένας από τους κορυφαίους μελετητές της Ναζιστικής Γερμανίας. Το παρόν έργο είναι μια συλλογή δοκιμίων σε περιοδικά και εισηγήσεων σε συνέδρια, πολλά εκ των οποίων έχουν ενταχθεί σε άλλα έργα του συγγραφέα. Καρπός έρευνας 30 ετών. Ο τόμος αυτός παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη και πολύπλευρη εικόνα τόσο για την καταστροφική δυναμική της ηγεσίας των Ναζί, καθώς και για την στάση και συμπεριφορά των  Γερμανών πολιτών ώστε οι αρχικοί διωγμοί κατά των Εβραίων να εκτοξευθούν σε γενοκτονία. Αναλυτικότερα τα περιεχόμενα του τόμου είναι:

Εισαγωγή
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ - Ο Χίτλερ και η "Τελική Λύση"
1. Το "εργάζεσθαι υπέρ του Φύρερ": Σκέψεις γύρω από τη φύση της δικτατορίας του Χίτλερ
2. Ιδεολόγος και προπαγανδιστής: Ο Χίτλερ υπό το φως των ομιλιών, των γραπτών και των διαταγών του, 1925-1928
3. Αυτοσχέδια γενοκτονία; Η ανάδυση της "Τελικής Λύσης" στο "Βαρταγκάου"
4. Ο ρόλος του Χίτλερ στην "Τελική Λύση"
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ - Η λαϊκή γνώμη και οι Εβραίοι στη ναζιστική Γερμανία
5. Το "καθημερινό" και το "ξεχωριστό": Η διαμόρφωση της λαϊκής γνώμης, 1933-1939
6. Η γερμανική λαϊκή γνώμη κατά τη διάρκεια της "Τελικής Λύσης: Πληροφόρηση, κατανόηση, αντιδράσεις
7. Αντιδράσεις στον διωγμό των Εβραίων
8. Η λαϊκή γνώμη και η εξόντωση των Εβραίων
9. Η γερμανική λαϊκή γνώμη και το "Εβραϊκό Ζήτημα", 1939-1943: Μερικές σκέψεις ακόμη
ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ - Η "Τελική Λύση" στην ιστοριογραφία
10. Ο Χίτλερ και το Ολοκαύτωμα
11. "Κανονικότητα" και γενοκτονία: Το πρόβλημα της "ιστορικοποίησης"
12. Νέες οπτικές: Ιστοριογραφικές τάσεις μετά την ενοποίηση
ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ - Η μοναδικότητα του ναζισμού
13. Ο Χίτλερ και η μοναδικότητα του ναζισμού
14. Πόλεμος και πολιτική βία στην Ευρώπη του εικοστού αιώνα
Ευχαριστίες
Ευρετήριο

Στην εκτενή εισαγωγή (σ. 9-41) ο Κέρσοου ξεκαθαρίζει ότι ανέκαθεν θεωρούσε τον εαυτό του ιστορικό της σύγχρονης Γερμανίας, ειδικότερα του Ναζισμού, όχι άμεσα του Ολοκαυτώματος. Ως γνωστόν έχει γράψει την πιο ολοκληρωμένη βιογραφία του Χίτλερ. Τα παραπάνω δοκίμια είχαν εμφανιστεί σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και σε διαφορετικά επιστημονικά περιοδικά, όπως και οι εισηγήσεις των συνεδρίων. Αμφότερα είχαν σημαντική επίδραση στην ιστοριογραφία των ημερών τους και δείχνουν την εξέλιξη της ιστορικής ερμηνείας και στην κατανόηση του Ολοκαυτώματος ως ενός από τα πιο καταστροφικά γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Όπως ανέφερα κάποια κεφάλαια είναι ενταγμένα σε άλλα βιβλία του συγγραφέα. Τα κεφ. 5 και 7 περιλαμβανονται στην μελέτη Popular opinion and political dissent in the Third Reich, Bavaria 1933-1945 [Oxford-New York 1983]. Τα κεφ. 10-12  εντάσσονται στον τόμο The Nazi dictatorship: problems and perspectives of interpretation [London-New York 1993].

Αναπτύσσονται θέματα, όπως τι στάση κρατούσαν  οι απλοί Γερµανοί στη διάρκεια των εκκαθαρίσεων από το ναζιστικό καθεστώς, δηλ. το ζήτηµα της συναίνεσης ή όχι των Γερµανών στις διώξεις κατά των εβραίων. Είχε εξ αρχης ο Χίτλερ στην σκέψη του την «Τελική Λύση» ή προέκυψε αργότερα; Σημαντικό και το ζήτημα των δοµών της ναζιστικής εξουσίας (απόλυτη κυριαρχία του Φύρερ ή γραφειοκρατικοί θεσμοί). Ο ναζισµός κατέχει µια ιστορική µοναδικότητα ή είναι ένα ανάλογο του Πολ Ποτ και του σταλινισµού;

Εν κατακλείδι, Ο Χίτλερ, οι Γερμανοί, η «Τελική Λύση» αποτελεί ένα πολύτιμο εργαλείο για την καλύτερη κατανόηση του Γ’ Ράιχ. Όσοι είναι ιστορικά αρχάριοι σε αυτή την περίοδο, αλλά και εκείνοι που έχουν εντρυφήσει σ 'αυτή, θα επωφεληθούν από τις γνώσεις του Κέρσοου για τη ναζιστική Γερμανία γενικά, καθώς και για τον Χίτλερ και την «Τελική Λύση» ειδικότερα.

 

[Mindreader]

 

[Mindreader]

Ian Kershaw, Ο Χίτλερ, οι Γερµανοί και η «Τελική Λύση», μτφ. Ουρ. Παπακωνσταντοπούλου, εκδ. Πατάκης, Αθήνα 2011, σελ. 504.

Ο Βρετανός ιστορικός  Ιαν Κέρσοου είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Σέφιλντ και ένας από τους κορυφαίους μελετητές της Ναζιστικής Γερμανίας. Το παρόν έργο είναι μια συλλογή δοκιμίων σε περιοδικά και εισηγήσεων σε συνέδρια, πολλά εκ των οποίων έχουν ενταχθεί σε άλλα έργα του συγγραφέα. Καρπός έρευνας 30 ετών. Ο τόμος αυτός παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη και πολύπλευρη εικόνα τόσο για την καταστροφική δυναμική της ηγεσίας των Ναζί, καθώς και για την στάση και συμπεριφορά των  Γερμανών πολιτών ώστε οι αρχικοί διωγμοί κατά των Εβραίων να εκτοξευθούν σε γενοκτονία. Αναλυτικότερα τα περιεχόμενα του τόμου είναι:

Εισαγωγή
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ - Ο Χίτλερ και η "Τελική Λύση"
1. Το "εργάζεσθαι υπέρ του Φύρερ": Σκέψεις γύρω από τη φύση της δικτατορίας του Χίτλερ
2. Ιδεολόγος και προπαγανδιστής: Ο Χίτλερ υπό το φως των ομιλιών, των γραπτών και των διαταγών του, 1925-1928
3. Αυτοσχέδια γενοκτονία; Η ανάδυση της "Τελικής Λύσης" στο "Βαρταγκάου"
4. Ο ρόλος του Χίτλερ στην "Τελική Λύση"
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ - Η λαϊκή γνώμη και οι Εβραίοι στη ναζιστική Γερμανία
5. Το "καθημερινό" και το "ξεχωριστό": Η διαμόρφωση της λαϊκής γνώμης, 1933-1939
6. Η γερμανική λαϊκή γνώμη κατά τη διάρκεια της "Τελικής Λύσης: Πληροφόρηση, κατανόηση, αντιδράσεις
7. Αντιδράσεις στον διωγμό των Εβραίων
8. Η λαϊκή γνώμη και η εξόντωση των Εβραίων
9. Η γερμανική λαϊκή γνώμη και το "Εβραϊκό Ζήτημα", 1939-1943: Μερικές σκέψεις ακόμη
ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ - Η "Τελική Λύση" στην ιστοριογραφία
10. Ο Χίτλερ και το Ολοκαύτωμα
11. "Κανονικότητα" και γενοκτονία: Το πρόβλημα της "ιστορικοποίησης"
12. Νέες οπτικές: Ιστοριογραφικές τάσεις μετά την ενοποίηση
ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ - Η μοναδικότητα του ναζισμού
13. Ο Χίτλερ και η μοναδικότητα του ναζισμού
14. Πόλεμος και πολιτική βία στην Ευρώπη του εικοστού αιώνα
Ευχαριστίες
Ευρετήριο

Στην εκτενή εισαγωγή (σ. 9-41) ο Κέρσοου ξεκαθαρίζει ότι ανέκαθεν θεωρούσε τον εαυτό του ιστορικό της σύγχρονης Γερμανίας, ειδικότερα του Ναζισμού, όχι άμεσα του Ολοκαυτώματος. Ως γνωστόν έχει γράψει την πιο ολοκληρωμένη βιογραφία του Χίτλερ. Τα παραπάνω δοκίμια είχαν εμφανιστεί σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και σε διαφορετικά επιστημονικά περιοδικά, όπως και οι εισηγήσεις των συνεδρίων. Αμφότερα είχαν σημαντική επίδραση στην ιστοριογραφία των ημερών τους και δείχνουν την εξέλιξη της ιστορικής ερμηνείας και στην κατανόηση του Ολοκαυτώματος ως ενός από τα πιο καταστροφικά γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Όπως ανέφερα κάποια κεφάλαια είναι ενταγμένα σε άλλα βιβλία του συγγραφέα. Τα κεφ. 5 και 7 περιλαμβανονται στην μελέτη Popular opinion and political dissent in the Third Reich, Bavaria 1933-1945 [Oxford-New York 1983]. Τα κεφ. 10-12  εντάσσονται στον τόμο The Nazi dictatorship: problems and perspectives of interpretation [London-New York 1993].

Αναπτύσσονται θέματα, όπως τι στάση κρατούσαν  οι απλοί Γερµανοί στη διάρκεια των εκκαθαρίσεων από το ναζιστικό καθεστώς, δηλ. το ζήτηµα της συναίνεσης ή όχι των Γερµανών στις διώξεις κατά των εβραίων. Είχε εξ αρχης ο Χίτλερ στην σκέψη του την «Τελική Λύση» ή προέκυψε αργότερα; Σημαντικό και το ζήτημα των δοµών της ναζιστικής εξουσίας (απόλυτη κυριαρχία του Φύρερ ή γραφειοκρατικοί θεσμοί). Ο ναζισµός κατέχει µια ιστορική µοναδικότητα ή είναι ένα ανάλογο του Πολ Ποτ και του σταλινισµού;

Εν κατακλείδι, Ο Χίτλερ, οι Γερμανοί, η «Τελική Λύση» αποτελεί ένα πολύτιμο εργαλείο για την καλύτερη κατανόηση του Γ’ Ράιχ. Όσοι είναι ιστορικά αρχάριοι σε αυτή την περίοδο, αλλά και εκείνοι που έχουν εντρυφήσει σ 'αυτή, θα επωφεληθούν από τις γνώσεις του Κέρσοου για τη ναζιστική Γερμανία γενικά, καθώς και για τον Χίτλερ και την «Τελική Λύση» ειδικότερα.

Εξαιρετική παρουσίαση απο το φίλο Borgia21 !!

Και απο άλλους φίλους έχω ακούσει πολύ θετικά σχόλια και για το συγκεκριμένο βιβλίο αλλά και για τον Κερσοου γενικότερα ως ιστορικό !!

 

[Διαγραμμένο μέλος 136408]

@ Mindreader
@ Borgia

Μπράβο παίδες! 
Keep up the good work! 

 

[Digweed]

Ian Kershaw, Ο Χίτλερ, οι Γερµανοί και η «Τελική Λύση», μτφ. Ουρ. Παπακωνσταντοπούλου, εκδ. Πατάκης, Αθήνα 2011, σελ. 504.


Εν κατακλείδι, Ο Χίτλερ, οι Γερμανοί, η «Τελική Λύση» αποτελεί ένα πολύτιμο εργαλείο για την καλύτερη κατανόηση του Γ’ Ράιχ. Όσοι είναι ιστορικά αρχάριοι σε αυτή την περίοδο, αλλά και εκείνοι που έχουν εντρυφήσει σ 'αυτή, θα επωφεληθούν από τις γνώσεις του Κέρσοου για τη ναζιστική Γερμανία γενικά, καθώς και για τον Χίτλερ και την «Τελική Λύση» ειδικότερα.

Πολύ καλή παρουσίαση ενός πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου από τον @Βοrgia21! 

Και χαρακτηριστικά (επί του θέματος) τα λόγια του Kershaw:

"Οταν στα μέσα της δεκαετίας του ’70 ξεκίνησα να μελετώ το Τρίτο Ράιχ, πρωτίστως με απασχόλησε με ποιον τρόπο είχε αντιδράσει στο ναζισμό η γερμανική κοινωνία,ποια ήταν η στάση των απλών Γερμανών απέναντι στη δικτατορία του Χίτλερ,και τι διαμόρφωσε τη συμπεριφορά τους», σημειώνει για να προσθέσει:

«Αυτό που πραγματικά με εξέπληξε στην πορεία της έρευνάς μου ήταν πόσο λίγο φαινόταν να επηρεάζει την καθημερινή ζωή της πλειονότητας του πληθυσμού ο διωγμός των Εβραίων και πόσο περιορισμένος έδειχνε να είναι ο αντίκτυπός του στη λαϊκή γνώμη.

Από τη δική μου προσέγγιση της λαϊκής γνώμης εν γένει κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ απορρέει ότι αυτό που χαρακτήριζε τη στάση των Γερμανών για την τύχη των Εβραίων ήταν η αδιαφορία».


Συγχαρητήρια και σε όλα τα παιδιά που με τις παρουσιάσεις τους κοσμούν το παρόν νήμα.

 

[Borgia21]

http://[URL unfurl="true"]www.brill.com/sites/default/files/styles/large/public/ftp/images/products/295x295/28404.jpg?itok=Qj3h7RyN[/img[/URL]]

Cyril Hovorun, [i]Will, Action and Freedom. Christological Controversies in the seventh century[/i], εκδ. Brill, Leiden–Boston 2008, σελ. xii+204.

Προκειται για κορυφαίο βιβλιο ιστορικού και θεολογικου περιεχομενου σχετικα με τον [b]μονοενεργητισμό[/b]. Ο μονοθελητισμός - μονοενεργητισμός είναι μια αίρεση η οποία εμφανιστηκε στο Βυζαντιο τον 7ο μχ αιωνα, συνεχίζοντας και επεκτείνοντας τον [b]μονοφυσιτισμό[/b]. Αναγνωρίζει μία θέληση και μία ενέργεια στον. Η μονοθελητική έριδα υπήρξε απόρροια της συμφιλιωτικής πολιτικής των Βυζαντινών βασιλέων προκειμένου να προσεταιριστούν τους μονοφυσίτες της Συρίας και της Αιγύπτου. Εύλογα, λοιπόν, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι τα αίτια της έριδας υπήρξαν κυρίως πολιτικά και όχι θεολογικά. Κατά την άποψη παλαιοτέρων μελετητών, την οποία αποδέχεται και ο Hovorun, [b]όλοι οι μονοφυσίτες[/b] υπήρξαν μονοθελήτες και μονοενεργήτες. Ειδικότερα, όσοι δέχονταν την απορρόφηση της ανθρώπινης φύσης από τη θεία, ως αμιγείς μονοφυσίτες ανήκαν στη μερίδα των ακραίων μονοθελητών (πχ Ιουλιανός Αλικαρνασσού).

Συγκεκριμένα ο βασιλέας Ηράκλειος (610-641) επέτυχε την επιστροφή πολλών μονοφυσιτών, όπως Αρμενίων, Ιακωβιτών της Συρίας και Σεβηριανών της Αιγύπτου, αφού πρώτα είχε απελευθερώσει τα εδάφη των χωρών τους από τους Πέρσες. Στις συζητήσεις που έλαβαν χώρα, υιοθετήθηκε μια φόρμουλα που δεχόταν δύο φύσεις στον Χριστό, όμως μόνο μία ενέργεια. Η λύση που προτάθηκε είναι γνωστή και ως [b]μονοενεργητισμός[/b]. Ο Πατριάρχης Κων/λεως Σέργιος, έχοντας συριακή καταγωγή και ανατραφείς μέσα σε μονοφυσιτικό περιβάλλον, δέχθηκε την πρόταση, προσθέτοντας ότι οι δύο φύσεις είναι ενωμένες στο πρόσωπο του Θεού Λόγου ασυγχύτως και ατρέπτως. Ο Χριστός, κατά τον Σέργιο, έχει μία θέληση και μία ενέργεια (το κείμενο στο οποιο διατύπωσε το 634 τις εν λογω θέσεις λεγοταν «[b]Ψῆφος[/b]»). Η πρώτη ηχηρή αντίδραση στον μονοενεργητισμό ήρθε από τον Σωφρόνιο Ιεροσολύμων. Σε επιστολή του προς τον Πατριάρχη Σέργιο, ο Σωφρόνιος τόνιζε ευφυέστατα ότι οι σύνοδοι αντί να κάνουν λόγο για δύο ενέργειες στον Χριστό, θεολόγησαν για το πρόσωπο του Θεού Λόγου, που δρα τόσο τα θεία όσο και τα ανθρώπινα. Με αυτόν τον λεκτικό ελιγμό κατόρθωσε να αναδείξει την ορθόδοξη θέση περί των δύο ενεργειών. Οι απόψεις του Σωφρονίου προκάλεσαν την αντίδραση του Σεργίου, ο οποίος αναγκάστηκε να γράψει στον πάπα Ρώμης Ονώριο. Σε δύο επιστολές του, Ονώριος έκανε λόγο απερίσκεπτα για μία θέληση στον Χριστό. Η επιπόλαια αυτή φράση του Ονωρίου καθιερώθηκε αντικαθιστώντας τη μία ενέργεια και συμπεριλήφθηκε στην «[b]Ἔκθεση[/b]» του  Ηρακλείου το 638. Η «Έκθεση» επέβαλλε τη διδασκαλία περί μίας θέλησης στον Χριστό και απαγόρευσε κάθε συζήτηση περί μίας ή δύο ενεργειών. Όλοι οι διάδοχοι του πάπα Ονωρίου στον θρόνο της Ρώμης καταδίκασαν ρητά τον μονοθελητισμό.

Έτσι ο νεος βασιλέας Κώνστας Β΄ (641-668) προκειμένου να εξασφαλίσει την ειρήνη μεταξύ των Εκκλησιών και να προλάβει κοινωνικές αναταραχές, απέσυρε την «Έκθεση» και την αντικατέστησε με τον «Τύπο». Ο «[b]Τύπος[/b]» αποτελούσε ψήφισμα που απέκλειε τις συζητήσεις για μονοθελητισμό ή δυοθελητισμό. Ο Μάξιμος Ομολογητής[sup]1[/sup] αναδείχθηκε ως κορυφαία θεολογική φυσιογνωμία μέσα από την έριδα. Υποστήριξε με στέρεα θεολογικά επιχειρήματα ότι όπως ο Χριστός είχε δύο φύσεις, με τον ίδιο τρόπο έχει και δύο θελήσεις και δύο ενέργειες. Η θέληση και η ενέργεια είναι ιδιώματα της φύσης. Ο μονοθελητισμός, προτού γνωρίσει την επίσημη συνοδική καταδίκη από τη Στ΄ Οικουμενική σύνοδο, είχε καταδικαστεί στα Ιεροσόλυμα το 634, στη Ρώμη το 641, στην Κύπρο το 643 και τέλος στην Αφρική το 646. Ο πάπας Μαρτίνος και ο Μάξιμος Ομολογητής βασανίστηκαν, εξορίστηκαν και εν τέλει πέθαναν στην εξορία. Ο διαδοχος του Κώνσταντος Β’ Κωνσταντίνος Δ’ ο Πωγωνάτος (668-685), αντιλαμβανόμενος τον κλυδωνισμό που διερχόταν η Εκκλησία και το κρατος από τη μονοθελητική λαίλαπα, συνεκάλεσε τη Στ΄ Οικουμενική σύνοδο (680/681). Ο όρος της συνόδου εκφράζει ρητά την πίστη Εκκλησίας για τα δύο θελήματα και τις ενέργειες του Χριστού και καταδίκασε και τους κύριους εκπροσώπους του μονοθελητισμού (Ρώμης Ονώριο, Κων/λεως Σέργιο , Πύρρο, Κύρο Αλεξανδρείας, τον Μακάριο Αντιοχείας κ.ά.)

[u]Table of contents[/u]
Acknowledgements
Abbreviations
Introduction

Chapter One Early Monenergisms
1.1. Apollinarius of Laodicea
1.2. The Antiochian tradition
1.3. Anti-Chalcedonian Monenergisms
1.3.1. The Monenergism of Severus of Antioch
1.3.2. The Monothelitism of Severus
1.3.3. Julian of Halicarnassus
1.3.4. The Agnoetes
1.3.5. Criticism of the concept of ignorance
1.3.5.1. Theodosius of Alexandria
1.3.5.2. Anthimus of Trebizond
1.3.5.3. Colluthus
1.3.5.4. Constantine of Laodicea
1.3.6. Sergius the Grammarian
1.3.7. Conclusions
1.4. Theopaschism
1.5. The eve of the Monothelite controversy

Chapter Two History
2.1. Historical premises
2.2. Setting up the new doctrine
2.3. Union at Alexandria7
2.4. The Ecthesis
2.5. Maximus and the West: strategic alliance
2.6. The Typos
2.7. The Lateran council
2.8. The 680/1 council
2.9. Attempts at a renewal of Monothelitism
2.10. The Maronites
2.11. Conclusions

Chapter Th ree ‘Imperial’ Monenergism-Monothelitism versus Dyenergism-Dyothelitism
3.1. Key notions
3.1.1. The oneness of Christ
3.1.2. One hypostasis and two natures
3.1.3. Natural properties
3.1.4. Energeia
3.1.4.1. Notion
3.1.4.2. ‘A new theandric energeia’
3.1.4.3. Two energeiai
3.1.4.4. Created and uncreated energeiai
3.1.5. Will
3.1.5.1. Notion
3.1.5.2. One or two wills
3.2. Relations between main categories
3.2.1. Energeia—One-Who-Acts
3.2.2. Will—One-Who-Wills
3.2.3. Will—‘nous’
3.2.4. Energeia—nature
3.2.5. Will-nature
3.2.6. Energeia—will—natural properties
3.2.7. Energeia—will

Conclusions
Bibliography
Editions of texts consulted
Secondary literature
Index of names, places, and subjects

------
[sub]1[/sub] Για τον Μαξιμο και την προσφορά του εχει ηδη γινει αναφορα στον διαλογο με τον Πυρρο [URL unfurl="true"]https://www.bourdela.com/forum/index.php?topic=1475.msg7191646#msg7191646[/URL]

 

[Mindreader]

Εξαιρετικη παρουσιαση/αναλυση απο το φιλο borgia21.

Αν δεν απατωμαι ο Σεργιος ειχε πρωτοστατησει και στην υπερασπιση της Κωνσταντινουπολης στη πολιορκια των Αβαρων οταν ο Ηρακλειος ειχε εκστρατευσει στη Περσια. Εξ ου και ο υμνος "Τη υπερμαχω".

Πολλοι ερευνητες υποστηριζουν οτι ο Μωαμεθ επηρεαστηκε κυριως απο τον μονοφησητισμο στη δογματκη θεμελιωση του Μουσουλμανισμου οπου δεν υπαρχει τριαδικη αλλα μονηρης φυση του Αλαχ.

 

[pistolerobobtom]

Εγωιστικο γονιδιο του Dawkins

 

[Borgia21]

Εξαιρετικη παρουσιαση/αναλυση απο το φιλο borgia21.

Αν δεν απατωμαι ο Σεργιος ειχε πρωτοστατησει και στην υπερασπιση της Κωνσταντινουπολης στη πολιορκια των Αβαρων οταν ο Ηρακλειος ειχε εκστρατευσει στη Περσια. Εξ ου και ο υμνος "Τη υπερμαχω".

Πολλοι ερευνητες υποστηριζουν οτι ο Μωαμεθ επηρεαστηκε κυριως απο τον μονοφυσιτισμο στη δογματκη θεμελιωση του Μουσουλμανισμου οπου δεν υπαρχει τριαδικη αλλα μονηρης φυση του Αλαχ.

Ας κανω παλι μια περιληψη για μονοενεργητισμο και Σέργιο. Το κλειδι ειναι ο μονοφυσιτισμός.

Δεν απεδέχθησαν όλοι την απόφαση της Δ’  Οικουμενικής Συνόδου (Χαλκηδόνα, 451 μΧ) για δύο φύσεις του Χριστού οι οποίες ενώθηκαν σε ένα πρόσωπο «ἀτρέπτως, ἀσυγχύτως, ἀχωρίστως, ἀδιαιρέτως». Οι μονοφυσίτες θεωρούσαν ότι μετά την ένωση δεν υπάρχουν πλέον δύο φύσεις, αλλά «μία φύσις τοῦ Θεοῦ Λόγου σεσαρκωμένη». Μετά την Δ’  Οικ.Συνοδο υπήρξαν αντιδράσεις στις περιοχές της Αιγύπτου και Συρίας. Οι μονοφυσίτες της Συρίας ονομάσθηκαν Ιακωβίτες από τον αναδιοργανωτή τους Ιάκωβο Βαραβαίο, ενώ οι μονοφυσίτες της Αιγύπτου ονομάσθηκαν Κόπτες (= Αιγύπτιοι). Η Ε’ Οικουμενική Σύνοδος (ΚΠολη, 553) συνεκλήθη υπό του Ιουστινιανού και είχε πραγματικό στόχο να ικανοποιήσει  τις ενωτικές του αναζητήσεις μέσω καταδίκης Αντιοχέων θεολόγων οι όποιοι ήταν μισητοί στους μονοφυσίτες.

Ο Μονοενεργητισμός και ο Μονοθελητισμός είναι δύο ήπιες θεολογικές προεκτάσεις του Μονοφυσιτισμού. Όλοι οι μονοφυσίτες ήταν τόσο μονοθελήτες, όσο και μονοενεργήτες. Αυτές οι δυο προεκτάσεις επιλέχθηκαν προς θεμελίωση μιας νέας σειράς ενωτικών προσπαθειών για την γεφύρωση του χάσματος μεταξύ των ορθοδόξων και των μονοφυσιτών. Η εκκλησιαστική απόσχιση των μονοφυσιτών Συρίας, Παλαιστίνης και Αιγύπτου διέσπασε την εσωτερική κοινωνική συνοχή των περιοχών. Το αντιβυζαντινο φρόνημα των αντιχαληδονίων εκκλησιών δεν είναι άσχετο με τη στάση που τήρησαν οι μονοφυσίτες (Άραβες και Βυζαντινοί) όταν στις αρχές του Ζ’ αιώνα οι Πέρσες εισέβαλαν στις ανωτέρω περιοχές.

Για να μην πουν «μία φύση», ειπαν ναι μεν δυο φυσεις, αλλά «μία ενέργεια» ή «ένα θέλημα» (το ονόμασαν γνωμικό θέλημα)[sup]1[/sup]. Δηλ να γινει ειδικη εκκλησιαστικη ενωση αφου οι ορθοδοξοι θα κανουν ωρισμένες παραχωρησεις στα δογματικά θεματα.

Ο πατριάρχης Σέργιος Α’, κάτοχος ευρείας θεολογικής και φιλοσοφικής παιδείας, είχε συριακή καταγωγή και είχε ανατραφεί σε αμιγές μονοφυσιτικό περιβάλλον. Προώθησε μια συνοδική απόφαση: την Ψῆφο, η οποία υπέκρυπτε τον μονοενεργητισμό. Μετά την αντίδραση του Σωφρονίου Ιεροσολύμων υπήρξε υπαναχώρηση του Σεργίου[sup]2[/sup]. Το 637 οι Άραβες κατέλαβαν τα Ιεροσόλυμα. Ο Σέργιος εισηγήθηκε  στον Ηράκλειο την ανανέωση της ενωτικής πολιτικής με την έκδοση διατάγματος, το οποίο έθετε ως βάση της ένωσης τον μονοθελητισμό, χωρίς όμως να αποκλείει τον μονοενεργετητισμό. Το διάταγμα αυτό εκδόθηκε το 638, χαρακτηρίστηκε ως «Ἔκθεσις» και προφανώς είχε συνταχθεί από τον ίδιο τον Σέργιο. Στη σύνταξη της Εκθέσεως είχε συνεργαστεί πιθανότατα και ο διάδοχος του Σεργίου πατριάρχης Πύρρος. Το κείμενο αυτο ανέτρεψε ο Μάξιμος Ομολογητής. Στη ΣΤ’  Οικ. Σύνοδο (ΚΠολη, 680-1) στη 13η συνεδρία οι Σέργιος και Πύρρος αναθεματίστηκαν ως αιρετικοί.

Ο βασιλέας Ηράκλειος (610-641) έκανε πιθανόν τρεις εκστρατείες κατά των Περσών, μεταξύ των ετών 622 και 628, οι οποίες υπήρξαν ιδιαίτερα επιτυχείς. Στη διάρκεια μίας εξ αυτών, τον Αυγουστο 626, η ΚΠολη αντιμετώπισε έναν πολύ σοβαρό κίνδυνο. Ο Χαγάνος των Αβάρων παρέβη την συνθήκη ειρήνης με τον Ηράκλειο και προχώρησε στην ΚΠολη με τεράστιες ορδές Αβάρων και Σλαύων. Επίσης, έκανε συμφωνία με τους Πέρσες οι οποίοι έστειλαν αμέσως μέρος του στρατού τους στην Χαλκηδόνα. Οι Αβαρο-Σλαυικές ορδές πολιόρκησαν την ΚΠολη, προς μεγάλο φόβου του λαού, αλλά η φρουρά της Πολης έτυχε να αποκρούσει την επίθεση και να τρέψει σε φυγή τον εχθρό.

Το γεγονός της αποτροπής της πολιορκίας της ΚΠολης υπάρχει στις πηγές όπως το ανέφερα. Στα σχολικά εγχειρίδια διαβάζουμε ότι ο Σέργιος ειχε αναλάβει ο ίδιος την άτυπη πολιτική ηγεσία και περιέτρεχε τα τείχη της Πόλης με την εικόνα της Παναγίας και ενεθάρρυνε το λαό στην αντίσταση. Με τη λαϊκή κινητοποίηση, αλλά και τη συνδρομή καταιγίδας και τρικυμίας, η οποία αποδόθηκε σε θεϊκή αρωγή, καθώς επέφερε μεγάλες ζημιές στον εχθρικό στόλο, η Πόλη διασώθηκε. Τοτε ο λαός της Πόλης έψαλε στο Ναό των Βλαχερνών όρθιος ευχαριστήριο ύμνο προς την Παναγία, ο οποίος καθιερώθηκε και ονομάζεται έκτοτε «Ακάθιστος Ύμνος».

Το θαυμαστό αυτό γεγονός δεν το έχω συναντήσει σε κανέναν βυζαντινό χρονογράφο. Προφανώς καθιερώθηκε μέσω των διηγήσεων στα λειτουργικά βιβλία για τον Ακάθιστο Ύμνο. Όσον αφορά την «ανάληψη πολιτικής ηγεσίας» δεν ισχύει. Ο πατριάρχης ηταν στα του οίκου του. Την διακυβέρνηση ασκούσε η Σύγκλητος, ο Μαγιστρος και ο Έπαρχος (με τον βασιλέα).
Θωρούσα μεγάλο άγιο τον Σέργιο, με αυτά που διάβαζα στο σχολείο. Έπρεπε να διαβάσω εγχειρίδια βυζαντινής ιστορίας, μελέτες για τον μονοθελητισμο και, φυσικά, τους χρονογράφους για να δω οτι ήταν αιρετικός.


Ο Μωαμεθ επηρεαστηκε απο διαφορους αιρετικους μοναχους στην θεολογικη του διδασκαλία περι Χριστού. Για το Κοράνιο ειναι βλασφημία να υπαρχει τριαδικός θεός. Τον Χριστό τον δεχεται ως προφητη, εναρετο και αγιο άνθρωπο. Δηλ αυτα που σε γενικές γραμμες διδάσκει ο Αρειανισμός και ο Νεστοριανισμός

------
[sub]1[/sub] Περί γνωμικού θελήματος, Σωφρονίου, Πύρρου και Μαξίμου, βλέπε ξανά

https://www.bourdela.com/forum/index.php?topic=1475.msg7191646#msg7191646

[sub]2[/sub] Την ἐνωση αυτη οι πηγές χαρακτηρίζουν ως "ὑδροβαφῆ ἕνωσιν", δηλ νερομπογιατισμένη.

 

[midas69]

η πιο απλα πως μια επινοηση αποκτα υποσταση κι απο το μηδεν χτιζεται μια πραγματικοτητα που δεν πατα πουθενα στην πραγματικοτητα
κατι σαν τις αγορες ομολογων την σημερον ...αερας κπανιστος που αποκτησε υφη,ενω ειναι ενα ματριξ..εντελως..

 

[lobardi]

εχει διαβαζει κανεις το
για μια νεαζωη του ΤΟΛΕ ΕΚΧΑΡΤ???

 

[TZOYLI]

Ian Kershaw, Ο Χίτλερ, οι Γερµανοί και η «Τελική Λύση», μτφ. Ουρ. Παπακωνσταντοπούλου, εκδ. Πατάκης, Αθήνα 2011, σελ. 504.

Ο Βρετανός ιστορικός  Ιαν Κέρσοου είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Σέφιλντ και ένας από τους κορυφαίους μελετητές της Ναζιστικής Γερμανίας. Το παρόν έργο είναι μια συλλογή δοκιμίων σε περιοδικά και εισηγήσεων σε συνέδρια, πολλά εκ των οποίων έχουν ενταχθεί σε άλλα έργα του συγγραφέα. Καρπός έρευνας 30 ετών. Ο τόμος αυτός παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη και πολύπλευρη εικόνα τόσο για την καταστροφική δυναμική της ηγεσίας των Ναζί, καθώς και για την στάση και συμπεριφορά των  Γερμανών πολιτών ώστε οι αρχικοί διωγμοί κατά των Εβραίων να εκτοξευθούν σε γενοκτονία. Αναλυτικότερα τα περιεχόμενα του τόμου είναι:

Εισαγωγή
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ - Ο Χίτλερ και η "Τελική Λύση"
1. Το "εργάζεσθαι υπέρ του Φύρερ": Σκέψεις γύρω από τη φύση της δικτατορίας του Χίτλερ
2. Ιδεολόγος και προπαγανδιστής: Ο Χίτλερ υπό το φως των ομιλιών, των γραπτών και των διαταγών του, 1925-1928
3. Αυτοσχέδια γενοκτονία; Η ανάδυση της "Τελικής Λύσης" στο "Βαρταγκάου"
4. Ο ρόλος του Χίτλερ στην "Τελική Λύση"
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ - Η λαϊκή γνώμη και οι Εβραίοι στη ναζιστική Γερμανία
5. Το "καθημερινό" και το "ξεχωριστό": Η διαμόρφωση της λαϊκής γνώμης, 1933-1939
6. Η γερμανική λαϊκή γνώμη κατά τη διάρκεια της "Τελικής Λύσης: Πληροφόρηση, κατανόηση, αντιδράσεις
7. Αντιδράσεις στον διωγμό των Εβραίων
8. Η λαϊκή γνώμη και η εξόντωση των Εβραίων
9. Η γερμανική λαϊκή γνώμη και το "Εβραϊκό Ζήτημα", 1939-1943: Μερικές σκέψεις ακόμη
ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ - Η "Τελική Λύση" στην ιστοριογραφία
10. Ο Χίτλερ και το Ολοκαύτωμα
11. "Κανονικότητα" και γενοκτονία: Το πρόβλημα της "ιστορικοποίησης"
12. Νέες οπτικές: Ιστοριογραφικές τάσεις μετά την ενοποίηση
ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ - Η μοναδικότητα του ναζισμού
13. Ο Χίτλερ και η μοναδικότητα του ναζισμού
14. Πόλεμος και πολιτική βία στην Ευρώπη του εικοστού αιώνα
Ευχαριστίες
Ευρετήριο

Στην εκτενή εισαγωγή (σ. 9-41) ο Κέρσοου ξεκαθαρίζει ότι ανέκαθεν θεωρούσε τον εαυτό του ιστορικό της σύγχρονης Γερμανίας, ειδικότερα του Ναζισμού, όχι άμεσα του Ολοκαυτώματος. Ως γνωστόν έχει γράψει την πιο ολοκληρωμένη βιογραφία του Χίτλερ. Τα παραπάνω δοκίμια είχαν εμφανιστεί σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και σε διαφορετικά επιστημονικά περιοδικά, όπως και οι εισηγήσεις των συνεδρίων. Αμφότερα είχαν σημαντική επίδραση στην ιστοριογραφία των ημερών τους και δείχνουν την εξέλιξη της ιστορικής ερμηνείας και στην κατανόηση του Ολοκαυτώματος ως ενός από τα πιο καταστροφικά γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Όπως ανέφερα κάποια κεφάλαια είναι ενταγμένα σε άλλα βιβλία του συγγραφέα. Τα κεφ. 5 και 7 περιλαμβανονται στην μελέτη Popular opinion and political dissent in the Third Reich, Bavaria 1933-1945 [Oxford-New York 1983]. Τα κεφ. 10-12  εντάσσονται στον τόμο The Nazi dictatorship: problems and perspectives of interpretation [London-New York 1993].

Αναπτύσσονται θέματα, όπως τι στάση κρατούσαν  οι απλοί Γερµανοί στη διάρκεια των εκκαθαρίσεων από το ναζιστικό καθεστώς, δηλ. το ζήτηµα της συναίνεσης ή όχι των Γερµανών στις διώξεις κατά των εβραίων. Είχε εξ αρχης ο Χίτλερ στην σκέψη του την «Τελική Λύση» ή προέκυψε αργότερα; Σημαντικό και το ζήτημα των δοµών της ναζιστικής εξουσίας (απόλυτη κυριαρχία του Φύρερ ή γραφειοκρατικοί θεσμοί). Ο ναζισµός κατέχει µια ιστορική µοναδικότητα ή είναι ένα ανάλογο του Πολ Ποτ και του σταλινισµού;

Εν κατακλείδι, Ο Χίτλερ, οι Γερμανοί, η «Τελική Λύση» αποτελεί ένα πολύτιμο εργαλείο για την καλύτερη κατανόηση του Γ’ Ράιχ. Όσοι είναι ιστορικά αρχάριοι σε αυτή την περίοδο, αλλά και εκείνοι που έχουν εντρυφήσει σ 'αυτή, θα επωφεληθούν από τις γνώσεις του Κέρσοου για τη ναζιστική Γερμανία γενικά, καθώς και για τον Χίτλερ και την «Τελική Λύση» ειδικότερα.

Thanx