Το τι πιστεύεις, τύπε, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το τι έπαιρνε ο μέσος νέος υπάλληλος εκείνη την εποχή. Και, όσο και να μην σου αρέσει, εσύ ήσουν, ας μην κρυβόμαστε "βύσμα" στην αγορά εργασίας της εποχής. Δούλευες, με premium μισθό, στη βιοτεχνία του θείου σου, είχες σαφώς μεγαλύτερα περιθώρια να μαλακιστείς χωρίς τις συνέπειες που θα είχε ο διπλανός σου, έπαιρνες το κάτι παραπάνω, σε σχέση με το διπλανό σου, πίζει και να σου έδινε αυτά που θα έπρεπε να σου κρατάει κιόλας, αίμα του ήσουν στην τελική, και απλά να μην στο έλεγε, και να τα έβαζε μετά (γιατί δεν τον έπαιρνε να μην τα βάλει καθόλου) απο την τσέπη του. Σε απλά Ελληνικά, το 1989, με τριετία (ήσουν 19 τότε, ξεκίνησες στα 16), αν υπολογίσουμε με βάση το στάνταρ 10% αύξηση στις αποδοχές, και στην κατηγορία "εργατοτεχνίτης" που λογικά θα ήταν η θέση σου, θα σε πήγαινε, σε πλήρη μηνιαίο πρόγραμμα (8ωρο πενθήμερο-εξαήμερο), απο τις 61 και κάτι χιλιάδες, χοντρικά κοντά στις 70. Να το κάνουμε κανονικό 70. Ξανά, δεν είναι τι πιστεύω εγώ, είναι τι λέει η, δημοσιευμένη σε ΦΕΚ, Συλλογική σύμβαση εργασίας, για το 1989. Και, για να στο κάνω όσο πιο λιανά γίνεται, ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, ήταν τότε ενεργός ανθυποπλοίαρχος σε γκαζάδικο, με μισθό 170 χιλιάδες δραχμές το 1988 και με καταγεγραμμένες χιλιάδες ώρες πλεύσης, και ακόμα περισσότερα χιλιάδες μίλια στο μέχρι τότε ιστορικό του, έχοντας μπαρκάρει πρώτη φορά αρχές δεκαετίας του 70, λίγο καιρό πριν γεννηθώ εγώ. Για την ιστορία, το 1992 εγώ χτύπαγα, σαν ΟΠΥ στο ΠΝ, 92 χιλιάδες δραχμές, που πήγαινε 120 με τα επιδόματα, και θεωρούνταν "καλά λεφτά" για την εποχή, όποτε δε βγαίναμε εκτός ναυστάθμου, το ποσό ανέβαινε ανάλογα. Πρόσθετα για πλεύσιμα, πρόσθετα για εκτός έδρας, πρόσθετα για όσες ασκήσεις/αποστολές υπο την αιγίδα ΝΑΤΟ/ΟΗΕ, και, ακόμα και έτσι με το ζόρι έφτανα τα 160 χιλιάρικα σε έναν τέτοιο γεμάτο μήνα. Οπότε, ναι, η δική σου εμπειρία καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα της εποχής που περιγράφεις.