Κι εγώ είχα σκύλο
αλλά δεν έκανα πορεία
σαν μαλάκας.
Είναι εντελώς θεατρινισμός αυτό κι όχι συναίσθημα.
Στην εποχή μας πολλά κινήματα κι ιδεολογίες έχουν σαν γνώμονα την μονάδα. Δηλαδή αποσκοπούν στην διάσπαση της κοινωνικής συνοχής. Ψυχωτική κυνοφιλία και γατοφιλία.
Ξέρω αρκετό κόσμο που έχει απορροφηθεί στο ζώο του και το έχει θεοποιήσει (όχι απλά αγαπήσει) ενώ παράλληλα του αρέσει αυτό το αλισβερίσι
διότι το ζώο είναι πιστό και υπακούει. Βλέπει το ζώο ως ευκαιρία ανωτερότητας κι ασφάλειας του εαυτού του επειδή του γάμησαν την ηρεμία. Αυτό είναι κατάντια.
Θα σας πουν πάρε ένα σκύλο και γράψτα όλα. Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο όμως;
όλο αυτό
δημιουργείται στην Ελλάδα και είναι σημείο των καιρών. Βολεύει όσους επιθυμούν τη διάσπαση της κοινωνικής συνοχής. Από πίσω υπάρχουν πολλές συλλογικότητες όπως σε οτιδήποτε πια, διότι
η αυτοσυνειδησία των μελών τους και το γενικό ενδιαφέρον τους για τα τεκταινόμενα εξαντλείται μέχρι τα όρια των ομάδων που ανήκουν.
Δεν είναι γραψαρχίδηδες
αλλά κοινοί χέστηδες
με ανασφάλεια. Ζουν στον δικό τους κόσμο.