Χθες επέστρεψα από Μασσαλία. (στα αρχίδια σας θα πείτε κι εγώ στα δικά μου)
Ας καταθέσω το τι είδα και βίωσα.
Η κορυφαία μου ποδοσφαιρική εμπειρία και για τους πιο έμπειρους και λίγους, η κορυφαία μετά το Βελιγράδι.
Τέτοια αγάπη τέτοιο καλωσόρισμα δεν παίζει πουθενά.
Τους τα κάναμε λίγο πουτάνα, διδάξαμε λίγο ελληνική καφροσύνη και καγκουριά αλλά ότι και να γραφτεί ή να ειπωθεί είναι λίγο.
Άπειρες φωτογραφίες, αγκαλιές, κεράσματα, κουβέντες, που δεν σου έδινε την εντύπωση κανονικού αγώνα.
Εντάξει το παραπάνω είναι συνηθισμένο στους Ευρωπαίους και σίγουρα το ότι δεν υπάρχει άλλη ομάδα στην Μασσαλία έκανε τα πράγματα απίστευτα ασφαλή για εμάς.
Θέλω να ανταποδώσουμε στο διπλάσιο την φιλοξενία χωρίς παρατράγουδα και φυσικά μακάρι να τους διαλύσουμε ποδοσφαιρικά και να χαρούμε την πρώτη ευρωπαϊκή νίκη στο νέο μας σπίτι απέναντι σε ένα μεγάλο σύλλογο.
Ποδοσφαιρικά πάντως δε μας σεβάστηκαν και κυνήγησαν το γκολ ακόμα και όταν φαινόταν ότι το ματς είχε λήξει.
Απίστευτη εντύπωση η οργάνωση στις κερκίδες τους με ντουντούκες, τηλεβόες και ρυθμό, πράγμα που εμείς περιμέναμε να καταλάβουμε πιο σύνθημα λέμε για να το πούμε.
Εκεί ένιωθες οπαδικά άνθρωπος των σπηλαίων...
Το μόνο που μου έλειψε ήταν ένα ποδοσφαιρικό κασκόλ των ομάδων ίσα για ενθύμιο.
Ούτε η φανταστική μπουτίκ της ομάδας ούτε οι 2 μπουτίκ συνδέσμων που πήγα δεν είχαν κάτι για το ματς.
Η Μαρσέιγ δεν είναι κανα φόβητρο, αλλά με 5 πέναλτι σε 3 ματς και κρίσιμες απουσίες, δεν είναι καθόλου εύκολο να περάσουμε αν δεν βελτιωθούμε στα τελειώματα.
Σε ότι αφορά τον Στάνκοβιτς. Δεν συμφωνώ με αυτά που διαβάζω εδώ.
Φέτος είναι καλός, άσχετα αν χθες μας κρέμασε.
Εννοείται μας έκοψε με την μαλακία του πρόωρα τον ενθουσιασμό που είχαμε τόσο ανάγκη να βγάλουμε.
Φυσικά θεωρώ Πασχαλάκη και Κοτάρσκι καλύτερους, ίσως και Μπρινιόλι.
Αλλά νομίζω πρώτα θέλουμε επιθετικό αν ο Λιβάι παραμείνει στα πιτς (αν είναι υγιής δεν χρειαζόμαστε και ας είναι ντεφορμέ) και μετά μπακ αριστερό και δεξί.
Όπως και να έχει αξίζει ένα χειροκρότημα στήριξης.
Το όνομα του δεν μου πάει να το τραγουδήσω αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γιουχαριστεί.
Η Μασσαλία μου άρεσε πολύ.
Άσχετα οπαδικών φρονημάτων είναι κρίμα να μην μπορείς να νιώθεις ευπρόσδεκτος σε όποιο μέρος του κόσμου και να βρίσκεσαι.
Σκεπτόμενος το κυνηγητό κάνα χρόνο πριν σε αυτά τα σοκάκια μεταξύ Μασεγέζων (με συνδρομή δικών μας) και παοκτζήδων προσωπικά μελαγχολούσα.
Ειδικά όταν έβλεπες οικογένειες με παιδιά να κινούνται ελεύθερα επιδεικνύοντας την κιτρινόμαυρη φανέλα χωρίς κίνδυνο.
Αυτά από εμένα.
Δευτέρα πάλι πίσω στον Ναό σε ένα δύσκολο ματς.
