Λεπτομέρειες αξιολόγησης

Η περίοδος 10/02/2011 – 21/02/2011 δεν θα έλεγα ότι ήταν για μένα και ιδιαίτερα ερωτική (Αφροδίτη στον Αιγόκερω σε πτώση, Αφροδίτη στον 6ο οίκο σε εξορία). Θα γίνω πιο συγκεκριμένος.
Στις 12/02/2011 είχα κανονίσει στις 11:00 πμ ραντεβού με μια πρώην συμφοιτήτριά μου στου Ζωγράφου για καφέ. Ξεκίνησα από το σπίτι μου στις 09:45 πμ με σκοπό να καθίσω για 15 – 20 min με τη Ριγκοπούλα στο μαγαζί, να της δείξω τις περιβόητες φωτογραφίες της Λάρνακας, να πούμε καμία βλακεία και φυσικά να της κάνω άφθονο bic-bic στα βραχιόλια της. Μόλις μπήκα στο μαγαζί, αγόρασα ένα πακέτο χαρτομάντιλα και τη ρώτησα αν έχει χρόνο να καθίσουμε δίπλα-δίπλα για κανένα τεταρτάκι να τα πούμε. Αυτή δυστυχώς εκείνη την ώρα καθάριζε το μαγαζί και για αυτό το λόγω μου είπε να περάσω αργότερα. Αυτό με ξενέρωσε. Για αυτό το λόγω κατευθύνθηκα προς το supermarket μήπως βρω τη γνωστή ζητιάνα και της εκφράσω τα συναισθήματά μου με τον γνωστό καρκινίσιο τρόπο (χούφτωμα στα ριγκάκια, διευθυντικό sandwich, αγκαλίτσες, άγγιγμα στην καρδιά). Τζίφος όμως και εκεί (δεν έρχεται συνήθως τόσο νωρίς).
Στις 15/02/2011 μετά τα ψώνια στη λαϊκή, είδα την 90χρονη «κοπέλα» έξω από την τράπεζα. Μόλις την είδα, πέρασα το δρόμο απέναντι, χωρίς να κοιτάξω αν έρχεται αυτοκίνητο και κάθισα δίπλα της. Αυτή, επειδή έχει να με δει από τις 16/11/2010, δεν με χαιρέτησε ιδιαίτερα εγκάρδια. Μόλις με είδε, με ρώτησε αν έχω κανένα ψιλό για να της δώσω. Τότε, έψαξα στο πορτοφόλι μου και με τρεμάμενα χέρια και λαχανιασμένη φωνή από την ταχυκαρδία, της έδωσα 0.50 €. Αυτή τότε μου είπε «Θα σου αφιερώσω μια μαντινάδα κάποια στιγμή». Επειδή εκείνη τη στιγμή δεν είχα ιδιαίτερο χρόνο, την αγκάλιασα και την παρακάλεσα να έρχεται συχνά για να μπορέσουμε κάποια άλλη στιγμή (όταν οι γονείς μου δεν θα είναι σπίτι) να τα πούμε με την ησυχία μας. Τότε της έδωσα το χέρι με σκοπό το διευθυντικό sandwich και το χούφτωμα στα ριγκάκια της. Επειδή όμως αυτή εκείνη τη στιγμή, απολάμβανε τον καφέ της, δεν μπορούσε να μου δώσει το χέρι της. Το μεσημέρι της ημέρας αυτής, κατά τη διάρκεια της σιέστας, την έπαιξα με πάθος.
Στις 20/02/2011 στις 10:35 ξεκίνησα από το σπίτι μου για να πάω στο σπίτι του Πινόκιο στην Καλογρέζα. Αρχικά περίμενα το 036 στη στάση που είναι πιο κοντά στο σπίτι μου. Μετά από 20 λεπτά αναμονής πήγα με τα πόδια στη στάση «Άγιος Αθανάσιος». Αυτό το έκανα, γιατί διαισθανόμουν ότι εκεί θα υπήρχε και καμιά γριά να περιμένει το ίδιο λεωφορείο. Η διαίσθησή μου δεν έπεσε έξω. Μόλις έφτασα στη στάση, είδα μια 70άρα χήρα με πανάκριβα χρυσά κοσμήματα και με κάτι μπουτάκια «όλα τα λεφτά», η οποία περίμενε και αυτή. Τότε έγινε ο ακόλουθος διάλογος:
ΤΑΚΜΑΝ: Πολύ άργησε το 036 αυτή τη φορά.
ΓΡΙΑ: 10 λεπτά περιμένω. Δεν έχει έρθει ακόμα.
ΤΑΚΜΑΝ: Εγώ περίμενα για 20 λεπτά, δεν ήρθε και είπα να κάνω λίγο ποδαρόδρομο.
ΓΡΙΑ: Είναι Κυριακή, για αυτό αργεί.
ΤΑΚΜΑΝ: Γιατί μήπως και τις καθημερινές είναι καλύτερες οι συγκοινωνίες; Αύριο θα έχουν στάση εργασίας τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ 11:30 – 16:30. Τουλάχιστον τα Σαββατοκύριακα μπορούμε και κινούμαστε.
ΓΡΙΑ: Από πού είσαι αγόρι μου;
ΤΑΚΜΑΝ: Εδώ, Αθήνα μένω.
ΓΡΙΑ: Όχι εννοώ καταγωγή.
ΤΑΚΜΑΝ: Από Εύβοια.
ΓΡΙΑ: Αχ, πάω να κάτσω, δεν μπορώ, κουράστηκα.
ΤΑΚΜΑΝ: Έτσι όπως έχει γίνει η κατάσταση, όσοι δουλεύουν, τρώνε ένα πολύ μεγάλο μέρος του μισθού τους στα ΤΑΧΙ, εξαιτίας των απεργιών.
ΓΡΙΑ: Η Παπαρήγα φταίει για όλα. Αυτή τους ξεσηκώνει.
ΤΑΚΜΑΝ: Αυτό που χαίρομαι είναι ότι παρά την κρίση, ο κόσμος βγαίνει. Στις 20/02/2011 στις 02:00 πμ είχα πάει στο Γκάζι με μια παρέα από το πανεπιστήμιο και δεν έπεφτε καρφίτσα. Πολύ κόσμο είχε.
ΓΡΙΑ: Εσύ σπουδάζεις;
ΤΑΚΜΑΝ: Έχω τελειώσει τώρα.
ΓΡΙΑ: Και τι κάνεις;
ΤΑΚΜΑΝ: Είμαι άνεργος, όπως και άλλοι 700.000 Έλληνες.
ΓΡΙΑ: Μη χάνεις το κουράγιο σου αγόρι μου.
ΤΑΚΜΑΝ: Προσπαθώ όσο μπορώ να ξεφεύγω. Για αυτό βγαίνω τα weekends για να ξεχνιέμαι.
ΓΡΙΑ: TAXI…
Η γριά άνοιξε την πόρτα και κάθισε στο πίσω κάθισμα.
ΓΡΙΑ: Θα μπεις και εσύ αγόρι μου;
ΤΑΚΜΑΝ: Ναι.
ΓΡΙΑ: Θα καθίσεις μπροστά;
ΤΑΚΜΑΝ: Μπα, λέω να καθίσω πίσω.
Τότε η γριά παράμερισε τα πράγματά της και εγώ κάθισα δίπλα της στριμώχνοντας την (αφού κουβαλούσα Laptop, γλυκά και την συνεδριακή μου τσάντα).
Στο ΤΑΧΙ (αυτή πήγαινε Γαλάτσι), ενώ μιλούσαμε, αγνάντευα τα θεϊκά της μπούτια και κόντευε να μου σχιστεί το τζην. Όταν κατέβηκε, με χαιρέτησε εγκάρδια και μου ευχήθηκε καλή τύχη.
Στην επιστροφή, στο 036 κάθισε για 2-3 στάσεις δίπλα μου μια γριά με ριγκάκια και εκείνη τη στιγμή αναστέναζα και σιγοψιθύριζα «Αχ, γλυκιά μου κυρία, σας αγαπώ με την καρδούλα μου».
Μετά από τα παραπάνω περιστατικά, μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να καθίσω δίπλα σε καμία τσατσά με ριγκάκια, να της ανοίξω την ψυχή μου χουφτώνοντας τα ριγκάκια και τα μπουτάκια της και αυτή να μου λέει γλυκόλογα και να μου δείχνει την αγάπη της. Για αυτό το λόγω αποφάσισα, στις 21/02/2011 το απόγευμα να πάω στουντιότσαρκα και φυσικά να την πέσω στην τσατσά.
Ξεκίνησα από το σπίτι μου στις 19:25. Το δρομολόγιο που ακολούθησα ήταν:
Αγίου Μελετίου 37 – Δροσοπούλου 95 – Σολωμού 32 (1ος όροφος) – Σολωμού 32 (Ισόγειο) – Κωνσταντινουπόλεως 61 – Χαλκιδικής 83 – Κασσάνδρας 3 (πάνω) – Κασσάνδρας 6 – Κασσάνδρας 4Α – Κασσάνδρας 4Β – Κασσάνδρας 4Γ – Κασσάνδρας 6.
Στις 21:25 χτύπησα για δεύτερη φορά το κουδούνι στο στούντιο της οδού Κασσάνδρας 6. Όταν μου άνοιξε η τσατσά, της είπα ότι θα πάω με την Ιρένα. Η συγκεκριμένη τσατσά, φορούσε 2 σέξι χρυσά ριγκάκια και το γεγονός αυτό ήταν πολυκαβλωτικό. Μόλις η τσατσά με οδήγησε στο δωμάτιο του πάθους, της έσκασα το 50ρικο για το απλό πρόγραμμα. Τότε έγινε ο ακόλουθος διάλογος:
ΤΑΚΜΑΝ: Συγνώμη μπορώ να σας πω κάτι;
ΤΣΑΤΣΑ: Ακούω.
ΤΑΚΜΑΝ: Βασικά ήθελα είτε πριν είτε μετά το σεξ, να καθόμασταν μαζί για κανένα 10λεπτο, να συζητήσουμε, ήθελα και λίγο χούφτωμα... (εκείνη τη στιγμή με το ένα χέρι της άγγιζα το βυζί και με το άλλο το χέρι της). Το έχω απωθημένο πώς να το κάνουμε; Μου αρέσουν οι γυναίκες ηλικίας 60+.
ΤΣΑΤΣΑ: Δε γίνεται. Έχω δουλειά.
ΤΑΚΜΑΝ: Καλά. Θα πάω στην Καρδίτσα, δεν γίνεται αλλιώς.
ΤΣΑΤΣΑ: Κάνε ότι θες (και έκλεισε την πόρτα).
Μετά από αυτή τη χυλόπιτα, στενοχωρήθηκα και μου μειώθηκε αρκετά η ερωτική επιθυμία. Δεν είχα όρεξη για τίποτα.
Γδύθηκα με βαριά καρδιά και έβγαλα έξω από τη συνεδριακή τσάντα του Γύπα τα εννιάμερα. Μετά από 2-3 λεπτά ήρθε και η Ιρένα, η οποία φορούσε ένα χρυσό βραχιόλι και 6-7 χρυσά ριγκάκια. Τότε έγινε ο εξής διάλογος:
ΙΡΕΝΑ: Σε θυμάμαι από τα κοσμήματα του Γύπα.
ΤΑΚΜΑΝ (γέλιο): Ναι, ναι.
ΙΡΕΝΑ: Τι κάνεις μωρό μου;
ΤΑΚΜΑΝ: Τώρα ψάχνω για δουλειά στην Κύπρο.
ΙΡΕΝΑ: Θες να τα φορέσω πάλι;
ΤΑΚΜΑΝ: Μπα, δε νομίζω ότι χρειάζεται αυτή τη φορά. Φοράς ήδη αρκετά.
ΙΡΕΝΑ: Χάδια, χάδια, χάδια...
ΤΑΚΜΑΝ: Θα μου φορέσεις το προφυλακτικό;
ΙΡΕΝΑ: Ναι.
Μόλις μου φόρεσε το προφυλακτικό, μου πήρε την κλασσική πίπα και μόλις έφτασε ο πούτσος μου σε ένα αποδεκτό μέγεθος, με ρώτησε πώς θέλω να το κάνουμε. Εγώ τότε (επειδή δεν ήμουν και σε ιδιαίτερα καλή ψυχολογική κατάσταση μετά την χυλόπιτα από την τσατσά), της πρότεινα να καθίσω ανάσκελα (ούτε για χορούς είχα όρεξη ούτε για τρελίτσες). Αυτή έκατσε από πάνω μου και φυσικά της έπιανα με μανία τα χέρια της. Μετά από 1 – 2 λεπτά έγινε ο εξής διάλογος:
ΙΡΕΝΑ: Ουφ, κουράστηκα. Κάτσε εσύ από πάνω τώρα.
ΤΑΚΜΑΝ: Μπα, προτιμώ αυτή τη στάση, δεν τα καταφέρνω και ιδιαίτερα καλά στις άλλες.
ΙΡΕΝΑ: Την προηγούμενη φορά το κάναμε και σε άλλες στάσεις, τώρα γιατί έτσι;
ΤΑΚΜΑΝ: Ε τώρα σε αυτή θέλω.
ΙΡΕΝΑ: Ούτε πλαγιαστό, ούτε στα τέσσερα;
ΤΑΚΜΑΝ: Ούτε.
ΙΡΕΝΑ: Μην το κάνεις αυτό σε κοπέλα.
ΤΑΚΜΑΝ: ΟΚ.
Μετά από αυτή τη διαμάχη, έχασα εντελώς τη στύση μου. Για αυτό το λόγω της πρότεινα να πάρει για δεύτερη φορά πίπα (μήπως και τέλειωνα στο στόμα της). Έτσι και έγινε. Πέρασαν 8-10 λεπτά, όμως το όργανο δεν ανταποκρινόταν ούτε με σφαίρες. Κάποια στιγμή ακούστηκε ένας θόρυβος. Τότε έγινε ο ακόλουθος διάλογος:
ΤΑΚΜΑΝ: Τι έπεσε;
ΙΡΕΝΑ: Η κρέμα.
ΤΑΚΜΑΝ: Θα με αλείψεις μήπως και γίνει τίποτα και τελειώσω στο στόμα σου;
ΙΡΕΝΑ: Δεν είμαι ζώων (με θυμό). Αυτή η κρέμα είναι για να γλιστράει καλύτερα στο μουνάκι.
ΤΑΚΜΑΝ: Καλά, καλά, δεν το κατάλαβα, συγνώμη.
ΙΡΕΝΑ: Μπλιαχ.
ΤΑΚΜΑΝ: Τι έγινε;
ΙΡΕΝΑ: Τρίχα από τον πούτσο σου, φτου.
ΤΑΚΜΑΝ: Ωχ συγνώμη. Πόση ώρα έχουμε ακόμα;
ΙΡΕΝΑ: Δεν ξέρω μωρό μου.
ΤΑΚΜΑΝ: Εγώ λέω να το παλέψουμε κανένα 5λεπτο ακόμα και μετά να πας. Εξάλλου δεν είναι απαραίτητο ότι κάθε σεξουαλική επαφή καταλήγει και σε οργασμό κιόλας.
Έτσι λοιπόν η Ιρένα αποφάσισε να μου τον παίξει με την πασίγνωστη τεχνική του άτεχνου φραπέ. Πέρασαν άλλα 2-3 λεπτά, αλλά εξαιτίας της χυλόπιτας από την τσατσά σε συνδυασμό με τη συμπεριφορά της Ιρένας (η οποία είχε λίγα νευράκια) δεν σηκωνόταν ούτε με γερανό. Μετά έγινε ο ακόλουθος διάλογος:
ΤΑΚΜΑΝ: Εγώ λέω να το αφήσουμε για σήμερα, δεν είναι η μέρα μου.
ΙΡΕΝΑ: Γιατί μωρό μου;
ΤΑΚΜΑΝ: Ε γιατί δεν είναι. Ίσως έπρεπε να έρθω μεσημέρι, αλλά εξαιτίας της απεργίας των συγκοινωνιών δεν μπορούσα να έρθω. Στις 2 Φεβρουαρίου πέρασα τέλεια, στις 9 μέτρια, σήμερα δεν με πάει η μέρα, πώς να το κάνουμε;
Τότε το προφυλακτικό βγήκε από τον πούτσο μου. Έτσι η Ιρένα αποφάσισε να κάνει μια ύστατη προσπάθεια και να μου την παίξει χωρίς το προφυλακτικό. Επειδή ήθελα οπωσδήποτε να χύσω κάπου, έβαλα την φαντασία μου να οργιάσει και θυμήθηκα την 70χρονη Αυστραλέζα στο αεροδρόμιο του Dubai. Επιπλέον για να μπω στο κλίμα σκεφτόμουν και τη μαγική φράση «The carpenters are wearing hardhats». Έτσι έχυσα στο χέρι της, γεγονός που της προκάλεσε αηδία, την οποία έδειξε πολύ έντονα. Αμέσως μετά καθαρίστηκα με τα γνωστά μαντήλια Wet Hankies. Τότε έγινε ο εξής διάλογος:
ΙΡΕΝΑ: Είδες που κατάφερες τελικά και έχυσες και μου έλεγες να φύγω;
ΤΑΚΜΑΝ (γέλιο): Ναι, ναι. Ρε συ, για να μου φύγει το απωθημένο, ξέρεις κανένα στούντιο με καμιά 55αρα ή 60αρα;
ΙΡΕΝΑ: Όχι μωρό μου.
ΤΑΚΜΑΝ: Πρέπει να βρω ευκαιρία να πάω στην Καρδίτσα. Εκεί έχω δει από το site ότι υπάρχει ένα μπουρδέλο με μια χοντρή 60χρονη με βυζί πέτρα.
ΙΡΕΝΑ: Να πας όπου θες.
Μετά από τον διάλογο αυτό χαιρετηθήκαμε, ντύθηκα και βόλεψα τα πράγματά μου. Μόλις βγήκα από το δωμάτιο, φώναξα «Γεια», με σκοπό να δω την τσατσά και να της κάνω ένα διευθυντικό sandwich. Αλλά η τσατσά άφαντη. Φώναξα και δεύτερη φορά, αλλά «φωνή βοώντος εν τη ερήμω». Οπότε μετά βγήκα από το στούντιο, φυσικά όχι και τόσο ευχαριστημένος.